Moederen

Of hoe ik op de 21e dag van het jaar in mijn zetel neerzeeg en dacht: "Ik hoef niets. Ik ben moe, ik kan slapen. Morgen gaat iedereen weer naar school en heb ik tussen 1 en 4 het rijk weer voor mij alleen." Ik zuchtte even diep. Het idee van vrijheid leek eindeloos lang geleden. Toen na week 1 (ik) en week 2 (de zoon), in week 3 ook de dochter ten prooi viel aan een overdosis bacteriën leek het idee van nog een week moederen me eerder een opgave dan een genot. Ik knorde af en toe als ze om beurten jengelden om schootje te zitten. Als ze harten stalen met hun "Maar mama, ik wil gewoon altijd bij jou zijn." Ik knorde een beetje en liet hun liefde recht naar mijn hart gaan. Naar dat plaatsje waarvan je weet dat het de herinnering voor altijd zal bewaren. Daar waar beelden zich opstapelen, hier en daar verbonden met een woord. Beelden van de zachte trekken van een slapend kind. Van een kind dat even smakt en knarsetandt als je haar haren uit haar mond strijkt. Van mijn eigen proestlach die ik met de hand op de mond moet onderdrukken als ik de 'palmboom' zie die ze met haar elastiekje in het donker op haar voorhoofd heeft geplant. Van dat fijne, broze handje dat het mijne grijpt, die lange wimpers die van elkaar wijken en dat hese stemmetje dat slaperig zegt: "Ik zie jou graag".

Het moederplekje van mijn hart.

Niettemin. "Morgen is iedereen weer het huis uit, dacht ik, en koop ik tulpen voor mezelf." Ik mijmerde nog een beetje verder over wat was en nooit meer terugkomt. En toen ik uitgemijmerd was, haalde ik dit boekje uit het rek. Ik had het afgelopen zomer gekocht en meteen verticaal geclasseerd. Perfect voor een avondje mij-tijd. Relax.