Ze had nieuwe oorbellen gekregen. Gele én roze roosjes. Bijna drie maanden stelde ze het ruilen van de voorlopige oorbellen uit, bang voor de pijn die dat zou opleveren. Het viel al bij al mee, want voor roze oorbellen, daar mocht je wel wat pijn voor lijden. Toch gingen eerst de gele in haar oren, want een roze outfit, die had ze niet. Nu het winter wordt hangt dit tenuetje namelijk onaangeroerd in de kast. Ik wist dus wat me te doen stond.

Bij deze temperaturen ging ik voor wat extra laagjes. Eentje met rondomrond kleine plooitjes, en een tweede laag met een 3 meter lang gerimpeld katoentje. Dat ze daardoor nu een poep heeft neemt ze er graag bij. Als het maar assorti is.





Stof: Bambiblauw

Where did we go wrong?

Het zag er goed uit. Zondagmiddag, tekentijd. De kousenvoetjes harmonieus naast elkaar aan het schoolbankje.

"Wat heb jij daar getekend, jongen?" vroeg ik in het voorbijlopen.
"Een kindje in een doodskist, mama." Hm. Daar kon ik mij gelijk nog in vinden, hoe luguber de gedachte ook was. Maar vijf minuten later was het iets wat hij niet kon beschrijven. Iets dat hij op tv had gezien, en een beetje eng was, maar toch ook niet, want alles kwam goed, mama.



En als je het niet kan beschrijven, dan speel je het maar na.



Zou het iets met een goochelshow te maken hebben? Let's hope so.

Vossensokken Fraulein Prusselise bij Hello Josephine
Appelsokken Smafolk bij Petitfours

A touch of neon pink in the morning.

"Al die pins op jouw Pinterest borden, doe je daar dan ook iets mee?" Wel. Ja. En nee.
Ik pin in vlagen. Soms dagen na elkaar een hele hoop, soms een paar weken niet. Pinnen doe ik voor mezelf. Omdat ik hou van mooie dingen. Niet omdat ik al die dingen ook allemaal wil hebben, laat staan uitproberen. Al zou ik natuurlijk ook niet nee zeggen tegen een volledige muur met al deze prachtige prints. Oh, oh, wat zou dat mooi zijn!

Ik pin dus echt vooral om te kijken. Want als je al het moois in de wereld niet kan bezitten, dan is het net zo fijn om het allemaal verzameld te zien in jouw eigen mappen.

De DIY pins die echt tot de verbeelding spreken, die hou ik in mijn achterhoofd. Als je alles al in huis hebt, dan is dat iets dat er ooit eens moet van komen.

Zoals deze. De spuitbussen dateren nog van hier, de bokalen zijn gerecycleerd en de diertjes (poezen, voor de zoon) komen recht uit de Zeeman.



Ik legde het deksel op een yoghurtpotje. Zo kon ik mooi rondomrond spuiten en bleef geen plekje onbedekt.



De dieren spoot ik ook. Alleen de keel/buik van de poes bleef wit.



De poezen werden vastgelijmd met secondelijm.



En toen bedacht ik dat ik die halfbespoten yoghurtpotjes best wel kon gebruiken als theelichtjeshouders. Bij In-pakt zag ik dat ze washi tape gebruikten om theelichtjes mee op te fleuren. Ik probeerde het, maar bleef er wel de hele tijd bij. En ja, hoor. Het werkt perfect!



Misschien dat de kerstperiode zo toch iets beter te verteren valt.

sint, je moet niet tefeel geeven. oke.

Dit vond ik vanmorgen op haar bureau. Haar brief aan de sint. Ik las een heel opsomming en glimlachte om de 'pleemobil', de 'lego frens' en de 'plastiesiene'. Maar bij de laatste zin sloeg ik echt dubbel.

