Het is herfst. Boekentijd. De boekenbeurs komt eraan en daar kijk ik heel erg naar uit. Al is het maar om bij te praten met bekenden en een jaarvoorraad lees- en kijkvoer in te slaan. Het is, in mijn favoriete kinderboekhandel, ook de tijd van de boekvoorstellingen. Twee op een weekend deze keer, en ja, we kwamen met een stapeltje terug buiten.

Het kinderboek dat mij op dit moment het nauwst aan het hart ligt is dat van Leen De Coensel. Eerder verscheen van haar Sander en Anders, nu ligt haar tweede, 'De kleine lampjesprins' in de winkel.



Wintervachtje is door het dolle heen wanneer ze te horen krijgt dat ze een broertje krijgt. Helaas komt dat broertje veel te vroeg en mag Wintervachtje hem nog niet zien. Hij moet nog aansterken, zijn vachtje moet nog groeien. Wintervachtje vindt dit allesbehalve fijn. Boos loopt ze weg van huis.

Een verhaal over vroeggeboorte, over het verdriet, de boosheid van broertjes en zusjes. Over hoe het voor iedereen anders is dan verwacht en hoe iedereen zijn manier heeft om daar mee om te gaan.



De prachtige tekeningen zijn van Rocío del Moral. Achteraan in het boek staan een aantal methodieken voor ouders of juffen om creatief aan de slag te gaan. En daar mocht ik een kleine bijdrage aan leveren.



De kleine lampjesprins, Abimo.
Sander en Anders, De Kangoeroe vzw.

Ik ben een zwemmer.

Zo, dat weet u dan ook alweer. Waarom ik daar eigenlijk nooit eens over schrijf, vraagt men mij in mijn nabije omgeving. Waarom? Omdat ik over zwemmen bitter weinig te vertellen heb. Of toch niet zo gek veel.

Zwemmen, dat is deel van mij. Dat is altijd mijn ding geweest. Gelukkig vonden mijn ouders - die ik overigens nooit in een zwembad heb gezien - dat ik absoluut snel moest kunnen zwemmen. Thank god for that!
Er was een tijd van swimmathons en estafettetoestanden in de lagere school. Van gele briefjes met mijn naam op aan de muur in de sportzaal. Er was een middelbare schooltijd met een zwembad op wandelafstand waar ik vaak voor of na school nog even binnensprong. Jarenlang zeurde ik om een zwembad in de tuin ("Er was toch plaats genoeg?"). Blijkbaar zo hard en zo vaak dat mijn moeder mij er nog geregeld aan herinnert.

Mijn hele jeugd was een zwembad nooit veraf. Na 1e kan viel het zwemmen helemaal stil. Dat is ondertussen heel wat jaren geleden. De Gentse zwembaden waren ook niet zo royaal met hun openingsuren voor werkende mensen, al is dat uiteraard maar een zwak excuus.

Een jaar geleden pikte ik de draad weer op. Ik dropte mijn kinderen al een aantal jaren wekelijks in het water, vurig hopend dat een van de drie toch datzelfde plezier in zwemmen zou vinden. De zomer dat mijn zoon mij verbaasde met zijn fantastisch mooie schoolslag was die drang om baantjes te trekken er plots weer. Ik startte onzeker. Hoe zou dat zijn, na een kleine 20 jaar? Het ging. Vlot. Verbazend vlot. Mijn kleine, competitieve zwem-ik stak prompt de kop weer op. Ja, u leest dat goed, wat zwemmen betreft ben ik competitief. Al uit(te) zich dat - op schoolcompetities na - voornamelijk in wedstrijdjes met mezelf. Zwemmen in een club, daar hebben mijn ouders het nooit over gehad. En toen ik besefte dat dat bestond was ik veel te onzeker om mijzelf met anderen te meten. Maar geen nood, er is geen groot zwemkampioen aan mij verloren gegaan. Ik ben een blije amateur.

Nu leg ik mezelf doelen op, afhankelijk van hoe ik me voel, hoeveel volk er in het water zit, of er banen zijn of niet… Ik hou niet van mannen die aan mijn tenen blijven hangen. Ik hou wel van mannelijke crawlzwemmers die ik met mijn schoolslag kan bijhouden. Ik hou niet van moeten 'inhalen', wel van oneindig veel witte tegels zien voorbijschuiven. Ik hou niet van de deining die een klas zwemmertjes voortbrengt, wel van een regelmatige slag. Van het kloppen van mijn hart, van het water dat over mijn badmuts glijdt, van de smaak van het water in Rozebroeken.

Het absolute einde: een zo goed als leeg zwembad.
Het water en ik.
Eindeloos doorgaan.
Het voelt niet als een opgave. Het gaat vanzelf.

Ik ben een waterman.

De cover.

We zijn er bijna. Nog een paar dagen keihard doorwerken en dan is het niet meer aan ons. Dan is het bijna echt en is er niets meer aan te veranderen.

We zijn blij. Enfin, ik toch, en ik hoop van harte dat Riet en Kir dat ook zijn. Het was een fijne rit. Merci, lievekes!

