Ook ik vond het 'Mandje Krokantje' uit het boek van Riet en Sanne de perfecte attentie voor mijn (schoon)moeder. Ik maakte er twee gelijke, maar maakte ze 2 cm langer dan het patroon voorschrijft. Niet dat het allebei grote eters zijn, maar zo'n mandjes komen vaak tevoorschijn als er bezoek is, en dan mag daar al wat in kunnen, toch?



Zin om naar de hobbywinkel te rijden was er niet. Ikea ladematrollen om desnoods de hele straat van mandjes te voorzien, die waren er echter wel. Het gevolg van overijverig shoppen na een verbouwing, en ziet, dat kwam - na vier jaar - nog van pas. Hallelujah! Gered van de kerstdrukte!

Ik nam het patroon over met een stift, maar dat werkt dus niet. Hoppa. Opnieuw met een balpen dan. Uiteraard vergat ik dat ik mijn stoffen patroon twee centimeter had verlengd, dus ik heb nu nog een stuk mat over waarvoor ik nog eens een nieuw, klein mandje moet produceren. Niettemin: die lademat was goed te verwerken.



Maar! Het is nogal te zien hoe je die 'positioneert'. De bovenste was de eerste en toonde precies wat mankementen. De folie klapte als het ware dicht. Ook een nachtje onder de voet van de ball chair bracht niet veel verbetering.
Bij de tweede ging de folie er andersom in. Dat leverde een mooier gevormd mandje op en gaf als bijkomstig voordeel dat ik bij het doorstikken ook niet 'over die bobbeltjes' moest stikken, maar op de gladde kant, en dat ik dus een gelijkmatiger stiksel had.



Tot slot maakte ik er nog echte knoopsgaten in, zodat ze effectief plat opgeborgen kunnen worden. Dat kunnen ze wel gebruiken.

Voor herhaling vatbaar? Absoluut!



Stof: Fleurs des îles van Petit Pan bij Bambiblauw

De puzzel.

Zo. Ik kan weer aan huishouden doen. De vloer moet dringend een sopje, de strijklade valt amper nog dicht te schuiven en de bovenverdieping kan ook wel een opruimronde verdragen. Al een geluk dat dat de kinderen zichzelf (de oudste) of elkaar (de jongsten) van tijd tot tijd in bad doen.

Maar kijk. Ik ben niet langer aan de allesoverheersende dwingelandij van 'DE PUZZEL' onderworpen. Hij is af. Finally.

Alleen is dat nu wel doodzonde om dat van mijn salontafel af te halen. Toch?



Toen alle begin nog moeilijk was.



Goed op weg en twee avonden verder.



Af! Wat ons betreft een zalig avondlijk tijdverdrijf voor het hele gezin.



puzzel van Abodee bij Lisa Mille

Feest!

Geen traditioneel groen-wit-rood voor ons dit jaar. Wij gaan in vrolijk geel en blauw, de kleuren waarin we ook ons vake* uitzwaaiden.

Prettige feesten, iedereen! Dank je wel voor al die fijne reacties die ik ook dit jaar weer mocht ontvangen. Jullie zijn de beste!



Op de valreep, net zoals vorig jaar, toch nog een kerstkaartjesfoto van de drie.

Ik zie mij in haar.

Het moet niet altijd veel tra-la-la zijn, dacht ze wellicht en bewees met die ene zin dat ze wel degelijk mijn dochter is. Fysiek een doorslagje van haar vader is het soms beangstigend hoe erg ze op mij lijkt. Ik zie mijn kleine zelf in haar. Koppig, vastberaden, dwars door zee. Soms furieus en foeterend. En een beetje onzeker, dat ook.

We voelen vaak hetzelfde. Denken volgens hetzelfde stramien. Ik kan haar gedachten volgen. Kijk niet raar op van vreemde sprongen. Soms weet ze me mateloos te irriteren, maar als ik nadenk over wat me dan zo ergert, dan besef ik dat ze gewoon is zoals ik. En dat ik haar met een grote graad van waarschijnlijkheid ook van tijd tot tijd mateloos irriteer. Niettemin doen we dapper voort met het elkaar ontdekken, dat kleine meisje en ik. Dus toen ze een 'gewoon' rokje vroeg en eens niet zo'n meisje-meisje ding kon ik haar wel volgen.

