De zoon heeft het niet voor robots. Zijn moeder daarentegen wél! Toch als het om de Robot van de Invasie gaat. En laat Kokka's robot daar nu toch wel keihard op lijken, zeker.

Na het produceren van dit testding (dat prompt door de dochter werd goedgekeurd en aangeslaan), was ik klaar voor het echte werk. Het is te zeggen, in plaats van zomaar mijn ding te doen, dacht ik even na en gebruikte als basis de ritstasjeshandleiding - weliswaar met andere maten.



Nu weet het kleinste kind dat een katoentje aan de binnenkant van uw toilettas niet echt ideaal is. Zeker niet als ge het in de genen hebt dat, bij aankomst op uw bestemming, uw douchegel overal zit, behalve dan aan de binnenkant van uw fles. Nee, ik heb dat niet voor. Tuurlijk niet. Anderen, daarentegen...



Om dergelijk geknoei een beetje deftig op te vangen, verknipte ik een nylon rugzakje, wat me de perfecte voering opleverde. Ik stikte de voering met elvendertig lijnen vast aan de buitenstof. Op die manier blijft deze perfect zitten. U ziet dat niet, zegt u? Ah, nee! Aangezien ik niet van plan was om mijn schoon Kokka stofje te bezoedelen met contrasterende draad all over, gebruikte ik gewoon nylondraad. Die had ik nog liggen van hier, u weet wel.

Eigenlijk, feitelijk kwam dat net zeer goed uit. Mijn twee kleinste monsters waren er namelijk in geslaagd om mijn (moeders) naaimachine van de tafel te trekken. Het beestje overleefde de klap, maar het spoelopwindding was afgebroken. En had ik toch wel net een spoelleke vol nylondraad, zeker!





Zo, nu ben ik helemaal klaar om dé perfecte toilettas voor mezelf te maken.

Blij en monter in de badkamer

De zoon ging op boerderijklassen - nu alweer een paar weken geleden - en keek daar ontzettend naar uit. Elke avond vroeg hij wanneer we nu éin-de-lijk zijn tas zouden maken. Uiteraard gebeurde dat op de allerlaatste avond en kwamen we al snel tot de conclusie dat het kind eigenlijk geen toiletzak had. Een nieuw item werd bijgeschreven op het eindeloze to-do lijstje.

De moeder was vastbesloten haar zoon een mooi exemplaar te maken, maar besloot dit wijselijk toch maar even in een teststofje te doen. Dit was het resultaat:



Goed voor een portie gezucht en gemompel à la "waarom-kan-ik-het-toch-nooit-laten-om-iets-op-het-zicht-na-te-maken?" Het gesukkel dat dat oplevert... Maar achteraf is de voldoening groot.

De zoon krijgt dus weldra zijn eigen toilettas. In een jongensstofje, ja, zonder fouten en gesukkel.



De tulpen krijgt u er zomaar bij. Gratis ende voor niets. In de hoop dat u er wél vrolijk van wordt. Hier heeft dat namelijk niet gepakt.

Stiekem op bestelling

Een goeie blogtitel doet veel. Dat kon ik hier merken. Vanaf nu zal het enkel nog bergaf gaan. Met fancy blogtitels, that is. U weze gewaarschuwd.

Ik maakte nog eens iets wat hier ten huize gegarandeerd op het 'klassiekers' lijstje zal terechtkomen. Dit is al de derde versie, iets meer geïmproviseerd dan de andere, want een halve yard is geen halve meter. Ah, nee.


Zelf kiezen we hier altijd voor felle kleuren, maar voor een ander ligt dat toch iets anders. Het is namelijk een cadeautje voor het vriendinnetje van de zoon. Niet zìjn vriendin, maar ze zijn toch al 6 jaar goeie vrienden. En dat kan tellen als ge nog maar net 8 zijt.

Deze keer hoefde ik mijn hoofd niet te breken over een cadeautje. De combinatie 'rugzak + pennenzak' stond al lang vast, schoon assorti, dat spreekt. En wat vroeg het meisje in kwestie vorige week bedremmeld aan de voordeur? Of ik voor haar toch alsjeblieft een pennenzak wou maken. Super! Het blijft nog even een verrassing voor haar. Hopelijk is ze er blij mee.

Moestuinplan, welk moestuinplan?

Ooit had ik groene vingers. Zo tussen het moment dat ik kon lopen en mijn twaalfde kon je mij op zaterdagnamiddag gegarandeerd terugvinden in de moestuin. Zelfs 'de jeugdbeweging' kon mij niet niet op andere gedachten brengen. Water geven, boontjes plukken, tomaatjes stelen, Nieuw-Zeelandse spinazie zaaien. Om nog te zwijgen over de frambozen/stekelbes/jeneverbes/aarbeienindigestie die ik mezelf kon eten. Als er niets te helpen viel, speelde ik met de kippen. De kippen, of all things. Zo groen was ik toen, ja. Ik schrik er soms nog van. Zo jong en onbezonnen, wormen opspittend.

