Wie hier al even leest, of mij persoonlijk kent, weet wel dat we al betere zomers meemaakten dan deze. Hadden we twee maanden geleden kunnen vermoeden dat ons zo'n woelig tijd zou te wachten staan? Bwa ja. Woelig, maar fijn. En ook spannend en geheim en zo, daar had ik op gegokt. Het werd behoorlijk stormachtig woelig, instead.

Na de shoot sprong ik ruim 2 weken van het boekenschip af, om dan, murw geslagen terug aan boord te klimmen. Ik was stuurloos en volledig uit koers geslagen.

Sinds gisteren zie ik weer klaar. De wolken hebben zich niet langer boven mijn hoofd samengepakt, de koers ligt vast, het vasteland komt naderbij. We hopen de boot veilig in de haven te kunnen aanmeren, zo over een week of twee, en daarbij onderweg zo weinig mogelijk slagzij te maken.

Het is op de tanden bijten, het hoofd erbij houden en altijd maar voortdoen, net zoals mijn collega boekschrijvers mij hebben voorgedaan.

Ik doe dus naarstig voort, kinders uitbestedend als nooit tevoren. I have some wiedergutmachung to do, I'm afraid.

Jullie vragen ons al de oren van het hoofd, maar hold your horses! Nu alles is uitgedacht, uitgewerkt, uitgeschreven en gefotografeerd begint het echte boekenmaakwerk en moeten de patronen worden gedigitaliseerd.
Eind september zou hij er moeten liggen, en in ons hoofd is dat gewoon straks al.

Via onze blogs zullen jullie kunnen 'preorderen' zoals dat heet. Gesigneerd of niet. Afhalen of opsturen. Hou dat hier gewoon in het oog!

Vandaag zat ik voor het eerst in 3 weken weer achter een machine. Na een hele week naar het scherm staren was het tijd voor wat afleiding.
Het patroon? Nog even geduld. Het komt eraan. U zult bandwerk ruiken, I swear.


tricot van biologisch katoen: Stoere Jongensstoffen

HLZHI, London with kid

En toen was het plots donderdagavond en waren we minder dan 36 uur verwijderd van 'het weekend'. Wekenlang was het geen kwestie van wat we zouden doen, maar wel of we er zouden geraken. De vraag: "Gaan we nu naar Londen, mama?" werd steevast een beetje ontweken. Doodgaan kunt ge niet voorspellen, maar ons vader was ons gunstig gezind.
In 36 uur kan je veel doen. Kijken hoe laat uw trein vertrekt, bijvoorbeeld. Of welke metrolijn je moet nemen om tot aan het hotel te geraken. En dan blijft er nog wel wat tijd over om toch een klein beetje te plannen.

Op dag 1 deden we aan sightseeing met het kind dat vooral de bekende momumenten wilde zien. De Big Ben, Westminster, The London Eye, Tower Bridge, Tower Hill, Covent Garden... hij had het in zijn hoofd. Afgezien van het metroritje naar het hotel deden we alles te voet. In een ruwe schatting klokten we af op 15 kilometer. Niet moeilijk als je alles dubbel doet. De Big Ben moet je zien bij klaarlichte dag én ook nog eens als het donker is. Idem voor Picadilly Circus. Ons hotel (The Trafalgar Hilton op Trafalgar Square, een absolute aanrader) lag tussen die twee bezienswaardigheden in. Het kind dat stappen verafschuwt, stapte gezwind twee keer vijf kilometer om twee keer hetzelfde te gaan bekijken.




Veel rust was mij niet gegund. Winkelen of een terrasje doen is uitgesloten met een 9-jarige. Vooruit! Kom, mama! Yours truly shoot in de vlucht wat kiekjes. Veelal van wat zich boven haar hoofd afspeelde.



Het kind had the time of his life. Half uitgeteld begon ik aan dag 2. Nog bekomend van duizend vragen.

Waarom rijden er zoveel bussen in Londen?
Waarom hebben die bussen niet allemaal een opening achteraan?
Waarom gaan die deuren van die taxi's zo raar open?
Waarom zijn hier zoveel Chinezen/Japanners?
Waarom heeft iedereen hier een iPhone?
Waarom hangt hier nog vanalles van de Olympische Spelen?
Waarom rijden ze hier links?
Waarom zijn de musea hier gratis?
Waarom moet je dan wel zoveel betalen om de Tower te bezoeken?
Waar zijn we nu, mama?
Wanneer moeten we van de metro?
Waarom eten ze frieten bij de pasta?
Waarom staan al die mannen met een biertje op straat?
Waarom eten die kinderen chips bij hun boterhammen?
Ga je dat bordje eens lezen, mama?
En dat hier ook?
En wat staat hier?
Wat zegt die mevrouw?

Ik werd moe van mijn eigen te horen babbelen, nog meer dan van het stappen. Ook al babbelend kon ik hem niet bijhouden. Het kind zag steeds iets nieuws dat steeds weer onleesbaar bleek. Volgend jaar: taalkamp Engels. Voilà!

