Ik hou niet van kerst. Voilà, nu weet u het. Ik hou wel van vakantie, maar niet van die opgefokte sfeer. Zo van gezellig moeten doen, veel eten, bergen cadeautjes en ik hou zéker niet van op het laatste moment de stad nog te moeten ingaan. Ik sla in de loop van het jaar tal van cadeautjes in en verberg die in de cadeautjeskist. Geen een die daar in durft te kijken.

De kerstboom is de eigendom van de kinderen. Een plastic ding, jawel. Omdat de oudste het - 7 jaar geleden - wel fijn vond om die boom te herdecoreren als we net niet keken. Om ecologischer te zijn dan elk jaar een klein omgehakt boompje moet hij 17 jaar meegaan. We zitten bijna aan de helft en hij ziet er nog altijd even lelijk uit, maar dat kon u vast wel denken.

Dit jaar dacht ik voorzienig te zijn. Het idee voor kerstkaartjes zat al weken in mijn hoofd. Al ben ik niet zo'n schrijver. Een kaartje sturen met 'vrolijk kerstfeest' dat is niet moeilijk, maar voor iedereen een persoonlijke wens voorzien, daarvoor moet het helder zijn in mijn hoofd en dat is het op dit moment absoluut niet. De vakantie begint zijn tol te eisen, vrees ik.

Maar die kaartjes dus. Die zagen er in mijn hoofd ongeveer zo uit. Maar dan met nog meer vilten sneeuw in allerlei kleurtjes. Maar ik had al snel door dat een vreselijke kliederboel ging worden en dus liet ik het maar zo.



En voor u allen, een - laat - vrolijk kerstfeest en een - vroeg - gelukkig nieuw jaar.

Fruit voor een klein vogeltje

Mus verwacht haar vierde mussenkindje. Dat op zich verdient al iets, maar zij was zo gul om te ruilen voor een prachtige print. Zoals geweten ben ik geen krak in afwerken. Niet dat het niet proper is, ik stel het gewoon vaak uit. Voor baby Mus hoefde ik nog enkel de tailleband aan het rokje te naaien.
Nu het jaar ten einde loopt, wil ik schoon schip maken in mijn hoofd én op mijn naaitafel. Alle vestjes de deur uit, de swaps op de post. Voor haar geen zachtroze en pastelblauw, dacht ik zo. Dus werd het een fruitig babysetje. Misschien wordt het wel een meisje met blozende appelwangetjes?



En terwijl hier vijf kindertjes de ene kant van het huis overhoop haalden, ruimde ik mijn eigen kant op. Ik ben klaar voor de volgende projecten!

Daaa-aag, kleurrijke vestjes van me!

Jullie vonden ze precies wel te doen, die vestjes. Ik moest glimlachen om zoveel enthousiasme.

Voor zij die het ook eens wilen proberen... De patroon van de vestjes komt uit een Japans boekje en de werkwijze is dezelfde als deze die Tante Hilde hier zo mooi uitlegt. Ideaal voor zij die - net als ik - kop noch staart krijgen aan de werkwijze van Mme Zsazsa.

De knollekes trokken briefjes en deze namen kwamen uit de trommel:



Stuur me een mailtje met je gegevens en het vestje komt jouw richting uit.

Voor zij die niet wonnen, niet getreurd, ik ben altijd te verleiden tot een ruil.

We ♥ Bulles Bleues

Er was een tijd dat ik smoor was op de Bulles Bleues van Petit Pan. Ik bewaarde het lapje als een kostbare schat. Zij was zo attent om er een ritstasje van te maken dat bij deze swap hoorde. Zo had ik mijn Bulles Bleues altijd bij me.



Toen brak er een tijd aan dat ik me niet meer kon herinneren waarom ik ook zo gevallen was voor dat stofje. De creaties die ik erin zag verschijnen waren mooi, maar niet dàt wat ik wilde. Het bleef liggen, maandenlang, tot ik aan het vestjesproject begon. De bulles gingen zo mooi samen met de rode fleece. Ik werd op slag weer verliefd.



