Er zijn zo van die momenten waarop ik mijn beide pollekes mag kussen, omdat ik toch iet of wat met een naaimachine overweg kan. Als ik heel eerlijk ben, denk ik daar elke dag aan. Elke dag, als zijnde, elke ochtend, wanneer ik voor mijn kinders kleren uit hun kast graai. Die twee jongsten van mij, u weet dat zo onderhand wel, zijn eerder aan de smalle kant. 18 kilo en 16 kilo voor 120 en 106 cm, dat zijn verhoudingen die in het verleden menig Kind en Gezin verantwoordelijke bedenkelijk (om niet te zeggen 'vermanend') hebben doen kijken. "Eet ze/hij wel goed, madam?" Toegegeven, van 6720 gram op 1 jaar zou ik ook niet vrolijk worden, but it is what it is.

Ondertussen zijn we wel geoefend in het selecteren van merken voor fijne kindjes. Dat lukt vrij aardig, al blijven broeken en soms ook truien vaak een probleem.

Voor het 'te-brede-truien-met-te-korte-mouwen' probleem vonden we deze oplossing, maar omdat de cardigan met stip het meest voorkomende kledingstuk in onze kleerkasten is, moest daar dus ook een mouw worden aangepast (niet letterlijk).




Omdat we voor deze winter wel meer dan behoorlijk voorzien zijn van truien, twee exemplaren zo ietwat op de groei.
Jup, dat is een bibberige foto van gerecycleerde mouwen.



Mijn favoriet, in een ondefenieerbaar groen. Met zalige knopen van ergens.



En zo zonder broek zeggen we? Welja. Ik liet mij ook eens gaan in de H&M en weet nu weer waarom ik die winkel al jaren links laat liggen. Mijn kinders passen gewoon niet in die kleren.



Mocht iemand interesse hebben in een groene broek van een wreed schoon soort groen in een maat 110, ongedragen, mét label, voor 15 euro inclusief verzending is ze van u.

Tricot: Mirabelle

De winnaar.

U had van ons nog een trekking te goed. Om niet telkens de briefje-trekken-uit-het-potje methode toe te passen, verzonnen we een nieuw plan. Het moet toch een beetje avontuurlijk blijven, niet?

We perforeerden rondjes, schreven er een nummer op en stopten die in een ballon. We bliezen de ballon op, lieten die los en plakten uit de rondvliegende papiertjes 1 aan onze natte vinger. Ah! Dat was fijn.




Nummer 53. Als ik goed kan tellen is dat Joke!

Moederen

Of hoe ik op de 21e dag van het jaar in mijn zetel neerzeeg en dacht: "Ik hoef niets. Ik ben moe, ik kan slapen. Morgen gaat iedereen weer naar school en heb ik tussen 1 en 4 het rijk weer voor mij alleen." Ik zuchtte even diep. Het idee van vrijheid leek eindeloos lang geleden. Toen na week 1 (ik) en week 2 (de zoon), in week 3 ook de dochter ten prooi viel aan een overdosis bacteriën leek het idee van nog een week moederen me eerder een opgave dan een genot. Ik knorde af en toe als ze om beurten jengelden om schootje te zitten. Als ze harten stalen met hun "Maar mama, ik wil gewoon altijd bij jou zijn." Ik knorde een beetje en liet hun liefde recht naar mijn hart gaan. Naar dat plaatsje waarvan je weet dat het de herinnering voor altijd zal bewaren. Daar waar beelden zich opstapelen, hier en daar verbonden met een woord. Beelden van de zachte trekken van een slapend kind. Van een kind dat even smakt en knarsetandt als je haar haren uit haar mond strijkt. Van mijn eigen proestlach die ik met de hand op de mond moet onderdrukken als ik de 'palmboom' zie die ze met haar elastiekje in het donker op haar voorhoofd heeft geplant. Van dat fijne, broze handje dat het mijne grijpt, die lange wimpers die van elkaar wijken en dat hese stemmetje dat slaperig zegt: "Ik zie jou graag".

