Een prachtig einde van de vakantie, want de wolken én de kinders waren op hun best.
Windkracht 5
maandag 30 augustus 2010
We hadden er allemaal nood aan. Eens goed uitwaaien. Met 5 beaufort waren we alleen op het strand.
Een prachtig einde van de vakantie, want de wolken én de kinders waren op hun best.
Een prachtig einde van de vakantie, want de wolken én de kinders waren op hun best.
zaterdag 28 augustus 2010
Geen nood, ik heb u niet verlaten, naailustigen. Het leek misschien alsof ik de recensietoer aan het opgaan was, maar u hebt het bij het verkeerde eind. U kunt opgelucht ademhalen, of mij weer verlaten als ik u met mijn naaisels niet weet te boeien. Maar terwijl ik naar The National luisterde, of naar het gebrul van het Kind, naaide ik gewoon voort. Multitasken, heet dat, en vrouwen zijn daar goed in, naar 't schijnt.
Zij en ik hadden precies hetzelfde idee. Na mei rokjesmaand en augustus taartmaand, wordt het tijd voor een hemdjesmaand.
Hier werd het wederom een hemdje met een soortement van geometrisch patroon. Met een klein stukje donkergroen zo hier en daar om het patroon wat te breken en simpele, glazen knoopjes om het niet nog drukker te maken. Het enige verschil met het vorige hemdje is dat het een grotere maat is en dat ik de kraag wat groter en puntiger heb getekend.
Naar zijn mening gevraagd, zei hij: "Ooo, mooi emdje voor mij!", waarna hij met mij in de clinch ging om het ding om zijn lijf te krijgen. Toen dat gelukt was, keek hij mij aan met een blik die zei: "Maar moeder, waarom zweet jij toch zo?" en ging vervolgens gezwind spelen. Oh boy, this terrible two!
Zij en ik hadden precies hetzelfde idee. Na mei rokjesmaand en augustus taartmaand, wordt het tijd voor een hemdjesmaand.
Hier werd het wederom een hemdje met een soortement van geometrisch patroon. Met een klein stukje donkergroen zo hier en daar om het patroon wat te breken en simpele, glazen knoopjes om het niet nog drukker te maken. Het enige verschil met het vorige hemdje is dat het een grotere maat is en dat ik de kraag wat groter en puntiger heb getekend.
Naar zijn mening gevraagd, zei hij: "Ooo, mooi emdje voor mij!", waarna hij met mij in de clinch ging om het ding om zijn lijf te krijgen. Toen dat gelukt was, keek hij mij aan met een blik die zei: "Maar moeder, waarom zweet jij toch zo?" en ging vervolgens gezwind spelen. Oh boy, this terrible two!
donderdag 26 augustus 2010
Dat kind, dat woont hier. Al ruim twee jaar lang. Het is lief, het knuffelt, en is altijd goedgezind. Het is een ongelofelijke mamasleppe, is dodelijk verliefd op de borstjes en altijd het zonnetje in huis. Wat een genot, zegt u? Wel, komt u dan maar eens kijken zo rond half acht. Dan verandert dat Kind namelijk in een kleine tiran die van 'ik wil niet slapen!' zijn lijfspreuk heeft gemaakt.
Toegegeven, slapen was nooit zijn favoriete bezigheid. 23 lange maanden haalde het zijn moeder elke nacht uit bed. Tien keer en meer was geen uitzondering. Tot het moment aangebroken was dat die moeder moest studeren. En examens had. Toen had het Kind precies medelijden en sliep het van de ene op de andere nacht door.
Een maand duurde die hemel. Een korte, maar zalige maand. Toen ging het Kind op reis en wilde het niet meer alleen inslapen. Wat nog begrijpelijk was en waar de moeder ook niet moeilijk over deed, vastberaden om die slechte gewoonte thuis meteen weer overboord te gooien. Wat ook gebeurde. Thuis ging het Kind weer zonder morren zijn eigen bed in, sliep, en riep. De nachtelijke ellende begon opnieuw.
De laatste week echter, valt er met het Kind na achten geen land meer te bezeilen. Het kinderbed werd verruild voor het echtelijke en inslapen werd een hel. Eerst een kwartier brullen. Dan een half uur. En momenteel staat de teller op 1 uur 19 minuten. Zijn moeder is ondertussen al ettelijke keren twee trappen op gelopen. Wat goed is voor de conditie, maar slecht voor het humeur.
Ze was lief tegen het Kind, deze post indachtig. Ze koesterde het, in de hoop dat het zou slapen. Het bedelde om kusjes, wat het kreeg. Ze genoot van die kleine armpjes om haar nek. Maar ze was ook kordaat en zei: 'Slaapwel', wat op een nieuwe brulserenade werd onthaald.
En dus, na 1 uur 20 minuten kwam ze naar beneden, deed de babyfoon uit en hoopte uit de grond van haar hart dat ze hem bij het slapengaan niet onder aan de trap zou vinden.
