Dat kind, dat woont hier. Al ruim twee jaar lang. Het is lief, het knuffelt, en is altijd goedgezind. Het is een ongelofelijke mamasleppe, is dodelijk verliefd op de borstjes en altijd het zonnetje in huis. Wat een genot, zegt u? Wel, komt u dan maar eens kijken zo rond half acht. Dan verandert dat Kind namelijk in een kleine tiran die van 'ik wil niet slapen!' zijn lijfspreuk heeft gemaakt.
Toegegeven, slapen was nooit zijn favoriete bezigheid. 23 lange maanden haalde het zijn moeder elke nacht uit bed. Tien keer en meer was geen uitzondering. Tot het moment aangebroken was dat die moeder moest studeren. En examens had. Toen had het Kind precies medelijden en sliep het van de ene op de andere nacht door.
Een maand duurde die hemel. Een korte, maar zalige maand. Toen ging het Kind op reis en wilde het niet meer alleen inslapen. Wat nog begrijpelijk was en waar de moeder ook niet moeilijk over deed, vastberaden om die slechte gewoonte thuis meteen weer overboord te gooien. Wat ook gebeurde. Thuis ging het Kind weer zonder morren zijn eigen bed in, sliep, en riep. De nachtelijke ellende begon opnieuw.
De laatste week echter, valt er met het Kind na achten geen land meer te bezeilen. Het kinderbed werd verruild voor het echtelijke en inslapen werd een hel. Eerst een kwartier brullen. Dan een half uur. En momenteel staat de teller op 1 uur 19 minuten. Zijn moeder is ondertussen al ettelijke keren twee trappen op gelopen. Wat goed is voor de conditie, maar slecht voor het humeur.
Ze was lief tegen het Kind, deze post indachtig. Ze koesterde het, in de hoop dat het zou slapen. Het bedelde om kusjes, wat het kreeg. Ze genoot van die kleine armpjes om haar nek. Maar ze was ook kordaat en zei: 'Slaapwel', wat op een nieuwe brulserenade werd onthaald.
En dus, na 1 uur 20 minuten kwam ze naar beneden, deed de babyfoon uit en hoopte uit de grond van haar hart dat ze hem bij het slapengaan niet onder aan de trap zou vinden.
Hier loopt nog geen kindje rond, maar zo'n weigerachtige slaper in bed krijgen lijkt mij een flinke opgave. Nog veel moed!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad nog veel moed!
BeantwoordenVerwijderen't is wel grappig geschreven ;)
Ik voel met je mee. Gebroken nachten zijn de hel. En het telkens niet weten van slaapt-ze-nu of gaat-ze-binnen-vijf-minuten-weer-roepen?
BeantwoordenVerwijderenOp tv ziet dat er altijd zo simpel en evident uit he, maar ik denk in't echt met je eigen kind is dat toch niet gemakkelijk hoor. Hang on!
BeantwoordenVerwijderenLastig, hé. Het hart dat breekt en het hoofd dat twijfelt en de wil die wil doorzetten... Veel succes!
BeantwoordenVerwijderenOch, wat een ellende. Hier ook een dochter die tot haar 2 jaar niet wilde slapen... Hel was dat. Nu 3 jaar later is ze de beste slaper hier in huis en is wakker worden na 10u geen uitzondering!
BeantwoordenVerwijderenHeb ik je een beetje kunnen opvrolijken???
ik kan mij voorstellen dat dit héél héél vermoeiend voor je is, onze jongste is ook zo'n lieveke die niet graag gaat slapen, het heeft ook lang geduurd vooraleer ik er 's nachts niet uitmoest. courage!
BeantwoordenVerwijderenJe hebt dat weer super verwoord!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven!!!
BeantwoordenVerwijderenHier ook een kind dat zot is van de borstjes en hééél erg lang de mama haar slaap ontnam. Oké, niet zo lang als bij jou, maar ik denk dat het met koppigheid te maken heeft. Later, later zal het kind er baat bij hebben, bij die koppigheid (of dat is toch hetgene ze altijd tegen mij zeggen :)). Maar daar heb je niets aan zeker?
Dan kan ik alleen maar zeggen: COURAGE!
De ouste was een marmotje, de jongste een nachtuil, kon uren de boel op stelten zetten.Hij had weinig slaap nodig, ik veel.We zochten iets waar hij zijn energie in kwijt kon, dat werd sport, veel sport en alles kwam goed. Die van ons gaan later fuifbeesten worden, ze kunnen lekker uren doorgaan:)
BeantwoordenVerwijderenOh, en dan die blik erbij... En dan weet ik op slag niet met wie ik het meest medelijden heb...
BeantwoordenVerwijderenToemme toemme toemme toch. In uw geval zat ik al lang in dat kamertje met dat bordje en de deur keihard op slot. Echt, zoveel maanden hou ik het niet uit, ik herhaal: niet.
