Mijn 'morgen' van hier was uiteindelijk een beetje en retard, maar kom, u wacht nu al zo lang, over die extra dag gaan we nu ook niet vallen, toch?

Zo ergens tussen de officiële fotoshoot en drukken van het boek deden wij hier thuis nog eens van fotoshoot. Geënsceneerd, uiteraard.

Vandaag wat foto's van 'de dingen', zoals die hier deze zomer door het leven gingen. Alles wat geen kledij was, kreeg de stempel 'ding'. Handig om het onderscheid te maken op vergaderingen en zo.

Hier lagen onze dochters in hun jurk van p.72 en jurk van p.78 op de kussens van p.112.



Maar ook het heerschap kon wat zachtheid aan zijn derrière wel appreciëren.



De zoon, all set for the beach, of misschien wel voor Plage Tatoeage met de strandmat van p.134.



De strandmat doet ook dienst als speelmat...



... en heeft een handig opbergzakje voor uw sleutels, telefoon en ander kleinood dat u aan zee zandvrij moet houden.



En hier het meisje dat ik het vaakst van al zag deze zomer, met sokken die toevallig (echt, echt!) bij de tas van p.122 pasten. De tas is een basisversie met twee bevestigingsmanieren voor de hengsels. Je krijgt de uitleg hoe je een gsm zakje voorziet én de optie om een haakje voor je sleutels te voorzien (en neen, dat hadden we niet uit dat andere boek, nietwaar Riet?).



Wil je nog meer dingen zien? Neem dan geregeld eens een kijkje in onze Flickr pool.

Maar wat staat er nu juist allemaal in dat boek van jullie?

Het boek is er! En van de weeromstuit kan ik precies alleen nog maar crappy foto's nemen. Ik word overspoeld met vragen, vandaar een snelle blogpost met - hopelijk - al een pak antwoorden op jullie vragen.

De cover, die kenden jullie al.



Grote witte muren zijn superhandig om een boek op te hangen.
't Ziet er al goed uit, niet?



Een trotse zoon in zijn sponsen trui met kraag.



Een al even trotse dochter die met veel plezier pirouetjes draaide voor de fotograaf.



Een jurk met streepjes voor een klein indiaantje.



De kleine in de trui van zijn zus. De trui van de shoot ging naar 't kleine Gustje.



Zo vonden wij ons eerste exemplaar. In de wall of fame van de uitgeverij. Kicken!



En voor alle nieuwsgierigen: de inhoudstafel.



Morgen, met wat geluk, meer deftige foto's van wat andere dingen.

Bestellen kan via eenvoudigweg via mail. We geven je dan graag alle praktisch info.

Spread the word!

De pennenzak en het euh... andere.

Ik maakte nog eens een pennenzak. Dat was lang geleden. Zonder tab, ja. Less is more.
Eigenlijk is dat toch echt een fluitje van een cent, zo'n pennenzak. Ik ben weer helemaal verslingerd.



U ziet daar nog iets liggen, zegt u? Aha. Klopt! Dat 'iets' is 'iets' uit ons boek. Met een beetje geluk hebben wij dat boek vrijdag in onze handen. Wie erop gebrand is om er volgend weekend al mee aan de slag te gaan moet zich ofwel zaterdag richting ons huis reppen of zich op zondagnamiddag richting de Standaard Boekhandel op Sint-Baafs begeven, alwaar Griet en ik de allereerste exemplaren zullen overhandigen. Aaaah! Finally!!!

Onze pen ligt al klaar.

Het is de wind.

Wij zijn zeeliefhebbers, maar niet in de zomer. Geef ons een wandeling langs het strand met een snedige wind, of een winterzon en wij zijn keihard fan.
Dan leggen wij in ons hoofd dit nummer op, denken wij aan ons vader en bleiten wij een beetje. Niemand die dat ziet. Het is de wind, kinders. Het is de wind.

This says it all.

Het was fijn, daar, donderdagnamiddag. 15 verschillende kussens. Iedereen content. Hoop ik.

Klik hier voor meer foto's.

De Postbodejacob.

