Zo, dat weet u dan ook alweer. Waarom ik daar eigenlijk nooit eens over schrijf, vraagt men mij in mijn nabije omgeving. Waarom? Omdat ik over zwemmen bitter weinig te vertellen heb. Of toch niet zo gek veel.
Zwemmen, dat is deel van mij. Dat is altijd mijn ding geweest. Gelukkig vonden mijn ouders - die ik overigens nooit in een zwembad heb gezien - dat ik absoluut snel moest kunnen zwemmen. Thank god for that!
Er was een tijd van swimmathons en estafettetoestanden in de lagere school. Van gele briefjes met mijn naam op aan de muur in de sportzaal. Er was een middelbare schooltijd met een zwembad op wandelafstand waar ik vaak voor of na school nog even binnensprong. Jarenlang zeurde ik om een zwembad in de tuin ("Er was toch plaats genoeg?"). Blijkbaar zo hard en zo vaak dat mijn moeder mij er nog geregeld aan herinnert.
Mijn hele jeugd was een zwembad nooit veraf. Na 1e kan viel het zwemmen helemaal stil. Dat is ondertussen heel wat jaren geleden. De Gentse zwembaden waren ook niet zo royaal met hun openingsuren voor werkende mensen, al is dat uiteraard maar een zwak excuus.
Een jaar geleden pikte ik de draad weer op. Ik dropte mijn kinderen al een aantal jaren wekelijks in het water, vurig hopend dat een van de drie toch datzelfde plezier in zwemmen zou vinden. De zomer dat mijn zoon mij verbaasde met zijn fantastisch mooie schoolslag was die drang om baantjes te trekken er plots weer. Ik startte onzeker. Hoe zou dat zijn, na een kleine 20 jaar? Het ging. Vlot. Verbazend vlot. Mijn kleine, competitieve zwem-ik stak prompt de kop weer op. Ja, u leest dat goed, wat zwemmen betreft ben ik competitief. Al uit(te) zich dat - op schoolcompetities na - voornamelijk in wedstrijdjes met mezelf. Zwemmen in een club, daar hebben mijn ouders het nooit over gehad. En toen ik besefte dat dat bestond was ik veel te onzeker om mijzelf met anderen te meten. Maar geen nood, er is geen groot zwemkampioen aan mij verloren gegaan. Ik ben een blije amateur.
Nu leg ik mezelf doelen op, afhankelijk van hoe ik me voel, hoeveel volk er in het water zit, of er banen zijn of niet… Ik hou niet van mannen die aan mijn tenen blijven hangen. Ik hou wel van mannelijke crawlzwemmers die ik met mijn schoolslag kan bijhouden. Ik hou niet van moeten 'inhalen', wel van oneindig veel witte tegels zien voorbijschuiven. Ik hou niet van de deining die een klas zwemmertjes voortbrengt, wel van een regelmatige slag. Van het kloppen van mijn hart, van het water dat over mijn badmuts glijdt, van de smaak van het water in Rozebroeken.
Het absolute einde: een zo goed als leeg zwembad.
Het water en ik.
Eindeloos doorgaan.
Het voelt niet als een opgave. Het gaat vanzelf.
Ik ben een waterman.
ik kan je liefde alleen maar beamen, zelf zwom ik in de lagere school bij een club, in het middelbaar werd het het uurtje per week op school en daarna verdween het, maar 2weken geleden ging ik voor het eerst terug (2x die week zelfs) en genoten dat ik daar van heb, oké de eerste keer had ik het toch wat onderschat , ik dacht nl dat ik gemakkelijk een uur aan een stuk ging kunnen zwemmen, maar hield het bij een half uur en pijnlijke armspieren die gelukkig de dag nadien weg waren, de 2de maal werd het drie kwartier zwemmen, deze week kwam het er door behang en schilderwerken niet van, maar maandag sta ik er terug want heb het eigenlijk deze week wel gemist. Dus nog enorm veel zwemplezier voor jou, ik weet dat het hier zeker ook het geval zal zijn
BeantwoordenVerwijderenOohhh... ik kan dit ook zeker terug vinden... vroeger was ik min. 6maal een uur te vinden in het zwembad... heerlijk, maar daar dachten me schooluitslagen en de zaterdagmorgendrukte anders over. Heb ik toen de keuze moeten maken... stoppen... zo'n spijt dat ik daarvan had.
