Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Ons zo verleiden met wat zonnestralen en daarna weer kloven in de vingers. Moet het nog gezegd dat wij de winter écht niet leuk vinden?

Vorige week, toen het binnen echt wel lente leek - en mijn ramen archivuil - knipte ik een rokje voor mijn meisje. Een fris rokje in lentekleuren. Met de temperaturen de dagen nadien kozen we ervoor om toch eerst dit af te werken, maar uiteindelijk kriebelde het té hard. Die kleuren!



U herkent het stofje misschien als zijnde eentje dat Anne Kurris ooit gebruikte in haar collectie. Met dank aan Eef van Sweetie Darling om die overschotjes aan mij van de hand te doen.



En voor de dochter, de negatieve kanten van een naaiende moeder: kou lijden tijdens de shoot.

HandyMan meets Pluk

Ik ben weer heel erg in naaimodus, met drie projecten ongoing misschien weer een beetje té. Dat het niet bij een dekentje ging blijven stond al vast. De plannen werden echter wat door elkaar geschud toen bleek dat Vermiljoen net de laatste meters van het door ons gewilde stofje had verkocht. Aan een ander, wel te verstaan. Maar geen nood, Madame Vermiljoen vond het leuk om eens een happy hour te organiseren en dat kan een mens toch niet aan zich laten voorbijgaan? En door deze samenloop van omstandigheden ontsproot deze combinatie aan mijn brein:





Mét zelfgemaakte paspel, wegens niet het juiste kleur paspel in de fourniturenshop en wél het juiste kleur biais in mijn voorraadkistje.



Zo, nu wachten op de Helium. Mmmm....

Een beetje fout

Bij het zien van onderstaande denkt u wellicht: "Die zit in een foute periode." Welja, dat denk ik ook als ik dit zie. Ik kan u geruststellen, het is een proefkleed. En zij die mij kennen zullen kunnen beamen dat het met die foute periode nog wel meevalt.

Het kleed, dus... Het stofje kocht ik op mijn eerste Stoffenspektakel. Een beetje overdonderd door àl die stofjes en àl die kramen, dat ziet u van hier. Ik tikte in een mum van tijd het schoonste jongenstricootje ever op de kop, waar ik nog steeds niet in heb durven knippen. Op een moment dat ik wellicht niet goed bij zinnen was, kocht ik dit. Een paars en roze lap. Zò niet mijn ding. Het lag al maanden geknipt in de kast.

Vorige week vroeg de dochter tijdens een speurtocht doorheen het ruime aanbod van hier: "Waarom koop jij nooit roze stofjes?". "Wel", zei ik, "ik vind dat niet mooi". U moet weten dat het kind een overdosis roze heeft gekregen tussen haar derde en vierde levensjaar, zo rond het moment dat ze zelf wel even ging beslissen wat ze aan wou. Het kind had daar gelijk niet teveel op te zeggen, dus laadden we ons winkelmandje vol met ander kleurrijk gerief. Géén roze, dus.

Toen kwam ik deze 'lappen' weer tegen en zuchtte eens diep. Steek ik het in elkaar zodat ze het eindelijk aan kan? Wat als het haar lievelingskleed wordt? Laat ik het dan extra lang in de wasmand liggen? Het flitste door mijn hoofd. Maar eigenlijk, wat hebben we er aan als die stukken stof in de kast blijven liggen? Ik assembleerde de boel en het kind was content. Wreed content.

Al is het eigenlijk een pak te groot voor haar frêle kapstoklijf.



En ah, met de juiste pose komt alles goed.

Sweet deer

Ik zag prachtige exemplaren passeren, hier en hier. Ik kocht bij benadering zeven vierkante meter harige fleece, zocht de mooiste Kokka's uit en stikte de perfecte paspelband, dankzij de meest nuttige tip van de afgelopen maanden.

Ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. We zijn er allemaal dol op. Nummer twee zal ging snel volgen en toen bleek Vermiljoen geen blauwe hertjespret meer te hebben...

Hoe maakt u de pennenzak?

Veel mensen vonden het precies wel een leuk idee, de pennenzak, maar staarden zich wat blind op de inches of de truc met de tape die ik ook de vorige keer achterwege liet.

