Soms kan ik het zo op mijn heupen krijgen van mezelf. Soms, maar vooral nù. Als je aan een kledingstuk begint met het idee dat dìt het perfecte naaisel zal worden. En het niet zo uitdraait. Als je je alweer stoot aan diezelfde steen. Als patroondelen niet goed uitkomen, ook al had je nog zo goed gemeten. Als je twee hemden, een in tricot, een in voilekatoen bijna af hebt en je er op die spiksplinternieuwe Bernina geen deftige knoopsgaten in krijgt. Dan, ja dan zou je jezelf toch wel voor het hoofd willen slaan? En ja, ik las de handleiding. Dat zal beroepsmisvorming zijn. RTFM geldt dus niet voor mij. En vrees niet, de hemden zijn nog intakt. Mijn eigenwaarde daarentegen...
Al zijn er dingen die ik toch nog redelijk kan, zoals:
- vriendelijk blijven aan de telefoon, terwijl je eigenlijk op springen staat
- kinderen fruit laten eten, ook zij die dat 'eigenlijk niet lusten'
- ramen lappen zonder strepen
- van tafels oefenen een spelletje maken
En dat zal het zowat zijn.
Gelukkig - voor mezelf - heb ik nog wat interessants. Zoals daar zijn: blij zijn om kleine dingen. Shortcuts nemen op uw Mac. Babytomaten zien groeien. Een vogeljong horen piepen. En plastiek strelen. Met stip op 1: deze deze voorwerpen uit melamine die dit weekend ons huishouden vervoegden. Waarmee ik beken dat wij persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de stijgende petroleumprijzen. Ja, wij. Dus, als u een zondebok zoekt. It is me!
Maar kijk, die glans! Die kleuren! Weg alle zorgen! Geluk is niet altijd ver te zoeken. En ja, ik zou kunnen bleiten om het feit dat we dit jaar tegen alle
plannen in toch niet naar Ierland gaan deze zomer, maar ik doe dat niet, want ik heb een groen-wit-oranje compositie om te strelen. Soms kan ik toch nog positief denken. Soms.
