Toen de jongste werd geboren, riep iedereen uit: "Hij lijkt als twee druppels water op de dochter!" Inderdaad, er was wel wat voor te zeggen, maar babyfoto's van de oudste zoon toonden duidelijk aan dat het drie kindertjes uit hetzelfde nest waren.
Broer en zus delen best wel veel. Ze hebben niet alleen dezelfde fijne blonde fluthaartjes (dank u, mama), een vreemde vorm van kaak (mama en papa), een beetje zorgen om hun hartje (papa), een even problematische relatie met eten (papa?), dezelfde borstverslaving (zeker niet papa), hetzelfde stemvolume (tja, wie eigenlijk?), en dezelfde kleine groei (echt geen idee), maar sinds kort ook dezelfde vreemde hersenkronkel: de imaginaire familie.
Dochter had destijds een 'andere mama'. Die was zo echt voor haar, dat het tot menig bedenkelijke blik leidde bij mensen die ons niet zo goed kenden. Zat daar een haar in de boter? Was de papa er met een ander vandoor? De 'andere mama' woonde gelukkig in Spanje en kwam op de proppen telkens de dochter in een oncomfortabele situatie zat. Mama geeft een uitbrander? De dochter roept boos: "Ik ga wel naar mijn andere mama!" Mama vraagt om iets te doen waar de dochter geen zin in heeft? Idem.Op een eind werd die andere mama gewoon deel van ons gezin en zeiden we zelf: "Ga dan maar naar je andere mama."
En toen, toen was die mama weg. Zomaar. Plots.
Tot vorige week. Toen kwam ze langs een zijpoortje weer binnen. De zoon bracht namelijk een 'andere broer + zus + papa' mee. Geen mama, nee. Die hadden we namelijk al. Sindsdien begint zowat elke zin met "Mijn broer/zus/papa die niet echt is,...". Wat volgt is het relaas van straffe stoten die ons steevast doen gniffelen. Zijn fantasie kent geen grenzen. Een waarlijk benijdenswaardig leven hebben onze 'ontdubbelde' huisgenoten.
Maar, waar komen die verzonnen personages dan toch vandaan? De zoon is altijd al goed geweest in verzinnen. Dat was duidelijk zijn manier om aandacht te krijgen aan tafel. Om weerwerk te bieden tegen de woordenstroom van een grote broer of zus. Waarom heeft het ene kind wel een imaginair vriendje en het andere niet? Moeten we dit alleen maar schattig vinden, of willen ze ons hier ook iets mee zeggen? Stof tot nadenken.
Inderdaad, stof tot nadenken... Hmmm, ik kan niet meteen antwoorden op je vraag. Misschien gaat het van je jongste ook zo weer weg..
BeantwoordenVerwijderenOnze zoon heeft ook een ingebeeld vriendje. Zij Satteke. Soms is het een muis die naast ons fietst, dan weer is het een koe, een andere keer een baby. En dan begint elke zin met: Mij Satteke.... De papa kan daar niet zo goed tegen maar ik ben ervan overtuigd dat het van voorbijgaande aard is!
BeantwoordenVerwijderenMeestal ben ik diegene die zegt: "zoek dan een andere mama", maar hier gaan ze toch niet mee in mijn fantasie ;-)
BeantwoordenVerwijderenBij ons gaat het nog ietskes verder en zijn het de mensen die gestorven zijn die geregeld naast de dochter lopen of boven haar bed zweven of in de hoek van de kamer zitten. Ik luister als ze vertelt, ze is nooit bang en ik zeg haar ook dat ze haar willen beschermen en komen kijken hoe ze het maakt.
BeantwoordenVerwijderenGrappig.
BeantwoordenVerwijderenHet doet met denken aan dat meisje uit het boek 'Chocolate' van Joanne Harris.
Dat hebben wij hier nog niet meegemaakt...geen advies van hieruit dus.
BeantwoordenVerwijderenHier heeft Eef (mijn 6-jarige dochter) al een paar jaar een elfenfamilie: papa elf, mama elf +zussen en broers elf. Die laatste veranderen regelmatig.
BeantwoordenVerwijderenDe elfenfamilie is zo echt dat een vriendinnetje van Eef al had gedroomd dat haar broertje vast zat in de elfenwereld van Eef.
Een ander vriendinnetje wilde een keer niet gaan slapen. Haar papa vroeg waarom: 'Ik moet door het raam blijven kijken, want Eef gaat vanavond op haar elfendraak langs vliegen.'
Als er iets niet mag, dan is Eef weg naar haar elfenwereld. Ik ben er zelf een beetje jaloers op: zo'n papa en mama elf waar alles wel van mag...
