Waarom het alleen maar beter kon worden

Een mens gaat op vakantie om te ontspannen. Deze mens toch. Maar van dat ontspannen kwam de eerste 24 uur bitter weinig in huis. Toegegeven, de eerste 12 uur daarvan spendeerden we in de auto, maar niettemin. Waarom het alleen maar beter kon worden na die eerste uren? Awel, hierom:

- We moesten dwars door Duitsland. Wat wij over het hoofd hadden gezien is dat Duitsland nogal veel Balkanmensen huisvest en die uiteraard beslist hadden om uitgerekend dat weekend huiswaarts keerden. Resultaat: parkings overvol, met meer Zuid-Oost-Europese mensen dan je hier in Gent tegenkomt.
- De parkings waren bijgevolg (allé, ik weet niet of dat bijgevolg was, of gewoon standaard zo) ontzettend smerig. Het getuigde in elk geval bitter weinig van die Deutsche Gründlichkeit.
- De kleine Zoon krijste een half uur "Ik Wil Mijn BUMBA!!!!", terwijl hij eigenlijk amper geïnteresseerd is in dat gele creatuur, en wij uit pure frustratie bijna tegen de vangrail wilden knallen. Wat we uiteraard niet deden, want dat zou op het thuisfront nog een paar hartinfarcten hebben opgeleverd. Wegens "Ziedewel da ge niet zo ver op vakantie moet gaan!" en "Wamoetewijnuzonderonskleinkindersdoen?" én wegens het feit dat ik het (bewust) vergeten was om een pechverhelping in het buitenland te regelen.
- De grote Zoon het nodig vond om zichzelf, zijn autostoel, de vloer van de auto én zowat alles in zijn dichte nabijheid onder te kotsen, ook al lagen er een verzameling kotszakjes rond hem uitgestald. Dat was een schoon beeld. Onder de blikken van onze Turkse medemens uw auto staan uitschrobben met het schandalig dure water uit de shop en uw laatste rol wc papier. Volgende keer wordt het toch een pilleke Touristil, denk ik. Eruit groeien? I don't think so.
- Het Lief veels te weinig sandwichkes had gesmeerd en niets is zo mottig als u moeten concentreren op de weg met razende honger. Dat is goed om klop te geven van zodra dat er iets verkeerd gaat.
- Want ja, er ging uiteraard nog iets verkeerd. Na 900 kilometer vonden ze het nodig ons nog twee keer om te leiden langs kleine kronkelbaantjes, wel 40 kilometer lang. Wat ons na 40 kilometer terug in hetzelfde dorpje bracht, maar dan aan de andere kant. Aaaarghhhhh!!!

Maar eens dat gepasseerd was, werd het alleen maar beter. Stralend weer, flinke kinders, goed gezelschap, waterpret in 't zwembad en het meer, vissen rond de voeten, uitstapjes, ijsjes... Zoals vakantie zijn moet. Voilà!

Het werd een vakantie waarin:
- Dochter zichzelf plots in gang kon schommelen, maar geen zin had om te leren fietsen.
- kleine Zoon lange, blonde krullen kreeg, nog een grotere clown werd dan hij al was en to-taal geen zin had om te slapen op verplaatsing.
- grote Zoon zich een goede stapper toonde en een grote, flinke 7-jarige
- ik mijn boek kon uitlezen (met veel rologen, ik geef het toe), me nog door een stapel Humo's wrocht en na welgeteld 5 seconden als een blok viel voor de digitale reflex + tele van mijn vriendin.
- het Lief te weinig boeken meehad, te weinig slaap kreeg en te weinig lekker kon eten (ah ja, want we waren nu eenmaal niet in Frankrijk).
- we de vakantiebestemming voor volgend jaar vastlegden. Ierland, met wat geluk. At last.