Ze keek er al maanden naar uit. Wat zeg ik? We keken er allebei al maanden naar uit. Zij, omdat ze gekapt en geschminkt zou worden. Ik, omdat ik benieuwd was naar haar creaties, én omdat de fotografe van dienst - hoe zou ik het noemen - hartverwarmende foto's neemt.

Om niet al te vroeg uit ons bed te moeten rollen - alhoewel, gebeurt dat niet elke dag? - brachten we de nacht bij vriendin N. in Antwerpen door. Welgeteld 500 meter van de loft waar 'de sjoet' zou doorgaan. Ideaal, toch? Inderdaad, ware het niet dat we op vrijdagavond in de file stonden en bijgevolg 2,5 uur over 55 kilometer deden. En ware het niet dat N. en ik die avond, zalig kletsend, maar op een nuchtere maag, een fles champagne soldaat maakten. Een korte nacht + een houten kop zorgden ervoor dat ik me geradbraakt voelde. En er misschien ook wel zo uitzag, dat kan ook.

Maar ik overleefde en de shoot was cool. Dochter mocht drie tenue'tjes aan, ze werd geschminkt en er werd volop gefruld aan haar haar. Precies zoals ze zich had voorgesteld. Het was fijn, de uren vlogen om. Er waren kindertjes, ouders, werkende mensen en daartussen een zee aan kleurrijke kleertjes, accessoires, schoenen, haartoestanden en speelgoed.

Merci, Vicky en Barbara! Het was een dag die ons nog lang zal bijblijven!





Alle kleertjes kan je bewonderen (en kopen) op Petit Bazaar en De Vitrine.

Gelukkig zijn

Soms overvalt het me. Plots. Het besef dat ik toch echt wel gelukkig moet zijn. Niet 'moet' in de zin van moeten, maar gewoon 'ben'. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Niet dat ik geen verzuchtingen meer heb, o nee. Ik ben ook maar een kind van mijn tijd, misvormd door de maatschappij. Ook ik heb een wishlist, en wat voor een. Meestal kan ik daar goed aan weerstaan. Soms niet. Vreemd genoeg doen die aankopen me altijd even beseffen dat het niet iedereen gegeven is om tig euro aan Sinterklaascadeaus te besteden. Om uw goesting aan stofjes te kopen. Om uw kinders te kleden met designerlabeltjes in de nek.

Soms komt het besef onverwachts. De chauffage opendraaien en warmte voelen. Niet hoeven te kijken op een minuutje meer of minder onder een hete douche (regenwater, mensen, voor u begint te steigeren). Altijd uw kar kunnen volladen en niet moeten rekenen tot het einde van de maand.

Vaker komt het besef bij niet-materiële zaken. Het geel-oranje-rood-goud-bruin-paarse schilderij dat ik dagelijks mag bewonderen, gratis en voor niets, vanuit mijn luie stoel. De geur van versgebakken brood er zomaar bovenop.
De echte handgeschreven brief waar ik haast van moest blozen. Met zoveel flair geschreven door een gelijkgestemde ziel.
Op de koffie gaan bij een wondermooie persoonlijkheid. Meningen delen, met wederzijds respect. En ze bakt taart voor me. Dat is genieten.

En soms... Soms gaan geluk en verdriet hand in hand. Want Zoon, mocht je dit ooit lezen... Ondanks de discussies die we voeren, de boze voeten op de vloer, het tegenspreken en je eigen zin doen, weet ik dat het gewoon groeien is. Jij weg van die kleine jongen en ik steeds verder weg van alles wat naar baby ruikt. Je zoekt steeds weer nieuwe grenzen op. Dat vraagt wat tijd, vent, maar we passen ons steeds weer aan. Jij aan je oudjes, ik aan dat mondige kind met zijn eigen visie, verlangens en gedachten. En ondanks dat alles ik ben blij dat je er bent en dat ik je moeder mag zijn.

De skinny uilenbroek

"O jee, daar is ze weer met haar clowneske broeken," denkt u wellicht. Welja, deze keer is het idee niet van mij, maar van deze dame. Ik geef toe, ik zou het stofje van Kokka nooit gekocht hebben als ik niet eerst haar broek had gezien. Het leek me een ideaal stofje voor zo'n oudeventebroekske. U mag zelf invullen wat u daar dan onder verstaat.
Gelukkig wist ons aller Vermiljoen nog een klein restje op te duikelen uit haar assortiment dat met de dag sneller de deur uit vliegt.

De 'skinny uilenbroek' werd het ding hier al gedoopt. "Mor enfin,' zag ik in mijn moeders ogen, maar ze kon nog net op haar tong bijten. En ondanks de subtiele tegenkanting experimenteer ik lustig verder, want nee, ook deze broek is nog niet perfect. Misschien toch eens een cursus patroontekenen volgen. Madame?

