Het is zomer, een hele warme bovendien, en op zomerse weekends wordt er - onder het mom van 'het is toch te warm om te koken' - niet warm gegeten. Om eventueel gemopper in de kiem te smoren gaan wij graag picknicken. Ik sleep de kroost nogal vaak mee naar zee, op een warme zomeravond, maar vandaag zocht ik het dichter bij huis.



In het Gentbrugse meersengebied is de laatste jaren fors geïnvesteerd. Delen werden toegankelijk gemaakt, geboortebossen aangeplant, bruggen en paadjes aangelegd en er kwam een speeltuin. Daarna kwamen er koeien, een blotevoetenpad, nog meer natuurlijke speelplekken met wilgenhutten en andere houten bouwsels op en rond watertjes. Ik ga er af en toe lopen, maar had het laatste stuk zelf nog niet gezien. Het lag dan ook voor de hand dat de eerste picknickplek na O haar verjaardag (wanneer er traditioneel in de duinen wordt gepicknickt) hier zou zijn.



Omdat picknicken vereist dat je de boel toch een beetje koel kan houden en omdat we met de fiets waren namen we 1 koeltas mee met een minimum aan koelkastspullen. Wat kaas betreft hebben we geluk. Onze oudste is, naast een gemakkelijke alleseter, ook een fervente aanhanger van smeerkaas. Elke schooldag hebben wij dezelfde conversatie:

- "Wat moet er op je boterham?"
- "Smeerkaas."

Lekker gemakkelijk, ook nu er voor een paar uur geen koelkast voorhanden was. Maar ik wijk af. We fietsten een groot stuk meersengebied door, zagen dat bijna alle watertjes waren opgedroogd en kozen dan een plekje uit bij drie picknickbanken. Dat was handig om alle broodjes klaar te maken, maar voor het echte eten verkiezen wij toch de grond.

- "Waarom heb jij zoveel smeerkaas mee?" vroeg de jongste.
- "Omdat jij die mag uitproberen en zeggen of je die lekker vindt."



Dat moest ik geen twee keer zeggen. Twee zonen, elk met een potje smeerkaas. De oudste maakte prachtige kunstwerken met groenten en zaden, de jongste at de smeerkaas met grissini recht uit het vlootje. Qua goedkeuring kon dat wel tellen. De vader - die ook alles eet - liet weten dat hij aangenaam verrast was door die Milkana. Lekker fris en met alles te combineren.



Dat zit alvast goed voor onze trekkersavonturen. Smeerkaas op een broodje naast een kampvuur.
Ik zie het al helemaal zitten.

En de meersen: dikke aanrader. Wie nog mooie picknickplekken kent, laat ze me gerust weten.




Ik geef u alvast nog even de favorieten van de jongens mee:



Links:
- Milkana smeerkaas met room
- kleurige snoeptomaatjes
- fijngesnipperde komkommer
- gescheurde basilicumblaadjes

Rechts:
- Milkana smeerkaas met room
- tomaat
- basilicum

En dit is mijn favoriet:



- Milkana smeerkaas met room
- radijsjes
- pijpajuin, fijn gesneden
- zonnebloempitten

*NOTE: [AD] deze post kwam tot stand in samenwerking met Walkie Talkie en ilovecheese.be

Wales, dag 8: Friog

·Save the best for last zei ik gisteren. Friog. Ik durfde bijna niet te gaan kijken uit schrik om teleurgesteld te zijn, maar het was een moetje, dus sleepte ik na het avondeten iedereen mee naar de oude steengroeve in Friog, waar het water azuurblauw is en ijskoud. Het internet wist te vertellen dat je het best 's avonds gaat, omdat het overdag nogal een toeristische trekpleister is waar gezinnen de dag doorbrengen en dat wilde ik absoluut vermijden. We waren er al eens gestopt en de auto's stonden toen inderdaad in een lange rij langs de weg. Vanavond was er niemand. De wandeling ernaartoe is nog een stevige klim, maar niet onoverkomenlijk (en ook niet gevaarlijk) en absoluut de moeite als je graag op niet-evidente plekken komt. De zon zakte snel en maakte de plek wat creepier dan goed was. Ik was ook niet helemaal op mijn gemak met drie kindertjes op sportschoenen (de stapschoenen waren we thuis vergeten) en zag er in gedachten al eentje over de rand naar beneden tuimelen.
·



Ik wist dat je ook in de groeve kon zwemmen, dus ergens moest er een weg naar beneden zijn, alleen vonden we die niet meteen. Tot we weer naar beneden wandelden en de jongens een oude spoortunnel vonden die naar het water leidt. De schoenen moesten er wel voor uit, en op onze blote voeten baanden we ons een weg door de donkere tunnel. Spannend en ook koud! Maar aaaah, wat zalig. Zwemmen zat er niet meer in, want de zon was al te veel gezakt om het water nog op te warmen, en ik zei het al, creepy en zo en niet helemaal op mijn gemak (wat gek is, en zo ongewoon dat ook de kinderen er een opmerking over maakten).

Wales, dag 8: Van het ene hoogtepunt naar het andere.

Vandaag was een dag vol 'restjes' en 1 'moetje' oftewel een allegaartje van dingen die ik aanvankelijk indeelde in de categorie 'zou ik wel willen zien' of in de categorie 'moeten we absoluut naartoe'.



De avond ervoor had ik het een en ander zitten opzoeken over Aberystwyth, een stad die ik niet per sé wilde bezoeken en die ik verder enkel kende uit de serie Hinterland. Maar het was zaterdag, we moesten toch ergens boodschappen zien te halen en in de stad konden we schuilen voor de regen (die uiteindelijk niet viel). Maar zomaar naar een stad rijden die een uur verderop ligt om boodschappen te doen, dat is niet echt mijn ding, dus stippelde ik een hele route uit met een paar interessante stops.