Ik sprak dus over twee broeken, ja, maar het model kreeg het alras op zijn heupen en ging er dan maar bij liggen. Dat was uiteraard de perfecte pose om aan te tonen dat het verhogen van de taille bij het achterpand een dreigende bouwvakkerskont perfect weet af te houden. Enige orchestratie bij crisismomenten is ons niet vreemd. Elk nadeel heb zijn voordeel, nietwaar?

De marineblauwe gabardine kon een kleurig stiksel wel verdragen en aangezien het kind keihard into tenuetjes is, matchte ik dat met zijn oude nieuwe trui.

Dat ziet er al meer als een echt Jacobje uit.

♥ ingestikte plooien

Deze keer dus geen vrolijk lachend kindeke, maar wel eentje dat jammerde:

'Ik heb geen zin in foto's!'



'Ja, ja, ik sta wel even rechtop voor jou. Héél even dan. En krijg ik dan een ijsje?'



'Wat? Geen ijsje? Waaaah!'



'Draai u ne keer, jong.' (Draait zich gewillig. Vierjarigen, tssss.)



Het vervolg? Het kind gaat vrolijk spelen en beslist terstond zijn postbodebroek nooit meer uit te trekken. En zijn trui ook niet. En zijn slip al helemaal niet. Euh, jong, we gaan dan toch even moeten klappen, zenne.



Postbodebroekstof: Sjiekebiele

De Winterjacob.

Ik maakte op een vrije zondagmiddag 2 broeken voor het jongste bonenstaakkind. Ondertussen sprongen de drie musketiers het stoeltje dat we kregen bij de geboorte van kind 1 finaal in gruzelementen.

Aan dingen beginnen op zondagmiddag, dat is altijd roeien met de riemen die je hebt.
Ik vond nog streelzachte velours in de kast en een stukje knalgele paspel. Perfect.
Ik paste het Jacobpatroon aan (nog altijd maat 92 voor de zoon van 104). Het is nog breed, maar doenbaar, mits wat meer naad. Het blijft een zaligheid, broekjes in elkaar steken. Vandaag geen rits, enkel een nepgulp. Ritsen zijn a waste of money op 4 jaar.



Velours van Koekepeertje.
Aymara trui van Lunabloom.
Schoenen van Beau10.

Vaarwel.

Voor u hier een halve hartaanval doet: het is mààr vaarwel aan iets triviaals, don't you worry. Zo af een keer op uw kin kloppen, dat is toch fijn? Een maand geen stof kopen, bijvoorbeeld (al doe ik daar nu eigenlijk niet aan mee) of een maand geen broeken dragen (een eitje!).

Veertig dagen zonder suiker lijkt mij wel wat. Dat is alweer een eind geleden. Ik hield het toen wel 40 dagen uit, maar geen dag meer. Het jaar beginnen en eindigen in schoonheid, dat lijkt mij wel wat.

De volgende weken en maanden staan er niet veel festiviteiten op de planning. Dat maakt het altijd draaglijker. En geef toe, die gewone Sinterklaaschocola is toch gewoon niet te vreten? Onze paaseieren liggen hier nog altijd een beetje zielig wit uit te slaan. Dus ik zou moeten kunnen 'neen' zeggen. Toch? Hoe moeilijk kan dat zijn? Ahum. *imaginaire roloog naar mijneigen*

Wat ik ga missen? Een heleboel, denk ik.
Kom, waar liggen die mandarijntjes hier?

Qua echte zoetigheid alvast deze koekjes van den Aldi. Ik kom daar niet zo veel, maar sinds de dochter a fancy heeft voor de jonge kaas van daar, toch wel een keer in de maand.



De notenpasta van Le Pain Quotidien. Yummie!



En half opgezogen plakkerige waterijsjes.



Wat zouden jullie missen?

Olifant met melksnor.

Zoals u ondertussen wel al weet zijn t-shirten met een enveloppehals een beetje mijn dada. Ik maak die effenaf zot graag en als ik ooit plannen had voor een winkel, dan was dat zeker een van de dingen waarmee ik u om de oren zou slaan, promogewijs.

Pyjama's zijn hier ook een topper. Wegens snel klaar en de daaraangekoppelde instant voldoening. Een pyjama in combinatie met een enveloppehalst-shirt is dan ook een waar plezier. Zowel om te maken als om te zien.