The National
Uit uw bed komen om te bloggen. 't Gebeurt niet alle dagen, maar het moést gewoon. The National, daar hebben we het over. 4 akkoorden en mijn haar ging rechtstaan. Van mijn sokken geblazen. Ik. Ja, ik. En dat is niet van mijn gewoonte, laat dat duidelijk zijn. Met een Lief dat muziek ademt, ben ik muziekgewijs wel meer dan goed bevoorraad. Liefs tempo ligt echter zo verschroeiend hoog dat ik het meeste aan mij laat voorbijgaan, want muziek, dat hoorde keihard bij mijn teens en early twenties en dat ligt ondertussen al een stuk achter me. Priorities change, you know. Maar zo héél af en toe grijpt iets me bij de keel. Iets zoals dit. It hit me hard, echt waar. Een keer horen en verkocht. Werkelijk élk nummer goed vinden. Kippevel krijgen. Zich bijna 'fan' durven noemen. Wat op mijn leeftijd een beetje puberaal is, me dunkt, maar soit.
Voor een keer is het Lief zijn eigenste verslaving een geluk bij een ongeluk. Een nieuwe groep ontdekken betekent in zijn hoofd meteen het volledige oeuvre aanschaffen, dus ik ben nog wel even zoet met het ontdekken van deze parel. Die iedereen wellicht al lang ontdekt heeft, wegens 'concert reeds uitverkocht' en idem dito voor Pukkelpop. Waar ik dus niet was, voor de goede orde. 'Cause I don't do festivals. Op mijn leeftijd is het namelijk al gepermitteerd om een voorkeur te hebben voor concerten die al zittend kunnen worden bijgewoond. 't Is den ouderdom, zeg ik u. Maar ge leest het tussen de regels: voor een keer had ik wel een beetje spijt.
Dus, bij gebrek aan kaartjes voor The National, kijk ik nu met veel goesting uit naar Tindersticks, hier in onze eigenste Vooruit. Met héél veel goesting, want voor hen werd ik de laatste keer écht fan. Way back in 1993. En de Vooruit, dat is staan, zegt u? Inderdaad. Maar ze zijn goed. Zo goed. En daar wil ik wel even voor op mijn benen staan, ook al zal dit de eerste keer zijn, nadat ik ze reeds een keer of 7 al zittend mijn hart heb voelen beroeren. En stel, stel dat Stuart zijn goddelijke stem het laat afweten, dan zijn er nog altijd zijn übercoole bakkebaarden om naar te kijken. Met de vingers in de oren, dat spreekt.
Trouwens, mocht u nog zo van die parels weten zitten, klik op 'reacties' en schrijf het van u af! Maar euh... bij nader inzien ook niet te enthousiast, kwestie dat het Lief niet zijn halve spaarboek spendeert aan uw geniale vondsten.
*Edit: bij nader inzien blijk ik op baritons met bakkenbaarden te vallen. Zegt dat nu iets over mij?
Voor een keer is het Lief zijn eigenste verslaving een geluk bij een ongeluk. Een nieuwe groep ontdekken betekent in zijn hoofd meteen het volledige oeuvre aanschaffen, dus ik ben nog wel even zoet met het ontdekken van deze parel. Die iedereen wellicht al lang ontdekt heeft, wegens 'concert reeds uitverkocht' en idem dito voor Pukkelpop. Waar ik dus niet was, voor de goede orde. 'Cause I don't do festivals. Op mijn leeftijd is het namelijk al gepermitteerd om een voorkeur te hebben voor concerten die al zittend kunnen worden bijgewoond. 't Is den ouderdom, zeg ik u. Maar ge leest het tussen de regels: voor een keer had ik wel een beetje spijt.
Dus, bij gebrek aan kaartjes voor The National, kijk ik nu met veel goesting uit naar Tindersticks, hier in onze eigenste Vooruit. Met héél veel goesting, want voor hen werd ik de laatste keer écht fan. Way back in 1993. En de Vooruit, dat is staan, zegt u? Inderdaad. Maar ze zijn goed. Zo goed. En daar wil ik wel even voor op mijn benen staan, ook al zal dit de eerste keer zijn, nadat ik ze reeds een keer of 7 al zittend mijn hart heb voelen beroeren. En stel, stel dat Stuart zijn goddelijke stem het laat afweten, dan zijn er nog altijd zijn übercoole bakkebaarden om naar te kijken. Met de vingers in de oren, dat spreekt.
Trouwens, mocht u nog zo van die parels weten zitten, klik op 'reacties' en schrijf het van u af! Maar euh... bij nader inzien ook niet te enthousiast, kwestie dat het Lief niet zijn halve spaarboek spendeert aan uw geniale vondsten.
*Edit: bij nader inzien blijk ik op baritons met bakkenbaarden te vallen. Zegt dat nu iets over mij?
dinsdag 24 augustus 2010
Ik weet het, de zomer is nog niet helemaal voorbij. U wilt nog van geen herfst weten en toch heb ik voor u al dé ultieme serie uitgezocht met garantie op herfstelijk avondvertier. Als u, gezeten onder uw dekentje, houdt van een portie Engelse crime doorspekt met een snuifje Britse humor, een op en top seventies soundtrack, retro outfits en dito behang, als u wel wat geld wil geven voor pittige one-liners, een sappig Manchesters dialect en een reeks met een rode draad die u over twee seizoenen heen volledig zal meeslepen, omdat u nu toch ein-de-lijk wil weten hoe het in elkaar zit, wel, schaf u dan als de vliegende bliksem 'Life on Mars' aan. Tijdverdrijf met een tikje suspens gegarandeerd.
De eerste lijnen van elke aflevering gaan als volgt, en geven ook het doel aan waar in 16 aflevering naartoe wordt gewerkt.
'My name is Sam Tyler. I had an accident and I woke up in 1973. Am I mad, in a coma, or back in time? Whatever's happened, it's like I've landed on a different planet. Now, maybe if I can work out the reason, I can get home.'
Verwacht u aan geen sci-fi toestanden. Daar doen wij hier ten huizen niet aan mee. Geef ons maar good old BBC stuff. Deze keer met een schitterende Philip Glennister als DCI Gene Hunt en John Simms als DI Sam Tyler. Enne... als u er na 16 afleveringen nog niet genoeg van heeft, er is meer, in Ashes to Ashes.
Trouwens, IMDB geeft Life on Mars een 9/10. Zeg niet dat ik u niet getipt heb!
De eerste lijnen van elke aflevering gaan als volgt, en geven ook het doel aan waar in 16 aflevering naartoe wordt gewerkt.
'My name is Sam Tyler. I had an accident and I woke up in 1973. Am I mad, in a coma, or back in time? Whatever's happened, it's like I've landed on a different planet. Now, maybe if I can work out the reason, I can get home.'
Verwacht u aan geen sci-fi toestanden. Daar doen wij hier ten huizen niet aan mee. Geef ons maar good old BBC stuff. Deze keer met een schitterende Philip Glennister als DCI Gene Hunt en John Simms als DI Sam Tyler. Enne... als u er na 16 afleveringen nog niet genoeg van heeft, er is meer, in Ashes to Ashes.
Trouwens, IMDB geeft Life on Mars een 9/10. Zeg niet dat ik u niet getipt heb!
zondag 22 augustus 2010
Mod Geo Earth, noemde hij het. Mod Geo Earth. Kon dat niet African Ethnic thingy zijn? Dan had ik het tenminste wat vroeger doorgehad. Vroeger, zijnde toen het allemaal nog niet niet geknipt en half aan elkaar gestikt was. Want was die Afrikaanse gedachte wat vroeger door mijn hoofd geschoten, dan had ik toch een ander stofje gekozen. Nu kan ik niet meer naar dat hemdeken kijken zonder in de verte een dorpshoofd te zien opdoemen.
Maar voorders van de rest geen problemen. Ook niet met de 17 - jawel - delen waaruit het ding bestaat. Het ging gelijk al wat vlotter dan de vorige keer, ook al is 17 stukken er zwaar over. Tegen volgende keer moet ik duidelijk die Ottobre bij haar of haar weten los te peuteren.
Maar kijk, mijn plicht is even vervuld. Zonen content, moeder content. En dan gaan we nu wat blokken. Over de Congo. En dat laatste is niet om te lachen. 't Was een omen, ik zeg het u.
Maar voorders van de rest geen problemen. Ook niet met de 17 - jawel - delen waaruit het ding bestaat. Het ging gelijk al wat vlotter dan de vorige keer, ook al is 17 stukken er zwaar over. Tegen volgende keer moet ik duidelijk die Ottobre bij haar of haar weten los te peuteren.
Maar kijk, mijn plicht is even vervuld. Zonen content, moeder content. En dan gaan we nu wat blokken. Over de Congo. En dat laatste is niet om te lachen. 't Was een omen, ik zeg het u.
vrijdag 20 augustus 2010
Het is officieel: ik heb een gat in mijn hand. Behoorlijk wat stofjes gekocht, afgelopen maand. And more is yet to come. Uit den Ameriek, deze keer.
Vandaag nog volgende twee stoffen op de kop getikt in een vintage shop in hartje Gent. Helaas aan vintage prijzen en niet aan kringloopprijzen, maar dat lieten we niet aan ons hart komen.
En de toekomst, die belooft ook niet veel goeds. In september nog een stoffenmiddag met 'the girls', ook 't Stoffenspektakel passeert hier nog en Vermiljoen hier om de hoek is ook geen grote hulp. Haal ik 1 bestelling af, zie ik meteen weer 5 nieuwe stofjes.
Als er iemand zich geroepen voelt om te sponsoren...
O ja, juffrouwtje hier vindt dat onderste paarse stofje niet haar ding, dus heb ik geen twee meter nodig. Iemand geïnteresseerd in een metertje van die paarse bloemen?
Vandaag nog volgende twee stoffen op de kop getikt in een vintage shop in hartje Gent. Helaas aan vintage prijzen en niet aan kringloopprijzen, maar dat lieten we niet aan ons hart komen.
En de toekomst, die belooft ook niet veel goeds. In september nog een stoffenmiddag met 'the girls', ook 't Stoffenspektakel passeert hier nog en Vermiljoen hier om de hoek is ook geen grote hulp. Haal ik 1 bestelling af, zie ik meteen weer 5 nieuwe stofjes.
