"Een hemd, graag," zei de Zoon, gevraagd naar wat hij gemaakt wilde zien. "Een hemd met hokjes." "Ruitjes?" vroeg ik, om ons beiden een teleurstelling te besparen. "Zo met rood en geel en blauwe lijnen en zo?" Ja, dat moest het zijn. En dus ging ik op zoek. Het was immers zijn beurt na de broek voor broer en de stoel voor zus. Zo doen wij dat hier tegenwoordig, elk om de beurt. Alleen het Lief en mezelf schieten er bij in, al is dat in het Liefs geval misschien niet zo'n ramp.

Ik dacht 'cowboy' en ook 'bingo' toen ik na 50 ruitjesstofjes die niet voldeden eindelijk dit stofje spotte, ergens diep weggestopt in een hoek, alsof niemand het ooit mocht vinden. Het voelen van de stof katapulteerde me 25 jaar terug in de tijd. Toen mijn oom nog een weverij had en de hele familie voorzag van geruite tafelkleedjes en dito gordijnen. Zo voelde dit hemdje aan. Geweven. Onkreukbaar. Ideaal voor de moderne moeder.

Deze keer probeerde ik het Ottobre hemd uit, na het Knippie hemd uit 17 delen een ware verademing. Ottobre scoort beter qua aantal delen, qua handleiding en ook qua snelheid. Al mis ik toch de sluitbiezen vooraan die de andere hemdjes wel hebben. Ik had ze er natuurlijk kunnen aanzetten, maar een mens moet soms eens één keertje doen wat het plan hem voordraagt. Ik wijk anders genoeg af van wat me opgedragen wordt.

Conclusie: Geef hem een hemd en het jong is content. Al doet hij me ondertussen meer aan Bent Van Looy denken dan aan een cowboy.

De niet te redden broek die toch werd gered

Ik ging broeken maken. Veel broeken. Kleurrijke broeken. Zij had hetzelfde idee en ik mocht haar versie in première aanschouwen. De wol was fantastisch en het leek een makkie. Maar dat was buiten de Knippie gerekend. De broek in kwestie kon mijn kind nagenoeg twee keer huisvesten. Ze vloog aan de kant en ik zette me aan een nieuwe broek. Dat werd deze. Maar de blauwe, die bleef door mijn hoofd spoken. Ik dacht en paste ze aan het kind en dacht weer en speldde stukken vast en tornde los en stikte weer vast. En na weken werd de niet te redden broek uiteindelijk toch een broek. Nog niet ideaal, maar al beter dan de groene.

De volgende is al geknipt. U kunt vanaf nu raden naar de kleur.

Pimp your Poäng

Drie gebroken naalden, een gescheurde nagel, zeven geplooide spelden en ontelbare keren binnenstebuiten keren. Dat was de downside van dit project. O ja, ik vergeet 'nadenken' nog. In mijn hoofd zag het er namelijk allemaal belachelijk simpel uit, de realiteit bleek net iets ingewikkelder. Maar niet onoverkomenlijk. Pimp your Poäng, ofte: Hoe red je haar wipstoel van de vuilnisbelt?

Kussens zijn voor een volgende keer. Wanneer ik nieuwe naalden heb.

Het kussen op zijn geheel. Achterkant met twee flappen om over het (nieuw overtrokken) frame te trekken.


En wat details:





Met dank aan het madammeke van het fourniturenkraam bij Sint-Jacobs voor de (uiteindelijk niet zo) blinde rits voor een halve euro.

Mannen met baarden

Geef mij een vent met een kuif, bakkebaarden, een gitaar en een doorrookte stem en ik ben verkocht. Althans, zo lijkt het wel. Toen ik mij hier de bedenking maakte dat ik viel voor mannen met bakkebaarden, bleek dat nog meer waar dan ik oorspronkelijk had gedacht. Er is nog zo een. Een met een goddelijke stem. Een die bovendien ook aan alle bovenstaande verwachtingen voldoet. Een, dus, waar ik als bakvis meteen voor zou bezwijken stond ik met hem oog in oog.
We stonden ooit oog in oog, al was ik geen bakvis meer. Bezwijken deed ik echter wel. In het muziekplekje in mijn hart. Onverwachts, zo gaat dat doorgaans, want tijdens zijn laatste doortocht in België vergezelde ik oorspronkelijk gewoon het Lief. En wat ik zag en hoorde bleek met geen woorden te beschrijven. Effenaf magisch was het. Die sfeer, die stem, die melodieën, die man...