"sint, je moet niet tefeel geeven. oke"

Woorden + giveaway

Ik ben met woorden in mijn hoofd geboren. Ik heb er precies nooit moeite mee om iets op papier te zetten. Met de kerstdagen in aantocht komt dat goed uit. Ik vond prachtige kerstkaarten en kijk er al naar uit om die vol te pennen met de mooiste wensen.

Toen ik een oud schoolbankje in huis haalde en het groene formica tafelblad me deed wegdromen naar lang vervlogen tijden, dacht ik plots aan deze kaarten van Petite Madeleine. De puzzel viel in elkaar. Zo simpel kan het leven zijn.

Deze kaartjes met een retro toets zullen binnenkort volgepend ons huis verlaten.



Al moet ik nog eens denken naar wie ik deze zal versturen. Hm...
Maar geef toe, ze zijn toch gewoon zalig. Niet?



Ik bestelde bij In-pakt ooit een button van Bo. Ik kreeg daar al veel fijne reacties op.



Nu geef ik er eentje weg! Naai je zelf of ken je iemand die naait en wil je graag deze button en het bijbehorende kaartje (leeg of beschreven, jij kiest!) in de bus krijgen, laat dan hieronder een reactie na. Net op tijd om een klein sinterklaascadeautje te scoren, lijkt me.



Volgen of dit bericht delen, is altijd fijn.

- deze give away is afgesloten -

Ster

Het gebeurt niet zo vaak dat kind 1 enthousiast is over nieuwe stof (die hier altijd haast onopgemerkt in huis binnenkomt). Kind 2 heeft een radar voor alles nieuws. Zij riekt dat. En eigent zich als de vliegende bliksem ook prompt alles toe. Kind 1 niet. Die berust.
Als hij dan al eens iets ziet dat hem bevalt, dan kleef ik er in gedachten het label 'voorbehouden voor kind 1' op, in afwachting van gebruik.

Nu zei ik al dat kind 1 die kakafonie aan kleur niet meer zo erg weet te appreciëren. Toch bleef de stof niet lang liggen. Hij had namelijk zelf een idee. "Een winterpyjama, mam, met een broek in spons, en lange pijpen om mijn benen in op te trekken." Dat kon geregeld worden en al gauw was een sterrenpyjama een feit. Opnieuw met een brede V-kraag waar ik momenteel zwaar fan van ben. Het geeft hem iets American footballachtigs, iets stoers, iets waar ik mijn zoon niet meteen mee associeer. Niettemin, het staat hem. De kleuren van het sterrentricot zijn uitzonderlijk mooi. De tweede foto is kleurecht, niets gephotoshopt hier. Ze maken ons helemaal vrolijk, zelfs bij het ontbijt. (Wel kom, toch een beetje.)






Ik maakte, na zoveel voorbeelden op Pinterest, ook een wolkenkussen. Dat zag er heel goed uit toen het was getekend, maar opgevuld lijkt het eerder een medaillepodium dan een wolk. De zoon vond het eigenlijk best te pruimen en benoemde het prompt tot zijn leeskussen. En laten we nu net niet moeilijk doen over alles wat het lezen bevordert, nietwaar? De ene kant sterren, de achterkant een restje van de blauwe velours van hier. Over dat zacht liggen hoeven we ons alvast geen zorgen te maken.

Sterrentricot: Bambiblauw

De broek met een verhaal.

Verkeert de eigenaar van deze stilaan gigantische proporties aannemende stoffenstapel hier ten huize in een blauwe periode? Ge zoudt het zo denken, na deze en deze broek. De derde Jacob is een specialleke. Voor u misschien niet, voor mij wel. Deze broek is er namelijk eentje van mijn vader. Mijn vader droeg dat namelijk graag, zo'n ribfluwelen broek met brede ribbels. Ik ben daar niet zo'n fan van, wegens een behoorlijk hoog oudemannengehalte, maar mijn vader mocht dat, hij behoorde tot de juiste categorie.

