Het is niet nieuw in blogland. Gepimpte strijkplanken zag u eerder al hier en hier en hier. Maar deze... deze stak echt mijn ogen uit. Ikea, zeg. Dat stofje moést ik gewoon hebben. Dat het een dekbed is/was... tja, dat moest dan maar. Naast een strijkplankhoes zag ik er meteen allerhande andere dingen in. Ah ja! Want als u hier al even leest, weet u gewoon dat mijn zonen en ik een zwak hebben voor groen.

Vandaag deel 1. De strijkplankhoes en de plooirok voor de dochter.



Deel 2 is under construction. En dan heb ik echt genoeg van, denk ik zo.
Zag u trouwens de strijkplanknis? Zelf bedacht en uitgevoerd door onze fantastische schrijnwerker.

Over eigenwaarde en de petroleumprijzen

Soms kan ik het zo op mijn heupen krijgen van mezelf. Soms, maar vooral nù. Als je aan een kledingstuk begint met het idee dat dìt het perfecte naaisel zal worden. En het niet zo uitdraait. Als je je alweer stoot aan diezelfde steen. Als patroondelen niet goed uitkomen, ook al had je nog zo goed gemeten. Als je twee hemden, een in tricot, een in voilekatoen bijna af hebt en je er op die spiksplinternieuwe Bernina geen deftige knoopsgaten in krijgt. Dan, ja dan zou je jezelf toch wel voor het hoofd willen slaan? En ja, ik las de handleiding. Dat zal beroepsmisvorming zijn. RTFM geldt dus niet voor mij. En vrees niet, de hemden zijn nog intakt. Mijn eigenwaarde daarentegen...

Al zijn er dingen die ik toch nog redelijk kan, zoals:
- vriendelijk blijven aan de telefoon, terwijl je eigenlijk op springen staat
- kinderen fruit laten eten, ook zij die dat 'eigenlijk niet lusten'
- ramen lappen zonder strepen
- van tafels oefenen een spelletje maken

En dat zal het zowat zijn.

Gelukkig - voor mezelf - heb ik nog wat interessants. Zoals daar zijn: blij zijn om kleine dingen. Shortcuts nemen op uw Mac. Babytomaten zien groeien. Een vogeljong horen piepen. En plastiek strelen. Met stip op 1: deze deze voorwerpen uit melamine die dit weekend ons huishouden vervoegden. Waarmee ik beken dat wij persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de stijgende petroleumprijzen. Ja, wij. Dus, als u een zondebok zoekt. It is me!

Maar kijk, die glans! Die kleuren! Weg alle zorgen! Geluk is niet altijd ver te zoeken. En ja, ik zou kunnen bleiten om het feit dat we dit jaar tegen alle plannen in toch niet naar Ierland gaan deze zomer, maar ik doe dat niet, want ik heb een groen-wit-oranje compositie om te strelen. Soms kan ik toch nog positief denken. Soms.

De kroon van Oon

Drie. Zijn eerste échte verjaardag. Bewust. Al weken leefde hij ernaar toe en verkondigde tegen al wie het horen wilde: "Ik ben nu zo jaar (krampachtig drie vingers recht in de juiste richting plooiend), dus nu ben ik al groot." Om het volgende moment doodleuk te beweren: "Ik ben wel nog een kleintje, hé!" Als je drie bent, ben je al groot, maar ook nog klein. Al naargelang het uitkomt. Onze driejarige is vooral een mamakindje, een borstverslaafde, een grappige clown, een vlotte prater en -helaas - nog af en toe een nachtbraker.

Omdat het Lief het hele weekend moest werken, zaten we zaterdagochtend om 7 uur al aan de taart. Inclusief kaarsen, kroon, liedjes en het obligate hoera-geroep.



De kroon is dezelfde als die van vorig jaar. Met een nieuw cijfer, uiteraard. Ik hou wel van wat continuïteit, dus deze vilten kroon gaat als het van mij afhangt nog jaren mee.



Mocht u ook zin hebben in dit simpel vilten exemplaar, dan kunt u het patroon - van een oud, kartonnen kroontje - hier downloaden. Uitknippen, een lint maken met een elastiek erin en vervolgens versieren naar eigen godsvrucht en vermogen. Kijk hier eens, of hier. Schoon exemplaren.

Om wat tegengewicht te bieden aan een weekend vol taart, een glaasje gezond:



twee

En grote Japanner voor een klein Belgske

Ik dacht dat Japanners kleine mensen waren. Mensen die eenvoudige, maar - net daardoor - prachtige patronen weten te bundelen in heel aantrekkelijke boekjes. Ik leende een exemplaar, want hun versie van het bloesje op pagina 6 stak me de ogen uit.