Als er iemand zich geroepen voelt om te sponsoren...
O ja, juffrouwtje hier vindt dat onderste paarse stofje niet haar ding, dus heb ik geen twee meter nodig. Iemand geïnteresseerd in een metertje van die paarse bloemen?
dinsdag 17 augustus 2010
De hemelsluizen zijn weer dichtgedraaid, het gras bekomt nog van de zondvloed. Het hemdeken is af en ik tob over de stof voor nummer 2. Kleine Zoon is ziekjes en houdt zijn gloeiend koppeke tegen me aan. Wil vooral veel 'sootje sitten'.
Ik zou moeten blokken voor een vak waar ik geen jota van (wil) snap(pen), maar moederen is plots zoveel belangrijker.
En zo vlij ik me in de zetel naast mijn zoon. En denk aan al de dingen die ik vandaag niet ga doen. En aan I & O die er een hele week niet zijn. En wat dat met me doet. Die rust. En dat gemis.
En ik denk ook aan vijf dingen over mezelf. Een award waar zij me mee vereerde. De Stylish Blogger Award, dan nog. Stylish, bijgot. 't Lijkt me een award met veel bling bling. So not me! Maar niettemin: merci, Tess!
Hier gaan we dan:
1. Ik kan enorm genieten van ons huis. Van het gedacht dat dit onze thuis is. Van fijne buren, vrienden op bezoek. Het leven is hier goed.
2. In het verlengde daarvan: Het is fascinerend te zien welke eigenschappen uw kinderen van u(w Lief) meehebben. Ik kan mij daar dagelijks over verbazen.
3. Ik startte pas in april met naaien, zomaar vanuit het niets. Daarmee verbaasde ik vooral mijn moeder, die wel goed kan naaien en die content was dat ik toch iéts van haar had.
4. Ik kan niet naaien zonder 45298 draadjes rond me te verzamelen. Die gegarandeerd aan mijn kledingstuk blijven hangen en die ik er telkens weer moet afpulken.
5. Ik neem bijna elke dag foto's. Mijn camera's liggen hier altijd voor het grijpen.
Ik geef dit stokje met veel plezier door aan:
* Latanie, die me door haar vogeloorbellen overtuigde om toch gaatjes te laten schieten.
* Naais, voor haar fantastische schrijfsels en de gele papavers.
* Saar, die me mijn grenzen deed verleggen.
* Elza D, voor de knappe foto's en de yummie recepten.
* Harvest TwentyTen, die bijna weer thuis is en hopelijk snel weer in blogland verschijnt.
En als u nog zin hebt om iets te doen, dan moogt u zeggen van welk stofje ik een hemd voor de oudste moet maken. Ik weet het namelijk niet en het kind is het huis uit.
Ik zou moeten blokken voor een vak waar ik geen jota van (wil) snap(pen), maar moederen is plots zoveel belangrijker.
En zo vlij ik me in de zetel naast mijn zoon. En denk aan al de dingen die ik vandaag niet ga doen. En aan I & O die er een hele week niet zijn. En wat dat met me doet. Die rust. En dat gemis.
En ik denk ook aan vijf dingen over mezelf. Een award waar zij me mee vereerde. De Stylish Blogger Award, dan nog. Stylish, bijgot. 't Lijkt me een award met veel bling bling. So not me! Maar niettemin: merci, Tess!
Hier gaan we dan:
1. Ik kan enorm genieten van ons huis. Van het gedacht dat dit onze thuis is. Van fijne buren, vrienden op bezoek. Het leven is hier goed.
2. In het verlengde daarvan: Het is fascinerend te zien welke eigenschappen uw kinderen van u(w Lief) meehebben. Ik kan mij daar dagelijks over verbazen.
3. Ik startte pas in april met naaien, zomaar vanuit het niets. Daarmee verbaasde ik vooral mijn moeder, die wel goed kan naaien en die content was dat ik toch iéts van haar had.
4. Ik kan niet naaien zonder 45298 draadjes rond me te verzamelen. Die gegarandeerd aan mijn kledingstuk blijven hangen en die ik er telkens weer moet afpulken.
5. Ik neem bijna elke dag foto's. Mijn camera's liggen hier altijd voor het grijpen.
Ik geef dit stokje met veel plezier door aan:
* Latanie, die me door haar vogeloorbellen overtuigde om toch gaatjes te laten schieten.
* Naais, voor haar fantastische schrijfsels en de gele papavers.
* Saar, die me mijn grenzen deed verleggen.
* Elza D, voor de knappe foto's en de yummie recepten.
* Harvest TwentyTen, die bijna weer thuis is en hopelijk snel weer in blogland verschijnt.