Na zijn dood hield mijn moeder voorzichtig een soortement van late zomerkuis en ik bood maar al te graag mijn diensten aan. De ideale kans om hier en daar een kledingstuk te redden. Een broek zonder knoop, een trui met een gaatje... De kringwinkel vindt dat maar niets. Ik werd daar een beetje week van.

Deze floeren broek is er eentje uit pima katoen. Hier deden mensen bijna lyrisch over pima katoen, en deze broek glansde inderdaad als was ze splinternieuw. Uit de pijpen knipte ik 2 nieuwe pijpen, en omdat er niet genoeg stof over was om een nieuwe tailleband te knippen, tornde ik de originele tailleband er af. Dat ging vlot en leverde me een proper broekje op. Eentje met echte bandjes voor een echte riem.

De zoon had er geen zin in, maar we lachten ons later wel een breuk toen we de foto's bekeken. Het fietsje waarop ik hem nog eens wou fotograferen bleek nu echt te klein. Knieën tot op de grond, en tot ver onder het stuur. Krijg ik het wel over mijn hart om dat fietsje weg te doen? En if not, waar moet ik het dan laten. Dilemma!






Noot: Als je broeken recycleert, en je beslist om de zomen te behouden (dat spaart weer wat omzoomwerk), maak ze dan toch maar eens los. De broek die er splinternieuw uitzag en geurde naar mijn moeders wasmiddel, herbergde toch een halve zandbak in de zomen.
't Is maar dat ge 't weet.

Dienstmededeling aan Nederlandse wij-willen-ook-een-boek kopers

We krijgen geregeld eens de vraag of het boek ook in Nederland te krijgen is. Awel, dat is het helaas nog niet. Pas na nieuwjaar, naar het schijnt.

Om die reden heeft Griet een prima plan bedacht. Wie in Nederland woont en toch graag een boek wil krijgen van de Sint of onder de kerstboom, die kan bij ons bestellen en dan sturen we een knappe koerier richting Nederland die dat daar op de post doet. Dat scheelt ongeveer 3/4 in verzendingskosten, can you imagine?

Dus: stuur een mailtje en je krijgt alle praktische info toegestuurd. De boeken gaan op de post op 26 november.

Eindelijk rust.

De afgelopen weken waren behoorlijk heftig. In de rush van de hoerastemming 'Jee, we hebben een boek! En het ligt in de winkel! En het staat in de top 10!' liep ik mezelf soms wat voorbij. Ik werd bedolven onder mails en telefoontjes. Vriendinnen liepen af en aan om zo snel mogelijk dat boek in handen te krijgen. En we signeerden. Tot wel 4 keer op 8 dagen. Ik was zo gek om op 24 uur wel 400 kilometer te rijden. Maar dat was ook de laatste stuiptrekking van die hectische week. Toen was het op en was iedereen blij dat het zondag was en niets meer hoefde.

In alle hectiek van het leven scharrelde kind 3 bovendien ook nog ergens een oorontsteking op. Die kwam niet echt gelegen, maar kom, na bijna 10 jaar kinderen waren we nog steeds oorontstekingleken. Niet slecht, I should think.
Na 36 uur afwachten - volgens vriend Google geneest dat immers vanzelf - en het onrustige kind sussen en knuffelen - het Lief had het echtelijke bed ondertussen geruild voor het bed van kind 3 - , trok datzelfde geweldige Lief toch maar richting dokter. Het kind spartelde heftig tegen en zijn 'mama, ik wil bij jou blijven!' trok een kras op mijn hart, maar elk zijn professie, dacht ik zo, en deed stoer van 'Tut, tut, jij gaat mee met papa.'
Het kind kwam - hebt u het ooit anders gezien? - vrolijk kakelend en met een eigen jargon van 'antibiotica' en 'gehoorgang' terug en in afwezigheid van het Lief mocht yours truly verpleegster spelen. Not my cup of tea, I assure you.