Het moederplekje van mijn hart.

Niettemin. "Morgen is iedereen weer het huis uit, dacht ik, en koop ik tulpen voor mezelf." Ik mijmerde nog een beetje verder over wat was en nooit meer terugkomt. En toen ik uitgemijmerd was, haalde ik dit boekje uit het rek. Ik had het afgelopen zomer gekocht en meteen verticaal geclasseerd. Perfect voor een avondje mij-tijd. Relax.

10

Hiep hiep voor de zoon die vanavond - allé, kom, ja, vandaag dus - 10 wordt.

Dat perfect gave kind dat twee weken na zijn due date nog geen aanstalten maakte om ons te vergezellen. Dat mij twee keer 24 uur liet afzien, op 2 verschillende dagen, met 0 cm vordering op de teller. Dat zijn vader opzadelde met een heilige schrik voor bevallingen, wegens teveel getrek, geduw, gesleur en bezorgde gezichten.

Maar 't is u vergeven, jong. Mijn mooie eerstgeborene. Een echte tiener. Wow.

Tas nr. 27 *

Sinds nieuwjaar zit een nieuwe kleurencombinatie in mijn hoofd. Ik zou alles wit-geel-grijs-zwart kleuren. Ik zoek al maanden naar een geschikte combinatie voor een tas die ik haar beloofde in ruil voor een print. Die combinatie kwam er maar niet. Ik ben geen tassenmens en iets maken voor een ander is altijd nog een beetje moeilijker.

Maar toen zag ik de tas met verzonken rits uit het boek van Sanne en Riet. Een simpele tas op het eerst gezicht, maar toch ingenieus in elkaar gezet. Ik ging overstag. En toen viel plots alles op zijn plaats. De grijze wol die ik wou gebruiken voor een winterjas leek wel vriendjes te willen worden met de gele paspel die op mijn naaitafel rondslingerde. En ja, ik had nog een gele rits, driehoekjesstof voor de voering en fluo geel voor de binnenzakken. It was meant to be.







♥ die schouderband.



Ik haalde fournituren bij Liel, om een verstelbare schouderband te maken, maar ik volgende zo geconcentreerd de stappen dat ik het gewoon vergat. De volgende keer dan maar.



Want ja, eigenlijk wil ik er ook wel eentje voor mezelf.



* Niet echt tas nummer 27 voor mij, maar wel recept 27 uit het boek van Sanne en Riet.

▲▼▲ giveaway ▼▲▼

Vijf dagen zij aan zij met een ziek kind. Dat is met momenten heftig, maar toch ook fijn. Ik heb de afgelopen dagen ook hard gelachen. Vier jaar en 8 maanden en goed voor elke dag een gevatte uitspraak.

Het was ook een tijd van thuiswerken (lang leve flexibele bazen!) en dus thuis zijn als de postbode met pakjes kwam. Pakjes die ik bij Cosykids had gekozen. Pas bij het openen zag ik dat alles driehoeken had.

Nieuwe broodplankjes voor nog minder ochtendlijk gegrom.



Kaartjes van Kerry van Seventy Tree. Ik heb de Smile poster al een jaartje bij mij thuis hangen en kocht er al vaak passende kaartjes bij. Goed om weten dat je haar werk nu ook in België kan kopen.





Het baby boek waar ik heel benieuwd naar was. Alleen al om de vormgeving is dat een pareltje. Ik kan het niet meer gebruiken, maar iemand van jullie misschien wel.



Zoals jullie zien kunnen jullie ofwel een setje kaartjes winnen, ofwel het babyboek. Laat een reactie na met daarin je voorkeur en laat me weten welk item uit de webshop jij graag cadeau zou doen.

Deelnemen kan tot en met woensdag 23 januari.

Afwezig

Ik ben afwezig, hier, I know. To be honest, ik geniet daar even van. Niets moeten, dat was zowat mijn voornemen voor dit jaar en tot nu toe ben ik daar wonderwel in geslaagd.

