Heel wat projecten op de planning deze zomer en waar begint een mens dan aan bij 30°? Aan een sponsen broekske! Wel, eigenlijk was het begonnen met een zelfgetekende rok voor Dochter die ik niet wilde stikken voor ze thuis was. Maar omdat de nood aan een afgewerkt project bijwijlen groot is, begon ik dan maar aan een serie sponsen broekjes. De jongste is namelijk afgelopen weekend met potty training gestart.

U herinnert zich misschien nog dit stofje? En hoe het liefde was op het eerste gezicht? Wel, van dat stofje ging ik van die handige, nooit verslijtende, reeds bij vele generaties bekende sponskes maken. Maar toen bedacht ik dat hij eigenlijk liefst in een gewoon slipje rondloopt (af en toe zijn 'petit zizi' eens goed stekend, het klein soupapeke is al die vrijheid namelijk nog niet gewoon). En dus werd het een lange broek. Winterbroek. Pyjamabroek. Denk ik.

Wat dus meteen de teller voor de wintercollectie op 1 zet. En dat bij deze hitte.

En nu gaan we zwemmen.

'So Zo'

Beetje en rare titel, I know, maar de eigenares van deze blog koos ervoor om haar vintage patterns aan ondergetekende te schenken. How cool is that?
En nu maar hopen dat het effectief the right size is. En dat ik er überhaupt aan durf te beginnen.

Vijf en veertien

Dochter wordt op 1 juli vijf jaar. Maar omdat het zo'n mooi weer was, zetten we de feestweek nu al in.


Het Lief kwam daarnet ook binnen met een van de buren gepikt lavendelbloempje, want wij zijn vannacht (jaja) welgeteld 14 jaar samen. Laat die vette jaren nu maar komen!

Wintercollectie

Dochters zomergarderobe is zo goed als volledig. Nog een paar rokjes en we zijn er.
Ondertussen werden er al wat stofjes ingeslagen voor de wintercollectie. We zijn er vroeg bij, ja ja, maar ik had een model en stofjes in mijn hoofd en ik kon deze dan ook niet laten liggen toen ik ze zag. Dat rood heeft een patroontje in de stof. Als je de foto vergroot, kan je het zien.

Mama P. was zo vriendelijk om mij al een hele reeks patronen te showen, kwestie van mij nog wat meer in de verleiding te brengen.

To be continued, somewhere around October.

Happy busday?

Foto's nemen + Photoshoppen = soms een dagvullende bezigheid.
Dat resulteert soms in een 'waaw'-erlebnis, soms in een gedrocht dat het daglicht beter niet te zien krijgt en soms in een twijfelgeval. Zoals dit.
Grappig? Of toch maar flauw? You tell me.

Gimme, gimme, gimme!

Of met andere woorden: er valt wat te winnen!
Amper twee maand aan het bloggen en ik was gewaarschuwd: het werkt verslavend! Niet alleen bloggen, ook naaien en flocken, trouwens. Dus aan iedereen die nog twijfelt: It's worth to try!

Maar dat bloggen, dus. Oorspronkelijk plan: organiseer een give-away bij 25 volgers. Dat leek me al heel wat. Maar die 25 volgers waren er in no time, dus een give-away leek me nog wat vroeg. Dan maar bij 30, maar dat moment viel midden in mijn examens en toen had ik naai-stop, weet u nog? En ook 40 haalde ik niet wegens te druk met blokken. En nu heb ik geen zin meer om op nummer 50 te wachten.

Wat valt er te krijgen?
Wel, twee pakketjes eigenlijk.

Het eerste bevat een tasje in het alombekende stofje, plus twee bladzijden uit het Sukie boek vol opstrijkmotieven (dat ik hier kocht, maar veel te veel bevat om ooit op te krijgen), en vier knoopjes.
Het tweede pakketje bestaat uit een draagtas (Eloleo en de natuur indachtig), een notitieblokje met baboushka's en een klein Rikki boekje.


Meedingen?

Wel, dan:
1. Volgen graag!
2. Een linkje op je blog / Flickr / Facebook
3. Hier een berichtje nalaten.

Easy peasy I would think.

Het zit 'm in de kleine dingen

Zondagochtend. Wakker worden zonder kinderen.
Pistoleke eten. Met kaas. En thee erbij.


