Het driejaarlijkse valgebeuren ofte 'waarom een deken toch deugd kan doen in de zomer'

Vorig weekend ging ik zwaar onderuit. Dat mag u gerust letterlijk nemen. Tegen de vlakte, ja. Languit. Geen mens in de buurt, dus geen schade aan mijn ego, maar niettemin, wel zware schade op andere vlakken. Ik verkondigde stoer dat het geen zeer deed, want als ge steevast tegen uw kinderen zegt dat ze niet moeten janken, dan moet ge zelf ook niet 'oeie' en 'aie' roepen bij het minste schrammetje. Alhoewel. Mijn schrammetje is er namelijk een die mijn volledige knie bedekt en die doet verdraaid veel zeer. Bij elke beweging die ik maak word ik herinnerd aan die fatale zaterdagmiddag. Dat trekt, jong, zo'n korst. Dat trekt en barst en gloeit en dat leidt tot stijve knieën en stijve ruggen en nekken van niet te durven bewegen in bed.

Ik verdiepte me in mijn eigen valgeschiedenis. En net toen ik dacht dat ik eigenlijk al pakweg 25 jaar niet meer was gevallen, toen sprak mijn geweldig geheugen dat radicaal tegen. "Oon," zei het, "weet ge niet meer dat ge, zwanger van uw jongste en volop in de verbouwingen, in die loopgraaf in uw woonkamer zijt gesukkeld en daarbij uw scheenbeen openhaalde met twee roestige nagels?" Ik bekeek mijn scheenbeen en zag dat de littekens na drie jaar bijna weg waren. En dacht aan de ontzetting in de ogen van de verpleegsters, toen ik daar lag met verse zoon en gehavend onderbeen. "En Oon," ging mijn geheugen verder, "drie jaar daarvoor donderde je van de trap in week 40 van uw zwangerschap." Waar, dacht ik. Dus met andere woorden: ik heb een driejaarlijkse valtraditie. Voorjaar 2014, ik zet het alvast in mijn agenda.

Maar soit, as every cloud has a silver lining, 'heb ook dit nadeel ze voordeel'. Ik maakte enkele weken geleden namelijk nog een deken. Een dat slechts met een enkel doel was gefabriceerd: plaats maken in de kast. Dat deken blijkt nu een verdraaid handig vriendje. En zo lig ik 's avonds met de voetjes omhoog. Zonder coctail. Helaas.