En als u nog zin hebt om iets te doen, dan moogt u zeggen van welk stofje ik een hemd voor de oudste moet maken. Ik weet het namelijk niet en het kind is het huis uit.
maandag 16 augustus 2010
"En wanneer maak je eens iets voor ons?" vroeg de oudste Zoon geheel terecht. Wat ik de afgelopen maanden produceerde was - op wat iPodzakskes en consoorten na - steevast voor mezelf, en bovenal voor de Dochter bestemd. De Zonen werden naaisgewijs schromelijk verwaarloosd, I admit. Mààr ik had een aanvaardbaar excuus. Vond ik toch. Rokjes zijn namelijk een ideaal kledingstuk om als groentje mee op de naaitrein te springen. Uw skills kunnen zich beperken tot voornamelijk rechtdoor stikken, biais aanzetten, rimpelen, plooikes leggen... Een makkie in vergelijking met die verfoeilijke kraag, om van mouwen nog maar te zwijgen.
Maar hé, er komt een tijd dat ge uw grenzen moet verleggen. Saar gaf me de spreekwoordelijke 'schop onder de kont' en ik zette me aan het tekenen. Allé, overtekenen, ge snapt het wel.
Volgende stap: stofje kiezen. Zucht. Waarom bevat mijn stoffenkast amper jongensstofjes? Ik had serieus mijn twijfels over het stofje, en economisch was het ook al niet, met dat grote patroon. Ah ja, een mens wil toch dat het enigszins klopt om het niet heeltegans clownesk te maken.
En dan knippen. Miljaarde, die Knippie sprak wartaal. Ik ging al ten onder in een zee van instructies. 1 cm hier, 2 daar, oplopend naar 3 op een andere plek. Oh my! Stel dat ik ergens een centimeter tekort had bij het ineenzetten. Zucht. En uiteraard was ik te tam om het met een proeflapje te proberen, want proefstukken, daar doen we hier niet aan mee.
Maar allé, eens het ineen zat, viel het reuze mee. Oordeelt u zelf:
En als het af was waren we moe, maar zo tevreden. Behalve het model dan. Die kwam hangerig en koortsig terug van het eerste dagje bij de dagmoeder in 6 weken en had bijgevolg niet zoveel zin in poseren.
* Noot aan mezelf: Uw grenzen verleggen. Veel werk, maar zò bevredigend!
Maar hé, er komt een tijd dat ge uw grenzen moet verleggen. Saar gaf me de spreekwoordelijke 'schop onder de kont' en ik zette me aan het tekenen. Allé, overtekenen, ge snapt het wel.
Volgende stap: stofje kiezen. Zucht. Waarom bevat mijn stoffenkast amper jongensstofjes? Ik had serieus mijn twijfels over het stofje, en economisch was het ook al niet, met dat grote patroon. Ah ja, een mens wil toch dat het enigszins klopt om het niet heeltegans clownesk te maken.
En dan knippen. Miljaarde, die Knippie sprak wartaal. Ik ging al ten onder in een zee van instructies. 1 cm hier, 2 daar, oplopend naar 3 op een andere plek. Oh my! Stel dat ik ergens een centimeter tekort had bij het ineenzetten. Zucht. En uiteraard was ik te tam om het met een proeflapje te proberen, want proefstukken, daar doen we hier niet aan mee.
Maar allé, eens het ineen zat, viel het reuze mee. Oordeelt u zelf:
En als het af was waren we moe, maar zo tevreden. Behalve het model dan. Die kwam hangerig en koortsig terug van het eerste dagje bij de dagmoeder in 6 weken en had bijgevolg niet zoveel zin in poseren.
* Noot aan mezelf: Uw grenzen verleggen. Veel werk, maar zò bevredigend!
donderdag 12 augustus 2010
Met het tanen van de zomer, lijkt mijn creativiteit terug te komen. Na het eerste winterrokje, begon ik met veel goede moed aan een hemdje voor de jongste. Mijn eerste Knippie-project. Ever. Ik begon vol goede moed, maar toen Dochter gordijnen mocht kiezen voor haar nieuwe kamer, en we gezamenlijk naar de stoffenwinkel toogden, gooide ze meteen een aantal stofjes de toonbank op en in haar ogen blonken de woorden 'rokjes, please!'.
De gordijnen waren meteen vergeten, de Knippie ging de kast weer in en Dochters stof lag daar schoon, euh, schoon te wezen. Maar driewerf hoera, net die avond bliezen de IJverige Wijven verzamelen, en mijn naïeve ik zag mij in gedachten al thuiskomen met het nieuwe rokje. De avond was heel gezellig, met weer een aantal nieuwe gezichten en veel leuke babbels. U raadt het al: Dochter begroette aan het ontbijt een half-afgewerkt rokje. Gelukkig maalde ze er niet om en met het ontbijt nog half achter de kiezen, met een slok koffie door het strot gespoeld, schoot moeder de vrouw weer in actie. Daarbij plantte ze haar kroost hoogst onpedagogisch voor de beeldbuis en bleef ze tot het middageten in haar slaapkleed rondlopen. Hierbij mijn welgemeende dank om mij vanmorgen niet tot aan de voordeur te bellen.
Maar eigenlijk, feitelijk... wie verzon die 'Ijverige Wijven' eigenlijk? Voor mijn part ben ik het Luie Ijverige Wijf dat op verplaatsing steevast slechts een fractie gedaan krijgt van wat ze thuis op drie uur klaarspeelt.