Die man - en geef toe dat u ondertussen wel nieuwsgierig bent - is Richard Hawley. Uw bakkebaardman van dienst. Misschien kent u hem als gitarist bij Pulp, maar solo maakt hij veel melancholischer nummers. Crooner eerste klas, eigenlijk. Als u niet vies bent van een goed strijkorkestje, een beetje slide gitaar, levensliedjes, royaal overgoten met een grote zweem weemoed, rep u dan naar YouTube. Weemoedig, ja, maar altijd met een knipoog. Kijkt u hier maar eens. Maar ook nummers als The Ocean, For Your Lover, Give Some Time en Open Up Your Door zijn het beluisteren meer dan waard. "Kippevel," dat zei ik bij The National. Hier was ik 'betoverd'. En de hele zaal met mij. Die bleef na het laatste nummer simpelweg roerloos in zijn stoel zitten. Om het dan op een roepen te zetten. Ja, zo zijn ze wel, die concertgangers. Maar hey, het leverde nog een tiental minuten extra hartverwarmend gecroon op.

En u? Waar werd u door betoverd?

Het broertje van de groene broek

De groene broek bleek een hopeloos geval. Voor mijn kleine man, althans. Dit lieve, kleine vriendinnetje zat ze - mits een kleine aanpassing - als gegoten. Uren werk toch nuttig besteed, leek me. En omdat opgeven een mij nu eenmaal onbekend werkwoord is, tekende ik die avond zelf een patroon en stak een nieuwe groene broek in elkaar. Die de dag erop meteen zandbakproof werd bevonden.

Over de broek en het kind met de rare maten

Ok. Er zijn twee opties. Either you love it, or you hate it. De broek die ik voor de jongste maakte heeft zowel voor- als tegenstanders. Om trouw te blijven aan mijn eigen credo was ik het mijn zonen verschuldigd: kleurrijke broeken! Ik trok samen met twee andere IJverige Wijven nog eens naar het zuiden van de West-Vlaanders en kocht wat stofjes die het Lief als clownesk of in het beste geval als psychedelisch omschrijft. Dat hij prompt een hoestbui kreeg toen hij het ding onder ogen kreeg, dat laten we niet aan ons hart komen. Vrolijk willen we zijn!

Mocht het u nog niet opgevallen zijn, ondergetekende zit in een groene periode. Misschien hebt u daar wel een goeie psychoanalytische uitleg voor. Momenteel vind ik groen zo mooi dat ik mijn kind zelfs in een upholstery stofke durf steken. En to be honest, eigenlijk ben ik wel benieuwd naar de reacties aan de schoolpoort, genre "Allé, wat doet die haar kind nu aan!". U kent dat wel, misschien hebt u zich daar ook wel eens aan bezondigd.

Maar de creaatsie van de broek... dat had wat meer voeten in de aarde. Grenzen verleggen, zei ik hier. De broek zelf was geen probleem. Sidder ende beef voor de gulp met rits bleek zwaar overroepen. Het grote probleem bleek de Knippie. Het kledingstuk in kwestie mag er dan goed uitzien, het past evenwel niet op het kind zijn lijf. Eerst tekende ik een 86. Daarna een 80 met langere pijpen, maar het mocht niet baten. Hij kan er makkelijk nog drie pampers onder aan zonder dat het opvalt. En laten we nu net uit de pampers zijn. Iemand een idee om dit - toch wel aanzienlijk - probleem in de toekomst te omzeilen? Want dat jong krijgt ooit zijn eigen passende broek. Al moet ik ze desnoods zelf tekenen, gedomme.





*Edit: op algemene aanvraag: de veel te wijde bovenkant. Toen nog zonder knoop. Wel met een elastiek in de rug. Maar die moet ik zo hard aantrekken dat het echt belachelijk wordt.
Plus: ik heb ze weer uit elkaar gehaald, na een nacht piekeren over hoe ik dit zou kunnen oplossen.

Instant gratification

Dat denk ik namelijk altijd als ik me op een flockfolieproject stort. Meestal valt dat al na 5 minuten dik tegen. De ideeën in mijn hoofd laten zich nu eenmaal niet op vijf minuten op een t-shirt transfereren. Man, ge wilt niet weten hoe lang ik op die streepjes van die barcode gestreken heb. Niet goed voor mijn ecologische voetafdruk, me dunkt. Maar aan de andere kant, ik heb wel 20 kilometer gefietst, vandaag. De bluts tegen de buil, weet u wel.

Voor de Dochter:


En voor de grote jongen:


En moeder, mocht u dit ter ore komen: ja, ik heb nog meer gedaan dan dit, vandaag. Terwijl ik dan toch aan het strijken was, heb ik meteen ook die grote mand strijk weggewerkt. Is dat niet flink?

En nu is het gedaan!

