Dat het hier zo wit is, zegt het Lief altijd. Witte muren, witte plafonds, en er mag ook al niets omhoog hangen, zuchtte hij al meermaals. Ik zucht dan eens mee, want met al dat kleurrijk kindertuig vind ik het al meer dan druk genoeg. Ik hou wel van wat visuele rust in de ruimtes waar de kinderen gebannen worden, zoals de zithoek.
Ha! Wat maak ik u toch wijs? Welnee, uiteraard mogen ze daar spelen. Alleen moeten ze er standaard opruimen, in tegenstelling tot hun eigen deel van de woonruimte, dat er vaak/meestal (schrappen wat u denkt dat niet past) behoorlijk wanordelijk bijligt. Ik doe dan even mijn ogen toe. Zo. Rust.
De zithoek, dus. Ik had al lang een kadermuur in mijn hoofd, maar gaten boren, daar ben ik niet zo'n held in. Niet dat ik geen boormachine kan hanteren, maar een gat? In mijn muur? Een rail in de hoek met het plafond was geen optie, want ons oude huis heeft muren die in een boog doorlopen in het plafond. Typisch voor dit huis, maar niet zo handig hier. Deze Ikea planken waren bijgevolg de perfecte oplossing en - u raadt het al - al gauw had ik meer kaders dan plaats.
Die muur en ik, wij zien elkaar graag. Elke avond, als het huis stil is, kijk ik naar de foto's van de kinderen en de prints van
Mus ·
Seventy Tree ·
NOT TOO ARTY en
deze wondermooie van Tyler Knott. Even wegdromen bij de momenten die ik toen vastlegde, aan de mensen die erbij waren, aan de ontwerpers die ik niet persoonlijk ken, maar die me altijd het gevoel geven dat het toch zo is. Internet. Weird stuff happens.