De dochter die het altijd warm heeft en als enige van ons gezin nog zonder dekbed slaapt, bibbert 's ochtends een eind weg. Ze is dan ook vaak niet uit haar bed te porren, waardoor er weinig tijd overblijft voor ontbijten en van die ene boterham moeten we nu ook weer geen vetlaag verwachten. Toch is ze werkelijk volledig uit deze pyjama gegroeid en dus stond een nieuwe olifantenpyjama met lange mouwen bovenaan de prioriteitenlijst.

Het Lief vindt dat paars weerzinwekkend lelijk. Toegegeven, paars is au fond ook niet aan mij besteed. Het was dan ook een van die impulsaankopen uit mijn beginnerstijd. Dat kunt u mij vast wel vergeven. En anders, 't is een pyjama. De kans dat u mijn kind in levende lijve in haar pyjama tegenkomt en daar van de weeromstuit een migraineaanval van krijgt is wellicht zeer miniem.

Zo. Schol!

Ook Oon werd geraakt.

"Oktober is de maand waarin de bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet." Of ik de actie van Stichting tegen Kanker ook onder mijn bloglezers kon bekendmaken, stond er vriendelijk in de mail. Auch. De nog jonge wonde opnieuw wat verder opengehaald.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik twijfelde. Misschien net omdat het nog zo vers is. En ik geen behoefte voelde om dat nog maar eens op te rakelen. Maar toen ik alle pro's en con's had opgelijst, bleek er maar 1 iets te tellen. Dat er geld nodig is, verdorie. Veel geld, zodat ooit, misschien, ooit, al die mensen hun strijd niet voor niets zullen strijden.

Ook mijn vader was bij de verliezers. Geen borstkanker, maar kanker is kanker, het suckt altijd. Zijn eindstrijd was kort, zijn strijd onvoorstelbaar lang. Twaalf was ik, toen het verdict viel. Ik zie mezelf nog staan, op de speelplaats, in tranen, omdat ik dacht mijn vader snel kwijt te zijn. Dat gebeurde niet. Hij vocht zich erdoor. Maar het zwaard bleef hangen. Boven zijn hoofd. Boven mijn kinderziel. Op ons hoede voor elk vreemd symptoom, bij elke nieuwe controle.
De ziekte keerde terug, vele jaren later, op een andere plaats. Ook deze keer won zijn lijf. De derde keer was er teveel aan. Twee. En. Twintig jaar. Tweeëntwintig jaar met dat zwaard. Dat maakt al wonden along the way, geloof mij.

Ik ben nog elke dag blij voor al die jaren die ik wél nog met hem heb gehad.
Niet iedereen heeft zoveel geluk.

Omdat kankeronderzoek nog lang niet is afgerond zamelt Stichting tegen Kanker centen in. Via www.ikbengeraakt.be kan je iets doneren. Dat kan al vanaf 5 euro. Je kan er zelfs je eigen steunteam oprichten, iets waartoe ik mij - vergeef het me - momenteel niet geroepen voel. Zij heeft er wel een, dus als je iets kan missen, sluit je aan.

De laatste loodjes.

Vandaag hebben we een afspraak bij de uitgeverij. Dan gaan - hopelijk - alle fouten die nu nog in flitsend geel staan eruit. Naar het schijnt kunt u er donder op zeggen dat er toch nog ergens iets niet koosjers zal blijven staan, maar denkt u dan maar dat we gewoon verblind waren door de schoon foto's.

We zijn er dus bijna. Oef! Door onvoorziene omstandigheden zaten we halverwege al een pak achter op schema, maar na een inhaalbeweging konden we de schade toch enigszins beperken.
Niettemin, u hebt lang genoeg gewacht. Met een beetje geluk heb u er snel een nieuwe aanwinst bij.

Griet en ik voorzien jullie exemplaar maar al te graag van een krabbel of een persoonlijke boodschap. Willen jullie bestellen via de blog, dan vernemen jullie daar binnenkort alles over. Hold your horses dus nog even. De bestelprocedure is bijna rond.

Wie ons in levende lijve wil zien, zakt best af naar een van onderstaande vrolijke evenementen.

