Hebt u ook een stiekem lijstje van redenen waarom u graag nog even klein zou willen zijn? Ongeneerd in korte broek lopen? Legokastelen bouwen? Slurpen aan een rietje? Uw buurjongen eens een klap verkopen? Sinds kort kunt u er eentje bijschrijven op uw lijst. Digitaal kleuren. Okee, dat bestond niet in uwen tijd, maar we doen niet moeilijk. Kleuren, doet u dat überhaupt nog? Ik dacht het niet. Kijk, vanaf nu is dat weer volop gepermitteerd, want kleuren op een cool speeltje als de iPad, daar kan niemand iets op tegen hebben.

The Magic Trio, Bue the Warrior, Pieter en Stefan staken hun koppen bij elkaar, flasbackten naar hun kindertijd en spawneden geen monster, maar een vrolijke color splash, genaamd HeyHey Colors. Ziet al die kleine lieve beestjes. Die frisse kleuren! Denk creativiteit! Voor een schamele €2,39 euro kunt u uw kroost uren zoet houden. Updates included. Hoe fijn is dat niet?

HeyHey Colors is er voor kinderen tot ongeveer 6 jaar, maar kan zeker ook door uw 2-jarige worden gebruikt. Wedden dat daar nog veel kunstiger resultaten uit voortkomen? Door de drie kleurmodes kunnen uw kleine artiesten volgens hun eigen mogelijkheden uitdrukking geven aan hun fantasie.

Maar iPads en kinderpollekes, zegt u, dat gaat niet samen. Ach kom nu, ook uw gebroed moet mee met zijn tijd. Ze tappen, swipen, pinchen en scrollen dat het een lieve lust is. Dat was u vast nog niet ontgaan. Uw kinders gaan daar mee weg zijn nog voor u 'Hey Hey' hebt kunnen zeggen. Wedden?


HeyHey Colors is te verkrijgen via iTunes en te volgen op Facebook of hun website.

Het dubbele niet-feest

Mijn Lief zal eeuwig mijn Lief blijven. Zo. Het staat er. Zwart op wit. Geen terugkrabbelen mogelijk. Al vijftien jaar mijn Lief. Vijftien, begot, wat een kindje was ik toen nog.

Naast die vijftien jaar samen gaan we recent ook al 10 jaar als elkanders wederhelften door het leven. Wij zijn getrouwd, ja. En petit comité, op onze manier, maar echt 'geringd' gelijk de duiven. Die komen ook altijd naar huis terug.

Het was dus dubbel feest. Maar druk bezette mensen gelijk wij hebben daar dus geen tijd voor. Dat maken we binnenkort goed. Even geen werk, geen school, geen stage, geen vroeges en lates, geen briefjes op tafel, geen duizend keer bellen om af te spreken, maar evenzeer geen IJverige Wijven, geen blog, geen Van Katoen. Alleen maar rust, wandelen, zwemmen, lezen, naaien en de kroost entertainen. Aaaa...



Voor dit reed ik vandaag speciaal naar de Hema en kocht er nog wat meligheid bij. Koffiekoppen om de uitdeinende collectie nog wat te laten aangroeien. Oon needs fluo, ik zei het al.

Een streepje bloot voor Van Katoen

Als u mij een jaar geleden had gezegd dat ik mijn kinderen nog van zelfgemaakt ondergoed zou voorzien, dan had ik eens ostentatief met mijn ogen gerold. En het vervolgens keihard op een lachen gezet. Maar toen ontdekten we en masse de zaligheid van tricot. Het kan dus verkeren...

Slipjes en boxers zijn ideaal als restjesprojecten, net omdat ze niet zoveel stof vragen. Hier gebruikte ik de rest van mijn meter stof, hier recycleerde ik oude kindert-shirts.

Er was veel vraag naar, naar die ondergoedpatronen. U was zo enthousiast dat ons vermoeden alleen maar gestaafd werd: het Van Katoen ondergoed zou een topper worden!



De zoon had wat zachte dwang nodig om zijn derrière te tonen, maar eens gestart ontpopte hij zich weer tot showbeest eerste klas.



Bent u ook gebeten door tricot, dan vindt u hier waar leuke stoffen kunt kopen. Wilt u naast je aankoop van het Van Katoen patroon het project van Annick for Kenya nog verder steunen, rep u dan naar Stoere Jongensstoffen. Vanaf vandaag tot 20 november gaat 10% van elke bestelling naar Van Katoen. Vergeet niet om daarbij de code 'Van Katoen' in te geven in uw bestelformulier. Na Vlaanderen gaat nu ook Nederland overstag voor ons initiatief!

