Vorig weekend ging ik zwaar onderuit. Dat mag u gerust letterlijk nemen. Tegen de vlakte, ja. Languit. Geen mens in de buurt, dus geen schade aan mijn ego, maar niettemin, wel zware schade op andere vlakken. Ik verkondigde stoer dat het geen zeer deed, want als ge steevast tegen uw kinderen zegt dat ze niet moeten janken, dan moet ge zelf ook niet 'oeie' en 'aie' roepen bij het minste schrammetje. Alhoewel. Mijn schrammetje is er namelijk een die mijn volledige knie bedekt en die doet verdraaid veel zeer. Bij elke beweging die ik maak word ik herinnerd aan die fatale zaterdagmiddag. Dat trekt, jong, zo'n korst. Dat trekt en barst en gloeit en dat leidt tot stijve knieën en stijve ruggen en nekken van niet te durven bewegen in bed.

Ik verdiepte me in mijn eigen valgeschiedenis. En net toen ik dacht dat ik eigenlijk al pakweg 25 jaar niet meer was gevallen, toen sprak mijn geweldig geheugen dat radicaal tegen. "Oon," zei het, "weet ge niet meer dat ge, zwanger van uw jongste en volop in de verbouwingen, in die loopgraaf in uw woonkamer zijt gesukkeld en daarbij uw scheenbeen openhaalde met twee roestige nagels?" Ik bekeek mijn scheenbeen en zag dat de littekens na drie jaar bijna weg waren. En dacht aan de ontzetting in de ogen van de verpleegsters, toen ik daar lag met verse zoon en gehavend onderbeen. "En Oon," ging mijn geheugen verder, "drie jaar daarvoor donderde je van de trap in week 40 van uw zwangerschap." Waar, dacht ik. Dus met andere woorden: ik heb een driejaarlijkse valtraditie. Voorjaar 2014, ik zet het alvast in mijn agenda.

Maar soit, as every cloud has a silver lining, 'heb ook dit nadeel ze voordeel'. Ik maakte enkele weken geleden namelijk nog een deken. Een dat slechts met een enkel doel was gefabriceerd: plaats maken in de kast. Dat deken blijkt nu een verdraaid handig vriendje. En zo lig ik 's avonds met de voetjes omhoog. Zonder coctail. Helaas.

Gevaar! Pinterest verslaving in zicht.

Pinterest. U hoorde er reeds over. Of net niet. In beide gevallen kunt u zich gelukkig prijzen. Ignorance is bliss, somtijds. Als u het in Keulen hoort donderen: Pinterest is een virtueel prikbord waar je al je favoriete internetfoto's en afbeeldingen kunt verzamelen, de link naar waar u het vond krijgt u er meteen bij. Gratis ende voor niets. Handig, toch?

Het mooie eraan is, dat je zo veel inspiratie opdoet. Zoveel mooie dingen ziet. En dat allemaal kan verzamelen op 1 plaats. Om bij het bekijken van je bord, op slag helemaal vrolijk te worden.

Waar het gevaar dan zit? Wel, op Pinterest zit je niet alleen. Heb je een Facebook account, dan zie je meteen al je andere 'vrienden' en hun pinboards. Blijven volgen of toch maar niet? Een simpele klik. Net als afbeeldingen op je prikbord hangen. De 'Pin It' bookmark is een verdraaid handig ding. Na 1 dag weet mijn muis hem al feilloos te vinden. Op automatiek. Ze hebben dat daar goed bezien, die Amerikaanders. Ga dus vooral niet kijken als u 1) eigenlijk geen tijd hebt of 2) meteen alles koopt wat u op het internet tegenkomt.

Als u toch overstag gaat, kom dan vooral niet klagen. Ik heb u gewaarschuwd, nietwaar?

Vanaf nu kunt u rechtstreeks kijken naar wat mij allemaal inspireert. Klik op de link in de Pinterest tab en u bent meteen voor een paar uur van de wereld.