Mijn kleinste heeft er zo ook een paar. Hij heeft "Two-pence" die altijd weent en altijd verdrietig is, en die NIET MIJN VRIEND is (hij is wel de vriend van mijn zoon, maar niet van mij, kwestie dat ik 's nachts een beetje wakker lig en me afvraag of ik in een horrorfilm leef) en hij heeft "Snuffie" wie een eend is die achter onze vaatwasser woont.
BeantwoordenVerwijderenEn soms is hij ZELF een kikker. Een kikker die "Mister Puddles" heet.
Enfin, ge doet maar he? Ik vind het wel lief. Had zelf als kind een Duitse Scheper opgedroomd die Tony heette!
Herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderenDochter had vroeger een hondje (?)
ze vertelde aan wildvreemde(meestal mensen met ook een hondje) zeer gedetailleerd hoe het hondje eruitzag tot aan de kleur van de mand aan toe haha.(en ik stond erachter heel hard nee te schudden)
En zoon had toen ie klein was een onzichtbaar vriendje dat is ook weer vanzelf overgegaan.
Heerlijk toch, een rijke fantasie, daar kunnen we als volwassenen nog het een en ander van opsteken!
BeantwoordenVerwijderenAls jongste straks zeventien is en hij heeft het nog over zijn bedachte broer/zus/papa, tja, dan is het wellicht tijd voor actie.... nu nog niet.
Ik heb als kind een ingebeeld vriendinnetje gehad, Nietie. Gezien ik het mij nog herinner, neem ik aan dat Nietie er ook wel een behoorlijk lange periode geweest zal zijn. 't Is alleszins allemaal goed gekomen met mij, ik houd er geen imaginaire vrienden/familieleden meer op na, zo op mijn 26e ;)
BeantwoordenVerwijderenJa, dat verhaal doet heel wat belletjes rinkelen! Zo was ik vroeger elke dag "iemand anders" (en wist kleine broer op den duur niet meer wat mijn echte naam ook al weer was)en had ik hopen extra vriendjes en huisdieren (boos: "mama, pas op, je stapt op mijn babyleeuwtjes!").
BeantwoordenVerwijderenGe weet dat je tegenwoordig een volledig genenonderzoek kan laten uitvoeren? ;-)
BeantwoordenVerwijderenOnze Lukas heeft een hele tijd een imaginaire klas gehad. Wij moesten dan altijd wachten tot die ook allemaal uit de auto waren gestapt...
BeantwoordenVerwijderenThijs heeft ook een hele tijd een imaginair vriendje gehad: Bais en die woonde in Amerika. Hij kon niet naar zijn feestjes komen omdat dat te ver was, maar later ging Thijs er op reis gaan. Ondertussen hebben we Bais al een tijdje niet meer gehoord...
BeantwoordenVerwijderenStella heeft een tijdje een zus gehad. Daar vertelde ze over tegen iedereen die het wou weten en dan kreeg ik zo'n rare vragende blikken van mensen...
BeantwoordenVerwijderenIk vond dat wel grappig!
Maar haar zusje is ondertussen vertrokken. Ik vermoed met de komst van een echte poes!
Mijn broer had een vroeger leven.
BeantwoordenVerwijderenHij zei dan: " toen ik vroeger een dokter was..." en dan kwam er een hele uitleg.
Hij was ook de jongste van 3 en minst verbale ik denk dat dat zijn manier was om zich toch wat te laten gelden tijdens een gesprek.
ik denk dat je je er niet te veel zorgen over moet maken. Volgens mij heb je gewoon kinderen met een overvloed aan fantasie. En dat is alleen maar positief. Het worden (of zijn?) vast hele creatieve zielen,... En moeten we niet dagdagelijks enorm creatief zijn om het ritme te kunnen volgen dat ons opgelegd wordt?
BeantwoordenVerwijderenFien heeft ook enorm veel fantasie. Al gaat het niet zo ver dat ze imaginaire familie of vriendjes creëert. Maar ze gaat wel volledig op in rollenspelen. Als je dan niet mee doet zoals zij het vaar haar ziet, oelalala :)
Zo lang als je voor de imaginaire familie ook geen kleedsels moet maken, valt het allemaal nog mee! ;-)
BeantwoordenVerwijderenLol, Sanseveria.
BeantwoordenVerwijderenNogal chance, ja.
Is dat niet gewoon erg veilig voor hen? Dat ze alles onder controle hebben bij de ingebeelde familie. Als ze geen vat krijgen op de soms moeilijke echte wereld, dan vinden ze steun bij de familie in het hoofd. Maak je geen zorgen. Volgens mij heb je hééél creatieve kindertjes en zijn ze erg gevoelig. Het is een deel van het spelen.
