"En, veel plannen voor de vakantie?" vroeg men mij steevast de afgelopen weken. Ik antwoordde ontkennend, want buiten vriendin N. op logement, vriendjes van de kinderen op logement en wat peter&meterbezoekjes staat hier bitter weinig op het programma. Deze week ben ik ook even een alleenstaande moeder, dus we doen het lekker rustig aan. In mijn hoofd staat 'niet naaien' geprogrammeerd en dat brengt rust. Het hoéft niet per se, deze week. In plaats daarvan spelen we spelletjes, lezen we samen boeken, kijken we naar een film en kleuren we ons te pletter. En schooltje spelen, dat doen we ook. Kwestie van het toch niet te verleren.

Maar thuis zijn, dat is ook lang rondlopen in pyjama. Lang, als in de hele dag als het even kan. En dus zijn er véél pyjama's nodig. Deze was al een eindje zo goed als af. Vijf minuten naaien deed mijn dochter tevreden glimlachen. Het werd een overslagt-shirt, iets meisjesachtig, maar toch wat diep gedecolleteerd. Met de hand op het hart beloofde ze haar borstjes niet uit haar overslagshirt te laten floepen.

De stof was mijn allereerste tricootje, nog van voor er sprake was van overlock of tricothype, uiteraard hiervandaan. Van het restje maakte ik nog een babyshirtje. I ♥ boothalzen.
En Rosalie, ook nog steeds een beetje haar kindje, mocht uiteraard niet ontbreken.

All the way voor het nieuwe jaar

"Hebben jullie geen foto als kerstkaartje?" vroeg mijn moeder deze week. Ze had het moeten weten, want sinds de 'ik zet mijn kinders op een kerstkaartje' traditie begon heb ik elk jaar mooi de andere kant opgekeken. Ik begrijp dat sommige mensen dat leuk vinden, maar ik zet liever wat tekst op een kaartje dan mijn kinderen. Een traditie die blijkbaar ook voorgoed is afgesloten.

Soit. Mijn kaartjes waren ook dit jaar gekochte of zelfgemaakte exemplaren met wat (meer of minder) tekst, the usual stuff, dus. Tot mijn kinderen zelf vroegen of ze alledrie op de foto mochten. Mét het bordje. (Nog steeds een hit, trouwens, Ilse.) En wat kunnen we in deze tijden beter op het bordje schrijven dan een wens?

Zoals u kunt zien had het nogal wat voeten in de aarde. De jongste net iets te ziek, de oudsten net iets te enthousiast. En voor 1 keer gaan we ook all the way. Alledrie in hetzelfde shirt. Dit is een unicum, geloof mij.

Bedankt voor al jullie lieve reacties dit jaar. We zien jullie hier graag volgend jaar even talrijk en enthousiast terug.

Een handdoek, zegt hij.Ge zult dat dragen, zeg ik.

Een tijdje geleden kocht ik dit Metsola stofje bij de sympathiekste jongensstoffenwinkel in Nederland. Ik had de tractors al lang in mijn mandje zitten, maar toen ze zo sympathiek waren om een Van Katoen actie op het getouw te zetten, laadde ik mijn mandje nog wat voller en was dat klikken op 'verzenden' slechts een kwestie van seconden.

Het is een sponske, en de zoon keek aanvankelijk nogal bedenkelijk. Zijn exacte woorden: "Dat is gelijk een handdoek." Njet dus. Maar ha, moeders zijn volhardend en gepaaid met de belofte van een stevige knuffel en een kus - benieuwd hoe lang dat nog zal pakken - trok hij het toch aan. En wel voor 48 uur. Luie weekends, weetwel.

De spons van de broeken komt van bij Pauli. Een Leuvense stoffenwinkel waar ik - als ik mijn blogcollega's mag geloven - dringend eens naartoe moet. De voorraad is al serieus geslonken, want zoals u ziet maakte ik twee broeken bij 1 trui. Omdat de broeken steevast sneller, euh, wel, vuil zijn. Is dat bij uw driejarigen ook nog nodig, extra broeken?

Maar kijk, het kind heeft eens een deftige pyjama, en was daar doodcontent mee. How sweet life is at the age of three.