Naar de markt fietsen en u voor de tigste keer verwonderen over het stemgeluid van sommige marktkramers. Fruit kopen en even doodcontent zijn.
Uw kinders horen aan de andere kant van de lijn. Horen dat ze u missen en al uitkijken naar het weerzien.
Uw jongste op de achtergrond "blauwe auto?" horen kwekken. Het blauwe, plastic, Made in China gevalletje van 12 bij 32 mm dat sinds het bezoek aan de tandarts zijn beste vriendje is.
Glimlachen om zoveel enthousiasme zo vroeg in de ochtend.

Soms is er niet veel nodig om gelukkig te zijn. Beseffen dat het leven goed is. En weten dat het over een goeie 24 uur weer allemaal back to normal is en dat er heel veel fijne dingen zitten aan te komen.

Swap n°2

Het zat er al een tijdje aan te komen. Swap 2 was in productie, maar ik kreeg het maar niet af. Mme Li haar middelste dochter was anders ook geen grote hulp. Juffrouw had nl. beslist dat ze geen rokjes meer wil dragen en dat geeft ons allebei problemen. Die van haar spreken voor zich, die van mij... Oorspronkelijk was het de bedoeling dat haar C. en mijn O. als vriendjes met hetzelfde rokje schoolwaarts zouden trekken, maar dat was natuurlijk buiten die kleine 5-jarige gerekend. Noch het bolletjesrokje, noch het bloemenrokje konden haar bekoren.
Uiteindelijk kon O. haar overtuigen dat een rokje toch zo erg niet was en koos kleine C. resoluut voor het alombekende stofje, waar ik net 1 metertje van had. Perfect voor een rokje. Mijn eigen bloedje zag dat hier met lede ogen gebeuren, maar een bezoek aan het stoffenwalhalla is reeds gepland.


Zo, swap nummer 2 is volbracht. Fingers crossed dat ze erin past!
Op naar de volgende!

Een goede gewoonte

Omdat goede gewoontes er met de paplepel moeten worden ingeschept, kopen we niet alleen veel boeken voor onszelf, maar ook voor onze kroost. Uuuuuren hebben we al lezend in bed of in de zetel doorgebracht. Ik moet niet zeggen, zeker, dat ze hier helemaal gék zijn van boeken?

Voor wie nog ideeën nodig heeft voor boeken voor 18-maanders tot 3-jarigen: de boeken van Anna én die van Karel en Kaatje zijn hier al jarenlang in trek. Anna is van de hand van Kathleen Amant en ik viel zoveel jaar geleden voor die eenvoudige, kleurrijke tekeningen.


Karel en Kaatje zijn de kindertjes van Liesbeth Slegers. Ook top qua kleur en sinds ze ook boeken uitgebracht heeft over beroepen, is ook de oudste er weer helemaal voor gewonnen. Die leest de boeken nu ook voor de kleintjes. Ideaal!
En eigenlijk... ben ik nog de grootste fan van al. Ik koop ze omdat de kinderen ze leuk vinden, maar bovenal omdat ik ze zelf zo zalig vind. Deze stapel boeken gaat hier nooit de deur uit.

En als je er veel hebt, dan kan je er ook dit mee doen:


En wat reclame voor Gent erbovenop: iBoeks, dé kinderboekhandel van 't stad! Wij zijn er alvast niet weg te slaan!

Boys and their toys

Vaderdag passeerde hier haast geruisloos. Kinders uitbesteed, ondergetekende zwaar aan het blokken. Als 's avonds iedereen weer herenigd was, werden de cadeautjes bovengehaald. Bij gebrek aan tijd flockte ik een t-shirt voor het Lief.
Het Lief is namelijk zwaar gepassioneerd door muziek en kwijlt geregeld bij de aanblik van al die schone gitaren op het www. Af en toe durft hij zelfs eens langs zijn neus weg vragen of ik niet wil sponsoren voor gitaar 27652. Waarop ik dan steevast repliceer: "Maar je hebt er al zoveel!" Vooralsnog blijft het bij kwijlen, dus.

Maar, als u kunt raden voor welk merk van gitaren het Lief nu gevallen is, dan krijgt u een strijkapplicatie toegestuurd. Dat is toch ook al iets.

Vroem!

Eentje voor mevrouw en eentje voor meneer.


Oh nee, kapers op de kust!


En weg zijn ze!



Voor de goede orde: Nee, ik ben geen autofreak. Ik hou alleen van mijn eigen wagen en van die twee van zoon. Drie exemplaren die helaas allemaal té veel afzien van al dat kindergeweld.