Deze handleiding is gebaseerd op die van haar, met hier en daar wat weglatingen en aanpassingen. Het resultaat is gelijkaardig.


Je hebt nodig:
- 2 stukken buitenstof van 13,5 cm op 29 cm
- 2 stukken voering van 13,5 cm op 29 cm
- 2 stukken vlieseline van 12,5 cm op 29 cm
- een rits van 31 cm

Is je rits korter, dan wordt je pennenzak uiteraard ook korter.
Wil je een minder volumineus exemplaar dan dit, neem dan 12 cm, of zelfs 11 cm als hoogte.


1. Strijk de vlieseline op de buitenstof. Je hebt 1 cm over, waar de rits zal komen. Op die manier hoef je niet nodeloos door extra lagen stof te stikken.


2. Leg de voering met de goede kant naar boven. Plaats de rits erbovenop, eveneens met de goede kant naar boven.
Plaats daarboven de buitenstof met de goede kant naar onder.


3. Stik aaneen. Als je met een gewoon voetje stikt, zet dan je naald zover mogelijk naar links, zodat het voetje mooi langs de rits kan glijden.


4. Vouw open. Je krijgt dan dit:


5. Vouw weer dicht en speld de stof vast zodat deze overal even ver van de rits komt. Stik door.


6. Stop nu het stuk met de rits tussen de voering en het resterende lapje buitenstof.


7. Stik weer door. Je krijgt dan dit:


8. Vouw nu beide stukken buitenstof tegen elkaar en stik door op een halve centimeter van de rand. Open de rits tot in de helft.


9. Doe hetzelfde voor de voering. Laat in het midden een tiental centimeter open om te kunnen keren.


10. Leg nu de naden van de buitenstof en de voering nét boven de rits en speld vast.


Wil je er een 'tab' tussen, zoals bij de uiltjespennenzak, dan is dit het moment.
Een tab maken is niet moeilijk. Je vindt de uitleg hier. Strijk vlieseline op de stof als je gewoon katoen gebruikt.
Zorg ervoor dat de tab mooi in het midden komt te zitten.

Is je rits langer dan de stof, knip dan de uitstekende delen af. Zorg ervoor dat je de 'trekker' van de rits er niet afknipt.
Is je rits korter dan de stof, zorg er dan bij het stikken van de zijnaden voor dat je genoeg naad laat om geen 'gat' te hebben.
Stik door.

11. Keer de rits door het gat en sluit de naad. Dit kan je doen met de invisible closing seam.


12. Neem een hoek en vouw die zodat deze een rechte hoek vormt.


13. Stik door op 2,5 cm van de punt. Doe dit voor alle hoeken.


Dit is het resultaat:



Simpel, toch?

Wil je graag dat de flapjes binnenin ook zijn weggewerkt, klik dan door naar deze tutorial.

Memorabel, of hoe het uiteindelijk toch nog goed kwam

Een rotdag was het. Vraiment. Een ellendige nacht, een ziek kind, een ander dat niet wil ontbijten en per sé haar vaders gitaar naar school wil meenemen, verloren fruitdozen, file op de weg, een aanvaring met de kuisvrouw en van 's ochtends vroeg tot net na vieren 'rap rap rap', voortdoen! Aaaarrrggghhhh...

Toen de dag al 16 uur gevorderd was, bleek er enige verbetering merkbaar. Thuiskomen bij het zieke kind, knuffelen, met een half oor luisteren naar de verhalen van de andere twee. Huiswerk maken, toch snel nog even werken, knuffelen, kinders goedenacht kussen en vertrekken naar Vorst, alwaar wij, het Lief en ik tegader, ons zouden laten opslorpen door het schouwspel 'The National'. Als onze oren dat toelieten, that is. Sinds ik op een van onze laatste concerten de zaal ben uitgelopen - en vele anderen met mij - wegens veel te luid en veel te veel bass, ben ik altijd wat op mijn hoede. Alleen denk ik er nooit aan om oordopjes mee te nemen. Oud worden, dat is het.

Soit, we verzekerden ons van een goede plek. Minimale beenruimte en niet erg comfortabel, maar hé, daar deden we even niet moeilijk over, blij dat we daar tenminste op ons gemak zaten. Enkel een noot aan het zwaarlijvige heerschap dat zich uiteindelijk toch nog naast mij placeerde: Als ge wilt headbangen - volledig uit het ritme, maar dit geheel terzijde - doe dit dan alstublieft op het middenplein en laat de oude mensen genieten van hun concert. Unstirred. Got that?

Ik dacht aan i. en aan hoe ze kaartjes wist te versieren voor hun concert in de Club 69. En hoe ik baalde dat ik daar niet bij kon zijn. En dat dat toch niet hetzelfde is, Vorst Nationaal en de Club 69. En hoe ik haar benijdde. Of zei ik dat al? En hoe ik plannen smeedde om haar dochter van een hele garderobe te voorzien - zonder wedstrijd - als ze zoiets voor mij kon fixen.
En dan, dan gebeurde er iets memorabels. Hij, de frontman van de band, dook van het podium, waadde door de zee van fans op het middenplein, liep de tribune op, sloeg onze rij in en hield halt naast yours truly. Ik had mijn arm maar om hem heen te slaan. Zotjes, zou i. zeggen. Surreal, dacht ik. Al was hij behoorlijk ver heen en kon ik enkel denken "die stuikt hier zo meteen over de zitjes hieronder". Mijn nuchtere zelf, vrees ik, zelfs nog tegen elven 's avonds.

Om maar te zeggen dat de laatste dag van mijn xx-ste levensjaar in schoonheid werd afgesloten. *gelukzalige zucht*

Een kinderhand...

Na "Mamàààà, ik vind het dopje van mijn pen écht nérgens meer!" weerklonk "Mamàààà, de rits van mijn pennezak is kapot." Hij vroeg eigenlijk geeneens een nieuwe, de schat. 't Was gewoon een mededeling, meer niet. Meteen de ideale gelegenheid om er zelf eentje te maken naar een tutorial van haar. Je vindt ook mooie exemplaren hier en hier.

De eerste was wat zoeken en goed naar de prentjes kijken. De tweede maakte ik met mijn ogen dicht.

Voilà, op geen tijd twee kinders content.

Roodkapje revisited

Ondergetekende was in desperate need of a simple project. Zo'n snel klaar - mooi resultaat dingske, u kent dat wel. Een simpel rokje wegens weinig tijd en ideaal om de inactiviteit te doorbreken.

Dochter wilde een roodkapjesrokje. Voor bij de cape, die tegen alle verwachtingen in bijna dagelijks om de frêle schouders wordt geslagen. Het rokje in kwestie moet dienst doen als onderdeel van de carnavalsoutfit. Voorwaar geen prinsessen op carnaval in dit huishouden.

Het rokje dus. Simpel, dacht ik. Fluitje van een cent. Maar dat was natuurlijk buiten de stof gerekend. Ik had deze 'gordijnstof' ooit gekocht met de bedoeling er een jurkje uit te maken, maar aangezien mijn jurkjesangst nog steeds niet over is en de winter dan weer wel, mocht het nu een rokje worden.
Ik verzeker het u, gordijnstof rimpelen, dat doet zeer aan uw vingers, want dat glijdt voor geen meter en ge riskeert elke seconde om uw draad stuk te trekken. Wat niet gebeurde, thank god. So far so good. Maar daarna... Daarna ging ik zwaar in de fout. Ik wilde geen rokje op de groei en maakte het dus te klein. Pffff. Eerst probeerde ik het nog te redden, waar al snel bleek dat een rits de enige oplossing was. En omdat ik uiteraard op zondag niet de juiste rode rits had liggen, werd het een blinde rits. En daar ben ik vooralsnog geen held in. Enfin, in het rits inzitten wel, in het proper afwerken met gordijnstof... dat niet.

Ik had bij momenten zin om het ding in een hoek te gooien, maar met nog 3 andere onafgewerkte projecten in diezelfde hoek zou dat mijn zelfvertrouwen absoluut geen goed doen. Dus beet ik door. Met dit als resultaat:

De zwemzak

Hoor. Dit is niet mijn meest geslaagde naaisel. Ik waarschuw u. Niet qua naaikwaliteit, maar qua combinatie van stofjes. Zo op het eerste gezicht, in, toegegeven, het halfduister, zag het er nog ok uit. Het resultaat is net iets minder. Dus gelieve dit stuk niet als referentie te onthouden.