En toen, toen wist ik het. Toen ik al drie vestjes had geknipt en mijn lap al serieus geslonken was, toen wist ik het. Een hemd zou het worden. Ik mat en tekende en het paste. Nét. Alleen had ik zitten knoeien met het patroon en vergat ik 1 patroondeel te vergroten, waardoor ik een stuk tekort had. Gelukkig was een reddende engel heel nabij.



De zoon trok het meteen aan. Zonder trui. In korte mouwen. Naar eigen zeggen heeft hij altijd een kacheltje branden in zijn buik. Al is een tikje ijdelheid hem ook niet vreemd. Zie nu die haren, die mogen absoluut niet geknipt worden. Kent u toevallig een goede kapper in het Gentse die eens géén 'standaardkopkes' knipt?

En wat u ook mag zeggen: zet ik de borstzakjes wat lager? Ik nam een gekocht hemd om de hoogte te bepalen, maar het lijkt me wel erg hoog. En dat is dan werkelijk het allerlaatste wat ik met die bulles doe. Een mens zou van minder scheel gaan zien.

De list met het hemd

Hoe krijgt ge uw kinders na schooltijd zonder protesteren mee naar huis als ze eigenlijk liever nog wat bij hun vrienden in de studie blijven? U spreekt de woorden: "Zoon, ik heb een hemd gemaakt voor u." It does the trick, ik kan het u garanderen.

Eigenlijk was het (half) gelogen. Ik had het hemd zeker twee maanden geleden al in elkaar gestoken, maar had er met geen woord over gerept. Zoals zo vaak twijfel ik vaak over stoffenkeuzes en ik hààt de afwerking. En dan blijft het liggen. Het gat dat in de stof zat, droeg daar ook aan bij, dat geef ik toe. Vraag me niet hoe het komt, dat gat, het kwam zo van de rol. Dat zal me leren om patroondelen te knippen in het halfdonker.



Het patroon komt uit een Burda van het gezegende jaar 1977. Niet helemaal je dat, maar het was het enige maat 134 patroon dat ik had liggen. Het stofje had ik ooit voor mezelf gekocht, maar toen ik mama P. in de weer zag met haar kleurenkaart, realiseerde ik me dat dit stofje helemaal niet bij mijn 'type' hoorde. Exit mijn stapel, dus.



Het was een proefhemd, want een patroon uit 1977, dat wilde ik toch eerst eens testen, maar omdat je sommige vaardigheden niet genoeg kan oefenen werkte ik het helemaal af. Omzomen, sluitbiezen, zakje, knoopsgaten maken, knopen aannaaien, voor mij het vervelende werk. Het gat moet ik nog camoufleren. Als u een idee hebt, houdt u dan absoluut niet in.



Schoonheidsfouten galore, dus. Maar gezien het ook niet echt zoons kleurencombinatie is weet ik niet of dit hemd vaak de kast uit zal komen. Toch niet als hij kan kiezen tussen dit en het hemd dat ik dit weekend maakte. Ah ja, geen een zonder twee. Ik ontdekte de voordelen van bandwerk, maar dat had u wel door. En het tweede hemd is oneindig veel mooier, ik verzeker het u. Maar dat is voor de volgende keer.

*Edit: het gat, of eigenlijk de gaten. Een lang en een kleintje. Inderdaad op de rug, dus nog te camoufleren, hoop ik.

Vestjes, the sequel

Ik kon het niet laten. Ik kende nog zoveel kindjes en buikbaby's die ik blij kon maken met een vestje. Dus produceerde ik er nog wat, zo tussen het ineensteken van mijn eigen rok en de hemden van de zoon door. Ja, u hoort het goed, hier werd deze week wel effectief gewerkt. Alleen niet afgewerkt, maar dat komt. Gauw.

U ziet het beloofde vestje voor Nand, eentje voor een dochter van Vertellementen, die zich vanaf nu Madame laat noemen, eentje voor buikbaby ? en broer O. en de uiltjes werden met zorg uitgekozen door mijn eigen kleine helpertje.



Ik moet u niet zeggen, zeker, dat ik vrolijk word als ik al die kleuren op mijn tafel zie liggen? Eat this, winterdepressie!