Ik begon het jaar zonder stem. Drie dagen lang produceerde ik enkel een hees gepiep. Tot op vandaag ben ik nog steeds niet van mijn hoest af. De riem gaat eraf en het lichaam laat het afweten. How familiar.

Ik hield mijn bacteriën/virussen ogenschijnlijk voor mezelf. Tot ik deze nacht enkele keren mocht interveniëren bij het bed van de jongste. Gesneuveld, dat kleine sprotje. Het noopt me tot nog meer huiselijkheid en zetelzitten. Tot voetjes wrijven om zo de slaap over zijn onrustige lijf te laten komen. Tot aflevering na aflevering True Blood kijken, omdat hij wakker wordt van zodra ik mijn zachte halve vierkante meter naast hem durf te verlaten. Het maakt me rustig. Gelaten. Life is well. Ik zie mijn kinders graag. Ik moet niets. Alleen maar leven en gelukkig zijn.

Alles is van ondergeschikt belang als iemand zegt: "Mama, ik wil in jouw handen slapen, dan kan ik naar jouw hartje luisteren." ♥

Twinkle, twinkle, little star

Ik heb de beste schoonouders van de wereld. Voilà, dat is er uit. Ge weet dat zo niet, in 't begin, maar kijk, na meer dan 16 jaar blijkt dat mijn schoonmoeder dat ook goed had aangevoeld, toen ze mij een glaasje fruitsap en een stoel aanbood, daar waar haar zoon mij wat verloren aan de tafel liet staan. Ja, ja, 't was liefde op het eerste gezicht, ook van die kant, maar dat beseffen én toegeven, dat was voor de zoon duidelijk andere koek.

Maar kom, het ging hier over mijn schoonouders. Naaien voor ouders en schoonouders, dat moet zowat het moeilijkste zijn. Wat naait ge in godsnaam voor uw schoonvader? Tot hij zich na een avondje op de kinderen passen liet ontvallen dat die dekentjes in de zetel toch wel heel aangenaam zijn om onder weg te duiken. Aha!

De zoektocht een blauw stofje (de enige voorwaarde) had iets meer voeten in de aarde. Het eerste blauwe maaksel (met bloemen, Liberty, geen fotografisch bewijsmateriaal voorhanden) werd door de huisgenoten toch wat té vrouwelijk bevonden en werd doorgeschoven naar mijn moeder (sorry, ma!). De nieuwe collectie van Lizzy House bevatte wel wat blauwe/mannelijke/niet kinderachtig/kinderlijke stofjes. Bingo!

Het is ondertussen in gebruik genomen en goedgekeurd door ondertussen, euh, laat eens tellen... 4 paar voeten.



Stof: Twinkle Twinkle Teal van Lizzy House
Fleece: Artevelde

Het Apple hemd voor meisjes

Het was héél lang geleden. De stapel 'hemdjesstoffen' groeide langzaam aan, tot ze tegen de plank erboven stootte en er dus iets moest worden ondernomen. Deze, deze en deze werden nog eens uit de kast gevist. Het verdict? Zo goed als te klein. Dju, zeg.

Maat 110, dus. Die zou het worden. Ik gebruikte nu eens de kraag in twee delen van Spiegelstiksels en was tevreden over het resultaat. Ook goedgekeurd: dit folieke aan de mouwboorden en voorpanden, wat voor een nepsluitbiezeneffect zorgt. Ik ben fan van sluitbiezen en dit is een snel en makkelijk alternatief bij het Apple model. De volgende keer knip ik nog wat extra naadwaarde, want nu zijn ze toch wel heel smal.

Niettemin, het was weer een feestje aan mijn naaitafel. Een hemdje, dat was mijn allereerste grote uitdaging. De binnenkant van dat eerste hemdje is niet om aan te zien, maar ik was zo trots.

En toen bleek 'de volgende maat' voor zoon 2 nog eindeloos veel te groot. Geen nood, dacht de dochter, ik claim die wel even voor mezelf. Er kwamen nog wat frivolere knoopjes op om het wat meisjesachtiger te maken en ziet, het Apple hemd is hier in huis ook goedgekeurd voor meisjes.