En de Dochter? Die kreeg alwéér de allermooiste (haar woorden) rok die ze uiteraard meteen aantrok, en vervolgens gezwind het terras ging 'wassen'. Olé!
De gordijnen waren meteen vergeten, de Knippie ging de kast weer in en Dochters stof lag daar schoon, euh, schoon te wezen. Maar driewerf hoera, net die avond bliezen de IJverige Wijven verzamelen, en mijn naïeve ik zag mij in gedachten al thuiskomen met het nieuwe rokje. De avond was heel gezellig, met weer een aantal nieuwe gezichten en veel leuke babbels. U raadt het al: Dochter begroette aan het ontbijt een half-afgewerkt rokje. Gelukkig maalde ze er niet om en met het ontbijt nog half achter de kiezen, met een slok koffie door het strot gespoeld, schoot moeder de vrouw weer in actie. Daarbij plantte ze haar kroost hoogst onpedagogisch voor de beeldbuis en bleef ze tot het middageten in haar slaapkleed rondlopen. Hierbij mijn welgemeende dank om mij vanmorgen niet tot aan de voordeur te bellen.
Maar eigenlijk, feitelijk... wie verzon die 'Ijverige Wijven' eigenlijk? Voor mijn part ben ik het Luie Ijverige Wijf dat op verplaatsing steevast slechts een fractie gedaan krijgt van wat ze thuis op drie uur klaarspeelt.
En de Dochter? Die kreeg alwéér de allermooiste (haar woorden) rok die ze uiteraard meteen aantrok, en vervolgens gezwind het terras ging 'wassen'. Olé!
maandag 9 augustus 2010
Vakantie is nefast voor het naaien. Hier toch, want er is altijd wel wat te doen. Het gevolg was dat ik gelijk afgekickt was, terwijl ik het enkele weken geleden nog serieus overwoog om mijn machine mee te nemen op reis. Maar nu, het ging niet meer. Net terwijl ik veel projecten had lopen. Ze lagen allemaal schroomlijk verwaarloosd in de kast. En keken me grijnzend aan telkens ik de deur opende. "Ze kan het niet, ze kan het niet." Ze leken het wel te scanderen. Dus gooide ik de deur maar weer dicht. (Wat niet lukte, want wij hebben geen kasten met gooideuren, maar dit geheel terzijde.) Maar... ik had beloftes gemaakt, raapte dus mijn moed samen en zette me aan het werk. Eerst voor haar, dan voor haar, dan voor mezelf en dan voor de Dochter.
Dochter koos stofje voor een rokje. En hoewel ik heel wat patronen heb liggen, voel me meer op mijn gemak als ik gewoon wat kan aanmodderen. Patronen uit de Knippie of de Burda schrikken me precies af, ook al zouden ze mijn leven misschien wel eenvoudiger kunnen maken.
Maar nu, nu maak ik na wat ik in mijn hoofd heb. Zoals dit, een rechter modelleke met plooitjes en knoopjes vooraan. In een zalig mooi bloemenstofje dat ik eigenlijk voor mezelf had weggelegd. Het werd het eerste winterrokje en is dus gevoerd.
't Was vlugger klaar dan verwacht en ik slaakte een zucht van opluchting. Ik kon het wél nog.
Dochter koos stofje voor een rokje. En hoewel ik heel wat patronen heb liggen, voel me meer op mijn gemak als ik gewoon wat kan aanmodderen. Patronen uit de Knippie of de Burda schrikken me precies af, ook al zouden ze mijn leven misschien wel eenvoudiger kunnen maken.
Maar nu, nu maak ik na wat ik in mijn hoofd heb. Zoals dit, een rechter modelleke met plooitjes en knoopjes vooraan. In een zalig mooi bloemenstofje dat ik eigenlijk voor mezelf had weggelegd. Het werd het eerste winterrokje en is dus gevoerd.
't Was vlugger klaar dan verwacht en ik slaakte een zucht van opluchting. Ik kon het wél nog.
vrijdag 6 augustus 2010
Het Lief en ik, we go way back. Zò way back dat ik altijd even moet rekenen als iemand ernaar vraagt. Wij stammen nog uit de tijd dat iPod, iPad, downloaden, bloggen en consoorten enkel voor wenkbrauwgefrons zouden hebben gezorgd. Een enkeling had een internetverbinding, niet dat dat enig voordeel opleverde bij het schrijven van uw thesis. Ah nee, het internet telde toen een marginaal aantal pagina's en een thesis schreef men in dat tijdperk in de bibliotheek. Iets wat heden ten dage wellicht wederom op wenkbrauwgefrons wordt onthaald.
Maar het Lief en ik, dus. Toen, in den beginne, hadden we allebei een passie. We waren fan. Het Lief van The Smiths en bij uitbreiding Morrissey (guess why ik als een blok voor hem viel) en ondergetekende van U2. Mijn liefde voor die band was groot in de jaren '80, nam zienderogen af in de jaren '90 en sluimerde verder in het afgelopen decennium. Het Lief liet mijn verzameling stelselmatig aangroeien, want oude liefdes, dat laat ge nu eenmaal niet zomaar vallen, ook al is uw interesse op dat moment zo goed als onbestaande.
