Ze kan het (niet)!

Vakantie is nefast voor het naaien. Hier toch, want er is altijd wel wat te doen. Het gevolg was dat ik gelijk afgekickt was, terwijl ik het enkele weken geleden nog serieus overwoog om mijn machine mee te nemen op reis. Maar nu, het ging niet meer. Net terwijl ik veel projecten had lopen. Ze lagen allemaal schroomlijk verwaarloosd in de kast. En keken me grijnzend aan telkens ik de deur opende. "Ze kan het niet, ze kan het niet." Ze leken het wel te scanderen. Dus gooide ik de deur maar weer dicht. (Wat niet lukte, want wij hebben geen kasten met gooideuren, maar dit geheel terzijde.) Maar... ik had beloftes gemaakt, raapte dus mijn moed samen en zette me aan het werk. Eerst voor haar, dan voor haar, dan voor mezelf en dan voor de Dochter.


Dochter koos stofje voor een rokje. En hoewel ik heel wat patronen heb liggen, voel me meer op mijn gemak als ik gewoon wat kan aanmodderen. Patronen uit de Knippie of de Burda schrikken me precies af, ook al zouden ze mijn leven misschien wel eenvoudiger kunnen maken.
Maar nu, nu maak ik na wat ik in mijn hoofd heb. Zoals dit, een rechter modelleke met plooitjes en knoopjes vooraan. In een zalig mooi bloemenstofje dat ik eigenlijk voor mezelf had weggelegd. Het werd het eerste winterrokje en is dus gevoerd.



't Was vlugger klaar dan verwacht en ik slaakte een zucht van opluchting. Ik kon het wél nog.