Vestjes voor kleine mensjes

Omdat jullie zo massaal reageerden op mijn vraag en bovendien ook nog eens ongemeen lief waren, kon ik niet anders dan mijn gulle periode nog wat te verlengen. Sommige wensen waren makkelijk te vervullen; een koffietje drinken (yes, please!), wat uitleg geven, een eerste ontmoeting, een blogmeet... Dat valt allemaal te regelen. U mailt mij maar met een voorstel.

Dan de naaisels... De hemdekes waren precies in trek. Dat is waarlijks niet zo moeilijk. Ik maakte mijn eerste hemdje toen ik amper 3 maand naaide. Alleen zijn hemdjes wel wat werk en bezondig ik me geregeld aan uitstelgedrag. Een aantal onafgewerkte exemplaren slingeren hier zo al weken doelloos rond... En omdat ik deze keer meer dan een kindeke wilde verrassen, koos ik voor een (relatief) snel klaar, maar heel fijn project. Ik maakte een hele reeks van 't zelfde. Bandwerk. Sommige mensen hadden nog iets van mij te goed (Nandje, nummer 8 is voor jou), sommigen kregen zomaar iets, en mijn kinders vielen uiteraard ook in de prijzen. Hier geen schaap of beer, maar lekker zachte fleece en wolvilt.





Ik koos dus een hele hoop stofjes uit en combineerde erop los. Het Lief vroeg langs zijn neus weg of ik half blogland zou bevoorraden. Helaas. Drie vestjes hebben al een eigenaar, vier ervan zijn voor jullie. Nummers 2 - 4 -6 en 7 wachten op een nieuwe eigenaar. Twee in maatje 74-80 (6 en 7) en twee in maatje 86-92 (2 en 4). Ik hoor het wel als er iets bij zit dat u bevalt.
Mocht u niet 'anoniem' kunnen reageren, stuur me een mailtje en ik zwier u erbij. En is uw kroost deze maten al ontgroeid, uw neefjes, nichtjes, vriendjes, metekindjes of buikbaby's mogen ook hun kans wagen.



U hebt exact twee weken de tijd om uw keuze door te geven. Op 26 december bepalen vier onschuldige handjes de gelukkigen.

Reclame maken hoeft niet, volgen ook niet, al streelt het wel het ego *wink*.

De muts

Zo halverwege september begon ik een muts te haken voor de jongste. Ik had net z'n winterjas gekocht en had dat graag geaccordeerd met een leuke muts. Toen ik een soortement kakikleurige wol zag die perfect bij de jas paste haalde ik het nodige in huis. YouTube hielp me op weg en dat was nodig, want de afgelopen 20 jaar had ik geen haakpen meer van dichtbij gezien. YouTuben en haken tegelijk, thank god I'm a woman!

Het ging vlot, heel vlot. Tot ik bedacht dat het ding precies wel wat groot uitviel. Veel te groot voor het hoofd van mijn liliputter. Dus trok ik alles weer uit en begon opnieuw. Ik haakte mijn bol op, kocht een nieuwe, bedacht dat het toch wel een dure muts zou worden, bedacht dat het precies toch weer wat groot ging worden, stopte de hele handel in een schoon zakske en borg alles mooi op in de kast.

Tot nu. De muts was zo goed als af. Mijn oren vroren er vorige week ook zo goed als af. En wat is er beter dan een prijzige halfafgewerkte muts? Jawel, een prijzige afgewerkte muts!
En probeert u alstublieft niet gek te kijken als u me spot met een pineapple stitch hat op? En ja, u mag goeiedag zeggen.

Zomaar, gratis ende voor niets

In tijden van cadeautjes komt ieder huishouden wel tot de conclusie dat het nu wel genoeg is. Genoeg speelgoed, genoeg kleren. Zo ook hier. De kinderen hebben niets meer nodig. Rokken genoeg, hemden genoeg, broeken genoeg, alles genoeg. En toch kan ik het niet laten om stofjes te kopen. Omdat ze zo mooi zijn. Kleur voor mijn interieur. En mijn gemoed. Voedsel voor mijn ziel. Een grote dosis kleur in dat koud en donker en somber weer. Weer waar ik dus absoluut niet tegen kan en alles aan moet doen om tegen februari niet in een winterdepressie te verzeilen.