Soms is mijn meisje gewoon een stoere jongen met een rokje aan. Mijn kleine ik.

Het stofje was ideaal om een schare aan cardigans mee te combineren. Het mooiste vind ik de combinatie met geel.



Het meisje gaat voor oranje. Vooral in combinatie met het gele strikje.




En als deze trui past, is het rokje vast al een minirokje geworden. Maar ach, met zo'n benen als die van haar komt ze daar nog wel mee weg. Dat heeft ze dus niet van mij, die benen. Gelukkig maar.



Haar haar dat heeft ze dan wel weer van mij. Dunne flutstaartjes. Bij mij ook in een vlechtje 30 jaar geleden. Alleen die fantastische kleurschakeringen heeft ze van haar vader.



De jongens zijn hier echt mixjes van ons allebei. Zijn er nog moeders die dat zo uitgesproken zien en herkennen bij hun kinderen? Kinderen die fysiek de ene ouder zijn en qua karakter volledig de andere ouder?

Altijd lachen.

Met dit donker weer slaag ik er maar niet in om wat mijn naaimachine produceert ook gefotografeerd te krijgen. Ik grasduin in het fotoarchief en verbaas me over dingen die me deze zomer niet opvielen.

Het gezichtje van de zoon. Dat neusje!



Onze felle dochter, een druppel en ze is een en al furie.



En hij. Met hem is het altijd lachen.

De zaligste zaterdag van het jaar.

Zaterdag, de dag na een heel gezellige vrijdagavond, kwam heel traag op gang met uitslapen en daarna lunchen bij de schoonouders.

In de namiddag trokken we naar zee. U kent het scenario ondertussen al. Wij stellen enthousiast voor om even uit te waaien, waarop elk kind een snoet trek die boekdelen spreekt. Enthousiasme? In geen velden of wegen te bespeuren. "Het waait!" "De zon schijnt niet!" "Het gaat regenen!". En zoals altijd jagen wij ons morrende gebroed de auto in en bewijzen wij hen hun ongelijk.

's Avonds trokken het Lief en ik naar Roeselare alwaar wij behoorlijk weggeblazen werden door Ansatz der Machine (in het oog houden!) en de betoverend mooie klanken van Dustin O'Halloran. Het bewijsmateriaal stond bij onze thuiskomst al op het net. Ja, ja, dat zijn wij. Front row. De foto werd genomen tijdens het nummer dat ook op mijn vaders begrafenis werd gespeeld. En vandaag eindeloos weerklinkt, terwijl de kinders allerhande Ketnetspelletjes naspelen en mijn woonkamer ombouwen tot een waar stort. En toch.

♥

Lotjetrek onder de kerstboom

In het Vlaamsche blogland kom ik veel gelijkgestemde zielen tegen. Lotgenoten die heden ten dage kond doen van hun aversie voor een overvolle, van kerstlichtjes flikkerende Veldstraat. Die liever van achter hun computer mandjes volladen, hun koffie in de hand. Huh-huh, knik ik dan. Stuur mij naar de Veldstraat en ik zoek geheid een smoes.

Ik kocht dus nog snel een lading cadeautjes voor mijn 'lotjes' onder de kerstboom. En in 1 beweging ook eentje voor mezelf. Of twee, eigenlijk. Soms is er niet veel overpeinzing nodig. Ik vond alles wat ik wou in 5 minuten. Fiew!



1. Bladwijzers van Koziol, 2. Appel lunchbox van Koziol, 3. Voorraadpot van Bonc, 4. Kip met gouden eieren schaal van Hollandsche Waaren, voor bij het zwarte schaap van hier (voor mezelf, uiteraard!), 5. Puzzel van Abodee (prachtig kunstige puzzels, stuk voor stuk), 6. Plateau Electric Ikat van Mariska Meijers, 7. Beker To Go van Koziol

Ik vind daar dus altijd wel iets naar mijn zin. Misschien omdat ik een zwak heb voor keukenspullen? Al waren die puzzels van Abodee een aangename verrassing waar de puzzelgekke kleuter vast veel plezier aan zal beleven. Ik kocht de Signale, om het nog een beetje haalbaar te houden voor de 4-jarige, maar mijn favoriet is de Mosaic. Om in te kaderen zo mooi!

