Mijn zieke zoon

Je kleine lijf voelt warm. Je wangen rood. Dicht tegen me aan kruip je. Je rolt je in een bolletje en plakt je koortsige lijf tegen mijn koude. Je nestelt je in het holletje van mijn arm. Jij zoekt, het voelt vertrouwd. Je snuft, snurkt, snottert, snuffelt. Woorden die jouw geluid vatten, bestaan die wel? Ik vind er geen.
Je mag in het grote bed slapen, al een hele week lang. Het maakt je rustig. Ik schuif mijn arm onder je nek en til je hoofd op mijn schouder. Je warme voetjes zoeken hun weg tussen mijn dijen. Heen en weer gaan ze. Altijd. Flashback naar je babytijd. Je neus vlak bij mijn borst. Mijn koude hand neemt je zachte, blote voetje vast. Je trekt het weg en zoekt een warmer plekje. Opnieuw en opnieuw gaat het, tot mijn hand warm genoeg is en ik zachtjes met je kleine tenen speel. We zijn een, vannacht. Een hoopje warmte. Ik fluister: "Slaap zacht, kleine Felix," en schrik als je in je halfslaap antwoordt: "Slaap zacht, kleine mama."
Ik glimlach en kan niet slapen. Je wordt groot, kleintje, maar ziek ben je weer even mijn baby.