Fee is twee

Het was stil in huis, vanmorgen. Stiller dan anders. Té stil voor een verjaardag, dat zeker. Na alweer een woelige nacht mét kind in bed zat ik nogal suffig aan de keukentafel. Het Lief had een vroegdienst en had wat extra slaap ook wel kunnen gebruiken. Maar onze kleinste koter heeft daar vannacht weer anders over beslist. Iedere moeder die al eens met een baby/peuter naast zich heeft geslapen weet hoe het is (voor de anderen: neem het van mij aan). Een handje in je haar, op zoek naar konijn. Een lijfje dat je volgt, ook al lig je op de rand van het bed. Een gloeiend hoofd dat zo dicht mogelijk bij dat van jou wil liggen. En omdat hij nu totaal alle besef van tijd kwijt is, een kind dat midden in de nacht kwekt: "Mamaaaa! Ikke boek Zuul leze!" (Jules, dus) of "Waar is papa? Papa lapen? Oofje voelen!" En probeer hem dan maar van uw Lief te houden. Needless to say dat dit niet op fluistertoon was. Perdolan works wonders, dat wel. Maar soit, we waren vanmorgen niet in zo'n feeststemming. Op de twee oudsten na, dat spreekt. Gelukkig ebde dat duffe gevoel weg in de loop van de dag en ook de jarige kwam er een beetje door en duwde zelfs een stukje taart achter zijn kiezen.

Twee jaar geleden was het ook stil. Een stilte die alleen doorbroken werd door een soort gepiep dat alleen baby's kunnen voortbrengen. En door het geklik van een fototoestel. Even alleen op de wereld. De baby, het Lief en ik. Ook al was het de derde, we waren opnieuw met stomheid geslagen. Het was snel gegaan. En o, wat leek hij op Dochter. Hij was lief, en rook zoals alleen baby's ruiken. Later bleek dat kind ook nog eens het vrolijkste kind ever. Zo perfect, maar met een later nog te ontdekken slaapdefautje. Twee jaar geleden werd 21 mei nooit meer gewoon 21 mei. En daar hoort zowiezo een feestje bij. Moe of niet moe.


En dit was Zoon, twee jaar geleden, een paar uur oud.