Dyfi Furnace

Deze gerenoveerde achttiende-eeuwse houtskoolgestookte hoogoven werd gebruikt voor het smelten van ijzererts. De jongens vonden dat interessant - moeder ging resoluut voor de waterval ernaast - maar het was dus wel wat jammer dat de site gesloten bleek (ook al zei het bordje aan de deur dat het open had moeten zijn). Niet getreurd, op naar de volgende stop: Ynyslas.



Ynyslas

Ynyslas is een piepklein dorpje in een geweldig natuurreservaat. Ik wilde er stoppen om te zien of ik iets van the petrified forest kon zien, een restant van een 5000 jaar oud bos dat in de peat versteende en een aantal jaar geleden terug zichtbaar werd nadat de peat laag door de zee werd weggespoeld. Tussen Ynyslas en Borth zou je over een stuk van 3 tot 5 kilometer de restanten moeten kunnen zien. Helemaal zeker was ik daar niet van, want volgens de ene bron waren ze terug bedekt met zand en enkel zichtbaar na stormweer, volgens de andere waren ze wel nog zichtbaar, maar enkel bij laag water.

We zagen niets in Ynyslas, maar waaiden geweldig hard uit op de dijk die de zee van het golfterrein scheidde. En als er iets is waar wij dol op zijn is het wel de zee met een stevige wind en dreigende wolken. De hele sfeer - ochtend, grijze wolken, een afgelegen dorp - was spek voor mijn bek. Dat we de bomen niet vonden was jammer, maar er was nog altijd een herkansing mogelijk.





Borth

De stop in Borth was een last minute moetje. Als fans van Hinterland is het station in Borth nogal iconisch (for the record, season 1, episode 4). Het stationsgebouw fungeert nog steeds als station, maar er is ook een mini museum dat door vrijwilligers wordt opengehouden (voor openingsuren, zie hier). Het museum mag dan wel heel klein zijn, er is heel wat te zien en de vrijwilligers zijn ontzettend vriendelijk. Alleen al daarom - voor mij - een aanrader.




We staken de spoorlijn over voor hét zicht op het station. Het op de foto krijgen zoals in de serie zat er niet in (weiden met dieren), maar omdat every cloud a silver lining heeft: er waren wel ezels die met veel plezier kwamen kijken en zich gewillig lieten aaien.



En moeder-de-vrouw kon zich uitleven bij het fotograferen van alle troep die de wind in de afsluiting had geblazen, dat ook.



Ik ging er ook een praatje maken met een man die zijn mooie Morris Minor aan het oppoetsen was, waarop de andere chauffeurs ook uit hun auto stapten en ik een spoedcursus Morris Minor geschiedenis kreeg, waarvan ik ondertussen alweer alles ben vergeten. Sorry! Alles voor een foto!





Aberystwyth

Aberystwyth was druk, maar gezellig. Het is de grootste (universiteit)stad in de buurt en vol met winkels en bars. We picknickten bij Aberystwyth Castle waar een groot veld is met picknickbanken en een speeltuin en waar meerdere gezinnen aan het lunchen waren (waardoor we dus absoluut niet uit de toon vielen). F wilde graag foto's nemen en ik stak hem de oude Nikon in zijn handen, waarna de drie er vandoor gingen om hun eigen fotoreportage in elkaar te boksen.



We wandelden verder de dijk af, richting Constitution Hill dat je bovenaan de heuvel in de foto boven kan zien. Er rijdt een treintje en er ligt ook een wandelpad voor wie van een stevige klim houdt. Van op de heuvel heb je - op een heldere dag - zicht op 26 Welshe pieken. Het was een heldere dag en lieten we Constitution Hill voor wat het was. We stapten wel de hele dijk af tot ik het politiekantoor uit Hinterland herkende. Dat werd - helaas - een aantal jaar geleden verkocht om er een hotel van te maken en staat voorlopig (anno 2017 dus) in de stellingen.
We liepen ook de pier binnen, waar er een enorme speelhall is en waar de drie hun ogen uitkeken naar al die geldopslokkende machines. In mijn ogen is dat typisch Brits (of iets voor kermissen), maar naar het schijnt heb je dit bij ons aan zee ook.








Borth

Nooit opgeven! En zo reden we nog eens terug naar Borth in een poging iets te zien van the petrified forest. De dame in het Station Museum had ons verzekerd dat de boomstammen van het bos ook in Borth zichtbaar waren, dus hoopten we op een herkansing bij eb in Borth. Mét succes. We zagen de boomstronken al uitsteken van op de dijk. Het waren niet de meest spectaculaire exemplaren die ik al op het net had gezien, maar niettemin, we waren er en ook al kwam de zee snel opzetten, het bos was onmiskenbaar te herkennen.






Aberdovey

Op de terugweg gingen we nog even uitwaaien in Aberdovey. Aberdovey en Aberdyfi leken ons heel toeristisch, maar ook best wel charmant. We stopten buiten het centrum op een parkeerplaats langs de weg, staken dan het treinspoor over (legitiem, don't worry, dat mag hier) en het golfterrein (dat was eng, denk: oversuizende golfballen) en renden dan over de duinen de zee in. Enfin, voorzichtig dan, want de zee is hier ijskoud.





Tot nu toe smaakten die restjes effenaf geweldig goed.
Het moetje is zo geweldig mooi dat je het morgen krijgt in een aparte post.