Riet doet jullie vast nog wel eens het verhaal van de coverfoto die eigenlijk helemaal niet als coverfoto was bedoeld. Maar het klopte, die foto, voor ons allemaal, en zo'n zalig zotte Zanne, daar kon niemand aan weerstaan.

Nog héél even wachten en dan houden we hem met z'n allen in onze handen.



fotografie: Yves Schepers

Oon ruimt op: boeken

Omdat niemand ooit is doodgegaan van wat fysieke arbeid maakte ik van mijn laatste week verlof gebruik om eens met de grove borstel door het huis te gaan. Het regende. De kinderen waren zoet met vriendjes. Perfect voor wat rommelen in huis.

Uit de boekenkast viste ik deze exemplaren. Mogelijks wil iemand van jullie ze overnemen.



Pattern book 'Flora' van Reprodepot. €20,00 inclusief verzending.
Met de meegeleverde cd print je zelf je papier. Vaak gebruikt voor vlaggetjes, inpakpapier voor kleine dingen en knutselpapier voor de dochter. Meer info hier en hier.



Patter book 'Folk' van Retrodepot. €20,00 inclusief verzending.
Zelfde systeem als hierboven. Meer info hier en hier.



Taal is zeg maar echt mijn ding. €6,00 inclusief verzending. *VERKOCHT*
Meer info hier.
Helaas was dit boekje het niet echt. Taal is anders nochtans echt wel mijn ding. Maar meningen verschillen en het kreeg goeie kritieken.



Relax Mama! van Uitgeverij Snor. €10,00 inclusief verzending. Mooi vormgegeven, zoals we gewoon zijn van Uitgeverij Snor. * VERKOCHT*



Simple Sewing van Lotta Jansdotter. €20,00 inclusief verzending.
Mijn eerste 'naaiboek', maar ondertussen mag het wel wat uitdagender zijn. Ideaal voor beginners, en anders uiteraard ook gewoon mooi.



Allemaal Rokjes van Mme Zsazsa. €15,00 inclusief verzending. * VERKOCHT*
Geen nood, ik geef mijn gepersonaliseerde exemplaar niet weg, al was het maar om de tekst van Els. Ik heb hem gewoon dubbel, that's all. Deze is trouwens ook gehandtekend door Mme herself.



Sukie's, iron-ons for t-shirts. Voor 98% heel, m.a.w. hier en daar een figuurtje uitgeknipt. €14,00 inclusief verzending. * VERKOCHT*



Ikea's Houden van textiel, volledig gratis, enkelf verzendingskosten. *GERESERVEERD*



Voor de geïnteresserden, stuur mij een mail op oontjesblog@gmail.com. Idem voor extra foto's of vragen.

Bedlectuur.

Ik heb er even op moeten wachten, maar het was het wachten meer dan waard. Tyler Knott Gregson is ruim anderhalf jaar mijn dagelijkse gezel bij de eerste ochtendlijke koffie. Mijn liefde voor zijn teksten maakte in die tijd wat evoluties door. Van zijn typewriter series die mij vaak baffled en een tikje ongefocusd naar het scherm lieten staren, over zijn haiku's die ik steeds meer ging appreciëren, naar zijn lange teksten die er momenteel voor mij met kop en schouders bovenuit steken. Mijn gemoed evolueerde mee, dat spreekt.



Ik sloeg meteen aan het bladeren, op zoek naar 'gevaarlijke' teksten. Naar deze die ik niet kan lezen zonder even ergens anders te zijn.

Deze is er eentje van. Sinds jaar en dag de cover van mijn Pinterest bord.

Hoe zou het nog zijn met… de boekentas?

Als ik zie hoe de page views van deze pagina skyrocketen werden er heel wat boekentassen gemaakt, de afgelopen weken. Ik kreeg hier en daar wat vragen, of linken naar exemplaren, zoals deze jongensversie en deze meisjesversie. Super om te zien! Link gerust naar jouw exemplaar, dan kom ik eens kijken.

Toen ik aan 'de boekentas' begon hoopte ik vurig dat ze twee leerjaren zou overleven. De teller staat voorlopig op drie. Na dat derde jaar vond ik ze eigenlijk aan vervanging toe, wegens behoorlijk gekreukt en toch een beetje heel erg vuil, maar de dochter wilde daar niets van horen. Ik had ze nog nooit gewassen (de boekentas, dan), omdat ik vreesde dat de vlieseline zou loskomen. We sloten een deal, de dochter en ik. De boekentas ging haar vierde levensjaar in op voorwaarde dat ik ze mocht wassen. Ging dat fout, dan kwam er een nieuwe.

Het ging helemaal goed. De vlieseline in het rugpand liet inderdaad een beetje los, maar niet in die mate dat ze niet meer bruikbaar is. Ik schoof ze wel nog eens onder mijn naaimachine, want de nylondraad van het stiksel liet het op sommige plaatsen wat afweten. Voor de rest - op hier en daar wat vlekken en afgesleten hoeken - ziet ze er nog wel ok uit. In elk geval stukken beter dan ik had verwacht.



Nog zelfgemaakte boekentassen die het drie/vier jaar overleven? Wie durft wassen, ondanks de vlieseline?