Het zat zo. De dochter zwemt op woensdag en vorige week was de moeder zo lomp geweest om het kind haar zwemzak te scheuren. Zo tijdens het wringen met de handdoek-opgerold-in-een-bolletje-met-nat-bakpak-erin. Niet zo'n ieniemienie scheurtje, nee, gewoon goed doorgescheurd. De naad evenwel, maar toch. Het kind vond het gelukkig niet erg, een zwemzak is nu eenmaal geen accessoire waar je als 5-jarige mee wil uitpakken, maar niettemin, de moeder voelde zich wel een beetje schuldig.

Daarom moest er dus tijdens het kinderloze weekend toch op zijn minst een zwemzak geproduceerd worden. Het werd dringend, vooral toen het reeds zondagavond, zo tegen vijven aanliep en de kinders weldra weer afgeleverd zouden worden. Ik kende haar zakjes, met de tutorial van hier, maar kon me met mijn pijnlijke hoofd (kinderloos weekend, weet u wel) niet concentreren op de inches en de stappen. Dus keek ik goed naar de prentjes en produceerde mijn eigen versie. Helemaal zelf geassembleerd, op 't goedkomenuit.



Ik recupereerde de oude zwemzak, wegens het niet waterbestendig zijn van de nieuwe, en ook de touwtjes. Met dit als resultaat.

Hoe maakt u het Japanse vestje?

Gezien ik gisteren mijn laatste exemplaar fabriceerde, maar al onmiddellijk de vraag kreeg naar een volgende, zal ik proberen om u duidelijk te maken hoe u het zelf kunt doen.

Er is eigenlijk echt niets aan. Werkelijk. Eén bolletje zou de Knippie zeggen, met dat verschil dat ik het u begrijpelijk uitleg.
Trouwens, deze uitleg is ook handig voor zij die zich niet aan de 'keren à la Mme Zsazsa' durven te wagen.

Neem het patroon over. U kunt hiervoor het patroon van Mme gebruiken, het Japanse boekje in kwestie aanschaffen of u wagen aan een zelfgetekend exemplaar.

Het patroon bestaat uit drie delen. Het rugpand en twee voorpanden. En dit maal twee. Op die manier krijgt u een omkeerbaar vestje.



Leg het rugpand en de twee voorpanden op tafel. Speld de schoudernaden vast en stik vast. Doe dit voor binnen- als buitenstof.



Wil je een ster of andere applicatie op de rug, of zakjes, doe dit dan nu.

Leg beide delen op elkaar, de goede kanten naar binnen en speld de neklijn tot aan de knik in het patroon, ongeveer ter hoogte van de knoop.



U kunt ook meteen het lintje voorzien. Op die manier kan u doorstikken tot onderaan de voorpanden.
Stop het lintje met de juiste kant naar buiten tussen de binnen- en de buitenstof.



Speldt ook de armsgaten van hoek tot hoek en stik alles.

Let er bij de schoudernaden op dat je de binnen- en buitenstof zo omplooit dat je geen stikdraad te zien krijgt. Binnenstof naar een kant omslaan, buitenstof naar de andere kant.



Geef knipjes in alle gebogen delen van de stof zodat deze nergens tegentrekt.



Keer het vestje door de voorpanden door de schouders te halen.



Je krijgt dan dit:



Speld de binnenstof van de zijnaden en stik vast. Doe dit voor beide kanten.



Speld de buitenstof van de zijnaden en stik vast. Opnieuw voor beide kanten.

Knip in de oksels de stof wat bij, zodat je bij het omplooien geen prop onder de oksels krijgt.



Je krijgt nu dit:



Keer het vestje weer binnenstebuiten, en speld de onderrand vast.
Laat een gat om te keren.



Stik vast met de machine.

Keer het vestje door het keergat.



Sluit het gat met de invisible closing seam. Met de hand, ja.



Je kan ook het hele vestje doorstikken, zoals hier. Dan hoef je het niet met de hand te sluiten.

Anyway, het resultaat is een onzichtbare naad.



Nog knopen aannaaien en dan is het af!



Zo, nu kunt u het ook.