De stilte van 1 kind

We zijn vaak alleen, zij en ik. Tenminste, de afgelopen weken, toch. Terwijl de jongens uit logeren zijn, blijft zij bij mij. Uit vrije wil. Genieten is dat. Ook al doen we niet echt iets, we zijn samen. Zij speelt, ik werk, we zwijgen en zijn gewoon bij elkaar.

Soms lees ik een verhaal voor, of zij mij. Ze kruipt op schoot. Slaapt bij ons. We pakken elkaar vast. Vaak. Iets wat anders door haar niet altijd wordt geapprecieerd. Nu wel. We hebben precies wat schade in te halen, zij en ik.

Ons sandwichkind moet maar al te vaak opboksen tegen de broers. Haar stemgeluid als beste wapen. Geen jongens die ongevraagd haar kamer binnenlopen. Die haar speelgoed durven te beroeren. Die bovenop haar gaan zitten in een gevecht.

Zo stil is het in huis.