Wat zouden jullie kiezen?

4 bordjes voor...

Jullie waren weer massaal aanwezig, en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Ons kinders volgen na een blogpost vaak even mee en dan kan zoon 1 het nooit laten om de dochter wat te jennen met uitspraken als: "Kijk, er zitten 15 mensen op Oon. Of wacht, 37 al! Of nee, 78! Nu zult ge wel helemààl plat zijn." Waarna zich altijd hetzelfde scenario afspeelt. Broer-zus gekissebis, ik moet er u geen prentje bij maken, zeker?

Maar kijk, ze hebben ook hun goeie momenten. Knipten, schreven en plooiden meer dan 200 briefjes. Zo veel meer pret dan random.org, zeker als je het kan uitbesteden, nietwaar?



Het trekken liet ik echter aan mijn eigen - door de temperaturen behoorlijk aangetaste, maar nog steeds - onschuldige hand over. Men moet het 'wij-zijn-vriendjes,-maar-het-kan-elk-moment-verkeren,-zeker-als-het-voor-de-foto-is' lot nu ook weer niet teveel tarten, dacht ik zo.

Vero (en nu hoop ik dat er maar 1 vero is): jij hebt de bordjes gewonnen! Stuur je me een mailtje?

Klaar voor de winter

Ik had iets in mijn hoofd en ik kreeg het er uit, net zoals ik had gewild. Of toch bijna.

Na het succes van deze broek werd op het lijstje bijgeschreven: 'een ribfluwelen broek voor de dochter (smal model)'. Een broek dus, die niet hoeft aangesnoerd te worden en waar ze ook geen bouwvakkerskont in heeft. Ik vroeg jullie hier al eens om advies op dat vlak. De Clarabella was een optie, maar deze ook: de Paperback writer uit Ottobre 6/2010. Zit haar als gegoten. Misschien nog ietsje hoger achteraan, maar verder perfect. Een mooi model, dat zeker nog navolging zal krijgen.

Verder ook een vestje zoals hier, uit het meest betoverende blauwe nicky velours.



Kijk eens hoe mooi dat aansluit!





Met die lusjes: bijna als echt!





Hmmmm, ik ruik bandwerk!

Oh! Als iemand van jullie weet waarom Flickr mijn foto's altijd nog een stukje donkerder toont dan het origineel in Photoshop, enlighten me!

Ribfluweel: Koekepeertje
Nicky: Pand Diependaele

Oh joy! It's kerstkaartentijd!

En dat zeg ik zonder het minste greintje ironie. Kerstkaarten schrijven, you gotta love it. Voor sommigen de hel, voor anderen de ideale gelegenheid om nog eens echte post te versturen. Hoe grondig ik dat hele kerst(decoratie)gebeuren ook verfoei, kerstkaarten schrijven blijft een taak die steeds met veel plezier wordt aangevat. Voor iedereen een mooie wens, dat is het doel. Passend bij de persoon in kwestie, en zeker niet voor iedereen hetzelfde.

Dit jaar geen zelfgemaakte kaarten (en voorlopig ook nog geen foto van de 3 musketiers), maar wel deze knappe kaarten van Willem Pirquin en Kanvaz. Als een ander het zo goed kan, waarom het dan zelf doen, dacht ik deze keer.

beeld © Kanvaz
Kanvaz heeft ook een categorie 'gratis en voor niks' waar je labeltjes of inpakpapier kan downloaden om thuis zelf aan de slag te gaan. Ideaal voor kleine geschenkjes of enveloppen.

PS: Mocht u denken dat ik het naaien definitief heb vaarwel gezegd... niets is minder waar. Ik heb een karrevracht aan dingen die ik u nog wil tonen. Als het weer nu eens zou meezitten! Ik wil zo-ho-on!

Weinig woorden.

Ik heb het van geen vreemden.


1988 was blijkbaar een intensief jaar op reisvlak.


Zijn theepot. Mijn gezaag. Mijn theepot.


Spicy aftershave. Al zo lang aanwezig in de badkamerkast als ik me kan herinneren. Nog altijd even vol.


Zijn hemd. Mijn trouw.
Bijna vier maanden.Alles ademt vader.