Awel Lief, ge zijt zo ongelofelijk merci! Tijdens het schilderen vandaag, herontdekte ik die oude liefde. De laatste cd's, de allereerste, en ook die waarvan we naar het concert gingen en jij bij me bleef toen ik na al die uren wachten nét aan het begin van het concert ongeveer flauw viel. Weet je, ik haalde zelfs de platen uit. Yours and mine. Weet je nog toen we Londen afstruinden op zoek naar 45 toeren singles van de Smiths? Want als je ergens voor ging, dan ging je all the way. Je rustte niet voor je àlles had verzameld. Ook voor mij. Thank you.
En als dit geen publieke bede is om 's avonds meer muziek te draaien, dan weet ik het ook niet meer. Love you!
Maar het Lief en ik, dus. Toen, in den beginne, hadden we allebei een passie. We waren fan. Het Lief van The Smiths en bij uitbreiding Morrissey (guess why ik als een blok voor hem viel) en ondergetekende van U2. Mijn liefde voor die band was groot in de jaren '80, nam zienderogen af in de jaren '90 en sluimerde verder in het afgelopen decennium. Het Lief liet mijn verzameling stelselmatig aangroeien, want oude liefdes, dat laat ge nu eenmaal niet zomaar vallen, ook al is uw interesse op dat moment zo goed als onbestaande.
Awel Lief, ge zijt zo ongelofelijk merci! Tijdens het schilderen vandaag, herontdekte ik die oude liefde. De laatste cd's, de allereerste, en ook die waarvan we naar het concert gingen en jij bij me bleef toen ik na al die uren wachten nét aan het begin van het concert ongeveer flauw viel. Weet je, ik haalde zelfs de platen uit. Yours and mine. Weet je nog toen we Londen afstruinden op zoek naar 45 toeren singles van de Smiths? Want als je ergens voor ging, dan ging je all the way. Je rustte niet voor je àlles had verzameld. Ook voor mij. Thank you.
En als dit geen publieke bede is om 's avonds meer muziek te draaien, dan weet ik het ook niet meer. Love you!
donderdag 5 augustus 2010
Ondergetekende is nogal down to earth. En gelooft eigenlijk enkel in zichzelf. Allé, als er iets moet gebeuren in huis dan toch. En dus stuurde ik de kroost richting grootouders, het Lief off to work en nam me voor om twee volle dagen te spenderen aan het schilderen van Dochters kamer. De kamer waar ze al zo lang om vraagt. De kamer mét een bureautje en haar eigen stiften en plaats voor de pop. De kamer die van hààr alleen is en die ze niet meer moet delen met die kleine broer. De kamer waar mama alles mag voor kiezen als hij maar van haar alleen is. En snel wordt afgewerkt. En precies daar knelt het schoentje.
Het Lief en ik, wij zijn denkers. Doen is niet zo erg aan ons besteed. Dat gaat zo al van generatie op generatie, dus dat zal wel ergens in de genen zitten. Handige Harry's zijn dun gezaaid in onze families en dus rapen wij ofwel al onze moed bijeen om het zelf te doen, of onze spaarcenten om het gewraakte klusje uit te besteden. Maar schilderen, dat besteed een mens niet uit. Schilderen is easy peasy, recht vooruit, plafond, muren, hoppekee! What was I thinking? Het begon al met het plafond. Miljaarde, wat een vreselijke klus. Na een half uur gaf ik er al de brui aan en begon ik aan de muur. Gelukkig allemaal wit, dus geen gedoe met borstels en rollen allerhande. Om daar na een stuk ook weer de brui aan te geven wegens 'geen resultaat'. Tja, wit overschilderen met wit, dat geeft niet op. Het vorige wit was blijkbaar nog niet vuil genoeg. Maar toch: bah. Rotklus.
En dus kwam ik maar naar beneden. Schilderde een muur van de hal om me vervolgens op de ingemaakte kast in de woonkamer te storten die ook nog in de primer stond. Zo kreeg ik toch iets gedaan vandaag.
Morgen herbegin ik met nieuwe moed aan Dochters kamer. En ik spaar alvast voor een professionele hand, want zo nog twee verdiepingen schilderen, dat kost me een paar maand van mijn leven. Het Lief had dat precies al goed gezien.
Er waren vandaag menig schilderintermezzo's. Tijdens eentje las ik toevallig mijn horoscoop voor vandaag. Toevallig, ja, want down to earth zijnde geloof ik niet in al die crap. Of moet ik me toch maar neerleggen bij mijn lot?
Pieces of your life that you've tried to avoid for some time may come to the surface today and cause you a bit of trouble, Aquarius. That which isn't organized or structured is getting more and more chaotic just to teach you a lesson. Take care of things now. Put things in order and become more aware of the ticking of the clock. There's a reason you need to take care of business.
En dus nam ik de telefoon, belde de schrijnwerker, de plakker en de schilder en zette mij voldaan in de zetel.