Ik wilde dus weer iets naaien voor iemand anders. Zonder verplichtingen. Zonder dat ze erom had gevraagd, maar gewoon, omdat ik daar zin in had. En net toen ik eraan begonnen was, zag ik mezelf opduiken in het lijstje mensen die ze ter gelegenheid van haar zesde blogverjaardag vermeldde.
Het zijn die kleine dingen die het zo fijn maken, hier in blogland. Net zo toen ik las dat zij naast me had gestaan in de Colruyt en niets had durven te zeggen. Ik hoop dat ze het de volgende keer wel doet.

Over het stofje had ik zwaar mijn twijfels. Ik vond het mooi op het scherm, minder in mijn handen. Het zou een jurkje worden, maar ik ben bang van jurkjes, dus bleef het liggen. En toen werd het drie rokjes en vond ik het toch weer mooi.







Zou u ook graag eens iets krijgen van mij? Zomaar gratis ende voor niets? Zo ja, wat dan?

't Moet niet altijd voor uw eigen zijn

Ik naaide deze week volop voor een ander. Meerdere anderen zelfs. Voor swaps die ik veel te lang had laten liggen. De post bracht vele mooie dingen en mijn enveloppen bleven leeg. Toen swap nummer 3 zich aandiende moest er gehandeld worden, want voor ik mezelf toesta deze fantastisch mooie prent van Mus een plekje te geven, moesten eerst zij en zij tevreden worden gesteld.

Niet echt child/smosproof, u weze gewaarschuwd!

Let it Smow!

Het zit gebookmarked op de Mac, maar ook in mijn hoofd. Voor altijd. Geen week gaat voorbij zonder dat ik er eens ga snuisteren. Even alles vergeten. Het aanbod wisselt amper, ik ken het op mijn duimpje. Bij Smow vind ik zowat alles mooi. Als ik een heel groot huis had, en veel geld, dan kocht ik alles. En nodigde ik iedereen uit en werd het een groot feest.

Maar dat groot huis en dat vele geld, dat zal niet voor dit leven zijn. En dat hoeft ook niet. We komen helemaal niets te kort, zijn blij met wat we hebben. Maar geef toe, eens wegdromen kan wel fijn zijn. Bovendien is het bijna Sinterklaas en daarna Kerst, dus lijstjes maken, dat behoort gewoon tot deze tijd van het jaar. Toch?

Wat er zoal op mijn lijstje staat? Deze kapstok bijvoorbeeld. Of deze, voor de kinderen.
En stoelen... nog zo een zwak punt. De stoelen die ik adoreer, die zie ik overal rondom mij. Bij vrienden, op het werk. Ze zijn strak, stijlvol en zitten dan ook nog eens fantastisch. En ook al zou ik ze mij kunnen permitteren, ik koop ze alsnog niet. Uit vrees dat ik een andere stoel nog mooier vind. Want deze rode Eames, daar word ik ook een beetje week van. Maar zit die wel zo goed? En ga ik die over pakweg een jaar of 5 ook nog zo fantastisch vinden?

U wuift dit weg als een luxeprobleem. Gelijk hebt u. En dus wordt het niets. Simpel as that. Ik droom nog wel wat voort. En laat het lijstjes maken in deze tijd van het jaar voorlopig aan de kroost over.

El Star

Ofte, het vestje uit een restje. Die fleece, die moest op. En omdat het met fleece snel werken is, stikte ik dit vestje in een wip in elkaar. Ik deed langer over het knippen van stof en sterren dan over het naaien zelf. Het patroon komt alweer uit haar Japanse boekje. Het resultaat mag dan wel niet zo stijlvol zijn als haar eigenste exemplaar, het is wel helemaal in de stijl van de zoon.

Na de blauwe broek, de groene broeken en de gele broek, nu dus het rode vestje. Zei ik niet dat het een kleurrijke winter wordt?







Het model zag het precies niet zitten, of toch niet meteen.

