Oude liefdes

Het Lief en ik, we go way back. Zò way back dat ik altijd even moet rekenen als iemand ernaar vraagt. Wij stammen nog uit de tijd dat iPod, iPad, downloaden, bloggen en consoorten enkel voor wenkbrauwgefrons zouden hebben gezorgd. Een enkeling had een internetverbinding, niet dat dat enig voordeel opleverde bij het schrijven van uw thesis. Ah nee, het internet telde toen een marginaal aantal pagina's en een thesis schreef men in dat tijdperk in de bibliotheek. Iets wat heden ten dage wellicht wederom op wenkbrauwgefrons wordt onthaald.

Maar het Lief en ik, dus. Toen, in den beginne, hadden we allebei een passie. We waren fan. Het Lief van The Smiths en bij uitbreiding Morrissey (guess why ik als een blok voor hem viel) en ondergetekende van U2. Mijn liefde voor die band was groot in de jaren '80, nam zienderogen af in de jaren '90 en sluimerde verder in het afgelopen decennium. Het Lief liet mijn verzameling stelselmatig aangroeien, want oude liefdes, dat laat ge nu eenmaal niet zomaar vallen, ook al is uw interesse op dat moment zo goed als onbestaande.

Awel Lief, ge zijt zo ongelofelijk merci! Tijdens het schilderen vandaag, herontdekte ik die oude liefde. De laatste cd's, de allereerste, en ook die waarvan we naar het concert gingen en jij bij me bleef toen ik na al die uren wachten nét aan het begin van het concert ongeveer flauw viel. Weet je, ik haalde zelfs de platen uit. Yours and mine. Weet je nog toen we Londen afstruinden op zoek naar 45 toeren singles van de Smiths? Want als je ergens voor ging, dan ging je all the way. Je rustte niet voor je àlles had verzameld. Ook voor mij. Thank you.


En als dit geen publieke bede is om 's avonds meer muziek te draaien, dan weet ik het ook niet meer. Love you!