Hoe maakt u het? De vlaggenlijn

De vlagjes vielen wel in de smaak. Niet alleen bij jullie, maar ook bij de juffen en de cadeautjesontvangers. Of dit ook een projectje voor beginnende naaisters is? Jazeker!

Wie wil er nu niet zo iets vrolijks in huis?



Dit stofje was een restje van hier. Het rokje is het eerste stuk van mijn hand dat echt bijna te klein is en het breekt mijn hart. Dit was het eerste waar ik echt trots op was. Een vlaggenlijn gaat jàren mee en houdt de herinnering aan het rokje (en mijn kleine meisje in dat rokje) hopelijk levendig.

Je hebt er best weinig stof voor nodig. Hoeveel precies, dat hangt uiteraard van het aantal en de grootte van de vlagjes af, maar zoals je ziet, heb je voor een vlaggenlijn van 20 vlagjes van 17 cm breed slechts twee keer de hoogte nodig bij een stof van 110 cm. Dat klinkt misschien Chinees als je nog maar net naait, maar als je naar onderstaande tekenening kijkt, dan snap je het wel.
Uiteraard geldt onderstaande berekening enkel als je stof gebruikt zonder een print die je maar in 1 richting kan gebruiken. Maar dat had je vast zelf ook wel door.


1. Teken met een tekendriehoek een driehoek. Herhaal dat een aantal keer tot je bijvoorbeeld 4 driehoeken aan elkaar hebt. Kijk goed voor de balpenlijnen op de foto.


2. Knip dit stuk met de 4 driehoeken aan elkaar uit.


3.Leg het op de stof en zet stipjes ter hoogte van de punten van de driehoeken. Herhaal dit een aantal keer en verbind de lijnen. Op die manier krijg je snel veel gelijke driehoeken.


4. Maak paren (als je met verschillende stoffen werkt voor voor- en achterkant) en overlock de zijranden. Als je geen overlock hebt, stik op 0,5 cm van de rand. Je kan de rand eventueel nog zigzaggen voor meer stevigheid.
Heb je wel een overlock? Zet dan de steekbreedte op de smalste stand. Zo heb je het minste 'verlies'.


5. Knip het puntje af en keer de vlag. De stompe kant van een satéstokje doet hierbij prima dienst.


6. Strijk en duw de naden daarbij goed naar buiten.


7. Rol biaislint uit en positioneer de vlagjes. Ik laat 8 cm tussen twee vlagjes. Met 20 vlagjes kom je zo aan een lijn van 4,5 meter. Reken daarbij nog 50 cm lint aan beide kanten. Voorzie dus zeker genoeg biais.


8. Vouw het lint open en leg het met de goede kant op de achterkant van het vlagje. Bevestig zo alle vlagjes aan het lint.


9. Vouw het lint dubbel en stik het volledige lint door op 1 mm van de rand. Het is handig als je de rand van het lint kunt gelijk zetten met de rand van je voetje en de positie van de naald daaraan kan aanpassen.


Klaar!

Nog een tip voor beginners: gebruik geen satijnbiais zoals hier, want dat glijdt makkelijker weg. Kies goede biais, die je mooi in het midden kan samenvouwen en praktisch als vanzelf in positie blijft.

When papier meets garen

Al jaren sleep ik een papierverslaving met me mee. Papier in alle kleuren en texturen, tien jaar geleden was ik er net zo door begeesterd als nu door stof. De collectie die ik toen aanlegde, komt nog altijd goed van pas. Om uitnodigingen te maken, bijvoorbeeld. Of bedankingskaartjes voor de juffen. Al is het aspect 'naaien' nooit veraf.



En nu u hier toch bent, gebruik ik u graag als testpubliek. Zeg eens, is die voorkant van die uitnodiging duidelijk?

Oons grote weggeeffeest

U hebt er lang genoeg op moeten wachten, maar vandaag dan eindelijk: Oons grote weggeeffeest! Maak uw keuze en lees hoe u een Oontje maaksel in de wacht kan slepen.

Een reversible bag (zoals hier)



Een t-shirt (zoals hier)



Een slab (zoals hier)



Wat u moet doen:

1. Hier een reactie achterlaten en daarin vermelden welk voorwerp u wilt winnen. Gaat u voor een t-shirt, dan graag de maat (van 92 tot 116). Bij de slab, graag het motief vermelden.
2. Volgen streelt het ego big time en levert u een extra kans op.
3. Linkjes zijn ook fijn en tellen als extra entry. Laat het dan wel even weten, zodat ik uw naam nog eens in het potteke kan doen.
4. Wat denkt u dat ik écht gezien moet hebben? Link uw favoriete (en mij onbekende) naaisels, designers, woonsites, hebbedingen, papierwaren of grafische ontwerpers en u gaat nogmaals in de pot.

Als u om de een of andere reden niet kan reageren hieronder, dan mag mailen ook.

U kunt reageren tot en met maandag 4 juli.

Met dank aan blog 44 voor het tekstballonbord.

Het kriebelt & Het langverwachte

Een hele week niet genaaid. Dat is even geleden. Nee, ik ben het nog niet beu, maar dit en vooral dit slorpten aardig wat van mijn vrije tijd op. Het kriebelt nu wel weer. Hard. Ik kan amper wachten als ik al die vrolijke klosjes zie. Zoveel plannen in mijn hoofd en precies nog altijd te weinig tijd om ze uit te voeren. Ik word soms moe van al die overpeinzingen, want dat denken, dat houdt ook 's nachts niet op. Ik droom Oontje-Ijverige Wijven-Van Katoen. Hebt u ook zo iets waar u zo aan verslaafd bent dat het (hele) leven beheerst?

En voor de vele trouwe zielen onder u: kom morgen maar eens terug. Het langbeloofde vindt dan eindelijk plaats.

Ikea, maar dan anders. The sequel.

Nog voor het succes van het bollenrokje, zat ook een bollenbroek in mijn hoofd. En net als het een goede sequel betaamt, is ook dit een flauw afkooksel van de eerste creatie. Ja, ook ik heb zo mijn favorieten onder mijn maaksels.

Ik probeerde voor het eerst het flat front pants uit en dat ging goed. Het Lief vond het nog nét kunnen, maar de zoon trok meteen zijn eigen broek uit en wees resoluut naar 'die groene'.

Uit dat grote dekbed kwamen ook nog twee reversible bags. Eentje beloofde ik aan haar en de tweede, die mag weg. Hou het hier in de gaten, want het lang beloofde weggeeffeestje is nu heel dichtbij.



Zoals u ziet, show geven kunnen mijn jongsten als de besten.

Oon hangt de vlaggen uit

Ik had al een hele studie gemaakt over het al dan niet zelf ineensteken van een vlaggenlijn. Tegenstrijdige berichtgeving i.v.m. de arbeidsintensiviteit van de hele handel weerhielden mij lange tijd. Maar toen had ik slabben en zo een slab in een cadeautje, dat is ook maar pover, dus zette ik mij aan het knippen. Uiteindelijk bleek vlaggenlijnen maken veel leuker dan verwacht, dus werd het niet enkel een vlaggenlijn voor baby L., maar ook voor baby J. én daarbovenop twee lange lijnen als afscheidscadeautje voor de juffen van de twee jongsten.

Kijk en geniet van die kleuren!



En om af te sluiten, ook nog eentje voor ons. Dié dus:

Oon ziet groen en rood

Niet van jaloezie of een buitenmatige inspanning. Alleen ziet mijn oog overal in huis composities met wit, rood en groen.

* zelfgekweekte tomaten



* originele Baret Ware



* basilicum die ook in het kleinste potje weet te overleven



* een nieuw en vrolijk project



* nieuwe aanwinsten



Halen jullie ook onbewust steeds weer je favoriete kleuren in huis?