Ik maakte een 110 voor de dochter, die ook 110 is. Ik had het al voelen aankomen bij het knippen van de patroondelen, maar gelukkig was dit exemplaar in een teststofje. Voor Anna Maria Horner maaksels maak ik nog steeds eerst een testversie.







Het bloesje werd door een ander meisje gepast en beloofd voor haar verjaardag. Na de foto's wou de dochter het niet meer uit. En ja, bij nader inzien valt het wel mee. Alleen vooraan is het echt wijd en gaapt het gat. Dilemma. Geef ik het bloesje aan het meisje? Maak ik een identiek voor de dochter in maat 100? Of neem ik die 110 zelf wat in? Om te illustreren hoe fijn de dochter is. Ze draagt een driekwart broek van Filou in maat 92. Nu past ze perfect.

Vind ik het mooi? Vind ik het niet mooi?

Zo twijfelen over stof, dat heb ik regelmatig. Bij elk stofje dat ik op het eerste gezicht mooi vind, verzin ik stante pede een doel. Dat is handig bij het inschatten van het aantal yards. "Dit wordt een hemd, dat een rokje, dat is gewoon mooi en koop ik lekker toch." In een grote hoeveelheid, uiteraard.

De dochter heeft dat niet. Die zit voor het scherm en zegt gedecideerd "Dat wel. Dat niet." De stofjes hieronder koos de dochter. Hier geen waawgevoel, maar bij anderen blijkbaar wel. En zo komt het dat ik toch rokjes maakte in stofjes die ik eigenlijk niet zo heel erg mooi vind. Gewoon omdat 'ze' zei dat ze voor het rokje van de dochter viel. En omdat ze haar dochter dezelfde naam gegeven heeft als die van mij. Wat kan tellen, want 'ze' is juf en juffen doen dat niet zomaar. Associaties en zo, u weet wel. En zo maakte ik een rokje voor haar dochter. Twee dochters met dezelfde naam in dezelfde rok.



En omdat ik zoveel plezier had in nummer 1, maakte ik meteen ook maar een nummer 2. Voor een ander klein, vers boeleke.



Zie, die stof, die vezels... Dààr kan ik wel ongelofelijk van genieten.



En mocht u er nog aan twijfelen. Ik vind ze mooi. En schattig, in zo'n klein maatje.

Pyjama #2

Wie hier al eens komt lezen, die weet het wel. Valt er iets in de smaak, dan wordt dat massaal geproduceerd. Minstens twee keer, maar vaak ook drie, vier of desnoods twintig keer. Na het succes van dit, kon het dan ook niet anders dan dat ik mijn stapel 'af te werken kledingstukken' vakkundig de rug toekeerde en aan nummer twee begon. Wederom uit ene halve meter, we maken het onszelf graag moeilijk, nietwaar?

De soeptricot, die is niet nieuw, en wist zij voor mij nog op de kop te tikken. Dikke merci, daarvoor!

Een nieuwe 'pyjama' rolde van de band. Uit een nog kleiner stuk, dus zonder mouwen. En ook zonder doorlopende print op de broek.

Wakkere slakken voor slapende sloebers a.k.a. de slakkenpyjama

Wat doet een mens als die van het werk komt, klaar voor een 'vrije' middag, weliswaar met een hele to do lijst? Ge baalt een beetje, excuseer, ge baalt als een stekker, want ge hebt honger, geen zin in geen enkel ding van uw lijst en eigenlijk zijt ge doodmoe en wilt ge liever in uw bed kruipen.

Een zinnig mens eet, werkt zijn lijst af of kruipt desnoods in bed. Een onzinnig mens, die smijt zich in de tricot. Die tart het lot en schuift stukken stof onder een overlock. Met. Een. Mes. Die gebruikt dunne tricot als boordstof en waagt zich aan dingen waar ze zich nog nooit eerder aan waagde. A recipe for disaster, denkt u? Wel, het lot was mij gunstig gezind. Zo gunstig zelfs dat ik uit een halve meter tricot een t-shirt en een shortje kreeg. Zonder gaten erin. Wel met hier en daar een minor imperfection, maar het was de eerste keer, dus ik mag dat, imperfecties produceren.




Het stofje kreeg ik van haar, en kon ik gewoon niet in de kast stoppen. Ik paste ook haar truc toe voor de tailleband. En hoewel de live uitleg keek ik nog very puzzled, maar eigenlijk was dat gewoon plain sailing.

