Het feest.

We hingen er weer aan dit jaar, aan een communiefeest. Jaja, u hebt overschot van gelijk, we hebben daar zelf voor gezorgd. Maar toch... wij zijn daar in eerste instantie meestal niet zo'n fans van. We hadden ongelijk, deze keer.

Dat de voorbereidingen niet liepen zoals gepland is een understatement van formaat. 'Oh,' dacht ik, 'een maand tussen Van Katoen en de communie, dat is een zee van tijd. Tijd genoeg voor twee extra hemden voor de zonen, een rok voor mij, wat gepruts hier en daar.' Maar zeg eens, zag u hier al veel naaisels passeren, de laatste weken? Ik dacht het niet. Deze keer niet omdat ik ze u niet wil tonen, maar des te meer omdat er gewoon geen zijn.

Al gauw werd duidelijk dat mijn hoofd de naaideadline die ik mezelf had opgelegd eenvoudigweg niet wìlde halen. Schrap rok voor mezelf. Schrap hemden voor de zonen. Het enige dat nog met plezier ineen gestoken werd waren vlaggenlijnen. We hebben nochtans al een aardige voorraad, maar mijn hoofd zag een tuin vol vlaggetjes. Naast vrolijke mensen en héél veel zon. Vooral dat laatste leek een probleem te worden, maar uiteindelijk kon het jonge geweld toch een hele middag buiten spelen.



De communie'kaart' had ook wat voeten in de aarde. Hopend op mooi weer stelden wij dit uit. En uit. En uit. En toen het echt hoog tijd werd, had de dochter geen zin.

Over het eerste idee kunnen we kort zijn. Het werkte niet. Hoewel ik wit anders heel mooi vind, deze foto van mijn meisje vond ik plots erg flets. En dus zwierde ik de dochter op onze klavervelden en kregen we toch nog min of meer wat we wilden. Niet helemaal, maar goed genoeg gezien de omstandigheden.




En dit werd de definitieve kaart.



Soit, communiefeest twee, een stressy voorbereiding ten spijt, was meer dan geslaagd.

Gele schoenen: Beau10
Appeltjesstof: Stof en Zo