Wat het kind super vond?
Een reclamepaneel inkleuren in Covent Garden.
Op de iPad spelen in de Mac shop.
Proeven doen in het Science Museum (de moeite voor kleine en grote ontdekkers!).
Dino's en andere skeletten kijken in het Natural History Museum (lang leven de Fast Track geboekte gratis ticketten).
En met de metro rijden. Uiteraard.



Wat ik zelf fantastisch vond naast het allerzaligste hotel en dito badkamer en de kriebelsessie op zondagochtend? Dat was dit. Een kleine openluchttentoonstelling van Tom Stoddard. Zo aangrijpend dat ik er mijn kind door uit het oog verloor. Voor een minuutje of zo. Dat ene, loodzware moment van paniek... Maar kom, all's well that ends well.



Tip: Voor de dinotentoonstelling in het Natural History Museum kan je online gratis fast track tickets boeken, waarmee je dus niet hoeft te queuen. Een aanrader!

De zon in een doek.

Door het bloggen leerde ik al heel wat mensen kennen. Mensen die mijn wereld verrijken, elke dag, maar ook mensen die er gewoon zijn en me opbeuren, ook al ken ik hen niet.
Sommige mensen wonen vlakbij, anderen ver weg, wat eigenlijk relatief is, want in deze virtuele wereld is immers niets nog ver weg.

Toch is het altijd dubbel zo fijn als nieuwe contacten goed aanvoelen én je letterlijk twee straten bij elkaar vandaan woont.
Sofie en ik bleken elkaar te bewonderen. Ze heeft, net als ik, die drang om altijd bezig te zijn en creëerde er nog een nevenprojectje bij: Kanvaz. Veel kleur en veel wit. Dat zien wij allebei graag.

Ik viel meteen voor het frisse geel. Wat zon als tegengewicht voor mijn sombere zomer, dat moest het worden. Alleen kan ik niet kiezen waar ik het ga hangen. Gaten boren of nagels kloppen, dat doet altijd een beetje pijn aan mijn hart. Vandaar onze kale muren.
Wat zouden jullie doen? Witte achtergrond of toch maar de donkere?




De kinderen wilden graag stickers om op hun nieuwe schriften te kleven. Ieder heeft hier zijn kleur, al van de geboorte, en ze houden daar gek genoeg nog steeds aan vast.



En ik sloeg zelf ook iets aan. Omdat snorren ook voor meisjes zijn. Voilà!



Voor wie zichzelf 'lucky' voelt: er valt ook iets te winnen.

School in zicht!

Zo. Het einde van een hoofdstuk. We keren terug naar het leven zoals we het exact twee weken geleden achterlieten. Weer werken. Weer boekschrijven. Weer leven.

In alle commotie van de afgelopen weken boekte ik nog snel een kamp. Vijf extra dagen rust, dat hebben mijn hoofd en mijn lijf nodig om het 'normaal functioneren' weer op gang te brengen.

Het kleine volkje werd hier ondertussen goed voorzien van een lading nieuwe schooldoosjes en cakevormpjes (de voorzienigheid zelve, ik) van dit fijne retrowinkeltje. Boterhamdozen, fruit- en koekjesdozen... Elke avond een grote stapel vaat, waarbij telkens een diepe zucht weerklinkt bij het Lief, maar hé, beter dat dan koek- en zilverpapier, nietwaar?

Ik koos in functie van de schoolgaande jeugd, maar ze hebben ook keiveel voor de mama's. Ideaal als cadeautjesleverancier, want alles was prachtig verpakt.
Zoals u ziet is alles voorlopig nog 'van mij!'.

Home is where the heart is.

Ik ben weer thuis. Na meer dan een week uithuizigheid voelt dat een beetje irreëel. Het leven gaat gewoon door. Alles zo banaal. Vrolijk meedoen met de kinderen aan Vosselare put? Toch maar even niet. Met elke handeling komt de gedachte: "Hij ligt daar nu."

Maar tijd heelt alle wonden. Toch?
Dus loop ik maar wat doelloos rond, probeer de draad van het huishouden terug op te pikken en geniet ik van de kleine, mooie dingen.





Ik kreeg ook lieve post uit Korea. Dank je wel!

En toen ging het licht uit.

"Those we loved but lost are no longer where they were,
but are always where we are".
Je was de beste, papa. ♥

Ahoy, kleine Sam!

Toen ik, aan het begin van de zomer, nog genoeg tijd had om achter haar veren aan te zitten, toen stak ik zo en passant eens een jumpsuit in elkaar. Dankzij de heldere uitleg was dat eigenlijk een fluitje van een cent. Veel werk, dat is waar, en veel stappen, dat is ook waar. Ik moet hierbij de handleidingenschrijver in mijzelve steevast forceren om ze ook effectief te lezen. Maar het loonde.

Hier lijkt het nog alsof ik van doorlopende prints geen kaas had gegeten.



Ik kreeg versterking van een stoere piraat en las effectief alles van a tot z.
Ik vocht alleen een beetje met de drukknopen.