Met rokjes maken, hé mensen, niet met naaien. Met een kop vol projecten, een kast vol stof, een tafel vol naaigerief en een vloer vol pluizen en draadjes is het einde van het naaitijdperk nog niet in zicht. Integendeel, de naaimachine klopt overuren. Uren waarvan ik moet profiteren nu ik die nog alleen thuis kan doorbrengen.

Toen ik de kast opentrok, smeekten deze twee stofjes om tot rokjes omgetoverd te worden. Eigenlijk al voor volgend jaar, want ze zijn niet gevoerd, maar met het mooie weer van de laatste dagen ook nog ideaal voor deze indian summer.

Het S.M.A.K. op zondagochtend

Wat doet een mens op een luie zondagochtend na een pistoleeke en een kop koffie? Ge fietst naar het S.M.A.K. en laat uw kinders daar los, goed voor een portie ongecontroleerd heen en weer geloop en een resem vragen. We moeten ons geen illusies maken, rustig kijken zit er niet meer/nog niet in. Langer dan 30 seconden krijgen we niet om ergens bij stil te staan. De volgende keer vraag ik ook een gids om op die eindeloze serie van vragen te antwoorden.

- (de jongste) Wat is dat, mama?
- Ik: Ik weet het niet.
- Hij: Ah, je weet het niet. Alweer niet.
- Ik: *zucht*

- (de oudste): Ik snap dat niet. Waarom maken ze nu een piano kapot?
- Ik: Zonder uitleg snap ik dat ook niet. Daar zit een verhaal achter.
- Hij: Waarom blijven ze daar dan niet bij staan om dat uit te leggen?
- Ik: euh...

- (de dochter): Ik vind dat niet mooi. Oh, kijk, daar hangen eierschalen aan de muur. Bweik. Kom, we gaan een aperitiefje drinken.

Om maar te zeggen, met drie koters een museum doen, 't is ons duidelijk niet gegeven. Maar anders, 't S.M.A.K. blijft altijd de moeite.

Lasagne

Als uw Lief de boodschappen doet en datzelfde Lief niet goed kan schatten, dat zit ge zo af en toe wel eens met iets te veel. Of te weinig. Zo ook deze keer. De hoeveelheid quorngehakt dat nodig was voor het vorige gerecht werd ruim overschat, en dus werd van mij verwacht dat ik in de rapte een quorngerecht uit de mouw schudde. De kindertjes vroegen lasagne, wat goed uitkwam. Voor een keer geen lasagne vol kleur-, geur-, en smaakstoffen voor ons, dank u. Twee vliegen in een klap, noemen ze dat, geloof ik.

Ik zal u heel de uitleg besparen, want lasagne maken, dat doet ieder op zijn eigen manier. Hier maken we een groentenpotje met tomaat, courgette, champignon, paprika, ui, look en uiteraard het quorngehakt. Kruiden naar smaak.
De lasagnevellen kunt u gewoon in het warenhuis kopen. Of zelf maken, als u echt all the way wilt gaan. Voorkoken hoeft niet, volgens de aanwijzingen op de verpakking, maar ik doe dat toch. Zelfs na een half uur in de oven, blijven die anders een beetje hard en dat moet ik niet.
Overgieten met een kaassaus - zie het boek van de boerinnenbond of het www - en dan de oven in.

Smakelijk!

Awoert aan de winterkleuren!

De dag begint met lichten aan. De dag eindigt met lichten aan. Ik gruw bij de gedachte van weer een nieuwe kunstlichtwinter. Donker, koud, nat misschien. Toch zal deze winter lichtjes anders zijn. Deze winter bannen we namelijk het donkerblauw, grijs, bruin en alle andere sombere kleuren uit de kast en gaan we voluit voor kleur. Voor Dochter komt dat zeker in orde. De jongens hebben wat achterstand, maar halen die wel in. Deze keer gaan wij een vrolijke, kleurrijke winter tegemoet. Eat this, winterdepressie!

Hertje, hertje, hertje

Wat is er nu leuker dan uw dochter na het avondeten een stofje laten kiezen en als iedereen in bed zit een rokje te maken?
Madame Li had me die middag het hoofd zot gemaakt met haar rimpelrokjes. En dat, dat hadden we nog niet in de collectie. Het werd een rimpelwikkelrokje, met verstelbare tailleband en wat satijnen biaisaccenten om het extra glamoureus te maken. Het eerste rokje in een Vermiljoenstofje is bij deze een feit.







Aan het aantal foto's had u het wel door. We zijn er allebei dol op!

Gevulde courgettes

September werd geen hemdjesmaand, maar veggiemaand en daarom vindt u vanaf vandaag zo af en toe iets culinairs op deze pagina's.
Voor de goede orde: ondergetekende trekt dit niet alleen. Op deze pagina's vindt u de verzamelde gerechten. Bio de Janeiro (jawel, maar geef toe, het had slechter gekund) wordt onze eerste referentie bij acute aanvallen van gebrek aan kookinspiratie.
De verrukkelijke meneer Naais tekende voor onderstaande button.