BeantwoordenVerwijderenIk kom u troosten straks, echt.
Geweldig 'leuk' geschreven...jammer dat de inhoud niet zo leuk is.
BeantwoordenVerwijderenRoos is ook heel lang een slechte 'inslaper' geweest. Maar dat was opeens over. Geen idee waarom. Wie weet komt die magische fee binnenkort ook bij het Kind langs?
I know the feeling, alle drie waren het slechte slapers en de jongste wordt nog steeds regelmatig wakker. Maar dé oplossing voor mijn chronisch slaaptekort bleek school te zijn. Doodvermoeid van al die indrukken en activiteiten sliepen ze eindelijk door. Dus nog even aftellen tot november zeker, voor kleine Fee naar school mag! Veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenIk zit me je in. Ik kan me voorstellen dat je er zo nu en dan eens doorzit, door de gebroken nachten!
BeantwoordenVerwijderenHeb je het met hem al besproken dat jij het daar zo moeilijk mee hebt?
Kan je hem als een gelijke aanspreken en samen een plan bedenken om dat probleem op te lossen? Misschien is hij wel zo fier op de verantwoordelijkheid, dat het toch lukt.
Griet, ik heb dat geprobeerd. Dat lukte in het begin, maar nu ook niet meer. Het is pure koppigheid, denk ik. Dat hebben ze allemaal een beetje van mij geërfd, vrees ik.
BeantwoordenVerwijderenDie terrible two zal er ook wel voor iets tussenzitten. Als het gewoon maar niet te lang duurt.
Heb je al eens gelezen over de "kiekeboe-methode" ? Ik heb ook lang moeilijke slapers gehad. (Ze zijn nu 4 en bijna 2) Maar nu zijn we erdoor (hout vasthouden). Ik zou je toch aanraden, heel duidelijk te zijn en altijd hetzelfde ritueel te doen. Eén knuffel en daarna niet meer, wel regelmatig terug gaan en je laten zien, waarbij je dan altijd hetzelfde zegt (korte boodschap) Dus het huilen niet belonen met teveel fantasiekes. Het is een tijdje tanden bijten, maar het loont volgens mij echt de moeite.
BeantwoordenVerwijderenHier is inslapen een grote luxe... naar bed zonder morren, en na vijf minuutjes is het stil (op enkele uitzonderingen na). Maar sinds een maand of twee (tot voordien had ik dus zaaaaaaalige slapers) is Remi stipt tussen vier en vijf wakker. Ofwel valt ie na een uur weer in slaap, maar mijn wekker gaat af om 6u20 ofwel blijft hij wakker. Klaarwakker. Hel!!! En als Remi dan eens een nachtje doorslaapt, dan wordt Nora wakker. Ik zweer het u, die twee spreken dat gewoon af. Wij hebben ook al veel geprobeerd, maar niks helpt! Veel succes zou ik zo zeggen, ik duim voor jou en mezelf dat het snel overgaat.
BeantwoordenVerwijderenZag daarstraks dat er in "goed gevoel" een artikel staat over slechte slapers. Het het zelfs nog niet gelezen (sinds we ondertussen drie redelijk goeie slapers hebben - die alleen wel vroeg wakker zijn). Zal je laten weten of het de moeite is eens ik het gelzen heb. En een paar blz later stond er ook een boek "Tussen tandenpoetsen en slapengaan. Relaxboek voor kinderen", maar ik vermoed dat dat meer iets voor de oudere kinderen is.
BeantwoordenVerwijderenIk wel je alvast snel een slaaprijke nacht!
Ik moet duidelijk ook gaan slapen ... het is dus:
BeantwoordenVerwijderenik wens je alvast snel een slaaprijke nacht!
@ Ilse: bedankt voor de info. Ik heb hem hier ook liggen, maar de laatste maanden lees ik daar nog amper in. Ik zal eens kijken.
BeantwoordenVerwijderenVannacht was trouwens beter. 1 uur geroepen - in zijn eigen bed - en dan geslapen tot 05.20u. Helaas lag ik er ook laat in. Nog een werkpunt voor mij dus: ga op tijd slapen!
Mijn dochter van 13 maanden is ook een wakkere burger. Inslapen gaat meestal wel, maar 's nachts moet ik zeer vaak mijn bed uit. Wat mij tot nu toe het meest geholpen heeft: alle slaapboeken, -methodes en goede raad van iedereen de vuilnisbak in kieperen en 's nachts gewoon opstaan, borstvoeding geven (soms is haar tutje genoeg) en na 5 minuutjes allebei weer lekker slapen. En vooral niet op de klok kijken en niet tellen de hoeveelste keer ze alweer wakker is:-) En voor de rest denk ik: ' t zal wel passeren! Veel courage nog.
BeantwoordenVerwijderen