De laatste twintig jaar was dat wel even anders. Toch wat dat moestuinhouden betreft. De fascinatie voor wormen is gebleven. Ge kunt nu keihard bweik doen of het gewoon vergeten. Niet dat het er toe doet.

Soit, de moestuin. Zo rond de kleuterleeftijd van het oudste kind leek het wel leuk om wat te gaan minituinieren. Eerst in potten (tomaten, njammie!), later op een vierkante meter in de voortuin. Niet zo'n fantastisch uitzicht voor de buren, maar wel de plek met de meeste zon. En toen, vorig jaar ergens, ging het precies een beetje mis. Ik ontdekte de naaimachine, stoffenwinkels en bloggende naaivriendinnen. En ik vergat de wortels. Allé, ik negeerde de wortels eigenlijk een beetje en viste enkel de grote exemplaren uit de grond. Zo na de winter dacht ik dat de rest wel volledig het loodje zouden hebben gelegd. Vergaan en zo. Moes. Niets was minder waar. Ik diepte nog een paar kranige, perfect gave worteltjes op.

En nu de vraag: zouden die nog eetbaar zijn? Of bespaar ik mezelf beter een voedselvergiftiging?
En wat zet je na een jaar wortels het beste op die plek? Mme?

Vinde gij mijn gat niet te dik in deze rok

Aan dat liedje moet ik namelijk altijd denken als ik deze rok aantrek. Geloof me, ik heb ze al een aantal keer aangehad. In onaffe staat, dat wel. Zo ongeveer drie maand lang al. Twee dagen voor de lente begon, kon ik het niet meer aanzien en stikte ik de zijnaad dicht. Voilà.

Toegegeven, mijn gat is wel van de iets massievere soort, maar ik lijk wel anderhalve keer zo breed. Het model is dat dat je hier ook al zag passeren in een stofje waar ik hier spoorslags verliefd op werd.

So I could not help but wonder: "Did my backside reach mythical proportions without my noticing?"

Volgende keer toch maar een wat minder klokkend exemplaar maken. En wat sporten, dat zou ook geen kwaad kunnen...

Allé, genoeg geleuterd. Ge moogt oordelen.

Het deken dat er niet wou zijn

We begonnen al onder een slecht gesternte. Het stofje dat de dochter bij haar had uitgekozen was uitverkocht. De tweede keus was nog niet terug binnen. Gelukkig deed mijn meis niet moeilijk over een derdekeus stofje. Zo girly zien we ze hier niet vaak.


Maar dat was helaas nog niet the end of it. Vrijdagavond bracht ik voornamelijk op mijn knieën door. Nee, ik had me door het zien van horden naar vrijheid strevende mannen niet van de weeromstuit bekeerd tot een andere godsdienst. Ik had enkel mijn dochter plechtig beloofd haar dekentje af te werken. De situatie zag er nochtans gunstig uit. Drie gezinsleden het huis uit, enkel de jongste aan mijn rok. Tijdens de eerste paspelstikfase moet het ergens verkeerd zijn gegaan. Zo ergens tussen keer 637 en keer 638 dat ik de jongste wilde beletten met zijn blote voeten over de uitgespreide fleece heen te banjeren. Soit, het lukte, de paspel zat waar hij zitten moest. Na zoons bedtijd stortte ik me op de laatste vier rechte lijnen, tot ik tot mijn eigen scha en schande moest vaststellen dat ik de paspel aan de verkeerde zijde van de fleece had gestikt. Niet dat de dochter er iets van zou merken, maar om haar het psychisch trauma van 'als-enig-kind-geen-dekentje-met-langharige-fleece-hebben' te besparen zat er maar een ding op. Lostornen, die handel!

En dan weer spelden, en stikken en beseffen dat uw paspel éérst aan uw fleece stikken geen goed idee is. Dat deed ik hier en hier namelijk niet, en blijkbaar om een goede reden die mij duidelijk niet was bijgebleven. Ik geef ze u toch mee, ge weet nooit.
Als je eerst de paspel aan de fleece stikt, en je wil je stof eraan vast stikken, volgens de u ondertussen wellicht bekende methode, heb je normaal gezien de onderdraad van je eerste stiksel als leiddraad. Stik daar 1 mm naast en je hebt de perfecte paspel.
Doe je het zoals ik nu deed, dan zie je de onderdraad niet echt goed door die fleece en wordt het dus veel moeilijker. De oplossing? Ruwweg stikken, omdraaien en nog eens overal langs gaan. U wilt gewoon niet weten hoeveel keer ik rond dat ding heb gestikt. We houden er even mee op, folks. Zelfs de zoon heeft er geen zin meer in.


En mocht u zich afvragen waarom de paspel zo fel is en een beetje glimt, dat komt omdat de enige bijpassende biais die ik vond nylon biais was. Dat geeft wel een speciaal effect, ja, maar is misschien niet aan te raden voor tere babyvelletjes.