Label

Ik ben er ondertussen aan toe om mijn mooiste maaksels van een label te voorzien. Vandaar deze oproep aan alle creatievelingen.
Weet iemand waar je dergelijke labels kan laten maken? Waar je kan kiezen tussen verschillende schreefloze fonts en achtergrondkleuren?

Rust

Deze foto's maakte ik een paar maand geleden en geven me een vrolijk, maar tegelijk ook sereen en rustig gevoel. Vandaar dat ik er nu geregeld naar kijk.
Moet het nog gezegd dat ik keihard uitkijk naar de vakantie?

Swap n°1

Ze had een niet mis te verstane hint gegeven. Haar spijt geuit dat het kind nooit in zelfgemaakte kleren zou rondlopen. En hoewel ik op dat moment nog geen enkel kledingstuk had gemaakt, vond ik het toch wel een beetje sneu en deed ik haar de belofte dat ik wat zou maken met flockfolie. En zo geschiedde. Er werd wat over een weer gemaild en een weekje later leverde ik twee pakjes af bij de heer des huizes. Twee t-shirtjes in het ene pakje, nog een ander, klein t-shirtje voor haar metekindje.

Als tegenprestatie - wat dus absoluut niet hoefde, maar wel ongelofelijk fijn was - kreeg ik een een paar flesjes gearomatiseerde olijfolie, azijn en een potje zalige confituur van rabarber en rozemarijn. Een verrassend lekkere combinatie.


Conclusie: swappen is fijn!

Nèh!

Omdat ze mij maar niet zo'n schone stofkes moesten verkopen.
Omdat ze maar geen pulleke in haar kast moest hebben liggen dat nergens op past.
Omdat mijn hoofd maar geen ganse dag moet zeer doen.
Omdat mijn Lief maar niet moet zeggen dat hij bloemekesstof voor mij niet echt je dat vindt.
En omdat Li mij maar niet zoveel goeie tips moet geven. (Merci, btw!)

Dààrom maakte ik vanavond een rokje voor mijn meisie. En blij dat ze was!

En zo stelt men zich telkens nieuwe doelen

Wat doet een mens op een regenachtige dag om te ontsnappen aan Piaget, Vygotsky, Bruner and the like? In 't zonneke gaan liggen zat er vandaag niet in. Even de stad in? Neuh. Zelfs uw moestuin moet ge met dit weer niet sproeien. En omdat het af en toe nodig is om eens goed te ontspannen én omdat de ijverige wijven mij gisteren danig hadden opgefokt, was ik zo zot om 40 kilometer te rijden om stofjes te kijken. Gelukkig had ik ook een bestellinkje voor ons aller Mama P. mee te brengen, dus ik had een goed excuus. Awel, ik kan al dat lyrisch gezang alleen maar beamen. Oh my, wat een weelde!


Mijn kleerkast telt deze zomer dus 1, 2, 3, 4, of misschien wel 5 nieuwe rokjes. Van wat overblijft naai ik wel wat voor de kleine. Ik wil rokjes naar een model waar ik sinds een paar weken aan verslingerd ben. Een: omdat ze zo goed zitten. Twee: omdat 1 zo'n rokje wel z'n geld waard is, maar 5 zo'n rokjes toch wel wat bedenkelijke blikken van het Lief zouden opleveren. Maar eerst zullen mijn sewing skills nog serieus mogen verbeteren. Dus aan al wie zich geroepen voelt, ge moogt mij overstelpen met goede raad, tips and tricks allerhande. En in 't verlof moogt ge het ook live komen uitleggen. Breng uw broedjes gerust mee, dan steken we ze in den hof, terwijl wij een lekker wijntje achteroverslaan. Bijvoorbeeld.
En als ge geen tips and tricks hebt, dan moogt het ook altijd eens komen voelen aan het allerschoonste, allerliefste, allerzachtste (nee, niet poepke) lapje 'eponge' dat ik ooit in mijn handen heb gehad. Wat vervolgens door alle drie mijn koters persoonlijk werd aangeslaan wegens zoooo zacht. Maar dat was buiten hun moeder gerekend. Het worden shortjes voor de jongste. Start potty training nummer 3 is over welgeteld 3 weken. Nieuwe doelen galore!

