Weekend Normandië: Yport en dé zonsondergang

Het weekend Normandië had nog een deel twee. Eentje met - opnieuw - veel zon, zee en blauw. Er was ook een mooi einde aan dat deel 1 in de vorm van dé zonsondergang die ik eigenlijk op dag 1 had willen zien. Verwacht u dus maar weer aan een lange post met veel foto's. Ik heb duidelijk niet het beste toestel om zonsondergangen vast te leggen, maar goed, herinneringen it is.

Zoals gezegd, ik had de eerste avond graag de zon zien ondergaan, maar het weer en de lange rit staken daar een stokje voor. Op avond twee gingen we voor een herkansing. Na de lange wandeling waren we tegen 16.00u terug in het huis. Douchen, ontspannen, koken, buiten spelen en tegen 19.00u vertrokken we opnieuw, dit keer richting Etretat city. Terwijl we hier aan de westelijke kant van het stadje waren gebleven, reden we nu het stadje door en parkeerden we bovenop de klif, aan de oostelijke kant van de stad.


De parking ligt vlak naast La Chapelle de Notre Dame en als je geluk hebt, dan kan je zo parkeren dat je de zon vanuit de auto kan zien ondergaan. Waarom je dat zou doen? Druk was het er niet, op de occasionele toerist en een paar fotografen, maar koud! Een stevige wind zorgde ervoor dat we toch geregeld even moesten opwarmen in de auto. Eerst leek twee uur kijken/wachten (de meningen waren nogal verdeeld) oneindig lang, maar op het einde ging het best snel en was iedereen gefascineerd.

Aan de ene kant Etretat, met in de verte de Falaise d'Aval en L'Aiguille.



Aan de andere kant nog een klip.



En dan het kerkje, La Chapelle de Notre Dame.





Als de zon onder gaat, is dat wel een fotogeniek element.



Twee uur wachten kan lang lijken als je 8 bent, maar deze moeder had aan afleiding geen gebrek: meeuwen galore! Ideaal studiemateriaal als je de tijd hebt om een beetje met je toestel te prutsen.



En verder: eindeloos veel zee in alle tinten blauw, grijs en roze.




Als de zee oranje wordt, dan gaat het plots snel.







En dan was het 21.18 en was de zon verdwenen. Tijd om terug te rijden naar de B&B die we vonden via Airbnb. Ik zocht iets betaalbaar en niet banaal. Ik zoek altijd locaties met een zwembad, een machtig schoon uitzicht, een kindvriendelijke tuin, een boomhut, you name it. Het moet er een beetje uitspringen.

Zo belandden we in Cliquetot-L'Esneval, in een verbouwde schuur, bij een supervriendelijk Frans koppel. De zijwand van de schuur heeft een heel groot raam dat uitkijkt over de tuin en de wei van Balthazar, de ezel. Die tuin had een grote aantrekkingskracht op onze kinderen. Er is niet elke dag én een schommel (voor met twee!) én een glijbaan, én een boomhut én een pingpongtafel aanwezig. Het is niet dat ze er zo ontzettend veel gebruik van hebben gemaakt, maar het was er en ze hebben in elk geval meer buiten gespeeld dan binnen gezeten.






Op dag twee reden we naar Yport, een kuststadje iets boven Etretat. Het stadje ligt tegen een helling en is bij fotografen (en zij die het web en Instagram afschuimen voor ze op vakantie gaan) gekend voor de blauw-witte strandhuisjes.
Er is een (gratis) parkeerplaats vlak bij de Plage Centrale (Boulevard Alexandre Dumont). Die is niet zo gek groot, maar volstond ruimschoots. Wij konden zelfs vlak naast de huisjes parkeren!

Wat valt er op het strand te beleven? Je kan krabben vangen, stenen gooien, pootje baden tot ver in de zee op een soort stenen plateau. Er is een afgesloten speeltuin waar je even kan doen alsof je nog een echte kleuter bent. Er is een oneindig groot strand ten noorden van Yport. Meer naar het zuiden vind je volop kliffen, maar er wordt gewaarschuwd voor vallende stenen, dus die kliffen ontdekken, dat deden we toch maar niet. Je kan kijken naar de vissers die hun boot op rollen naar de zee toe rollen. Precies een hele onderneming. Je kan ook blijven zeggen dat je écht waar niet Duits bent, maar misschien botsten wij gewoon die ene Française die daar toch precies niet zo zeker van was. Je kan met je achterwerk in het water gaan hangen, je broer (of jezelf) natspetteren, zeeslakken zoeken, het water troebel maken met krijtstenen. De drie hadden absoluut geen speelgoed nodig.














Zo. Dat was het. Was het Wiske, dan ging ze vast knipogen, maar het is O en die lacht gewoon.



Meer Normandië: de kliffen van Etretat