Halfway between Hawaian and Whimsical, ofte Het Hemdeke

"En wanneer maak je eens iets voor ons?" vroeg de oudste Zoon geheel terecht. Wat ik de afgelopen maanden produceerde was - op wat iPodzakskes en consoorten na - steevast voor mezelf, en bovenal voor de Dochter bestemd. De Zonen werden naaisgewijs schromelijk verwaarloosd, I admit. Mààr ik had een aanvaardbaar excuus. Vond ik toch. Rokjes zijn namelijk een ideaal kledingstuk om als groentje mee op de naaitrein te springen. Uw skills kunnen zich beperken tot voornamelijk rechtdoor stikken, biais aanzetten, rimpelen, plooikes leggen... Een makkie in vergelijking met die verfoeilijke kraag, om van mouwen nog maar te zwijgen.

Maar hé, er komt een tijd dat ge uw grenzen moet verleggen. Saar gaf me de spreekwoordelijke 'schop onder de kont' en ik zette me aan het tekenen. Allé, overtekenen, ge snapt het wel.
Volgende stap: stofje kiezen. Zucht. Waarom bevat mijn stoffenkast amper jongensstofjes? Ik had serieus mijn twijfels over het stofje, en economisch was het ook al niet, met dat grote patroon. Ah ja, een mens wil toch dat het enigszins klopt om het niet heeltegans clownesk te maken.
En dan knippen. Miljaarde, die Knippie sprak wartaal. Ik ging al ten onder in een zee van instructies. 1 cm hier, 2 daar, oplopend naar 3 op een andere plek. Oh my! Stel dat ik ergens een centimeter tekort had bij het ineenzetten. Zucht. En uiteraard was ik te tam om het met een proeflapje te proberen, want proefstukken, daar doen we hier niet aan mee.

Maar allé, eens het ineen zat, viel het reuze mee. Oordeelt u zelf:


En als het af was waren we moe, maar zo tevreden. Behalve het model dan. Die kwam hangerig en koortsig terug van het eerste dagje bij de dagmoeder in 6 weken en had bijgevolg niet zoveel zin in poseren.




* Noot aan mezelf: Uw grenzen verleggen. Veel werk, maar zò bevredigend!