♥ die kraag ♥





Nog even leren om de 'sleppen' ook in de broek te stoppen...



En onze kleren voor morgen liggen al klaar. Het was een zàààlige vakantie.



stof: cozette

Snelle, simpele vlaggenlijn

In onze vriendenkring worden weer een aantal baby's verwacht. Dat was lang geleden! Ik werd gevraagd om 'welkomcadeautjes' voor die ongeboren baby's te voorzien. In een neutraal stofje dat zowel voor jongens als meisjes kon dienen. Hm. Moeilijk vond ik dat. Als ik stofjes koop, heb ik heel vaak al een beeld van wat ik ermee ga maken en zit dat jongens/meisjes onderscheid dus in mijn hoofd gebeiteld.

Tricot dat voor jongens en meisjes kan dienen... dat had ik bijvoorbeeld niet. Of het zou effen moeten zijn. En zo werd het iets heel simpel. Een vlaggenlijn in tafelzeil. Goed voor winter- en zomerkindjes. Om de voorgevel te versieren, of de tuin voor het zomerse wij-heten-de-baby-welkom feest. Gedaan met elke avond de vlaggen binnen te halen. Laat het maar regenen (met mate, deze zomer, dank u).

Voor een vlaggenlijn heb je niet gek veel tafelzeil nodig. Zeker niet als je de print in twee richtingen kan gebruiken. De vlagjes hier zijn 17 cm hoog en 17 cm breed.



Ik stikte twee vlagjes op elkaar. Hoe mooi ik ook op de lijntjes knip, ik kan precies nooit twee vlagjes perfect op elkaar krijgen. Gelukkig knip je deze vlagjes gewoon wat bij.



Als alles af is, en bijgeknipt, vouw je een biaislint dubbel en stik je de vlagjes op gelijkmatige afstand tussen het lint.



En dan krijg je zoiets:



Het tafelzeil van Petit Pan heeft eigenlijk zelfs geen twee kanten nodig. Ander tafelzeil kan ook perfect 1 kant hebben, zeker als je toch weet dat je vlagjes tegen een muur of tegen de haag zullen hangen. Simpeler dan dit is echt onmogelijk.

2012 in foto's.

2012 was een heftig jaar. Er was Van Katoen, de communie, het boek. Om over de zorgen over mijn vader nog te zwijgen. Niettemin had alles - ondanks die grote inpact op ons gezinsleven - ook hele mooie kanten. De ervaringen die ik dit jaar mocht opdoen, de mensen die ik leerde kennen, dat was allemaal keihard de moeite waard.

Toch proberen we hier om in 2013 iets minder ambitieus te zijn. Iets meer neen te zeggen. Iets minder hooi op onze vork te nemen. Ons voornemen voor dit jaar: wat meer terugplooien op ons gezin. Samen leuke dingen doen, dat vooral. We begonnen al goed en legden gisteren onze vakantie voor deze zomer vast. Na meer dan tien jaar trekken we terug naar ons geliefde Schotland. Daar kijken we al zo ontzettend hard naar uit.

Op verschillende blogs zag ik mooie overzichten. Dat was zo fijn om te zien dat ik er ook graag eentje wou maken als herinnering.

Ons bezoek aan Londen mocht uiteraard niet ontbreken. Net als alle winderige uitstapjes naar zee. En alle gekke snoeten die me telkens deden beseffen hoe erg ik van hen hou.



Op naaivlak begon ik het jaar met een reeks hemdjes, overwon ik definitief mijn jurkenangst, deed nog wat t-shirtbandwerk en sloot af met een stapel Jacobbroeken.
Kleursgewijs had ik in 2012 overduidelijk een voorkeur voor blauw en geel. Met hier en daar een beetje fluo.



★We wensen jullie allemaal een fijn nieuw jaar!Dank je wel voor jullie aanwezigheid en sympathie!★