Kleur op tafel + giveaway

De Sint is zowat overal gepasseerd en hier en daar komt de kerstversiering alweer boven. De dagen zijn kort, het blijft donker, fotograferen is een marteling en mijn humeur kan eigenlijk niet tegen dat donker weer. Ik zoek dan ook graag mijn heil in kleurrijke voorwerpen.

Deze bordjes bijvoorbeeld. Een echt streepje zon aan de ontbijttafel. De tekeningen van Ingela P. Arrhenius had u natuurlijk al lang herkend. Ah, ja.

U wil die wel, zegt u? U kunt die krijgen. Inge van Kidsdinge stuurt een van jullie een setje van 4 bordjes op, netjes verpakt als een echt cadeautje.

Het enige wat u moet doen is hier een reactie nalaten en ons zeggen welk Kidsdinge item u de ogen uitsteekt. Simple as that. Dubbele winstkansen zijn er voor Facebook of blogvermeldingen.

Kidsdinge geeft wel vaker iets weg. Meer weten? Volgen kan op Facebook of voor uren kijkplezier ook op Pinterest.

Deelnemen kan tot donderdag 13 december, middernacht.

Het moet niet altijd speelgoed zijn.

Dat denken we namelijk af en toe. En velen met mij, dat weet ik. Nu de pakjesmaand er weer aankomt met Sint + Kerst + verjaardag van zoon 1 in januari bereid ik mij al voor op een papiermand die traditioneel weer overloopt van cadeaupapier allerhande.

In een boze bui gooide ik eruit dat de Sint dit jaar geen speelgoed zou brengen. Kind 2 en 3 keken mij even verbouwereerd aan, maar lieten dit allerminst aan hun hart komen. Wat wist hun moeder nu wat de Sint zou brengen?

Zoon 1 gniffelde stiekem achter mijn rug. Vorig jaar was het voor hem nog een twijfeljaar, dit jaar planden we samenzweerderig de bewuste Sinterklaasavond.

Hij - een absolute poezengek - ging uit zijn dak bij het poezendekbed van Snurk. Dat ik mij een ongeluk schrik als ik zijn kamer binnenkom neem ik er graag bij. Dat hij zijn bed in dook toen ik het versgestreken dekbed voor de foto op zijn bed legde... dat verklaart de kreuken. Er was gewoon geen houden aan.

Snurk heeft trouwens nog meer moois. Wij vonden onze kleine schat hier. Maar dit blijft toch mijn absolute favoriet.



Volgend weekend vind je Raamann op Wintersnuisteren, samen met Fleurfatale - Artemysia - Kanvaz en Evelien de Vlieger. Wij gaan er alvast onze kerstcadeautjes inslaan.

Over mislukte voornemens en toch voldaan zijn.

Ik riep gisteren uit tot 'afwerkdag'. Ik heb er namelijk een handje van weg om telkens aan iets nieuws te beginnen en het afwerken steeds maar uit te stellen. Mijn hoofd stond de afgelopen weken ook niet echt naar naaien, maar de goesting kwam terug en schoon schip maken is een goed begin.

Maar het draaide anders uit. Ik begon braaf met het afwerken van de slabben die nog een lintje moesten krijgen, maar toen had ik zin in iets anders en trok een toile ciréetje uit de kast. "Een pennenzak en een schriftjeshoes" zei mijn hoofd en ik luisterde gewillig.

Ik maakte een pennenzak volgens deze handleiding, maar liet voering achterwege. Ik stikte de naad onderaan door, zodat er geen losse naden waren.

Voor het kaftje wou ik net als zij propere hoekjes. Daar moest mijn hoofd even over nadenken, maar het lukte, ook al was mijn toile wat stugger dan deze die zij gebruikte.

De kleine man had niet veel aansporing nodig om aan het tekenen te slaan. Het schrift werd meteen gepersonaliseerd. Gevraagd naar de reden van dit bijna onooglijke naampje antwoordde hij: "Maar mama, de grote mensen schrijven toch ook in kleine letters? Grote letters is voor kleuters." De invloed van de derdekleuterklassers op hem is groot. Mijn kleuter doet lustig mee met het 'wij gaan naar het eerste leerjaar' verhaal. Nog even geduld, vriend.