Vandaag is hij al zes en werkten we ons door het vierde feest op 8 dagen.
Gelukkige verjaardag, mijn kleintje!
Kronen recycleerden we van hier en hier. Hemdjes van hier en hier.
vijf · vier · drie · twee
Zes
woensdag 21 mei 2014
Hij was de eerste jarige op deze blog, vier jaar geleden ondertussen.
Vandaag is hij al zes en werkten we ons door het vierde feest op 8 dagen.
Gelukkige verjaardag, mijn kleintje!
Kronen recycleerden we van hier en hier. Hemdjes van hier en hier.
vijf · vier · drie · twee
Vandaag is hij al zes en werkten we ons door het vierde feest op 8 dagen.
Gelukkige verjaardag, mijn kleintje!
Kronen recycleerden we van hier en hier. Hemdjes van hier en hier.
vijf · vier · drie · twee
donderdag 15 mei 2014
En toen stond ik plots met een vers geplooid Theo patroon in mijn handen, een beetje met gemengde gevoelens. Aan de ene kant keicurieus om de smalle versie uit te testen (de hemdjesliefde is hier nog altijd groot), aan de andere kant ook wat schrik voor mijn eigen kunnen na zo'n enorm lange naaipauze.
Dat er ooit een Theo zou komen, dat stond al vast van het moment dat ik dit zag. En toen ik het hemdje in kwestie in mijn handen had werd dat gevoel alleen maar opnieuw bevestigd.
Een Theo, dus. Ik nam een smalle 122 over voor de zoon van 116 en die zit als gegoten. Mooi aansluitend, niet te krap aan de armen, niet te wijd rond het lijf. Perfect. Winkelwaar.
Ik knipte van enthousiasme meteen twee hemden en volgde nauwgezet de handleiding (enfin, toch zo nauwgezet als mijn hoofd dat toeliet). Topding 1: ik hoef helemaal niet alle naden te overlocken, want 90% zit mooi weggewerkt. Topding 2: de accenten. Niet standaard bij versie a (de basisversie), maar ik gooide ze er toch maar bij, uit curiositeit. Dat lukt dus, en dat geeft een machtig schoon effect. Topding 3: ik weet nu ook hoe je proper manchetten aanzet. Niet dat ik het al geprobeerd heb, dat is voor later, maar een duidelijke handleiding: check! Topding 4: er zijn zo van die hemdenfolies zoals sluitbiezen en plooikes aan de mouwen die ik er nu niet bij deed, maar die dus wel kunnen en op de blog van Mamasha uitgebreid zijn uitgelegd.
Enfin, ik ben nu echt wel verkocht - net als de zoon - en ga u dan nu even om de oren slaan met wat fotomateriaal. Voor het eerste naaiproject in eeuwen vergeeft u me dat vast.
Patroon: Theo van zonen09
Dat er ooit een Theo zou komen, dat stond al vast van het moment dat ik dit zag. En toen ik het hemdje in kwestie in mijn handen had werd dat gevoel alleen maar opnieuw bevestigd.
Een Theo, dus. Ik nam een smalle 122 over voor de zoon van 116 en die zit als gegoten. Mooi aansluitend, niet te krap aan de armen, niet te wijd rond het lijf. Perfect. Winkelwaar.
Ik knipte van enthousiasme meteen twee hemden en volgde nauwgezet de handleiding (enfin, toch zo nauwgezet als mijn hoofd dat toeliet). Topding 1: ik hoef helemaal niet alle naden te overlocken, want 90% zit mooi weggewerkt. Topding 2: de accenten. Niet standaard bij versie a (de basisversie), maar ik gooide ze er toch maar bij, uit curiositeit. Dat lukt dus, en dat geeft een machtig schoon effect. Topding 3: ik weet nu ook hoe je proper manchetten aanzet. Niet dat ik het al geprobeerd heb, dat is voor later, maar een duidelijke handleiding: check! Topding 4: er zijn zo van die hemdenfolies zoals sluitbiezen en plooikes aan de mouwen die ik er nu niet bij deed, maar die dus wel kunnen en op de blog van Mamasha uitgebreid zijn uitgelegd.
Enfin, ik ben nu echt wel verkocht - net als de zoon - en ga u dan nu even om de oren slaan met wat fotomateriaal. Voor het eerste naaiproject in eeuwen vergeeft u me dat vast.
Patroon: Theo van zonen09
dinsdag 13 mei 2014
naar: Three van Massive Attack.
zondag 11 mei 2014
April was vanalles door elkaar. Het begon met afzien. Verliezen. Negeren. En potjes toedraaien. Ergens proberen te geloven dat alles goed komt, dat ook.
Er was London. Vakantie. Uitgaan. Gin tonic drinken. Vriendjes. Zon. Buiten spelen!
Het waren ook weken van loopkilometers vreten. Daar onnoemelijk veel plezier in krijgen. Grenzen verleggen. En volop genieten van de prachtige achtertuin van mijn stad.
April was een keerpunt. Stilletjesaan weer uit dat dal klimmen. En op het einde weer rotsvast geloven dat alles goed komt.
Als dit niet het beste bewijs is, dan weet ik het ook niet meer.
Er was London. Vakantie. Uitgaan. Gin tonic drinken. Vriendjes. Zon. Buiten spelen!
Het waren ook weken van loopkilometers vreten. Daar onnoemelijk veel plezier in krijgen. Grenzen verleggen. En volop genieten van de prachtige achtertuin van mijn stad.
April was een keerpunt. Stilletjesaan weer uit dat dal klimmen. En op het einde weer rotsvast geloven dat alles goed komt.
Als dit niet het beste bewijs is, dan weet ik het ook niet meer.
vrijdag 9 mei 2014
Dat is gewoon al twee jaar geleden. De wederhelft en ik keken elkaar eens aan en schudden ons hoofd. Twee jaar. Zoveel fijne herinneringen. Aan zotte plannen smeden, voorbereidingen, sleuren met honderdduusd bananendozen, 100 slabben stikken na elkaar, of rokjes naaien, of baby-shirts. You name it and we did it. Oh boy, wat een goed geoliede machine waren wij toch. Als hoogtepunt: een heel weekend doordoen. Meer dan 4000 vrolijke gezichten bij elkaar en op zondag bleiterij. Van vermoeidheid. En emoties. Omdat het nog zoveel beter was geweest dan we ooit hadden gehoopt.
De fijne mensen van Who's That Girl die ons toen ochtendlijk geijsbeer en getob voor onze kleerkast bespaarden, vonden dat het tijd was voor een reünie. En zo verzamelde de Leuvense en de Gentse helft tijdens de paasvakantie in de Gentse shop. Samen met veel WTG volk, volop eten en drinken en ook een handvol kinders die zij en ik niet uitbesteed kregen. En wat doen die dan, terwijl hun moeders praten, drinken en passen? Wel, dit:
De fijne mensen van Who's That Girl die ons toen ochtendlijk geijsbeer en getob voor onze kleerkast bespaarden, vonden dat het tijd was voor een reünie. En zo verzamelde de Leuvense en de Gentse helft tijdens de paasvakantie in de Gentse shop. Samen met veel WTG volk, volop eten en drinken en ook een handvol kinders die zij en ik niet uitbesteed kregen. En wat doen die dan, terwijl hun moeders praten, drinken en passen? Wel, dit: