Zo, nu bent u ook weer mee.

Wat ik zoal deed deze week, dat vraagt men mij. En of ik het goed stelde op het werk. En of dat niet weer zwaar aanpassen was. Ja, ik werkte een beetje. Ik stelde het goed. Heel goed. En ik zie het nog veel beter worden. En het is aanpassen, ja. Vooral het gevoel van ergens echt op tijd te moeten zijn, dat is weer wennen. Maar het komt.
Voor de rest deed ik niet zo veel. Of toch niets out of the ordinary. Of toch. Ik schroefde de dochter haar bed in elkaar, en ging op stoffenjacht met enkele andere dames. Een memorabele stoffenjacht, omdat deel 1 zich afspeelde in een mooie stoffenwinkel in Antwerpen en deel 2 in een kleine opslagplaats waar sommig vrouwvolk net niet met elkaar op de vuist ging. En omdat ik er enkele andere blogsters tegen het lijf liep, wat extra fijn was.

We eindigen de week met een feestweekend. Het Lief en ik gaan vandaag namelijk al 9 jaar geringd door het leven. Eigenlijk vieren we die verjaardag niet, want we 'tellen' alleen hoe lang we samen zijn. Dat is een stuk meer. Toch was het vandaag feest, omdat het Lief ook jarig is. Trouwen op uw verjaardag, ideaal voor mannen die geen trouwverjaardagen kunnen onthouden. En nee, dat was niet de reden waarom we dan getrouwd zijn. En voor de duidelijkheid, ook niet omdat het van moeten was. Eigenlijk meer omdat we het plots in ons hoofd hadden gekregen dat het wel leuk zou zijn om te trouwen. En omdat je op 6 weken niet echt veel in elkaar kan steken, trouwsgewijs, hielden we het dan maar bescheiden. Volgend jaar, dan gaan we echt eens op huwelijksreis, peins ik.

Enfin, vandaag deden we een dagje Nord-Pas de Calais. In de mist. En later in het zonnetje. Met kinders. En dus ook een beetje gezeur van moe en honger en pipi doen. Maar het was fijn, eens een dagje uitwaaien. En morgen doen we dapper verder met taart en familie.