Of ik niet eens wat flockontwerpen wou testen, las ik in een vriendelijke mail làààng voor er hier even niets meer te beleven viel. Goh, dacht ik, flocken is hier gelijk wel wat over, momenteel. Dat dacht ik voor ik ging kijken, daar. Mijn gedacht veranderde gelijk een beetje. Veel. En zeg nu zelf, van wat flockstuff uitproberen is ook nog nooit iemand doodgegaan.

Er schoot plots vanalles door mijn hoofd. Voor de niet aflatende stroom aan baby's, maar vooral voor de zonen (cassettes! platendraaiers! fototoestellen!). Ik zag veel gedetailleerde figuren waar ik op een goeie dag misschien wel zelf aan zou beginnen, maar waar ik gegarandeerd na een paar uur minutieus met een breekmes in de weer te zijn geweest, misschien het het einde niet zou halen. Of toch niet zonder gemor. Deze, bijvoorbeeld, daar was ik wel even zoet mee, maar ik vond het blijkbaar nodig om die toch nog even te herhalen. Zo'n figuren, met ontelbare losse stukjes, die koopt u beter gewoon, neem het van mij aan. Het bespaart u meteen heel wat tijd, gepruts en frustraties. Handig ook, dat alle kleine onderdelen bijeen worden gehouden door een laagje plastic. Dan hoeft u ook al niet meer te vloeken omdat dat onooglijk kleine prutsding niet plakt waar het had moeten plakken en u - miljaarde, miljaarde! - kunt proberen om het ding van de stof te prullen. Been there, done that.

Maar toch. Als ik u een waarschuwing mag meegeven... pas op met het oog van de zebra. Het is weg voor u '€&@^#^+}]£¥•!' kunt zeggen.
En ook: als u het zo een heel klein beetje beu wordt, omdat het verdraaide ding niet blijft plakken, probeer dan eens heel voorzichtig rechtstreeks op het plastic te strijken (wel blijven bewegen en uiteraard niet op de hoogste stand). Hier werkt dat wel, in tegenstelling tot de 'doek-erover-methode'. Al kan het ook aan het t-shirt gelegen hebben: niet voorgewassen (en dus tegen de regels), maar voorwassen is bij cadeautjes helaas geen optie. Maar kijk, u vindt wel een manier om het ding te laten plakken.

Voor de rest: topgerief!



The Flockshop

Een zomer in wolken.

Ik haalde alle foto's van mijn telefoon. Zot veel foto's. Zot veel bewogen foto's ook, want de meeste waren al lopend of al rijdend genomen.

Het was duidelijk:

- ik zag veel concerten het afgelopen half jaar. Niet zo interessant qua beeldmateriaal, dat.
- Oon ♥ wolken. Ik zei het hier al, maar het is zo waar.
- mijn oude iPhone, in combinatie met een autoruit én een rijdend voertuig geeft de meest crappy foto's.

Die foto's, crappy en met zoveel korrel dat ze op zich niet om aan te zien zijn, vormen samen wel een mooi schilderij. Eentje dat al lang in mijn hoofd zat, en dat al knippend en plakkend nog beter werd dan ik had gedacht. Een herinnering aan heel veel kilometers in de Vlaanders tussen Brussel en de kust. Aan een zomer vol wolken.

Er mag al eens gelachen worden.

Ik vond deze Casper (Calvin?) & Hobbes terug aan het prikbord toen ik de berging opruimde. Eentje van minstens 15 jaar geleden, vergeeld, met vlekken en gaatjes. Maar ik moet er nog steeds om lachen.

Felix en Jake, waterratten.

Er zijn zo van die momenten in een kinderleven waarop badeendjes niet meer volstaan. Na de badeendjes volgen potjes, bekers, een gieter, en - oh joy! - spuitjes. We're talking badspeelgoed, hier. Een heel arsenaal zag ik al passeren in ruim 10 jaar kinderen. U wilt niet weten met hoeveel minuten over-de-badrand-gebukt-staan-om-alles-om-te-spoelen-en-af-te-drogen dat overeenkomt. Ik ook niet, trouwens.

Na potjes en consoorten kwam er speelgoed met zoveel kleine onderdelen dat steeds de gegronde vrees bestond dat de helft would swirl down the plughole. Stress bij deze moeder, ik verzeker het u.