Terwijl ik het dekentje probeerde te fotograferen met het binnenvallend zonlicht, dacht ik aan dit en was al het leed geleden:

Lenteslinger

Deze post kon even goed "Ik heb mijn naaimachine terug, hoezee!" heten. Ze nam mijn naaimachine vorige week namelijk mee. Wel, haar naaimachine, eigenlijk. Om een broek in te leggen. Ik prentte mezelf in dat ik toch geen tijd zou hebben. Boy, I was wrong.
Mijn moeder had dat precies gevoeld, want al de volgende dag belde ze me op om te vragen of ze die niet terug hoefde te brengen. Dat ze me waarschijnlijk 'ontriefd' had. Ik hoorde mezelf zeggen: "Nee, hoor, ma, ik kan wel een weekje wachten." Terwijl ik tegelijk dacht: "Waarom zeg ik dat nu?" Een hele week wachten. Wat was dat zwaar. Ik had zoveel in mijn hoofd, deed voorbereidend werk, maar echt satisfying was dat toch niet.

Veel had ik niet nodig:


En stof natuurlijk. Vilt en fleece. Uit lappen die ze me had toegeschoven, waar in een oud handschrift 'UCO Dept. ligne de maison' op stond, en ook ' Pour Chemoisette'. Uit 1971, bijgod. Ik knipte en knipte. Tot ik een berg afval bij elkaar had.



En ook een hoop rondjes:



Met de rondjes maakte ik een slinger. Met doorzichtig garen. Bolletjes, goed voor alle gelegenheden. Zoals om het begin van de lente te vieren.



Voor wie het ook wil proberen:

° Knip rondjes. Als je niet wil dat ze omplooien of scheef hangen neem je best dikkere vilt.
° Stik die aan elkaar met nylondraad op onder- en bovenspoel.
° Nylon schuift, dus de rondjes zitten niet 100% vast. Dat geeft geen problemen, maar als u dat niet wil, zoekt u beter een andere oplossing.
° Ik knipte 125 rondjes van 6 en 9 cm diameter. Dat leverde een slinger op van om en bij de 10 meter.

Dierenbos

Het werd pijnlijk duidelijk, deze week. Onze kinderen zijn binnenkinders. Stadspietjes, zo gaan ze hier door het leven. Een tuin ter beschikking, maar zelfs de eerste zonnestralen en wat warmte kunnen hen niet verleiden. Of toch niet lang.

Deze ochtend vroeg de zoon om te knutselen. Bij dergelijke vragen is hij mijn referentie. We gingen samen op zoek, de zoon en ik. Scrollden de maanden door en kozen voor 'het bos'. Moeder zocht een plank, vader nam de boor ter hand en de zoon snoeide een struik. De nieuwe bomen werden geplant, de bosdieren uit dit zakje opgediept. Ze mochten zich - samen met de zoon - uitleven in hun nieuwe territorium.



En zo kregen we ze toch nog buiten. Een heel uur. Oef.

Drie uit een halve

Het stofje lag al maanden in de kast, boven op de stapel. Een rugzak ging het worden. Of een pennenzak. Of enkele ritstasjes. Of nee, een broek was het oorspronkelijke plan, maar na het debacle van de skinny uilenbroek en de rampzalig onpassende patronen uit de Knippie werd dit plan snel afgevoerd.

Ik probeerde eerst een rugzak voor de dochter uit, in wat minder classy stofjes en dat ging goed. Op de opendeur van de IJverige Wijven daagde zij op, met een uiltjesrugzak. Tijd voor actie!

En uit die halve meter kreeg ik niet enkel een rugzak, maar ook een pennenzak en zelfs een ritstasje. Daar kunnen zelfs de Chinezen niet tegenop, denkt u niet?





En dat ritstasje, dat ik zelf ging aanslaan, werd prompt het nieuwe verblijf van een lading kleine vriendjes.

Klein, maar dapper: Hotman

We zijn wat stilgevallen, hier en dat komt net als bij haar vooral door dit en dit. Deel 1 ligt ondertussen al achter ons en was een waar succes. Op naar deel 2!

Op een moment dat ondergetekende eens niet in het gezelschap van andere IJverige Wijven vertoefde, maar geheel onromantisch onder een dekentje het wereldnieuws aanschouwde, kreeg ze van haar Lief een kadooke. Een kadooke, jawel, niet geheel onverwacht, maar toch ook een beetje wel. Zeker als je weet dat ik niet zo'n goeie kadookeskrijger ben. Het Lief was moedig, maar scoorde wel. Met iets kleins als dit:



Het ventje mocht meteen een Le Creuset mét inhoud torsen, maar kweet zich voorbeeldig van zijn taak.


Dit en nog meer moois vind je bij Peleg Design. Hier gekocht bij Callebert.