Dit is uw kans. Uw enige.

Drie keer werd ik getagd, de afgelopen weken. Hoewel dit in mijn begindagen op het web op gejuich werd onthaald, zaaide dit nu volop tweespalt in mijn lijf. 'Afblijven,' zegt mijn hoofd. 'Voel u toch gecharmeerd,' zegt het hart. Het wordt nooit duidelijk wie er wint. Is er überhaupt iets uit mijn met fait divers bezaaide leven waar ook maar iemand zit op te wachten? Dilemma.

Het scenario van de afgelopen weken ging als volgt. De eerste keer excuseerde ik mij. De tweede lapte ik mezelf erbij door mijn grote mond en de derde keer... durf ik niet meer anders dan overstag te gaan.

Mijn mede-IJverige-Wijven madammen hebben zich in beperkte kring al laten verleiden tot enige uitlatingen met een hoog 'persoonlijk' gehalte, en zijn erop gebrand ondergetekende enkele gênante verhalen of bekentenissen van ongehoorde bezigheden te ontfutselen. Mijn brein draait bijgevolg al overuren op zoek naar sappige verhalen om mijn grijze leven met wat meer blingbling te omkaderen. Al moet u uiteraard nooit geloven wat u op het web leest. Maar dat doet u vast niet.

Maar in plaats van u lastig te vallen met 10 dingen die u eigenlijk toch niet wil weten over mij, zeg mij eens: waar bent u nieuwsgierig naar? Wat durfde u nog niet te vragen, maar had u altijd al willen weten

Streelzachte CeTho voor blote lijfjes

Ik moet nog leren. Nog heel veel leren. Momenteel moet ik vooral leren dat Japanners grote mensen zijn. En dat onthouden. Hier ging ik namelijk al eens serieus de mist in en ook bij poging twee bleek dat ze me weer op het verkeerde been hadden gezet.

Het zat namelijk zo. Ik had een metertje van die streelzachte, ecologische tricot van CeTho van bij dé Nederlandse tricotwebwinkel die elke jongensmoeder bij haar favorieten moet hebben staan: Stoere jongensstoffen. Die CeTho, die ziet er niet alleen vrolijk uit, die voelt werkelijk zo zacht dat ik me kan voorstellen dat je die nooit meer uit wil. Ideaal voor blote babylijfjes. Verstoken van blote babylijfjes, koos ik een project voor de kleinste in huis. En toen staken de Japanners stokken in de wielen. Ik maakte een maat 98. Mooi op het lijf van de zoon. Dacht ik. Want toen het ding half in elkaar zat, bleek dat de dochter haar fijne lijf er ook nog wel in zou kunnen hullen. En zo verschoof het een kast. Dochter blij.




En toen diende er zich een baby aan. Hoera! Twee eigenlijk, maar omdat kleine S. nog even in een kastje moet blijven dat zijn lijfje lekker warm houdt, werd het een shirtje voor baby C. Uiteraard krijgt kleine S. krijgt er ook eentje. En dat allemaal uit 1 meter.



Het enige 'nadeel' van die stof is dat ze niet zo stevig geweven is als bijvoorbeeld Znok en wellicht daardoor iets makkelijker golft. Ben je een beginnend tricotnaaister, bespaar je dan de frustratie en ga eerst voor stevige tricot. Voor de rest, niets dan lof!

Bij Stoere jongensstoffen vind je trouwens nog meer moois. Tricotstoffen van Znok, JNY, CeTho en Stromming en waarlijk oogstrelende - en vooral mijn ogen uitstekende - spons van Metsola. En knielappen! Als dat geen echte jongenssite is.

En speciaal voor ons, Belgen hebben zij nu hun verzendingskosten verlaagd. Brievenbuspost (tot ongeveer 1 meter) kost €4,60 en pakketpost altijd €6. Vanaf €75 worden er geen verzendingskosten meer gerekend. Dus, waar wacht u nog op? Off you go!

Stoppen?

