Ijverig Wijf maakt 'winterzwierrok'

Met het tanen van de zomer, lijkt mijn creativiteit terug te komen. Na het eerste winterrokje, begon ik met veel goede moed aan een hemdje voor de jongste. Mijn eerste Knippie-project. Ever. Ik begon vol goede moed, maar toen Dochter gordijnen mocht kiezen voor haar nieuwe kamer, en we gezamenlijk naar de stoffenwinkel toogden, gooide ze meteen een aantal stofjes de toonbank op en in haar ogen blonken de woorden 'rokjes, please!'.

De gordijnen waren meteen vergeten, de Knippie ging de kast weer in en Dochters stof lag daar schoon, euh, schoon te wezen. Maar driewerf hoera, net die avond bliezen de IJverige Wijven verzamelen, en mijn naïeve ik zag mij in gedachten al thuiskomen met het nieuwe rokje. De avond was heel gezellig, met weer een aantal nieuwe gezichten en veel leuke babbels. U raadt het al: Dochter begroette aan het ontbijt een half-afgewerkt rokje. Gelukkig maalde ze er niet om en met het ontbijt nog half achter de kiezen, met een slok koffie door het strot gespoeld, schoot moeder de vrouw weer in actie. Daarbij plantte ze haar kroost hoogst onpedagogisch voor de beeldbuis en bleef ze tot het middageten in haar slaapkleed rondlopen. Hierbij mijn welgemeende dank om mij vanmorgen niet tot aan de voordeur te bellen.

Maar eigenlijk, feitelijk... wie verzon die 'Ijverige Wijven' eigenlijk? Voor mijn part ben ik het Luie Ijverige Wijf dat op verplaatsing steevast slechts een fractie gedaan krijgt van wat ze thuis op drie uur klaarspeelt.
En de Dochter? Die kreeg alwéér de allermooiste (haar woorden) rok die ze uiteraard meteen aantrok, en vervolgens gezwind het terras ging 'wassen'. Olé!