Later op de week kreeg ik daar trouwens de perfecte verklaring voor. Al rondhossend op het www met een slaperig kind op schoot stootte ik op dit:

"Met de andere luchttekens (Weegschaal en Tweelingen) deelt Waterman zijn intellectuele en sociale vermogens, zijn idealisme en spontaniteit, onbevooroordeeldheid, alsook een eerder abstracte en koude benadering van emoties van anderen, gekoppeld aan een sterke vrijheidsdrang."

Ziet, het ligt niet aan mij. Ik kan er niet aan doen dat verpleegster spelen mij niet op het lijf geschreven is. Ik zag twee vakantiedagen door mijn neus geboord. En een date om eindelijk een pop te maken. Dat was even balen.
Maar au fond mogen we niet klagen. Het leven is goed. En mijn Lief is een Weegschaal. Komt dat goed uit, zeg.

4 voor 4

En zo zaten we op een avond met z'n vieren voor het computerscherm. Al van de eerste seconde weerklonk: "Dat wil ik hebben!" Greedy little monsters! Maar deze keer wel goed te begrijpen. We shopten 4 kleine cadeautjes bij Kidsdinge. Voor iedereen iets.

De kleine jongen koos resoluut voor 2 kleurrijke houten auto'tjes. Meestal probeer ik hem met zachte hand weg van nog meer auto's te leiden, maar deze keer mocht dat best. U moet weten, soms pik ik mooi kinderspeelgoed en etaleer ik dat op de kast. Een kleine, onschuldige afwijking.

Ik maakte een half autoparcours, zoals ik hier had gezien. Voor ik mijn volledige rol opsoupeerde, wou ik wel even kijken of het in de smaak viel. It sure did!



Geheel in de stijl van de leesgrage dochter: het boek met de geweldige tekeningen van Tom Schamp. Hier in handen van de al even (voor)leesgrage zoon, die eventjes meer aandacht had voor zijn tenen.



Kidsdinge is misschien niet echt dé webwinkel voor grote kinderen, maar toch koos de grote zoon spontaan voor Batapuzzel van Djeco, goed voor uren spelplezier in een klein doosje.



En ik? Ik mocht de rest opsouperen. Aan een ander zwak van mij: kaartjes. Kleurrijke kaartjes van Bora, Miss Honeybird en Darling Clementine waar ik nog een bestemming voor zoek.



Als iemand nog cadeautjes zoekt...
Wij worden in elk geval heel erg vrolijk van zoveel kleur op deze sombere zondag.

En nu op de Facebookpagina een nieuwe winactie!

Nieuwe setjesinspiratie

Soms zijn de eenvoudigste dingen net de mooiste. In mijn beginblogdagen vierde 'de pennenzak' hoogtij. Ik bevoorraadde een hele hoop meisjes en toen viel het stil.

Nu had ik - na het maken van de rugzakken voor het boek - nog stukjes stof over, waar er nog makkelijk een pennenzak uit te persen was.



Nu nog twee mannelijke slachtoffers vinden om de sets aan cadeau te doen.



Om het af te leren maakte ik er eentje uit een prachtig stofje van Petit Pan.



Stof sets: Vermiljoenshop (de Rocket Launch Club nu tijdelijk aan een wel heel erg klein prijsje)
Stof Petit Pan: Bambiblauw
Handleiding: hier

De ontdekking van een eigen stijl.

"Die grote van u, mag die niet meer op de blog?" komt mij zo familiegewijs ter ore. Die grote, ja, die viel de laatste maanden wel uit de boot als het op handgemaakte dingen aankwam. Dat komt voor een stuk omdat 1. mijn tijd beperkt is, 2. het kind ruim voorzien is van kleren en 3. hij een eigen stijl nastreeft, die daarom niet altijd aansluit met wat er in mijn stoffenkast te vinden is. Ik maal daar niet om, want de stijl waar hij zich goed in voelt, die weet mij uitermate te bekoren.