Alternatieve kerstversiering

Kerstversiering is niet zo mijn ding. Een boom al helemaal niet. De boom opzetten en versieren is sinds enkele jaren volledig het departement van de kinderen. U kunt dus al denken hoe 'kunstig' die er uit ziet. Ik stel het boomzetten steevast altijd zo lang mogelijk uit en hij kan ook niet snel genoeg weg zijn. En net omdat ik niet zo'n boommens ben, investeer ik ook maar matig in kerstversiering. Denk 'plastic' en 'vilt', want ook dit jaar was het ding nog niet opgetuigd of er steeg al gejammer op wegens 'een gebroken ijspegel'. Tja.

Maar kijk, dit jaar maakten we de versiering zelf. Wellicht houdt die het ook maar een jaartje uit, maar dat geeft niet, want 25.000 andere Hama parels liggen al te wachten om warm te worden.

Naast de strijkparels mocht ook deze vilten slinger in de boom en verder een heleboel lichtjes.

Dit is wat we samen produceerden.



De productie van de dochter, die lak had aan kerstkleuren en duidelijk heel erg into hartjes is.




En dan een mottige foto van een mottige boom. Ja. I told ya.

Pakjestijd

't Is pakjestijd. Alweer. Een tijd waar menig mens naar uitkijkt. Behalve ikzelf, zo lijkt het wel. Natuurlijk krijg ik ook wel eens graag een cadeautje, maar ook weer niet te vaak. Alleen al het uitzoeken van en verlangen naar een cadeautje is zo leuk. Soms nog leuker dan het hebben zelf.
Maar ja, soms kan je er niet onderuit. Dan vraagt men lijstjes. En weet ik zo op het eerste gezicht niets te schrijven. Sinds dit jaar is dat veranderd. Nu wijs ik lijstjesvragers onmiddellijk door naar mijn Pinterest bord. Mochten ze me nog niet goed kennen, dan is dat op die manier op slag verholpen.

Hier enkele favorieten, maar weet, in mijn hoofd is de lijst eindeloos.



1. Theekan Jansen+co 2. Boekenplank Presse Citron 3. Weegschaal Dille & Kamille 4. Coffee table Linde Hermans for Mooz
5. Transit brievenbus Centrifuge Design 6. Vilten krantenbak Muuto 7. Old news tijdschriftenbak Creatables 8. Don't Leave Me tabel Thomas Bentzen for Hay
9. Monthly Measure Calendar Sebastian Bergne 10. Coat rack Peter van de Water 11. Castle Logix Smart Games 12. Keukenwekker via House 8810
13. Kussens Mengsel 14. Melamine bekers Rice 15. Kinderstoelen van Robin Day via Winter's Moon 16. PlasmaCar voor iedereen van 2 tot 88 jaar
17. Komono watch 18. Ring Karen Kenniz 19. Boekenkast Jenk Design
20. Of misschien toch maar gewoon een bon uit mijn favoriete stoffenwinkel?

Aaaah, ik weet toch gewoon helemaal niet wat ik wil. Jullie wel? Wat zetten jullie met stip bovenaan je wishlist?

Mijn zieke zoon

Je kleine lijf voelt warm. Je wangen rood. Dicht tegen me aan kruip je. Je rolt je in een bolletje en plakt je koortsige lijf tegen mijn koude. Je nestelt je in het holletje van mijn arm. Jij zoekt, het voelt vertrouwd. Je snuft, snurkt, snottert, snuffelt. Woorden die jouw geluid vatten, bestaan die wel? Ik vind er geen.
Je mag in het grote bed slapen, al een hele week lang. Het maakt je rustig. Ik schuif mijn arm onder je nek en til je hoofd op mijn schouder. Je warme voetjes zoeken hun weg tussen mijn dijen. Heen en weer gaan ze. Altijd. Flashback naar je babytijd. Je neus vlak bij mijn borst. Mijn koude hand neemt je zachte, blote voetje vast. Je trekt het weg en zoekt een warmer plekje. Opnieuw en opnieuw gaat het, tot mijn hand warm genoeg is en ik zachtjes met je kleine tenen speel. We zijn een, vannacht. Een hoopje warmte. Ik fluister: "Slaap zacht, kleine Felix," en schrik als je in je halfslaap antwoordt: "Slaap zacht, kleine mama."
Ik glimlach en kan niet slapen. Je wordt groot, kleintje, maar ziek ben je weer even mijn baby.