Little Red Riding Hood

Zondagmorgen begon met een Japans boekje op de bank, met een half oog de intrede van de Sint volgend. Al snel hield ik sintengedoe voor bekeken. Het boekje bevatte immers een schat aan patroontjes, waaronder dat voor een cape, en ja, een roodkapjescape stond al een tijdje op de planning. Ik had mezelf nog de tijd gegeven tot carnaval 2011 - het moeten niet altijd prinsessen zijn - maar die rode rol fleece nam zoveel plaats in dat ik er eigenlijk al een tijdje mottig van liep. Bovendien moest ik plaats maken voor de stofjes die nog onderweg zijn. Oh joy!



Ik knoeide een beetje met het patroon, de mantel werd langer, de kap kleiner. Als voering gebruikte ik de kabouterstof die ik ooit in een vlaag van zinsverbijstering - online - had gekocht en die ik bij nader inzien echt niet mooi vond. Voor een voering kon het er nog mee door, ik hoef er tenminste niet op te kijken. Al kan je de cape eigenlijk ook aan twee zijden dragen, maar dat heb ik haar nog niet verteld.



En alsof de goden ermee gemoeid waren, vond ik nog een metertje Roodkapjeslint dat ik ooit had gekocht, niet wetend wat ik er ooit mee zou doen. Het zag er gewoon lief uit, u kent dat wel. Dat lint stikte ik op een reep fleece en naaide ik tussen de fleece en de voering. Zo gepiept.



En het restje van het fleecedekentje? Dat werd verwerkt in het volgende project. Het was een vruchtbaar lang weekend. O ja.

Dots in de plooi

De prachtige (stolp)plooirokjes van Mama P. en Griet staken me de ogen uit. Zo mooi, zo stijlvol, zo perfect afgewerkt! Ik kwam niet verder dan wat kwijlen voor het scherm en shoppen op het www. Ah ja, ik ben namelijk een vrouw en wat doen vrouwen als ze gefrustreerd zijn? Juist, ja.

Ik zat namelijk opgescheept met een gigantische 'seamstress' block', naar analogie met de writer's block, iets waar ik precies nooit last van lijk te hebben. Maar gezien men met een dergelijke ingesteldheid nergens komt, gaf ik mezelf de spreekwoordelijke schop onder de kont, kocht nog een paar stofjes en zette me aan het werk.

En na wat uren zwoegen, was dit het resultaat.





En omdat ik dan toch bezig was, maakte ik meteen ook maar nummer twee.

Vixi style

Na dochters passage voor de lens van Barbara in de kleren van Very Vixi bleven er twee grote wensen over: de rode laarsjes en het veelkleurige bollenrokje. Ik zocht het halve land af naar die laarsjes en kon ze tenslotte overkopen van een lieve ziel. En hoewel dochters kast behoorlijk goed voorzien is van rokjes, kon ik toch niet weerstaan aan die smekende oogjes van mijn bloedje. Gelukkig had Vermiljoen de meteoren van Petit Pan nog in voorraad.

En zo togen we aan het werk. Wij, ja ja, iedereen werd ingeschakeld. Ik nam het rokje voor mijn rekening, de zoon mocht de rondjes knippen voor de zsazsabroche, en dochter mocht de knopen uitzoeken. Apetrots was hij, toen hij zijn rondjes aan elkaar mocht rijgen. Zijn eerste naaiproject! En zo promoveerde ik hem tot mijn persoonlijke naaihulpje. Wedden dat er nog een lading zsazsabroches komt?

Voor wie echte Very Vixi rokjes wil, stuur haar een maitje op info@veryvixi.be. Op Vixi's Facebookprofiel kan je modellen en stofjes bekijken.

Edit: dit zijn de botjes waar dochter als een blok voor viel.

Tussen Kunst en Kids

Het eerste kind dat een gat in de lucht springt bij het horen van: "Kom, kind, we gaan naar het museum," dat moet ik nog tegenkomen. Iedereen met kleuters weet dat die leeftijdscategorie moeilijk te mobiliseren is. En toch wilt ge uw kind laten nadenken over maatschappelijke thema's. Op hun niveau, dat spreekt. Maar toch. De meeste musea - toch hier in Gent - leveren echt inspanningen om in te spelen op de noden van alle leeftijdscategorieën, en toch blijft het niet evident.