En toen, zo ergens halverwege juli, toen was er Jake. En Jake mocht in het zwembad. Excuus, Jake moést in het zwembad. Ah ja. En dagenlang was er niets interessanter voor de vijfjarige dan met de kanonskogels vanuit het zwembad op zijn zonnebadende moeder te mikken - insert ondeugende blik - .
Toen het zwembadweer achter de rug was, moest Jake ook in het bad. Geen doodsangsten voor onderdelen die wegspoelen. Zoon content. Moeder ook.
Lego. Bliss.

Schotland #1

We gingen dus wel degelijk naar Schotland, al moet ik eigenlijk zeggen Northumberland, helemaal in het noordelijkste stukje Engeland. Een huis op de bank van de river Tweed. Schotland net over het water. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, en juist, u zag daar nog geen bewijsmateriaal van. Maar ik hoorde gemor op de familiebanken, so I thought I'd better got on to it.

Ik ga u nog wel een paar keer om de oren slaan met foto's. Maar hé, dit moet hier ook wat dienen als naslagwerk voor die driekoppige offspring, en dan vergeet ik de grootouders nog.

Deel 1. Luchten. Landschappen. Zot schoon, zou mijn kleinste zeggen. Ik vrees dat ik tot in den treure 'Maar kijk eens naar die wolken! Zo schoon!' heb geroepen, zo tijdens het rijden. Gelukkig vond de achterbank dat niet erg, en deden ze gretig van 'Kijk! Een krokodil! En daar! Een walvis!'.

Maar ik meende het.
Ik hartje wolken.

· main land seen from holy island ·


· achtertuin. river tweed ·


· our street ·


· uitzicht van ergens halverwege de yeavering bell ·


· holy island. again ·


· een nijdige West Ord hillock. ook gekend als kuitenbijter ·


· onze tweede thuis. cocklawburn beach ·

Aymara love.

'Maar dan doe ik toch gewoon mijn winterjas aan,' zei ze, nadat bleek dat de zomerjassen bij de grootouders waren blijven liggen. 'Tut, tut,' zei ik, 'dat gaat toch helemaal niet, daar is het nog veel te warm voor.' Haar ogen blonken. Die winterjas, die was het niet (recycled, vorig jaar, ieniemienie kind). Die muts, en die sjaal, die wou ze.
Ik rolde eens met mijn ogen en zuchtte: 'Kind, mag het alsjeblieft nog even zomer zijn?''Ja, hoor,' zei ze, 'maar dit wordt de zaligste winter ooit, mam.' Ik keek niet-begrijpend naar zoveel enthousiasme over De Winter. U moet weten dat yours truly niet zo'n goede vriendjes is met De Winter. Maar ze hield vol: 'Je moet eens voelen, mam,' en op slag begreep ik wat ze bedoelde. Ik was altijd al een Aymara fan, maar dit...

Er is geen woord dat kan zeggen hoe zacht deze muts en sjaal zijn. De grote jongen stak prompt een zeurconcert af over zijn nog niet eens half zo zachte muts, waar hij nochtans vorig jaar geen klagen van had. En stiekem zie ik zo'n zachte muts ook wel zitten. Zouden De Winter en ik dan toch nog vrienden worden?



muts issa · sjaal clara, beide bij Goldfish

Over ogen en brillen.

"Je hebt rimpels, mam," zei de zoon toen hij deze foto zag. Waar, dacht ik. Rimpels en sproeten, that's me.

Mijn ogen, de spiegel en ik, wij zijn goede vrienden de laatste weken. Eerst twee nieuwe brillen - twee, ja -, at last! Nu ook weer lenzen, want lopen met mijn nieuwe bril... ik dacht het niet. Ook na tien jaar brillen ging het lenzen in mijn ogen poppen gelukkig vlot. Alleen was het even wennen. Mijn hoofd nog niet helemaal mee met het nieuwe zicht en ik duizelig als wat.



Ook ons kinders zijn er af en toe met onze brillen vandoor. Die kleine clown kan mij daar altijd mee aan het lachen krijgen. En hoewel de dochter een compleet ander type is, toch staat ze fantastisch met mijn bril. Niet?