Pluspunten van dit project:
- de overlock doet de werktijd drastisch inkrimpen
- de taille is hoog genoeg, dus geen bouwvakkerskontje meer
- de taille is eigenlijk gewoon perfect, dus gedaan met het hopeloos aansjorren van de elastiek
- de broek sluit aan het kruis mooi aan, dus gedaan met de 'hangpoep'

Hoera, denkt u?
Helaas. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden.

Maar voor de rest, zoon content en de andere twee ook, want met de restjes experimenteerde ik nog wat met de overlock en dat leverde een setje beddegoed voor onze uitgebreide Playmobilfamilie op.









Voor mezelf, een dikke noot: als ge 3 keer uw tailleband verkeerd speldt, en hem er de vierde keer ook verkeerd aannaait, dan is het echt wel tijd om in uw bed te kruipen.

De ontdekking van Plotseling

"Kijk, mama, die is plotseling van de trap gevallen!" Ik val net niet van mijn stoel. Deze woorden komen uit de mond van mijn 2-jarige. Dat hij er een uitgebreide vocabulaire op nahoudt, dat weten we ondertussen wel, maar 'plotseling'? Ik kan me niet inbeelden dat ik dat woord überhaupt gebruik. Plots, ja, maar plotseling?

Hij proeft het woord. Plotseling. Plotseling. Plotseling. Alsof hij er zelf van schrikt dat dit nieuwe woord aan zijn lippen ontsnapte. En vervolgens maakte hij er een liedje van en ging door met het gesprek.

- "Heb je je pijn gedaan? Is je been gebroken?"
- "Nee, ik ben een mama en mama's zijn sterk." (De relevantie ontsnapt mij, maar voor de rest: goed gezien, zoon!)
- "Kom, we gaan in bad!"
- "Ja, uw poep wassen!"
- "En uw borstjes!"

Euh... is dat niet een jaar of 5 te vroeg, die fase?

Het gesprek

U herinnert zich wellicht nog levendig het verhaal over het kind dat niet wilde slapen. Dat kind, nog steeds het mijne, houdt nog altijd van nachtelijke feestjes. Die duren dan een borstvoeding lang, plus een knuffel en een kus. Niet helemaal onoverkomenlijk, want er komt geen geroep of geween meer aan te pas. Edoch. Met een nieuwe job en een Lief dat drie jaar lang werken en studeren combineert kunnen we die intermezzo's wel missen. Het gejongleer met school en werk en huishouden en studie en social life is al moeilijk genoeg, zonder daarbij ook nog rekening te moeten houden met een partner met een rothumeur.
Een serieus gesprek drong zich dus op. Een gesprek van moeder tot zoon.

Na zijn melk, gisterenavond, nam ik de kleine mee naar zijn kamer, zette hem schrijlings op mijn schoot en keek hem indringend aan. "Zoon," zei ik, "ik moet u iets zeggen". Hij lachte wat verlegen, alsof hij wist wat er zat aan te komen. "Uw vader en moeder hebben zo goed als al hun poer verschoten, kleine. Denkt ge niet dat het na bijna 2,5 jaar wel eens tijd is dat ge doorslaapt?" Het kind lachte schaapachtig/vertederend en beloofde plechtig deze nacht niet te zullen roepen. Hij hield woord. Of toch bijna. Toen "Mama, ik ben wakker! van achter de muur weerklonk, was het namelijk al half zes. Ontiegelijk vroeg, dat wel. Maar half zes, dat betekent zeven uur ononderbroken nachtrust. Ze-ven he-le u-ren.

Ik herhaal mijn ritueel vanavond nog maar eens. Om zeker te zijn dat hij het door heeft. En dan wat slaap in te halen.

Stressrok

Soms is er niet veel nodig. Een halve meter stof. Maal twee. Een paar knopen, een machine. En een uur of twee om rustig door te kunnen werken. Het zat allemaal goed in mijn hoofd. Maar soms loopt het niet altijd zoals het moet. Het simpele rokje dat ik op 1-2-3 in elkaar ging steken werd een echte stressrok (met dank aan mama P. voor de naam).

Het begon al met een ware zoektocht naar een kleur van garen dat bij het mosterdkleurige stofje paste. Waarom moest ik bij Julija toch net op dàt Echino stofje verliefd worden? Daarna wilden mijn knoopsgaten niet mee, maar dat kan ook komen omdat de kroost het op dat moment wel echt bont aan het maken was en mijn hoofd zo ongeveer op ontploffen stond. Dus gooide ik het maar aan de kant en speelde ik wat met de nieuwe overlock.