Anders is het wanneer ge tegen uw kroost kunt zeggen: "Kom, gasten, trek uw botten aan, we gaan naar een museum waar het stinkt en ge u door een hoop afval mag worstelen." Wedden dat ze meteen geïnteresseerd zijn?

En zo trokken wij, hoogst onsexy geschoeid, naar het museum Dhondt - Dhaenens, alwaar wij me al onze zintuigen het laatste werk van Thomas Hirschhorn mochten ervaren.

En terwijl het jong geweld als dartele veulens over de honderdduizenden blikjes wipte, probeerden wij ons staande te houden, te kijken en onze benen niet te breken. Het bezoek duurde hooguit 20 minuten, maar tijdens de terugrit hadden we wel het gesprek waar ik op uit was. Kunst doet nadenken. Ook als je pas 5 bent.

Wie nog meer van Thomas Hirshhorn wil zien, rep u dan voor 27 februari 2011 naar het SMAK en het MSK.

Junkie in rehab

De kleine en ik, wij hebben beiden een orale fixatie. Hij voor zijn tuutje, ik voor zowat alles dat ook maar van ver ruikt naar de combinatie vet+suiker+veel calorieën. Voor u gaat denken dat ik een zielige, mezelf volvretende couch potato ben, zo erg is het nu ook weer niet. BMI-gewijs valt mij lijf nog opperbest binnen de grenzen van het aanvaardbare/normale/gezonde - of hoe u het ook wil noemen -, dank u wel. En toch.

De laatste maanden raakte ik belachelijk verslaafd aan dat witte spul. Met de gekende gevolgen. Uiteraard. Maar niet alleen dat stoort me. Erger is het besef ergens afhankelijk van te zijn. Vandaar dat ik probeer - met een stevige nadruk op probeer - tot het einde van het jaar geen suiker meer te consumeren. Eens zien of dat de damage done wat kan herstellen. Eens testen of dat lijf - bijna halfway through its thirties - nog voldoende veerkracht heeft om terug te keren naar zijn oude proporties. Vorig jaar gunde ik mijn arme lijf eens zo'n rustpauze en dat deed goed. Wel met de bekende afkickverschijnselen de eerste week, maar uiteindelijk viel het nogal mee.

Wat de kleine daarmee te maken heeft, vraagt u zich af? Wel, die nam afscheid van zijn tuutje. Op nog geen 2,5 jaar moet hij het dus zonder die troostende zuigreflex stellen. Iets wat u misschien belachelijk vroeg lijkt, maar hé, hij doet het - weliswaar met lichte tegenzin - goed. We moeten er met z'n vieren alleen aan wennen dat hij nu nòg meer uren per dag al pratend doorbrengt. Ah ja, want "ik kan nie slapen, want tuutje is nie in mijn mond en dan doen mijn lipjes altijd zo" - doet vis na -. Een kind dat niet praat is wat, een praatvaar eerste klas is ook iets. Maar soit, zo'n prestatie neerzetten verdient wel wat moral support van uw moeder. Dus als de zoon zijn orale fixatie voor het tuutje kan overwinnen, dan moet ik dat toch ook kunnen. Al voel ik het aan mijn water dat ik wellicht veel meer moral support zal nodig hebben dan hij.

Dus, als ik u tegenkom en ik bijt uw neus er net niet af, denk dan maar dat ik een junkie ben. In rehab.

De IJverige Wijven gaan online

IJverige Wijven zijn fier op hun status en steken die niet onder stoelen of banken.
Ik ben een IJverig Wijf. En ik kom daarvoor uit met dit megahippe logo.


Alles over het doen en laten van de IJverige Wijven komt U vanaf nu hier te weten.

Brownies

Wie met dit herfstige weer - al dan niet na een stevige wandeling - nood heeft aan een stevige dosis comfort food, zie hier de redding. Het recept komt uit een boek over gezonde voeding, al vraag ik mij gelijk met u af wat er zo gezond is aan brownies. Deze zijn wel een tikje speciaal, gezien er geen bloem aan te pas komt. En ze zijn lekker, daar valt niet aan te twijfelen.