✂ 28/10 Standaard Boekhandel Sint-Baafs, Gent
✂ 01/11 Boekenbeurs, Antwerpen
✂ 03/11 Pand Diependaele, Oudenaarde
✂ 10/11 Stiel en Stijl, Korbeek-Lo
✂ 01/12 Pret à Marché, Eeklo

Er staan nog een paar plaatsen op de planning, dus hou het hier in de gaten voor meer updates. Ook op de bijeenkomsten van onze naaiclubs, De IJverige Wijven en Sewing is Fun zal je het boek kunnen kopen.

Op Stiel en Stijl zijn we in elk geval al in excellent gezelschap.

Feeling kinda orange

Ik heb een stille voorliefde voor oranje, momenteel. Ik had het zelf nog niet beseft, maar mijn opmerkzame zoon maakte mij daar attent op. Oranje ondergoed, een fluo (ja, echt knal!) oranje slaapt-shirt. En overal mandarijnen, mijn nieuwe verslaving. Ik eet ze met kilo's. Hoe zuurder, hoe liever.

Vanaf vandaag is het dus officieel. Ik ben zo breed als mijn twee jongste naast elkaar.



Deze foto maakte ik ooit voor het blotebenenproject, maar verscheen nooit. Toen was ik verslaafd aan sinaasappels.




Vermiljoen gaf op een beurs ooit stukjes flockfolie cadeau. Uit 1 stukje kreeg ik net twee snorren. Ik flockte er een op de body voor een nieuwe meisjesbaby en toen wou de dochter er ook een.
"Kijk, mama, die body is bijna even breed als mijn eigen t-shirt." Euh, ja. Als dat maar goedkomt.



Ziet dat. Ik ga dat boven hun bed hangen.



En verder speelde ik wat met de belichting in Photoshop. Altijd goed voor uren pret. Misschien heb ik door het sombere weer nog méér nood aan kleur en heldere foto's. Ik wil lenteeeeee!

De speeltuin van IKEA (met gratis workshop)

Edit: De workshop zit vol, ik heb een wachtlijst (ook vol). Iedereen die reageerde via mail of hieronder zou een mail moeten hebben ontvangen. Is dit niet zo, mail me.

Of ik eens een workshop wou geven, voor een klant van hen. Het klonk allemaal een beetje mysterieus, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Mijn voornemen om overal nee op te zeggen, dat is pas voor 2013, dus hier kon ik nog gerust 'bwa ja, misschien wel' op antwoorden.

De klant in kwestie bleek IKEA te zijn, die het nieuwe jaar volledig rond textiel laat draaien. Textiel, ik weet daar wel weg mee, ja.

Welke naaister houdt tijdens haar IKEA bezoek niet even halt bij de meterwaren? Ook ik sloeg in mijn begindagen daar stoffen in voor placemats, kussens, tassen, en zelfs een Poäng makeover. Maar ook de stoffen die niet in de meterwarenhoek te vinden zijn openen perspectieven. Wat dacht u van een dekbed als strijkplankhoes? Of rok? Of godbetert als broek? Om maar te zeggen: een mens moet niet altijd binnen de lijnen kleuren. IKEA is niet alleen voor kinders een grote speeltuin.

Dat dachten ze vast ook toen ze plannen maakten voor dat pop-up atelier waar ondergetekende een workshop mag geven, over een goeie twee weken in Brussel. Wie vrij is op donderdagnamiddag 18 oktober (van 2 tot 5) én wie zin heeft om bij mij en IKEA te gast te zijn voor een workshop 'kussensmaken' die kan hieronder enthousiast 'ikke ikke ikke!' roepen. Beginner of gevorderde? Maakt allemaal niet uit. Als je er maar zin in hebt!



Quanta costa? Helemaal niets. U bent te gast, nietwaar? IKEA voorziet in stof en fournituren, zal de hongerigen spijzen en de dorstigen laven en stuurt u naar huis met niet alleen een splinternieuw kussen voor uw bank, maar ook een goed gevulde goodie bag. An offer you can't refuse, I think.

Allé, kom! Wie doet mee? Inschrijven kan tot zondagavond 14 oktober.

Zo. Ik ga een boekje lezen op de bank, met mijn nieuwe kussen. Hm.