Het Lief en ik, wij zijn denkers. Doen is niet zo erg aan ons besteed. Dat gaat zo al van generatie op generatie, dus dat zal wel ergens in de genen zitten. Handige Harry's zijn dun gezaaid in onze families en dus rapen wij ofwel al onze moed bijeen om het zelf te doen, of onze spaarcenten om het gewraakte klusje uit te besteden. Maar schilderen, dat besteed een mens niet uit. Schilderen is easy peasy, recht vooruit, plafond, muren, hoppekee! What was I thinking? Het begon al met het plafond. Miljaarde, wat een vreselijke klus. Na een half uur gaf ik er al de brui aan en begon ik aan de muur. Gelukkig allemaal wit, dus geen gedoe met borstels en rollen allerhande. Om daar na een stuk ook weer de brui aan te geven wegens 'geen resultaat'. Tja, wit overschilderen met wit, dat geeft niet op. Het vorige wit was blijkbaar nog niet vuil genoeg. Maar toch: bah. Rotklus.
En dus kwam ik maar naar beneden. Schilderde een muur van de hal om me vervolgens op de ingemaakte kast in de woonkamer te storten die ook nog in de primer stond. Zo kreeg ik toch iets gedaan vandaag.
Morgen herbegin ik met nieuwe moed aan Dochters kamer. En ik spaar alvast voor een professionele hand, want zo nog twee verdiepingen schilderen, dat kost me een paar maand van mijn leven. Het Lief had dat precies al goed gezien.
Er waren vandaag menig schilderintermezzo's. Tijdens eentje las ik toevallig mijn horoscoop voor vandaag. Toevallig, ja, want down to earth zijnde geloof ik niet in al die crap. Of moet ik me toch maar neerleggen bij mijn lot?
Pieces of your life that you've tried to avoid for some time may come to the surface today and cause you a bit of trouble, Aquarius. That which isn't organized or structured is getting more and more chaotic just to teach you a lesson. Take care of things now. Put things in order and become more aware of the ticking of the clock. There's a reason you need to take care of business.
En dus nam ik de telefoon, belde de schrijnwerker, de plakker en de schilder en zette mij voldaan in de zetel.
maandag 2 augustus 2010
Gisteren vierden we nog eens feest. Verjaardagsfeesten in uitgesteld relais. Speciaal voor peters en meters die het niet konden maken op hét feest in kwestie. En dus werd er gebakken. Cakejes met de kindjes, en uiteraard ook de klassieker hier ten huize: appeltaart! Simpel, snel klaar en lekker! En eigenlijk een taart die je wat oudere kinderen ook zelf kan laten maken. Nog makkelijker!
Wat je nodig hebt?
- een rol bladerdeeg/kruimeldeeg (of zelfgemaakt deeg voor de minder luie medemens)
- 100 gram gesmolten boter
- 35 gram maïzena
- 3 eieren
- 1 pakje vanillesuiker
- 100 gram suiker (meer als je een echte zoetekauw bent)
- amandelpoeder (optioneel)
Hoe?
- Deeg uitrollen en gaatjes in prikken.
- Amandelpoeder uitstrooien over de bodem (optioneel).
- Appels schillen en op de bodem leggen.
- Meng vanillesuiker, boter, suiker, eieren en maïzena en klop tot een luchtig mengsel.
- Giet over de appels.
30 tot 40 minuten bakken op 180°
Smakelijk!
Maar om aan die calorieën het hoofd te bieden kregen we van Dochters meter een zalig groentenpakket. Recht uit hun tuin. Mmmm.... Zie die kleuren!
Zoons wortelveldje ziet er een beetje minder oogstklaar uit. Zeg maar eerder 'verwaarloosd'. Geen idee of daar nog veel aan te redden valt, maar geen erg, het dooie veldje in de voortuin was tenminste groen. En kom ze nu niet allemaal uit mijn voortuin jatten, hé!
Wat je nodig hebt?
- een rol bladerdeeg/kruimeldeeg (of zelfgemaakt deeg voor de minder luie medemens)
- 100 gram gesmolten boter
- 35 gram maïzena
- 3 eieren
- 1 pakje vanillesuiker
- 100 gram suiker (meer als je een echte zoetekauw bent)
- amandelpoeder (optioneel)
Hoe?
- Deeg uitrollen en gaatjes in prikken.
- Amandelpoeder uitstrooien over de bodem (optioneel).
- Appels schillen en op de bodem leggen.
- Meng vanillesuiker, boter, suiker, eieren en maïzena en klop tot een luchtig mengsel.
- Giet over de appels.
30 tot 40 minuten bakken op 180°
Smakelijk!
Maar om aan die calorieën het hoofd te bieden kregen we van Dochters meter een zalig groentenpakket. Recht uit hun tuin. Mmmm.... Zie die kleuren!
Zoons wortelveldje ziet er een beetje minder oogstklaar uit. Zeg maar eerder 'verwaarloosd'. Geen idee of daar nog veel aan te redden valt, maar geen erg, het dooie veldje in de voortuin was tenminste groen. En kom ze nu niet allemaal uit mijn voortuin jatten, hé!
