Ik kon er precies niet genoeg van krijgen, van knippen en plakken, dus knipten en plakten wij met ons vieren tot de hele salontafel een waar stort was. De verjaardagsuitnodigingen waren een succes. En iedereen vond de weg.
Ik voorzag mezelf van een extra kaartenvoorraad en voorziet u meteen ook van een set handgemaakte kaartjes. Misschien wel eentje dat in haar enveloppes past?

Laat maar horen welke set u verkiest. Op 5 februari gaan ze op de post.





Eentje gaat in elk geval al deze richting uit.

My house in black, white and red

Het werk slokt me momenteel volledig op. Achter mijn naaimachine geraak ik amper. Afgelopen weekend nog nét. Om een verjaardagskroon voor de zoon te maken. Op de dag zelf, uiteraard. Had ik gehoopt dat ik dat niet hoefde te doen, wegens uncool op uw achtste, de zoon stak er een stokje voor en wenste toch een kroon op zijn hoofd. En avant!

Maar soit, deze post gaat eigenlijk niet over kronen, maar over uw nieuwsgierigheid bevredigen. Een beetje in de trant van voorgaande post dus.
Aangespoord door haar en geïnspireerd door haar trok ik, fototoestel in de aanslag, door het huis. Door de properste delen van het huis, laat dat duidelijk wezen. Aan de andere kant van wat u te zien krijgt liggen bergen speelgoed, stapels boeken, en misschien zelfs nog het ontbijtservies van deze ochtend.





Een deur is al rood - Vermiljoenrood - een tweede volgt nog, maar daarover zijn de meningen verdeeld. Symmetrisch of net niet?



Zòò dankbaar...



Zòò heerlijk genieten...



Zòò mooi van Dark...



For old times' sake...



Zò keihard gestolen...



Zòò wit...



Zòò fake...



... en o zo echt.

Il y a huit ans

Minuut op minuut 8 jaar geleden veranderde ons leven voorgoed. Acht jaar, gedomme. Waar zijn al die jaren heen?

Op de foto's van toen was ik nog een meisje. Nog piep. Net als dat kleine piepje in mijn armen. Dat piepje dat mij trouwens zowel op 15 januari als op 22 januari een heel etmaal in het ziekenhuis heeft gehouden, wegens 2 keer ingeleid. Dat koppige karakter, 't zat er toen al in. Al zal het sterrekijker + koppeke scheef ingedaald ook wel meegespeeld hebben. Niettemin, na 36 uur was hij er dan eindelijk. De eerstgeboren zoon. Een nieuwe generatie. Wat was me dat een belevenis.

Maar zie, op uw achtste moogt ge wel al eens wat 'anders dan de anderen' uit de hoek komen. Dat staat cool. En dus maakten we samen deze uitnodigingen voor het feest.

Nog 345 dagen

U had het al gemerkt, de nieuwjaarsmaand was an all time low op naaivlak. Er ligt hier wel wat half af, maar eigenlijk had ik deze maand vooral veel werk, veel te vaak zieke kinders en bovendien ook een vent met examenstress in huis.

Een ding dat wel 'makkelijk' te realiseren was, was de agenda. De Vermiljoenagenda, laat dat duidelijk zijn. Het was een plezant werkje. Werkelijk waar. In al mijn enthousiasme realiseerde ik me pas rijkelijk laat dat het een enorme kleurboek aan het worden was. Maar soit, dat deert niet, want een goeie portie kleur is nodig in het leven. Bovendien wordt ik op die manier om de 3 à 4 dagen herinnerd aan fijne mensen, kleurrijke hebbedingen, en allerlei activiteiten en evenementen om eigenlijk al weken op voorhand reikhalzend naar uit te kijken.

Geen idee hoe lang ik het volhoud, twee agenda's. Maar zelfs al lukt het niet, het wordt een fijn herinneringenboek. En lukt het wel, dan neem ik de mooiste herinneringen mee naar 2012.

Het was ook het ideale moment om de boeken van Retrodepot terug ter hand te nemen en er effectief iets mee te doen.

U zag hier al wat voor een kleurrijke troep er allemaal in ging belanden. Nu wat soberder foto's. Die bovendien van erbarmelijke kwaliteit zijn, maar ik steek het lekker op het werk, want momenteel ben ik nog amper thuis als het klaar is. Als iemand mij kan zeggen hoe je binnen, met kunstlicht, deftige foto's kan nemen, hou u dan vooral niet in.





Weldra 15 jaar samen met het Lief



Wilde plannen met de vriendinnen



En alweer een jaartje ouder

Een werk van lange adem

Heel deze hoop en nog wat meer zou uiteindelijk moeten resulteren in een agenda voor 2011. Volledig gepersonaliseerd. Wat wel het minste is dat je ervan zal kunnen zeggen. Mijn eerste agenda in pakweg 8 jaar. iCal blijft mijn trouwe vriend, maar deze zal ook een verzamelplaats worden voor allerhande kaartjes, foto's, artikels, foldertjes, etiketten, stofrestjes, etc. En dat allemaal dankzij haar.