Toen dacht ik dat het niet lang meer ging duren. Toch rekte hij het nog anderhalf jaar. 12 oktober 2011. Een memorabele dag. Een dag die mijn persoonlijke geschiedenisboek zal ingaan als de dag dat ik geen kinderen meer aan de borst had. Een dag vol gemengde gevoelens. Een dag van huilbuien bij de zoon en prikkende tranen en kroppen in de keel bij mij. Maar het moest. Echt. Na 3 jaar en 5 maand en 75 maanden in totaal is het genoeg geweest. Denk ik. Want het voelt zo wreed, mijn zoon iets ontzeggen wat hij zo graag ziet. Wat ons allebei plezier doet. Waarbij we tijd maken voor elkaar. En toch...

Soms lijkt hij het te vergeten. Even. Maar dan kijken die hondenoogjes me weer aan. Wellen de tranen weer op. Moet ik van een hart een steen maken. Ik twijfel zo hard. Ik als ik eerlijk ben, dan mis ik dat slappe lijfje in mijn armen. Die oogjes die bijna dichtvallen, die kriebelende handjes, dat gewrikkel en gecharmeer. Borstjesmelk is naar het schijnt het allerlekkerste van de hele wereld. Toch voor mijn zoon. Wat te doen?

Waarom bloggen zo verdraaid leuk is.

Waarom ik ooit met een blog begon? Wilt u geloven dat ik dat eigenlijk niet meer weet? Ik wilde heel graag naaien, dat wel. Maar waarom ik dat per sé moest tonen? De afgelopen 16 maanden waren behoorlijk heftig. Ik leerde een oude kant van mezelf kennen, heel veel nieuwe mensen, werd soms gek van al die inspiratie, al die plannen en - uiteraard - altijd te weinig tijd. Ik deed van swap en geef-weg, maar het leukst van al was toch jullie appreciatie in de vorm van commentaren. Dank je wel!

Met stip op twee staan de 'zomaar-in-de-schoot-geworpen-cadeaus'. Dat bestaat in blogland. O ja. Je blogt over wat je mooi vindt en dan, plots, is er iemand die zegt: "Oh, dat ligt hier toch maar en jij vindt dat mooi? Ik stuur het je op." Een beetje zoals mijn schoonmoeder, maar dan maal 100. Uw hart zou van minder een sprongetje maken, niet?

U herinnert zich deze vast nog wel. Maar die mooie auto's aan mijn muur waren niet het einde. Enige tijd later pinde ik toevallig deze fantastische notebook, waarop ik prompt een exemplaar werd beloofd. Notities maken op muren. How cool is that? Bedankt, Celestine!
(Als je er ook een wil, je kan hem hier krijgen.)



En daarvoor verhuisde dit exemplaar al van een onbekende boekenkast naar mijn nachtkastje. Ik word er nog elke avond blij van. Herinneringen ophalen met het Lief, en na de knip van het nachtlampje verder dromen over lang vervlogen tijden. Dikke merci!



Ook zij kent mij al een beetje en stuurde een ieniemienie boekje op. Orla Kiely, die weet ik inderdaad te smaken. Bedankt, Hella!



En zij, zij is er ook eentje naar mijn hart. Ze beloofde me haar oude Freitag, wat voor ons allebei veel betekende. Ik zal er goed voor zorgen, meid. Roep maar als ik je de geur van het zeil in een flesje moet opsturen.

Dat maakt alle uren naaien, schrijven, fotograferen en photoshoppen meer dan de moeite waard. Of dacht u dat ik dat werkelijk al-tijd met de glimlach deed?

En o ja, als u toevallig een setje van deze stoelen op uw zolder hebt staan, ik ben kandidaat.

De pyjama van overal

Mijn oudste jong groeit hard. In de zomer valt dat niet op, want zijn shorts en t-shirt met korte mouwen gaan pakweg al drie jaar mee. Voor hem kocht ik de afgelopen maanden in verschillende etappes Moon Kidsstore leeg. Als u daar nog nooit van gehoord heb, rep u, voor het allemaal weg is. Ik smelt voor Zorra Perron, voor Finger in the nose, voor Kidscase, voor Marcel de Bruxelles. Dat kost een aardige duit, maar als ze 8 zijn, dan gaat dat al een eind mee. En blijkbaar heb ik een zwak voor rood.

Maar hoe 'cool' die van 8 dat ook vinden, die hemdjes, soms, ja soms willen zelfs zij in Znok rondlopen. Ik kijk dan eens bedenkelijk. En hij kijkt dan bedenkelijk terug, beseffend dat dat misschien toch niet helemaal voor zijn leeftijd is. Je had zijn ogen moeten zien blinken toen ik voorstelde om er een pyjama van te maken. De pyjama's van vorige winter kunnen zijn uitgerokken ledematen namelijk niet langer herbergen. De nood was dus hoog.

