De Postbodejacob.

Ik sprak dus over twee broeken, ja, maar het model kreeg het alras op zijn heupen en ging er dan maar bij liggen. Dat was uiteraard de perfecte pose om aan te tonen dat het verhogen van de taille bij het achterpand een dreigende bouwvakkerskont perfect weet af te houden. Enige orchestratie bij crisismomenten is ons niet vreemd. Elk nadeel heb zijn voordeel, nietwaar?

De marineblauwe gabardine kon een kleurig stiksel wel verdragen en aangezien het kind keihard into tenuetjes is, matchte ik dat met zijn oude nieuwe trui.

Dat ziet er al meer als een echt Jacobje uit.

♥ ingestikte plooien

Deze keer dus geen vrolijk lachend kindeke, maar wel eentje dat jammerde:

'Ik heb geen zin in foto's!'



'Ja, ja, ik sta wel even rechtop voor jou. Héél even dan. En krijg ik dan een ijsje?'



'Wat? Geen ijsje? Waaaah!'



'Draai u ne keer, jong.' (Draait zich gewillig. Vierjarigen, tssss.)



Het vervolg? Het kind gaat vrolijk spelen en beslist terstond zijn postbodebroek nooit meer uit te trekken. En zijn trui ook niet. En zijn slip al helemaal niet. Euh, jong, we gaan dan toch even moeten klappen, zenne.



Postbodebroekstof: Sjiekebiele