De kleine en ik, wij hebben beiden een orale fixatie. Hij voor zijn tuutje, ik voor zowat alles dat ook maar van ver ruikt naar de combinatie vet+suiker+veel calorieën. Voor u gaat denken dat ik een zielige, mezelf volvretende couch potato ben, zo erg is het nu ook weer niet. BMI-gewijs valt mij lijf nog opperbest binnen de grenzen van het aanvaardbare/normale/gezonde - of hoe u het ook wil noemen -, dank u wel. En toch.
De laatste maanden raakte ik belachelijk verslaafd aan dat witte spul. Met de gekende gevolgen. Uiteraard. Maar niet alleen dat stoort me. Erger is het besef ergens afhankelijk van te zijn. Vandaar dat ik probeer - met een stevige nadruk op probeer - tot het einde van het jaar geen suiker meer te consumeren. Eens zien of dat de damage done wat kan herstellen. Eens testen of dat lijf - bijna halfway through its thirties - nog voldoende veerkracht heeft om terug te keren naar zijn oude proporties. Vorig jaar gunde ik mijn arme lijf eens zo'n rustpauze en dat deed goed. Wel met de bekende afkickverschijnselen de eerste week, maar uiteindelijk viel het nogal mee.
Wat de kleine daarmee te maken heeft, vraagt u zich af? Wel, die nam afscheid van zijn tuutje. Op nog geen 2,5 jaar moet hij het dus zonder die troostende zuigreflex stellen. Iets wat u misschien belachelijk vroeg lijkt, maar hé, hij doet het - weliswaar met lichte tegenzin - goed. We moeten er met z'n vieren alleen aan wennen dat hij nu nòg meer uren per dag al pratend doorbrengt. Ah ja, want "ik kan nie slapen, want tuutje is nie in mijn mond en dan doen mijn lipjes altijd zo" - doet vis na -. Een kind dat niet praat is wat, een praatvaar eerste klas is ook iets. Maar soit, zo'n prestatie neerzetten verdient wel wat moral support van uw moeder. Dus als de zoon zijn orale fixatie voor het tuutje kan overwinnen, dan moet ik dat toch ook kunnen. Al voel ik het aan mijn water dat ik wellicht veel meer moral support zal nodig hebben dan hij.
Dus, als ik u tegenkom en ik bijt uw neus er net niet af, denk dan maar dat ik een junkie ben. In rehab.
succes!!! sterk van de mini :-)
BeantwoordenVerwijderenMijn respect heb je al! Ik ben nog steeds een junkie in volle verslaving. Misschien moet ik maar eens een voorbeeld nemen aan jou.
BeantwoordenVerwijderenMag ik meedoen? Mijn zoon is nog te jong voor zijn tuutje af te staan, maar voor mij is het ook hoog tijd dat ik stop met al die zoetigheid...
BeantwoordenVerwijderenAfscheid van de tutjes ligt al even achter mij, de rest daarentegen.... (al moet ik toegeven dat ik een hormonale snoeper ben - soms weinig maar andere keren fenomenaal.) Soit, als ik mijn verbruik al af en toe kan matigen, ben ik al blij ;-) Desalniettemin: veel succes meid!
BeantwoordenVerwijderenSucces!
BeantwoordenVerwijderenIk zou ook dringend eens moeten afkicken!
BeantwoordenVerwijderenAh, the struggle of my life, I know the feeling! Betekent dit dat ik morgenavond niets zoet mag meebrengen? ;-). Ik zal in ieder geval mijn dieettips met je delen, gedeelde smart is halve smart, niet waar!
BeantwoordenVerwijderenRespect! Ik denk dat ik dat nooit zou kunnen. Het zou me nochtans ook eens deugd doen vermoed ik.
BeantwoordenVerwijderenEn ik laat de (nacht)tuut hier nog in voege tot zijn 3de verjaardag denk ik. Kwestie van toch nog af en toe eens dat mondje te kunnen laten stilstaan.
Ik ben betrapt! (zat hier bij het smakelijke begin van je stukje spontaan aan de pot smarties in de keuken te denken).
BeantwoordenVerwijderenGoed dat ik tot het einde doorlas, het wordt dan toch een boterhammetje :)
En wat het tuutje betreft: 2,5 is wel heel flink! Mijn neefje is bijna drie en gaat zijn tuutje met de sint meegeven.
Als je een receptje chocomousse zonder suiker zoekt, er staat er eentje op mijn blog. Of telt dat ook niet, chocola? Fondant?Echt niet ...?
R.E.S.P.E.C.T!!
BeantwoordenVerwijderenZowel voor u als uw kleine!
Houd vol, wees trots.
Courage! Hier is het ook nog net iets te vroeg om het tuutje achterwege te laten (ze is net 2 geworden), maar ik moet ook dringend van een suikerverslaving af, want ook al valt het getal op de weegschaal mee, ik voel gewoon de gevolgen van al die volpropperij.
BeantwoordenVerwijderenFijn! Medelotgenoten!
BeantwoordenVerwijderenHelemaal suikervrij lukt niet, maar ik consumeer misschien een tiende van wat ik gewoon ben en ik merk het effect. Niet op de weegschaal, maar wel op mijn humeur. En ik ben ook veel rustiger tov de kinderen, waardoor zij ook weer rustiger zijn. Dat geeft moed om door te doen.
En dat tuutje, dat was eigenlijk nog niet echt nodig, maar hij beet ze constant kapot. Dus vertelden we hem dat als zijn twee laatste tuutjes kapot gingen, dat hij er dan geen meer zou krijgen.
Hij vraagt er nu niet meer naar, maar hij slaapt wel minder vlot in.
ik ben vandaag begonnen met een beetje bewust te minderen, in navolging van u, dus nog even mijn dank, voor de bewustmaking.
BeantwoordenVerwijderenWant ook ik had onbedwingbare trek in suiker.. En aankomen vind ik geen punt, maar dan wel door de kleine spruit in mijn buik, en niet van de overtollige sinaassappelhuid op mijn billen... ;-)
(maar moeilijk is het wel hoor, pfoe...)
Hola, word je daar rustiger van? Dan moet ik dringend eens meedoen.
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
Let maar op met de titels van je blogposts... ;-)
BeantwoordenVerwijderenToen ik een post maakte met de titel "een verslaving" en vervolgens schreef over mijn koekjesverslaving (die ze nu niet meer verkopen trouwens...) kreeg ik een reactie van "Narko" (iets voor drugsverslaafden) die uiteindelijk de reactie gaf: dit is gewoon een blog van een gelukkige creatieve vrouw! Hihi...