BeantwoordenVerwijderenmijn zoontje (5) heeft een draakje in zijn broekzak wonen! (verhuisd wel altijd mee naar een schone broek) ik had er nog niet zoveel achter gezocht; gewoon veel fantasie - ik vind het wel schattig ;-)
BeantwoordenVerwijderengrz
Gniffel, ik vind het gewoon schattig. :-)
BeantwoordenVerwijderenMisschien krijg je ook een cadeautje extra nu op moederdag...
BeantwoordenVerwijderenMijn broer had vroeger een Oom Piet, en ik die had ik niet... Oom Piet zorgde ook voor een lading onduidelijke spulletje, die bij doorvragen 'in de bosjes' waren gevonden. Gelukkig heeft hij allang geen (imaginaire) dekmantels meer nodig.
BeantwoordenVerwijderenMij helpt het bij moeilijke dingen weleens te denken;ken ik volwassenen met dit probleem? Nu, er zijn geen volwassenen die niet praten (vroeger een hele kwestie bij onze oudste) en er zijn volgens mij ook niet zo veel volwassenen met denkbeeldige families.
Een neefje had vroeger ook enkele denkbeeldige vriendjes. Eén ervan was de Hovenax. Als je naar de winkel ging, werd eerst het neefje uit het zitje van de winkelkar gehaald en daarna moest ook de Hovenax eruit gepakt worden. Vrij gênant als er een lange rij achter je staat.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben ook lang een vriendje gehad. Ik heb het er altijd bijgenomen gelijk dat ik vier kinders had. Soms zat het blijkbaar op mijn schoot, zonder dat ik het wist. Ik hield er eigenlijk wel van, van dat manneke dat niet bestond.
BeantwoordenVerwijderenPlots, een paar maand terug, is hij zomaar naar de bergen verhuisd, en hij stuurt soms nog een kaartje, zegt Clarisse. Groeien is dat, peis ik, en zo'n vriendje (bij u een heel familie) helpt dat minder zwaar te maken. Fé toch.
Oh, en mijn mama verzon voor ons een broer vroeger, Johnny. We zagen hem nooit, want hij had zichzelf altijd in de nesten gewerkt op weg naar huis. Heerlijk vonden wij dat, en soms moeten we er nu nog om lachen.
BeantwoordenVerwijderenOnze zoon heeft ook een hele tijd 7 (!) broers gehad die in een ander huis woonden. Die broers waren heel stoer en groot en hij kon daar verhalen over vertellen... In het begin probeerden we hem nog op andere gedachten te brengen maar na een tijd deden we gewoon mee. Even mysterieus als ze gekomen zijn, zijn ze ook weer verdwenen.
BeantwoordenVerwijderenMijn oudste (volgende week 3 jaar) heeft een imaginaire spin. Die voor hem héél echt is. Soms sleurt hij ze mee in een luciferdoosje (met een rozijntje in, dan kan de Spin eten), soms is de spin stout en pikt zijn koekje (waardoor zoon héél hard begint te brullen - los dat maar eens op), soms rijdt ze mee met de bakfiets en regelmatig ga ik er blijkbaar op staan, wat mij een vuile blik van de zoon oplevert. En héél soms heeft de Spin nog een vriendje: de imaginaire krokodil...
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij is dat een manier om los te komen van de ouders, een houvast voor hen. Om de grote wereld beter aan te kunnen.
BeantwoordenVerwijderengoh... ik denk niet dat het erger dan een extreme hechting aan een wel bestaande knuffel of persoon. Imaginaire vriendjes of familie kunnen er altijd zijn, in tegenstelling to de echte. Dus ja, onze dochter wil steeds heel haar knuffelarsenaal meesleuren en oh wee al er 's nachts eentje ontbreekt ofzo...
BeantwoordenVerwijderenIk geloof dat ze niet ECHT denkbeeldig zijn, maar echt. Vanuit hoe ik het geloof: iedereen heeft een geleidegids in het leven. Iemand die er speciaal voor jou is vanaf de andere kant. Kindjes tot 6 jaar hebben daar vaak in bepaalde mate contact mee. Ze kunnen ze zien en/of voelen en mee communiceren. Daarna verdwijnt het vaak omdat we dan naar school gaan en onze hersenen daar gaan ontwikkelen en meer aandacht krijgen dan onze intuitie. Bij sommigen komt het op latere leeftijd weer terug. Zo ook bij mij. Ik kan ze ook zien. Ben ik gek? Ben ik wijs? Geen idee, maar ik ben wel gelukkig ;) Jouw kindjes vast ook :D
BeantwoordenVerwijderenAh, wij hadden hier 'oom'.
BeantwoordenVerwijderenWelke oom was niet duidelijk, maar als er thuis iets niet mocht, dan mocht het bij oom wel.
Ach ja, als ze daar blij van worden.
Overigens is oom rond een jaar of vijf weer verdwenen.