Memorabel, of hoe het uiteindelijk toch nog goed kwam

Een rotdag was het. Vraiment. Een ellendige nacht, een ziek kind, een ander dat niet wil ontbijten en per sé haar vaders gitaar naar school wil meenemen, verloren fruitdozen, file op de weg, een aanvaring met de kuisvrouw en van 's ochtends vroeg tot net na vieren 'rap rap rap', voortdoen! Aaaarrrggghhhh...

Toen de dag al 16 uur gevorderd was, bleek er enige verbetering merkbaar. Thuiskomen bij het zieke kind, knuffelen, met een half oor luisteren naar de verhalen van de andere twee. Huiswerk maken, toch snel nog even werken, knuffelen, kinders goedenacht kussen en vertrekken naar Vorst, alwaar wij, het Lief en ik tegader, ons zouden laten opslorpen door het schouwspel 'The National'. Als onze oren dat toelieten, that is. Sinds ik op een van onze laatste concerten de zaal ben uitgelopen - en vele anderen met mij - wegens veel te luid en veel te veel bass, ben ik altijd wat op mijn hoede. Alleen denk ik er nooit aan om oordopjes mee te nemen. Oud worden, dat is het.

Soit, we verzekerden ons van een goede plek. Minimale beenruimte en niet erg comfortabel, maar hé, daar deden we even niet moeilijk over, blij dat we daar tenminste op ons gemak zaten. Enkel een noot aan het zwaarlijvige heerschap dat zich uiteindelijk toch nog naast mij placeerde: Als ge wilt headbangen - volledig uit het ritme, maar dit geheel terzijde - doe dit dan alstublieft op het middenplein en laat de oude mensen genieten van hun concert. Unstirred. Got that?

Ik dacht aan i. en aan hoe ze kaartjes wist te versieren voor hun concert in de Club 69. En hoe ik baalde dat ik daar niet bij kon zijn. En dat dat toch niet hetzelfde is, Vorst Nationaal en de Club 69. En hoe ik haar benijdde. Of zei ik dat al? En hoe ik plannen smeedde om haar dochter van een hele garderobe te voorzien - zonder wedstrijd - als ze zoiets voor mij kon fixen.
En dan, dan gebeurde er iets memorabels. Hij, de frontman van de band, dook van het podium, waadde door de zee van fans op het middenplein, liep de tribune op, sloeg onze rij in en hield halt naast yours truly. Ik had mijn arm maar om hem heen te slaan. Zotjes, zou i. zeggen. Surreal, dacht ik. Al was hij behoorlijk ver heen en kon ik enkel denken "die stuikt hier zo meteen over de zitjes hieronder". Mijn nuchtere zelf, vrees ik, zelfs nog tegen elven 's avonds.

Om maar te zeggen dat de laatste dag van mijn xx-ste levensjaar in schoonheid werd afgesloten. *gelukzalige zucht*