U hebt nodig:

150 gram pure chocolade
100 gram boter
1 theelepel instantespressokoffie
100 gram gehakte pijnboompitten
1 theelepel vanille-essence
4 eieren
100 gram rietsuiker

En zo maakt u het:

Verwarm de oven voor op 180° en vet een bakvorm in.
Smelt de chocolade en de boter in een kom en roer tot het mengsel glad is. Roer de koffie, pijnboompitten en vanille-essence er door.
Splits die eieren en klop de dooiers licht door het mengsel. Klop de eiwitten stijf.
Roer er voorzichtig de suiker doorheen.
Spatel het eiwit door het mengsel.
Schep in de bakvorm en bak in 20 à 25 minuten gaar.

Zoals u ziet, hier geen pijnboompitten in huis en ook geen vanille essence. Mét pijnboompitten is ook lekker, dat probeerden we vroeger al uit, maar u moet er wel van houden.
De brownie is ook nogal dun uitgevallen, maar dat ligt dan weer aan het formaat van mijn vorm, die eigenlijk te groot is voor de hoeveelheid.
Maar laat u dus zeker niet afschrikken.

Smakelijk!

Rimpel-Klimop-Rok

Na het zien van al die mooie rimpelrokjes, moest het er gewoon ook eens van komen. Ik begon met een rimpelwikkelrokje, maakte er nog een, en nog een, maar was toch niet helemaal tevreden. Maar... ik was bang van de rits. Ik zou dat nooit zo proper afgewerkt krijgen. Toch?

Oordeelt u zelf.







De blinde rits is niet zo blind als zou moeten, maar voor een eerste kan het er nog meer door.

De fotosjoet

Ze keek er al maanden naar uit. Wat zeg ik? We keken er allebei al maanden naar uit. Zij, omdat ze gekapt en geschminkt zou worden. Ik, omdat ik benieuwd was naar haar creaties, én omdat de fotografe van dienst - hoe zou ik het noemen - hartverwarmende foto's neemt.

Om niet al te vroeg uit ons bed te moeten rollen - alhoewel, gebeurt dat niet elke dag? - brachten we de nacht bij vriendin N. in Antwerpen door. Welgeteld 500 meter van de loft waar 'de sjoet' zou doorgaan. Ideaal, toch? Inderdaad, ware het niet dat we op vrijdagavond in de file stonden en bijgevolg 2,5 uur over 55 kilometer deden. En ware het niet dat N. en ik die avond, zalig kletsend, maar op een nuchtere maag, een fles champagne soldaat maakten. Een korte nacht + een houten kop zorgden ervoor dat ik me geradbraakt voelde. En er misschien ook wel zo uitzag, dat kan ook.

Maar ik overleefde en de shoot was cool. Dochter mocht drie tenue'tjes aan, ze werd geschminkt en er werd volop gefruld aan haar haar. Precies zoals ze zich had voorgesteld. Het was fijn, de uren vlogen om. Er waren kindertjes, ouders, werkende mensen en daartussen een zee aan kleurrijke kleertjes, accessoires, schoenen, haartoestanden en speelgoed.

Merci, Vicky en Barbara! Het was een dag die ons nog lang zal bijblijven!





Alle kleertjes kan je bewonderen (en kopen) op Petit Bazaar en De Vitrine.

Gelukkig zijn

Soms overvalt het me. Plots. Het besef dat ik toch echt wel gelukkig moet zijn. Niet 'moet' in de zin van moeten, maar gewoon 'ben'. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Niet dat ik geen verzuchtingen meer heb, o nee. Ik ben ook maar een kind van mijn tijd, misvormd door de maatschappij. Ook ik heb een wishlist, en wat voor een. Meestal kan ik daar goed aan weerstaan. Soms niet. Vreemd genoeg doen die aankopen me altijd even beseffen dat het niet iedereen gegeven is om tig euro aan Sinterklaascadeaus te besteden. Om uw goesting aan stofjes te kopen. Om uw kinders te kleden met designerlabeltjes in de nek.

Soms komt het besef onverwachts. De chauffage opendraaien en warmte voelen. Niet hoeven te kijken op een minuutje meer of minder onder een hete douche (regenwater, mensen, voor u begint te steigeren). Altijd uw kar kunnen volladen en niet moeten rekenen tot het einde van de maand.