Ten langen leste verzamelde ik toch al mijn moed en was dit het resultaat. Zoveel moeite voor zo iets simpels... And I couldn't help but wonder... will I ever be able to sew anything without having to rip out part of the seam?

Zo, nu bent u ook weer mee.

Wat ik zoal deed deze week, dat vraagt men mij. En of ik het goed stelde op het werk. En of dat niet weer zwaar aanpassen was. Ja, ik werkte een beetje. Ik stelde het goed. Heel goed. En ik zie het nog veel beter worden. En het is aanpassen, ja. Vooral het gevoel van ergens echt op tijd te moeten zijn, dat is weer wennen. Maar het komt.
Voor de rest deed ik niet zo veel. Of toch niets out of the ordinary. Of toch. Ik schroefde de dochter haar bed in elkaar, en ging op stoffenjacht met enkele andere dames. Een memorabele stoffenjacht, omdat deel 1 zich afspeelde in een mooie stoffenwinkel in Antwerpen en deel 2 in een kleine opslagplaats waar sommig vrouwvolk net niet met elkaar op de vuist ging. En omdat ik er enkele andere blogsters tegen het lijf liep, wat extra fijn was.

We eindigen de week met een feestweekend. Het Lief en ik gaan vandaag namelijk al 9 jaar geringd door het leven. Eigenlijk vieren we die verjaardag niet, want we 'tellen' alleen hoe lang we samen zijn. Dat is een stuk meer. Toch was het vandaag feest, omdat het Lief ook jarig is. Trouwen op uw verjaardag, ideaal voor mannen die geen trouwverjaardagen kunnen onthouden. En nee, dat was niet de reden waarom we dan getrouwd zijn. En voor de duidelijkheid, ook niet omdat het van moeten was. Eigenlijk meer omdat we het plots in ons hoofd hadden gekregen dat het wel leuk zou zijn om te trouwen. En omdat je op 6 weken niet echt veel in elkaar kan steken, trouwsgewijs, hielden we het dan maar bescheiden. Volgend jaar, dan gaan we echt eens op huwelijksreis, peins ik.

Enfin, vandaag deden we een dagje Nord-Pas de Calais. In de mist. En later in het zonnetje. Met kinders. En dus ook een beetje gezeur van moe en honger en pipi doen. Maar het was fijn, eens een dagje uitwaaien. En morgen doen we dapper verder met taart en familie.

Vitamines voor D-day

Morgen is hier een speciale dag. Geen verjaardag, nee, wel een dag die het begin aankondigt van wat (extra) intellectuele activiteit. Morgen ga ik écht weer werken. Zeer tot ongenoegen van de grote zoon, maar ja, er moet naast brood ook nog wat anders op de plank komen.

Thuis zijn was ongelofelijk fijn. Ik heb er elke dag van genoten. Van de kinderen naar school brengen met de fiets, van de krant lezen bij een kopje thee, van samen huiswerk maken bij een vieruurtje, en natuurlijk van de tijd voor mezelf overdag, van het naaien, het lezen, ja, zelfs het schoonmaken.
Aan alle mooie liedjes komt helaas een eind. Al is die helaas niet écht gemeend. Ik ga namelijk weer werken op een plek waar ze me zelf gevraagd hebben. Waar ze blijkbaar al veel vertrouwen in mij hebben. En dat is fijn. Dus is morgen een beetje spannend.

Vandaag deden we nog wat extra energie op:



Maar niettemin, vanaf morgen schakelen we toch een naaiversnelling lager.

The Seventies are Back ofte, het gele broekske

Deze broek was er over. Voor mijn Lief er vér over. Deze broek deed het Lief - dat altijd meegaand was in de kledingkeuze van de kinderen - met zijn ogen rollen. Maar zo'n portie frivoliteit/oubolligheid, mijn kleine kan dat hebben. Hij mag er nog uitzien gelijk een clown. Op uw tweede is dat namelijk nog gepermitteerd. Zeker als je er eigenlijk ook een bent.

De stof was love at first sight. Maar, moeilijk te verwerken. Dat rafelde gelijk zot. Een kleine hapering en de broek is om zeep. Wat niet zo'n leuk vooruitzicht is, want ik vind 'm wel ok. Nog ietske te bol achteraan (maat 68 deze keer), in de taille net goed. De volgende moet nòg nauwer aansluiten.

En *grrrmblllll*... mijn woorden waren nog niet koud of er zat al een onherstelbare hapering vooraan in het kruis. Zucht. Ach, ja, 't was een goeie oefening. Alleen jammer van de stof.