Mijn kleine baby peuter kleuter

Het einde van een tijdperk viel vandaag te noteren. Vanaf vandaag zijn we volledig uit de baby's. En uit de peuters ook meteen. Met een banale stap werd de kleinste man vandaag een kleuter. Een kleine stap voor hem (alhoewel), een grote stap voor mezelf. Even uzelf eraan herinneren dat de kinderen groot worden. En dat dat verdraaid snel gaat ook!

Beladen met een volle boekentas en geflankeerd door een trouwe garde, zijnde broer en zus, schuifelde hij de poort door.
Wel, eigenlijk schuifelde hij enkel in mijn gedachten. In mijn hoofd draaide hij zich om, rende terug, vloog om mijn nek voor een laatste knuffel. In mijn hoofd kneep hij nog eens in mijn hand en zag ik in zijn ooghoek een traantje opwellen. In werkelijkheid gaf hij geen krimp. Hij was in goede handen. Het voelde vertrouwd. Zij waren er om een oogje in het zeil te houden. Om hem gerust te stellen als hij verloren liep op de speelplaats. Om hem te troosten als hij tegen de ruwe klinkers knalde. Om te helpen met boterhammen en soep. Om hem in te stoppen na het eten. Ik zei mezelf dat ik er gerust in was. Het was niet zo.

Mijn kleine vent, nu word je groot. Vanaf nu krijg je nòg meer invloeden van buitenaf te verwerken, moet je met nòg meer mensen rekening houden. Haal er al het goede uit wat kan krijgen, en probeer je afzijdig te houden van het negatieve. Je bent nu zo'n klein, zonnig, gruwelijk charmant aapje. Kon je altijd maar zo blijven.

En hier moesten we nog even oefenen om de schooltas open te krijgen:



En hoe zat dat bij uw jongste? Blijft die ook voor eeuwig en altijd uw 'kleintje'?

Het komt allemaal wel goed

Na maandenlang opstaan 's nachts, 1, 2, 3 keer en meer, is het tij gekeerd. De kleine man werd drie nachten uitbesteed aan de goede zorgen van de grootouders en gaf drie nachten op rij geen kik. Ik wist niet of ik nu blij moest zijn dan wel of ik klaar was om het jongste bloedje eens goed de levieten te lezen. Mij zo aan het lijntje houden!

Terug thuis peperde ik het hem goed in. Niet wenen, niet roepen. Hij knikte inschikkelijk in ging zonder morren onder zeil. Om 04.00u werd ik wakker en wachtte. Ik word namelijk altijd wakker, zo'n 10 seconden voor hij tegen zijn bedspijlen aanknalt en vervolgens roept. Niet zo deze keer. Het bleef stil en ik dutte weer in. Tot 07.01u, wanneer ik de oudste naar beneden hoorde sluipen. En vervolgens tot 07.20u, toen nummer twee zijn voorbeeld volgde. Het bleef stil. Tot welgeteld 07.43u. Aaaahhh... leve de weldaad van een verkwikkende slaap!

Een A-lijntje op commando

"Je ging toch eens een rokje maken zoals van Vicky?" vroeg ze poeslief. "Ik moet toch mooi zijn voor vanavond?" ging ze verder. Het was oudejaar en ze wist precies wat ze aan wilde, die avond. Ze viste een Michael Miller stofje uit de kast en maakte me erop attent dat het met een tricot boord moest. "Dat weet je toch wel, hé mama?"
Zucht. Ze weet precies wat ze wil. Nu is ze nog maar vijf, maar dat belooft...



Ik ging dus aan de slag. Tekende een A-lijn rokje en bevestigde de tricot boord, de goede raad van Vicky haarzelve in gedachten.
Het lukte! Alleen die strijkapplicatie, dat ging niet van een leien dakje. Wat een gepruts was me dat. Wat deed ik verkeerd?





En de rode schoenen, die mochten ook niet ontbreken. Ik zei het... ze weet wat ze wil.

De stoffenkast

"Hoe gaat het eigenlijk met je stofjes?" vroeg zij afgelopen week, terwijl ze me het zachtste velleke ooit in de hand drukte. "Hoe het ermee gaat?" vroeg ik. "Welja, passen ze nog allemaal in je kast?". Euh... Ja! Al wordt het toch een beetje krap.

Deze week werd er amper iets geproduceerd. Met minstens drie kinderen in huis kon ik me daar moeilijk op concentreren. Dus profiteerde ik ervan om, terwijl de kinderen met vriendjes plezier aan het maken waren, de kasten uit te kuisen. Te beginnen met de speelgoedkast. Excuseer, de uitpuilende speelgoedkast. En dan verder met onze kasten en lades. Dat gaf wel een goed gevoel, dat opruimen. Tot slot was de stoffenkast aan de beurt. Daar werd niet veel geëlimineerd, maar wel gesorteerd. Al is het systeem nog niet zo perfect als dat van haar. Kijkt u zelf.



Veel stofjes hebben al een bestemming. Sommige stofjes eis ik op. Helemaal voor mezelf. Zélfs als de dochter een pruillip opzet om toch met het stofje aan de haal te gaan, ondertussen "het is toch zo mooi, mama" kwelend. Kent u dat ook?





En nu eens bedenken wat ik eerst ga maken...