Over klaver. En veel afwas.

En toen wij, zo tegenover elkaar gezeten, elk onze lunch zo elegant mogelijk naar binnen probeerden te werken, ondertussen honderduit kwetterend, hoorde ik mezelf vragen: "Die klaver in mijn gazon, wat moet ik daar toch op gooien?". Vriendin G., die weet dat, dat weet ik. Vriendin G. heeft groene vingers, bakt het beste brood van de hele wereld, is goud waard in de keuken tout court en heeft een blog waar u letterlijk duimen en vingers bij aflikt, als u van koken houdt, tenminste.

Maar kom, het was de klaver die mij interesseerde. Vriendin G. weet dat allemaal. "Organische meststof strooien," zei ze, en ik knikte, terwijl ik een weerbarstig rucolablaadje terug mijn mond in duwde, "dat maakt het gras sterker en dringt de klaver terug." "Is dat geen vergif?" vroeg ik, altijd een beetje op mijn hoede voor tegennatuurlijk dingen. "Nee, dat is ok," zei ze, "maar het stinkt heel hard". En gelijk had ze. Jongens, jongens! Ware het niet dat ik een geëmancipeerd vrouwmens ben dat haar groenevingerloze wederhelft niet voor het minste opzadelt met ambetantigheden, 'gazon bemesten' had toch wel met stip bovenaan de door te schuiven taken gestaan.

Maar soit, ik mopper niet. Mijn tuin is weer helemaal groen. Nu mag het alleen nog stoppen met regenen zodat ik eindelijk weer blootsvoets door het gras kan waden, hopend dat ik dit jaar eindelijk nog eens bloeiende pioenen heb.