Ik was gecharmeerd door dat schoon poepke.



Ik knikte instemmend bij zoveel logica om die pijpen af te werken.



Ik gebruikte mijn verstand en slaagde er wonderwel in om de print mooi te laten doorlopen (hurray!). Ziet dat.



Nu alleen nog een klein Sammeke vinden. Dan zou dat nog schattiger zijn.
Had ik dat nu eens tien jaar eerder gekund. Ik had bandwerk geroken.

Piratenstof van Bora bij Stoerejongensstoffen.

De Japanse bloemenjurk

Er was eens een jurkje dat zo mooi was in zijn eenvoud dat het van de eerste aanblik op mijn netvlies bleef gebrand. Het beeld was zo sterk dat het ook in pre-Pinterest in mijn hoofd bleef steken. Het duurde een hele tijd voor ik het patroon ook effectief uit het mapje haalde. Angst om dat perfecte beeld te verknoeien. Kent u dat ook?

Enfin. Ik kreeg een stofje in handen en dacht meteen terug aan het jurkje. The time had come.

Jullie herkennen het patroon wellicht van deze jurk, eentje waar jullie allemaal een mening over hadden. Dit bloemenjurkje was echter de eerste, maar die mocht ik toen nog niet tonen.

Het deed mij in eerste instantie wat aan een djellaba denken, wellicht door de halsuitsnijding, maar ze droeg het al heel vaak de laatste weken en wij zijn er nog steeds blij mee.



Soms zitten wij elegant...



... strijken wij eens door ons haar...



... lachen wij onze scheve tandjes bloot...



... en soms zijn wij gewoon halve jongens.
Dat gaan wij niet doen op onze bookshoot, morgen!



Stof en lint: *cozette*

* Dank je wel aan iedereen die mij na de vorige post een hart onder de riem stak.

Oon draait door

Als ge zou weten dat uw kind zijn laatste dagen zijn geteld, dan zoudt ge toch alles laten vallen en daar 24/7 naast gaan zitten?

Als ge weet dat uw vaders dagen effectief zijn geteld, dan hoort dat bij het leven dat momenteel met een rotvaart voortraast.

Een schoteldraaiende artiest in het circus van het leven. That's me.

De stilte van 1 kind

We zijn vaak alleen, zij en ik. Tenminste, de afgelopen weken, toch. Terwijl de jongens uit logeren zijn, blijft zij bij mij. Uit vrije wil. Genieten is dat. Ook al doen we niet echt iets, we zijn samen. Zij speelt, ik werk, we zwijgen en zijn gewoon bij elkaar.

Soms lees ik een verhaal voor, of zij mij. Ze kruipt op schoot. Slaapt bij ons. We pakken elkaar vast. Vaak. Iets wat anders door haar niet altijd wordt geapprecieerd. Nu wel. We hebben precies wat schade in te halen, zij en ik.

Ons sandwichkind moet maar al te vaak opboksen tegen de broers. Haar stemgeluid als beste wapen. Geen jongens die ongevraagd haar kamer binnenlopen. Die haar speelgoed durven te beroeren. Die bovenop haar gaan zitten in een gevecht.

Zo stil is het in huis.

Oon verliest haar cool. Soms. Een beetje.

Oon leeft haar leven meestal behoorlijk chill. Beetje werken, beetje huishouden, beetje naaien, beetje bloggen, beetje social life. Ze vindt dat wel ok zo.

Maar nu. Nu voelt ze hete adem in haar nek. Hete adem die ervoor zorgt dat ze haar jongen niet meer terugvindt in haar nest dat 'huishouden' heet. Waar ligt dat verdraaide tornmes nu weer? En dat zoommaatje, dat is ook al een week spoorloos! En och, verdorie, daar gaat het speldendoosje weer tegen de vlakte. Grom!

Bergen stof liggen te wachten op een schaar. Fournituren in alle kleuren liggen verspreid over de werktafel. De Mac ernaast, want u wilt daar wat schrijfsels bij. Het fototoestel in de aanslag, want u wil waarschijnlijk ook graag duidelijke foto's? O! Dit moet er nog bij. En hier ook nog wat! En deze foto, is die duidelijk genoeg? Jaag ik die nog eens door Photoshop?

Naast werken, spendeert Oon haar dagen aan naaien. En denken. Hele dagen en hele nachten lang.

En 's avonds zijn wij zo afgepeigerd dat wij naar onze voeten kijken en die troep onder onze tafel niet eens meer erg vinden. Of toch maar een beetje. Met onvaste hand leggen we dat vast voor u. En slepen wij ons naar onze zetel of ons bed, om daar nog een beetje verder na te denken.

"Maar waar zijn die twee nu toch mee bezig?" vraagt u zich misschien af. Wel, nog even geduld. Met een ferme trap onder onze kont halen we fluitend (ahum) onze eerste deadline: de shoot! Woehoew! Maar daarvoor nog 7 dagen stress. Brand een kaarske als ge wilt.