Ik maakte een t-shirt in maat 98, maar dochter - 110 - past er nog perfect in. Het shortje was dan voor de zoon. Maar de dochter wil het nu echt, echt - écht, mama - als pyjama. Wat overigens zeer goed uitkomt, want in bed valt het niet op dat het patroon niet doorloopt en dat de slakken op haar derrière op hun kop staan. Maar ssst, ge weet van niets, hé?

Een luizige moederdag

Moederdag anno 2011 was er in elk geval een om nooit te vergeten. De luizigste moederdag ever. En dat mag u gerust letterlijk nemen. Na een weekend van kammen, inzepen, kammen, spoelen, kammen en dit maal vijf - wij ontsnapten uiteraard ook niet aan de luizenjacht - voelde ik me meer verwant aan een vlooiende baviaan dan aan een gevierde moeder. Gelukkig had slechts eentje van ons het echt zitten. Niettemin spendeerde ik het overgrote deel van het weekend of in de badkamer, of in het washok, want luizen, dat betekent - naast uren kammen - vooral machines draaien, drogen en strijken. Hier niets van moeder rustig in de zetel met de benen omhoog. In mijn herinnering verbood ik mijn eigen moeder ten stelligste de zithoek te verlaten op straffe van 'geen snoepje na het eten'. Niet zo hier. Volgende keer beter?

Maar luizen, zeg. Ik had dat nog nooit gezien. Maar toen ik de haren van de dochter in twee vlechtjes wilde doen en ik in de middenscheiding een 'beest' zag lopen, toen had ik geen milliseconde nodig om te beseffen wat voor ongedierte dat was. En ja, na twee dagen vlooien, euh luizen, gingen onze kindertjes volledig ontluisd terug naar school. Ze zijn vast nog nooit zo proper geweest.

Verslingerd

Voor Londen moést ze af. Bizar, ja. Ik, die bij nummer 1 aan mijn co-IJverige Wijven verkondigde dat ik die nooit ging gebruiken, ik dus, ik ben er aan verslingerd. Als shoppingtas in Londen, als speeltuintas in Ledeberg city, als zwemtas in de tuin van vrienden. En als sjakosj, waar ik dan gezwind mijn middagmaal in plof. Naast alle andere sjakosjtoebehoren. Altijd plaats genoeg.

De stofjes van Melody Miller en Cosmo Cricket liggen volledig in het IJverige Wijven kleurenpalet. Met de enige echte IJverige Wijven button maakt ze ook officieel een IJverige Wijven tas.



Ondertussen zit versie nummer drie in het weggeefpakket. Dus geen nood, daar wordt aan gewerkt. Alleen gaf mijn naaimachine het na de val stilletjesaan de geest. Voorlopig dus enkel overlockprojecten. Maar het komt, het komt.

De gele kast ofte kleuradvies gezocht

U bleek dus wel een beetje nieuwsgierig naar wat dit ging worden. Na nòg een laag (wat dekte dat geel toch slecht, en ja, het is Ambiance van Levis, in case you wonder wat voor brol ik weer ter hand genomen had) leek de kast eindelijk een beetje presentabel. De kast, die redden de buren van het containerpark en ik redde die vervolgens toen de buren die op hun beurt richting containerpark wilden verschepen. Recyclage, daar houden we wel van. Nu, of dat ecologisch zo'n goede zet was, dat verven en die white spirittoestanden, daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Wie mij dan eens deftig uit de doeken kan doen, hou u alstublieft niet in.

Maar de kast, die was voor de dochter haar kamer en herbergt nu de boeken van de kleine zoon. Omdat die het kleurrijkst waren en we eigenlijk allemaal wel dol zijn op Anna.



Naast de lievelingsboeken ook wat plaats voor de kunstwerken van de dochter met de juf die graag met stof werkt.







En nu ik u hier toch heb, hoe verf je een kamer die nu nog volledig wit is, een zwarte (wengé) vloer heeft en naast deze kleurrijke boekenhoek ook nog deze kleurrijke stoel huisvest? Hou ik de muren toch maar wit? Ga ik voor het bijna clichématige '1 muur in 1 kleur'? Zoek ik een behangetje dat wat weerwerk kan bieden tegen deze kleurenaanval? En gordijnen? Het ellendigste aller decoratie-elementen. Naast het feit dat ik dit eigenlijk verfoeilijk vind, zijn ze in deze tijd van het jaar toch wel uitermate handig. De kamer is dan nog gezegend met een hoogst charmante, maar bijzonder onhandige erker.
Ik gooi het u maar in de schoot. Men weet namelijk nooit dat hier volk met een gave voor interieurvormgeving meeleest.