Ambitie

"Ik be de koning," zegt de jongste en plant de roze diadeem van zijn zus op zijn hoofd.
Twee jaar en twee weken. Aan ambitie geen gebrek. 't Is maar dat u 't weet.

Geluk

Vandaag was een spannende dag. Terug examens na 10 jaar werken. Wat zou dat geven? In elk geval al een veel geruster gevoel dan toen. Op deze leeftijd hoéf je niet noodzakelijk meer alles te kennen van puntje 1 tot puntje 10. Je praat je er wel uit. Wel een beetje gevaarlijk, natuurlijk, maar het is gelukt. Althans, dat denk ik toch.

Nog meer goed nieuws vandaag: ik won een Lovely Mariquita t-shirtje bij Pepatino! Eigenlijk al op 1 juni, maar omdat ik mijn blogmail momenteel schromelijk verwaarloos zag ik het pas gisteren. Ik vreesde al een Annamarieke scenario, maar neen, Nele stelde me gerust. Ik mocht nog steeds kiezen uit de Lovely Mariquita collectie. Dit is het geworden: Groen, omdat ik dat momenteel zo schoon vind voor mijn jongste. En een egel, omdat de eerste kleuterklas waar hij over een half jaar naartoe gaat, ooit de egelklas heette en die naam hier nog steeds gebezigd wordt. De egelklas zal het blijven. Inclusief Felix, mét t-shirt.

Tot slot kreeg ik ook nog een lieve bedanking van Lien. Ik flockte voor haar Sientje een t-shirtje dat na wat omzwervingen eindelijk tot bij haar is geraakt.

Of hoe je op het einde van de dag een goed gevoel kunt hebben zonder er werkelijk veel voor te doen.

100% isaak

Vrijdag kocht ik op de rommelmarkt bij Sint-Jacobs een marcelleke van zeker 10 jaar oud. Nieuw, dat wel, want er was een hele stock, zelfs mét bijbehorende slip (die ik toch maar links liet liggen).
Het label was sprong zo in het oog dat ik het dan maar gepersonaliseerd heb op de stof.

A thing of beauty...

... is a joy forever, zei Keats. Hell yeah, he was right! Dat bedacht ik toen ik daarnet alles uitpakte. Voorzichtig, als ging het om een hoogst breekbare schat. Een minuutje daarvoor had de postbode (om welgeteld 4 minuten over 7, samen met een verontschuldigend "Het is een beetje vroeg, hé, mevrouw?") een pakje in mijn handen geduwd. Wel, pak, eigenlijk. Het pak waar ik als een klein kind had naar uitgekeken. Vier dagen lang. Vier hele dagen. Inhoud: acht boeken. Acht. En ik had het nog beschaafd gehouden.
Boeken met prints en patronen, vol zalige ideetjes, van Retrodepot, Lotta Jansdotter en Sukie. Mijn kop vol inspiratie. Geen goede timing, zegt u? Inderdaad. Maar als ontspanning kan het wel tellen. Wellicht niets dat ik niet op het wereldwijdeweb kan vinden, maar geeft toe, een boek, dat is gewoon duizend keer beter dan een webpage. En handiger ook in bed, of in den hof.


En gisteravond viel Dochter ook al in de prijzen. Mme Li maakte een rokje. Het swaprokje, waarbij ik nog aan mijn deel moet beginnen.
Een vroeg verjaardagscadeau. Merci, Li!

Over stofjes en zakjes

Dat zelf-opgelegde naaiverbod, dat was geen goed idee. Het kriebelt alleen maar harder. En wat doen we als we gefrustreerd zijn? Juist ja, shoppen! Gisteren kocht ik een aanzienlijke stapel boeken via het www (later meer daarover), vandaag fietste ik tot bij Vermiljoen en kocht daar twee prachtige Petit Pan stofjes, en wat leuke lintjes erbovenop. In de kringwinkel graaide ik ook nog een ouwemetekleed mee, als testlapje voor wat zakskes. Maar toen ik ermee thuis kwam sloegen de kinders dat kleed meteen aan. De een voor een rok, de ander voor godweetwat. Tsss.
Maar zeg nu zelf. Stof kopen en niet mogen naaien, dat zorgt toch alleen nog maar voor meer frustraties. En dus naaide ik met wat restjes twee zakjes voor I & O. Voor het eerst. En de eerste keer knoopsgaten, dat ook.
Resultaat: twee contente kindertjes en een moeder die eigenlijk nog een paar hoofdstukken moet lezen. *zucht*