Gladjes

Uit stoffennood én omdat alle mooie stofjes een paar muisklikken weg zijn, trok ik vanmorgen naar de Strik. U weet wel, die winkel waar ik duizend keer passeer en waar alle Gentse naaisters wel een straf verhaal over hebben. Buiten polkadotjesstof was er niet veel dat mijn nood kon lenigen, maar een polkadotjesrokje krijg Dochter al van Mme Li na de afspraak over de swap bij mijn eerste creatie. Er waren wel wat van die gladde Chinese look-alike stofjes waar ik eens aan voelde, ze te glad bevond voor een onervaren iemand als mezelf, en ik vervolgens lekker doorkuierde (al is dat niet waar, want kuieren in die winkel, dat is een contradictio in terminis. Maar geef toe, het bekt lekker.) Hoewel ik op het eerste gezicht nooit van mijn leven voor zo'n stofje zou vallen, maar omdat het zo kriebelde om te naaien én ik dacht dat Dochter het wel ok zou vinden, waagde ik mijn kans. Met het stofje, en ook om het woord tot het heerschap te richten dat de winkel bemande. Hij moet in een goede bui geweest zijn, of mij ingeschat hebben als iemand die er iets van wist (niet!), want hij was behoorlijk vriendelijk. Geen klachten, geen straffe verhalen. Dju, toch.

Ik was amper terug thuis of het koude zweet brak me uit. Wat had ik me nu in het hoofd gehaald? Dat kan ik toch van mijn leven niet gestikt krijgen? Alleen het knippen al was een hele operatie. Het leek eindeloos te duren voor die perfecte cirkel uitgeknipt was. De stof was glad. Gladder dan glad. Had ik dat al vermeld? Stikken was ook niet evident, verre van zelfs, maar met wat assistentie lukte het toch. En inderdaad, stukken sneller dan het eerste rokje.

Het model was helaas niet in de stemming om rokjes te passen. Ze knikte eens goedkeurend, zeurde een kwartiertje en viel toen prompt in slaap in de zetel. Daar broedt wat.

Maar enfin. Ik wil best wel eens weten wat u ervan vindt, en of u uw kroost wel in zo'n wansmakelijk stofje de straat op wil jagen. Indien niet en u ziet er toch eentje lopen: 't is dat van mij. Niet dat het lang zal meegaan, vrees ik. (Dat rokje, niet de Dochter.) Een keer blijven haperen en het hele rokje is om zeep. Al zou het mij niet erg deren. Ik heb bewezen wat ik moest.