Vaker komt het besef bij niet-materiële zaken. Het geel-oranje-rood-goud-bruin-paarse schilderij dat ik dagelijks mag bewonderen, gratis en voor niets, vanuit mijn luie stoel. De geur van versgebakken brood er zomaar bovenop.
De echte handgeschreven brief waar ik haast van moest blozen. Met zoveel flair geschreven door een gelijkgestemde ziel.
Op de koffie gaan bij een wondermooie persoonlijkheid. Meningen delen, met wederzijds respect. En ze bakt taart voor me. Dat is genieten.

En soms... Soms gaan geluk en verdriet hand in hand. Want Zoon, mocht je dit ooit lezen... Ondanks de discussies die we voeren, de boze voeten op de vloer, het tegenspreken en je eigen zin doen, weet ik dat het gewoon groeien is. Jij weg van die kleine jongen en ik steeds verder weg van alles wat naar baby ruikt. Je zoekt steeds weer nieuwe grenzen op. Dat vraagt wat tijd, vent, maar we passen ons steeds weer aan. Jij aan je oudjes, ik aan dat mondige kind met zijn eigen visie, verlangens en gedachten. En ondanks dat alles ik ben blij dat je er bent en dat ik je moeder mag zijn.

De skinny uilenbroek

"O jee, daar is ze weer met haar clowneske broeken," denkt u wellicht. Welja, deze keer is het idee niet van mij, maar van deze dame. Ik geef toe, ik zou het stofje van Kokka nooit gekocht hebben als ik niet eerst haar broek had gezien. Het leek me een ideaal stofje voor zo'n oudeventebroekske. U mag zelf invullen wat u daar dan onder verstaat.
Gelukkig wist ons aller Vermiljoen nog een klein restje op te duikelen uit haar assortiment dat met de dag sneller de deur uit vliegt.

De 'skinny uilenbroek' werd het ding hier al gedoopt. "Mor enfin,' zag ik in mijn moeders ogen, maar ze kon nog net op haar tong bijten. En ondanks de subtiele tegenkanting experimenteer ik lustig verder, want nee, ook deze broek is nog niet perfect. Misschien toch eens een cursus patroontekenen volgen. Madame?

Pluspunten van dit project:
- de overlock doet de werktijd drastisch inkrimpen
- de taille is hoog genoeg, dus geen bouwvakkerskontje meer
- de taille is eigenlijk gewoon perfect, dus gedaan met het hopeloos aansjorren van de elastiek
- de broek sluit aan het kruis mooi aan, dus gedaan met de 'hangpoep'

Hoera, denkt u?
Helaas. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden.

Maar voor de rest, zoon content en de andere twee ook, want met de restjes experimenteerde ik nog wat met de overlock en dat leverde een setje beddegoed voor onze uitgebreide Playmobilfamilie op.









Voor mezelf, een dikke noot: als ge 3 keer uw tailleband verkeerd speldt, en hem er de vierde keer ook verkeerd aannaait, dan is het echt wel tijd om in uw bed te kruipen.

De ontdekking van Plotseling

"Kijk, mama, die is plotseling van de trap gevallen!" Ik val net niet van mijn stoel. Deze woorden komen uit de mond van mijn 2-jarige. Dat hij er een uitgebreide vocabulaire op nahoudt, dat weten we ondertussen wel, maar 'plotseling'? Ik kan me niet inbeelden dat ik dat woord überhaupt gebruik. Plots, ja, maar plotseling?

Hij proeft het woord. Plotseling. Plotseling. Plotseling. Alsof hij er zelf van schrikt dat dit nieuwe woord aan zijn lippen ontsnapte. En vervolgens maakte hij er een liedje van en ging door met het gesprek.

- "Heb je je pijn gedaan? Is je been gebroken?"
- "Nee, ik ben een mama en mama's zijn sterk." (De relevantie ontsnapt mij, maar voor de rest: goed gezien, zoon!)
- "Kom, we gaan in bad!"
- "Ja, uw poep wassen!"
- "En uw borstjes!"

Euh... is dat niet een jaar of 5 te vroeg, die fase?