Dat de weken voorbij vliegen, de dagen langer worden - net als de haren -, en de mouwen dan weer korter, die simpele vaststellingen, die kunnen me plots overvallen. 'Het is al eind mei,' denk ik dan, 'en het kind is vijf. Serieus. Wanneer is dat gebeurd?'

Mijn hoofd kan soms niet volgen. Niet dat dat hoeft, want het voornemen voor dit jaar was terugplooien op dit gezin en minder moeten. Trager leven heeft zo zijn voordelen. Ik heb meer tijd voor en beleef meer plezier aan dingen die ik jaren heb genegeerd. Geen zelfopgelegde deadlines moeten halen werkt ontspannend. Zo ontspannend soms, dat het plots weer vrijdagavond is, en de naaimachine er nog even onaangeroerd bij staat als een week geleden. Ondanks alle intenties. Alles blijft liggen. De broeken die enkel nog een zoom vragen. De brieven die op de post moeten. Het gras dat nodig moet gemaaid. Maar dan. Is er niet nog tijd genoeg?

Ik ging voor het eerst in een hele lange tijd naar Ikea en kocht er wat nieuw, fris groen voor het huis. En een lading kaders voor een makeover die ik jullie hopelijk snel kan laten zien.

Schatten

We hadden een drukke week, en ook een druk, maar heel fijn weekend.
Er waren zorgen, maar ook volop momenten om gelukzalig achterover te leunen en te denken: 'Het is goed.'

De jaszakschat van de zoon. Zijn voorkeur voor oranje, die lijkt er niet uit te gaan.



Een rommelmarktvondst voor mij. Oude liefde Hergé. 1950. Geen geld.



Koffie drinken uit een nieuw kopje dat ik zal moeten redden uit de handen van de zoon met de oranjevoorkeur.



Op 3 dagen twee verjaardagsfeesten voor de twee jongens. Een lading vijfjarigen en een bende tienjarigen, goed voor heel wat testosteron in huis.



Zouden we volgende week weer eens tijd hebben om iets naaierigs af te krijgen? Hm?

Vijf

Mijn cadeautje werd vijf. Vijf, begot.

Hij dacht vast: 'Scheer u weg, vier!'



Al zou het ook kunnen dat het ridders en prinsessen thema van vorige week er voor iets tussen zat.



'Kijk eens vriendelijk,' vroeg ik, bij poging 7438 om de vervaarlijk met zijn wapen zwaaiende ridder te ontwijken en tegelijk de ontspanknop in te drukken. Maar ik geef toe: 'Sta eens stil!' kwam er ook bij kijken, inclusief licht dwingende ondertoon. Maar of het resultaat beter was... oordeelt u zelf.



We started off met dit gezicht, nochtans, dus het zwaard was een noodzakelijk kwaad. U dacht toch niet dat hij zich op zijn laatste dag van zijn vierde levensjaar makkelijker zou laten fotograferen? Misschien morgen, bij vijf, eens kijken of 'hoe sneller je stil staat en lief kijkt, hoe sneller je weer weg mag' wel doordringt.



Gelukkig zien we meestal dit. Gekke gezichten. Die horen bij cadeautjes.

Love you, kleintje.



vier · drie · twee

For the love of that band.

"Ik heb twee tickets voor Tindersticks geboekt, Lief," zei ik, in al mijn enthousiasme, en vergat daarbij dat goeiemorgen ook nog op zijn plaats was. Zo vroeg op de ochtend was het, toen ik het Twitter bericht las en zag dat ze de 20e verjaardag van hun eerste plaat hier bijna om de hoek kwamen vieren. Een speciale set voor 250 mensen met het nieuwe boek en een genummerde zeefdruk erbovenop. Daar moest ik zelfs geen seconde over nadenken. Zelfs niet vòòr 07.00u op een doordeweekse dag.

Het Lief liet zijn goeiemorgen ook achterwege en mompelde slaperig: "En wat als ik moet werken?" Zelfs een nuchtere opmerking op een nuchtere maag kon de pret niet drukken. Hij moest niet werken. Mijn enthousiasme over die ochtendlijke beslissing nam met de weken alleen maar toe. Niet in het minst omdat ik mezelf en bij uitbreiding mijn hele gezin een Tindersticks bad gaf. Alle platen werden van onder het stof gehaald en intens beluisterd, zelfs in die mate dat de vierjarige hele stukken meehumde.

Dat luisteren, écht luisteren... ik was vergeten hoe meeslepend dat is. Hoe allesoverheersend het gevoel is een nummer 'te voelen'. Zo intens soms, dat alles errond moet wijken. Er moest veel wijken de laatste weken.

Het was een mooie avond, die 10e mei. We zagen hen al vaak, de afgelopen 15 jaar, getuige de toegangskaartjes in cd doosjes die zelfs nog gewag maakten van Belgische franken, en de zorgvuldig opgeplooide playlist, gestolen na een concert waar het Lief een spurtje trok om toch maar de centrale zitjes op de eerste rij te kunnen bemachtigen.
Het was anders, deze keer. Rustiger. Meer ontspannen. Er kon al eens een lach af. En er werd gepraat tussen de nummers door. Gegrapt toen er dingen verkeerd liepen. Zo anders. Maar even overweldigend.

Waar ik uithang tegenwoordig? Aan de bruinigheidsgraad van mijn vel en het aantal freckles te zien: in de zon.
Mijn lijf heeft het nodig om na al die miserabele maanden en de gemiste zomer van vorig jaar mijn vitamine D levels weer wat op te krikken.

De nieuwe hanger steekt machtig goed af tegen dat beetje bruin. Fluo·strak·retro.
I wear it with pride.
En omdat u vast geen boodschap heeft aan een foto van mijn oorlellen: matching oorbellen aan een takje.



Dit en nog meer fraais, allemaal bij BE sisters.