De zoon van bijna 10 voelt zich namelijk opperbest in meer 'klassieke' kleren. Een strakke jeans, een hemd, een cardigan. Hij plukt de mooiste en kleurrijkste combinaties uit zijn kast. Kleurrijk, maar stijlvol.
En die ooit zo geliefde drukke Scandinavische prints... Als je bijna 10 bent is dat nog wel ok. Voor een pyjama dan.

Deze combinatie koos ik voor hem, compleet overdonderd door dat truitje van FUB. "Papier is gewillig," zei mijn vader altijd. Vaak had hij gelijk, want op papier zien sommige dingen er beter uit dan in het echt. Deze keer ging die vlieger niet op. Toen ik het truitje in handen had, voelde dat precies zoals ik me had voorgesteld. Wollig, zacht, licht en uiterst comfortabel. Precies zoals de perfecte trui hoort te zijn.

♥♥♥ voor zonen die zichzelf blijven en niet meedoen met de groep ♥♥♥
★★

Trui FUB ★ T-shirt Marcel de Bruxelles ★ Jeans Mini Rodinialles bij Goldfish

Egels in bed.

Er was ooit een tijd, nog niet zo lang geleden, dat ik effectief dingen naaide. Aan een rottempo. Nu, daarentegen... Ik krijg niets uit mijn handen. Gelukkig heb ik een voorraad.

Bij Koekepeertje vond ik nog wat van deze Metsola spons. Ik maakte al deze pyjama uit Metsola spons en ook na tig keer wassen is hij nog altijd mooi.

Het was de bedoeling om een pyjama voor de jongste te maken, maar bij het doorschuiven van de 'te kleine' pyjama's, bleek dat hij er wel meer dan genoeg te hebben. Met iets langere mouwboorden bleek de dochter er ook nog wel in te passen. Ondanks de jongensachtige kleuren bleek zij niet vies van wat nieuwe, zachte spons.

Voor het bovenstukje gebruikte ik eens niet mijn all time favourite, de enveloppehals, maar de V-hals die ik hier ook toepaste.



Spons: Koekepeertje

Er is ook nog een leven, ja.

En? Hoe gaat het met jou? Ik krijg de vraag dikwijls, de laatste weken. Naast alle boekenwerk heb ik immers ook nog een job, kinders, een huishouden en een Lief dat werkt en studeert (3e jaar, we zijn er bijna!). Wonderwel gaat dat allemaal. Soms moeizaam, maar het gaat. Dat er zo weinig vrije momenten zijn om ons sociaal leven weer op te pikken is hard, maar na die laatste examenperiode komt dat vast weer goed.

Soms doelt men niet op de staat van mijn huishouden of de vrije dagen op mijn kalender. Soms vist men naar de volharding die ik hier dacht in staat te zijn te tonen.

Ik moet u zeggen dat ik zondig. Zo af en toe. Een stukje zwarte chocola. Wat sojadrank. Maar een beetje blijft een beetje. "Een koekje en het pak moet op", dat zat er niet in de laatste weken. Sympathiseer gerust mee over dat volledigepakkoekenopvretensyndroom, ik weet gelukkig dat ik niet de enige ben die daar zo af en toe mee te kampen heeft. Soit. Ik had het dus niet, de afgelopen weken. Geen koek raakte ik aan. Geen choco aan mijn mes. Geen Dessert 58 die smolt op mijn tong.

Maar. De lastigste week van de maand moet nog komen. U weet wel. Die week ervòòr. Als u alles wat min of meer los of vast zit gedwongen naar binnen moet werken. Duimen dat ik niet bezwijk, dat mag altijd.



Zo, na een tussendoortje en een fietstocht, ga ik mijn strijk-van-twee-weken-ver eens wegwerken. Het leven, dat staat niet stil, nee. Zo even op pauze duwen zou anders wel handig zijn.