Het velvoelkind en zijn - nu al - favoriete trui.

U had het al in de mot. De laatste weken werd hier nog bitter weinig geproduceerd. Dat is een beetje hun fout. En van hun collega's muzikanten.

Op basis hiervan had u misschien nog gedacht dat mijn kind werkelijk niets meer had om aan te trekken. We moeten daar niet onnozel over doen. Hij kan nog wel even voort. Maar dan. Het hoofd vindt altijd nog wel iets uitdagends aan die stoffenkast. Ik heb het momenteel voor dunne truien. Zo van die exemplaren die je zou dragen op je blote vel. Toen ik dit stofje zag in de Strek wist ik meteen dat het een trui zou worden. Voor hem. En als het lukt misschien ook nog een voor mij. Eerst een exemplaar voor het kind met het zachtste vel. Met de grootste hunker naar mijn handen op zijn buik. Een kind dat elke avond voor het slapengaan gelukzalig zucht: 'Niet stoppen, mama. Doe je nog een beetje voort?'

Wat hou ik toch van dat velvoelkind.



Noot 1: De oranje trui is deel van de verjaardagsoutfit die u heel snel te zien krijgt.
Noot 2: Vijf zijn is precies toch een zegen als het over poseren gaat. Geen gezeur, geen afleiding nodig. *bliss*