Kussen onder de kerstboom

Neen, er staat nog geen boom, ook al hebben ze er al om gevraagd. Toch zijn er al pakjes. Of beter: een groot pak. Voor de zoon. Die nu al bijna barst van nieuwsgierigheid.

Het zat zo. Ruim een jaar geleden kocht ik 10 kussentjes bij Ikea (die toen blijkbaar slechts de helft kostten van nu, hm). Die bleven al die tijd hoogst onpraktisch in de kast gepropt. En vielen er gegarandeerd uit als ik net iets van die plank nodig had. Toen kwamen er stoffen. Mooie stoffen, van mijn favoriete jongens'manufacturer ' Riley Blake. Dit hemdje is nog steeds mijn absolute favoriet uit mijn hemdjesmaaksels. Het past nog nét. En toen kwam een portie moed. Een vrij hoofd. Zin. En op de dag dat het sintspeelgoed mijn kinderen een hele dag bezig hield, produceerde ik in het geniep een stapel kussenhoezen. Voor de leeshoek die ik hem al zo lang beloofd had.



Maar of hij er nu liever van gaat lezen?
Enthousiast doen over 'klassiekers' uit mijn tijd, zou dat helpen?
Ideeën voor 8 - o, excuseer - bijna 9-jarigen zijn ook altijd welkom.

De broek waar de dochter van achterover viel.

Als er nog geen patent staat op het maken van te grote kledingstukken, dan ga ik dat eens aanvragen, denk ik. Ik lijk daar wel het alleenheersschap over te hebben. Als ik voor mijn jongste kinderen geen kledingstukken wil maken met patronen die eigenlijk bedoeld zijn voor kinderen die 6 maten kleiner zijn, dan moet ik steevast zwaar sleutelen aan het patroon.

Deze keer liet ik het Made patroon achterwege en ging resoluut voor dit Japans patroon. Helaas. Sakkert ende zucht. De 110 is voor de dochter van 110 nog steeds veel te wijd. En te kort. Pijpen verlengen: check.

Ik viel als een blok voor deze broek. De dochter viel ook achterover, maar dan van ontsteltenis. Zij? Een autobroek? Maar tijdens het maakproces draaide ze bij. Laat ons zeggen... vooral omdat ze dan haar rode laarsjes mocht aandoen, maar kom, ze zal hem dragen. Zegt ze. Ooit. Als ze nog wat gegroeid is.



De poep van de dochter zonder poep. Met een zakje dat doorloopt. Waarachtig.



Iemand een écht goed broekenpatroon voor dunne kindertjes? Of bestaat dat gewoon niet?

En nu ik toch aan het vragen ben... Kent iemand de oorzaak van witte strepen/kreuken op stof? (zie de lijn rechtsonder de knoop) Ik las er vorige week bij iemand over, maar ik weet niet meer bij wie. Laat staan dat ik de oplossing ken. Als u de magische formule kent, deel die dan met mij.

♥ kopjes + koffie ♥

Als het handgemaakt, sober, en betaalbaar is, dan zijn we hier snel voor een portie design te vinden. Helaas gaan 'design' en 'betaalbaar' niet altijd hand in hand. Maar zoals u wel weet is design meer dan alleen meubelen. Ook kleine dingen kunnen mijn hart een sprongetje laten maken. Iets kleins, zoals een kopje, bijvoorbeeld.

Voor kopjes heb ik ook een zwak. Guilty as charged. Yup. Mijn kopjeskast bestaat voornamelijk uit duo's, af en toe uit kwartetten. Als u hier komt eten, hebt u hoogstwaarschijnlijk bij het koffiegebeuren een andere kop dan uw buur. Niet goed voor bepaalde neurotische huisgenoten, maar kom, een tikkeltje nonchalance, dat is charmant.

Vorige zondag, op de Vitrine in Brugge, tikte ik deze beauties op de kop. Twee koppen van de hand van helen b.. Als ik nu zou gaan samenwonen, ik kocht dit als 'schoon servies'. Het design is sober, de tekeningen zijn grappig en lief. Kopjes met een ziel én een knipoog, elke ochtend bij de koffie. Als dat geen goed begin van de dag is.



U kunt helen b. hier vinden. Ga zeker eens kijken, ze heeft nog veel meer moois.