Maar, ik ging u een receptje aan de hand doen.

Vandaag op het menu: Gevulde courgettes

Eerst en vooral: aan hoeveelheden doen we niet mee. U kunt min of meer zelf wel gokken hoeveel u van alles nodig hebt, afhankelijk van de voorkeuren van u en uw huisgenoten.

Dus. Men neme:

- courgettes
- paprika's
- tomaten
- quorn gehakt
- champignons
- een wortel, als ge dat lust in die combinatie
- ui
- olijfolie
- kruiden (basilicum, marjolein, laurierblaadjes)
- Ebly/viergranenmix/couscous/bulghur


En dan?

Snij de courgettes overlangs door en lepel het binnenste eruit. Hou dat apart voor de vulling.
Verhit de olijfolie en fruit de ui. Voeg het quorngehakt toe. Snij ondertussen de paprika's en de wortel en voeg toe, samen met een beetje water of bouillon. Laat even garen. Kieper de champignons, de tomaten en het binnenste van de courgette erbij. Check zo af en toe even of er nog genoeg vocht in uw pot zit, kwestie van geen zwartgeblakerde potten te hebben. Maar zover was u wellicht al. Voeg kruiden toe naar believen.
Terwijl dit potje staat te sudderen, legt u uw gehalveerde courgettes in een stoommandje en stoomt u ze zacht. U kunt ze ook volledig platkoken in water, maar dan zijn ze moeilijker te vullen, ik zeg het u maar.
En uw portie koolhydraten, daar moest u eigenlijk al aan begonnen zijn. Check de verpakking voor de gaartijden.
Draai het vuur uit als u denkt dat uw groenten en granen zacht genoeg zijn naar uw smaak.
Leg de courgettes op een bord, vul met de groenten en schep er wat granen bij. Versieren kunt u doen met peterselie of basilicumblaadjes.
Of u kunt, zoals hier, uw gevulde courgettes nog even in een voorverwarmde oven stoppen en er wat gratineren.

Smakelijk!

"Kladatsj!"

Die "kladatsj!" dat deed mijn hart. Mijn hart dat efkes ter hoogte van mijn schoenen lag. Oorzaak: een brief. Eén simpele brief. Een rekening dan nog wel. Van een ziekenhuis waar ik nooit geweest ben. Nooit. Vriend Google bracht raad. Geen leuke, maar dat snapte u al.
Hier had ik het ooit over mijn lijf. Mijn lijf dat duidelijk nog altijd niet doet wat het moet. En een dokter die duidelijk ook niet doet wat hij moet. Uw patienten rekeningen laten krijgen van een vreemd ziekenhuis en al googlend erachterkomen dat de arts op dat papiertje, deze die uw ding onder ogen heeft gekregen, dat dat eigenlijk een oncoloog is. Someone's got some serious explaining to do.
Maar hé, vreest niet. Ondergetekende is nog altijd alive and kicking. En ziet altijd een goede kant aan de zaak. Namelijk het besef dat het leven veel te kort is en dat we er nog veel meer moeten uithalen. Wat ik nu meteen ga doen, zie.

Vogeltjes

Schoon, vond ik ze. Wreed schoon. Zo schoon dat ik er bedelde. Wel, eigenlijk gewoon bestelde, maar zij vond tussen mijn handmade stuff iets waarvoor ze wel wou ruilen en dus werd het een soortement van swap. Plus bestelling, want aan 1 paar had ik niet genoeg. Oorbellen, dus. Van Latanie. En om het heeltegans belachelijk te maken: yours truly had geeneens gaatjes. How totally uncool was that? Ik lijd duidelijk aan chronisch uitstelgedrag bij niet-gedeadlinede projecten. Edoch, afgelopen weekend, toen het Lief opnieuw een zin begon met: "Enwanneergaadenunekeer..." wist ik dat ik mij uit de voeten moest maken. En kwam ik terug met gaten in mijn oren. Helaas niet met het juweel van mijn keuze erin, maar soit. Over 6 weken heb ik keuze genoeg!


En mocht u zich afvragen waar Latanie dan wel voor wou swappen, awel, voor dit:


Trouwens, Latanie, als je ooit niet weet wat je met je adreskaartjes moet aanvangen, ik wil er gerust mijn muur mee behangen. Je hebt ze toevallig niet in het groot?

Zo, ik ben uitgeswapt voor deze zomer. Als iemand zich geroepen voelt, dan hoor ik het graag.