En dus zochten we samen wat stoffen uit. De beertjes van Znok, dikke blauwe tricot van In den Beer, spons van Pauli, blauwe boordstof van Mertens en gestreepte boordstof van het stoffenspektakel. Vooral die laatste bezorgde me de kriebels. Lag het nu daaraan, of aan mijn eerste ervaring met raglan mouwen en bijgevolg een andere kraag... Ik haal hem er wellicht toch nog eens af, pyjama of niet. "Ge zoudt eens iets moeten tegenkomen en ge zijt niet proper...," zou mijn moeder zeggen.





En dan, when I least expected it, zegt het Lief die de woorden 'naaien' en 'clownesk' geregeld eens in 1 zin uitspreekt: "Bwah, ik zou hem dat nog wel laten dragen om naar school te gaan." Mannen... Geef mij toch maar een zoon in een rood hemdje.

Nieuwe zonen

De laatste maanden had ik drie dochters. Althans, dat dacht men toch. U weet natuurlijk beter. Mijn zonen rolden herhaaldelijk met hun ogen als er naar hen gerefereerd werd met 'meisje' of 'dochter' of als iemand hen met de naam van hun zus aansprak. "Ik ben wel een jongen, éh!' zei de jongste dan. De oudste, die zei niets en deed heel stoer alsof het hem niets deed.
Hun haar was buitenshuis ook menig keer onderwerp van discussie. Denk aan uitspraken als: "Met lang haar kan je niet turnen/rekenen/..." en ander idioot gezwans. Ik ging voor dat haar door het vuur gaan. Jongens, meisjes, wat maakt het uit. Mijn schoon kinders.

Maar er zijn zo van die momenten dat het echt genoeg is geweest. Dat je de telefoon neemt en nu meteen een afspraak wil. Hun haren gingen er af. Onherroepelijk. "Raap eens die plukken op," fluisterde ik mijn dochter in het oor toen de kapster even niet keek. 't Klein protje had 3 jaar en 4 maanden aan zijn haar gespaard. De dochter raapte in een vlugge beweging de halve haardos van haar broer van de grond en deponeerde die gezwind in het door mij meegebrachte zakje. Voorzienig, ik. En week van hart ook.





Voor de oudste plukte ik een kapsel uit een boekje. "Zo," wees ik, "en niet te kort vanvoor." Bij dat laatste moet het ergens verkeerd zijn gegaan. Mijn zoon lijkt wel Father Cadfael. In puberversie.



En ziet die twee. Dat gaat nog wat geven. Zet ze samen na 2 minuten is er al geen houden meer aan.



En nu, drie dagen later, vind ik het gedacht dat ik 'een deel van mijn zoon' in een zakske heb zitten rather revolting. Wat moet ik daar nu mee? In de herinneringendoos stoppen? Wordt dat slecht? Beschimmelt dat? Maar ik kan dat toch ook niet zomaar weggooien? Of wel?

Fragile voor mannen

Als u dacht dat Fragile uitsluitend een merk voor dames was, dan hebt u fout gedacht. Zo heel af en toe tooit zich een man in Fragile. Niet voor de grap, maar omdat hij als een blok viel voor het stofje. Die (misschien wel enige) man, die is mijn zoon. U zag hem hier al in zijn tricot hemd dat hij draagt met trots. Dat dat fantastisch zit, zo'n hemd, dat hoef ik u wellicht niet te vertellen. Zacht, soepel en uitstekend van kwaliteit. Ideaal voor beweeglijke zonen. Wat wil een moeder dan nog meer? O, dat je er ook absoluut geen strijkwerk aan hebt. Dat zou u toch echt wel over de streep moeten trekken, niet?




Helaas, u kan dit niet in de winkel kopen. Wat u wel kan doen is u naar de stoffenverkoop van Fragile reppen. Op donderdag en vrijdag 6 en 7 oktober wachten de stoffen van de vorige collectie netjes verzameld op u. Denkt u dan ook eens aan de mannelijke leden van uw huishouden als u gaat shoppen?

Fragile stoffenverkoop: Van Diepenbeeckstraat 10k, 2018 Antwerpen, 10u - 17u
Geen bancontact aanwezig.