BeantwoordenVerwijderenmet een paar vriendinnen ga ik nu regelmatig gaan zwemmen, niet meer zo rap als vroeger, maar hé, na 10jaar heb je ook die conditie niet meer hé.
in oktober doen we er nu gezellig bbb bij, want vroeg gaan zwemmen met de vriendinnen zit er niet meer in met de nieuwe job, misschien dat ik dan te vinden zal zijn, alleen plonzend, we zien wel.
ik heb mij zo korte zwemvliezen aangeschaft, zalig om mee door het water te glijden bij een schone crawl, geeft net die extra boost voor schone benen ;-)
BeantwoordenVerwijderennu ik verkies wel het zwemmen in natuurlijk water, een afgesloten leie-arm is ideaal
BeantwoordenVerwijderenzwemmen met zicht op koeien die je aangapen
Ooh, dat klinkt goed! Ik zal eens passeren als het weer zomer wordt!
VerwijderenWie weet komen we elkaar ooit wel eens tegen in Rozenbroeken. Mijn drie dochters zitten er in de zwemclub en ik heb mij steevast voorgenomen op maandag een uurtje mee te zwemmen als de kleinste uk moet trainen. Alleen jammer dat het er altijd zo druk is.
BeantwoordenVerwijderenIk ben een tijdje gaan zwemmen op vrijdagavond ( al ben ik er niet zo'n krak in eigenlijk ) . Op vrijdagavond was het dikwijls zo goed als leeg. En da's zalig ! Maar die openingsuren zijn veranderd en nu is het zoeken naar een moment dat het open is en ik kan.
BeantwoordenVerwijderenHet grote Feestboek deelde dit nieuwtje al met de wereld, en ik kon alleen maar bewonderend knikken. Mijn wekelijkse baantjes in het universitair zwembad (Tenenhangers. Inhalen. Blauwe tegels met barstjes. Oh ja.) verzinken in het niets naast jouw persoonlijke competitie. Chapeau voor zoveel zwemliefde en mooie woorden!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenHier ook een zwemfanaat, de dag voor de laatste bevalling zwom ik nog vlot een uur lang baantjes. Nu is het ongeduldig wachten tot dat kind 2 uurtjes zonder mij kan, toch 1 nadeel aan borstvoeding gevonden. Koester je hervonden liefde!
BeantwoordenVerwijderenSchoon geschreven, as usual. Love to swim!
BeantwoordenVerwijderenIk zwem ook. En ben ook waterman ;-)
BeantwoordenVerwijderen:)
Verwijderenwel, je kan er blijkbaar ook mooi over schrijven :-)
BeantwoordenVerwijderenfijn, zo'n passie
ik hou van het water (maar kan niet zo goed zwemmen)
Ik ben een kreeft, en ik ontdekte pas twee jaar geleden hoe fijn zwemmen is. Toen ik revalideerde van een schouderfractuur raadde de kinesitherapeute mij aan om te zwemmen. Ik begon eraan met tegenzin, maar kwam tot de vaststelling dat het toch wel leuk was. Sindsdien vind je me driemaal in de week in het zwembad. Heb het geluk dat er vlak bij mijn werk een zwembad is zodat ik tweemaal in de week tijdens mijn middagpauze kan gaan zwemmen. Zaaaalig.
BeantwoordenVerwijderenIk ruik momenteel nog naar chloor want net gaan zwemmen. Beste ontspanning tijdens een drukke werkweek, even weg van de pc.
BeantwoordenVerwijderenIk ben een vis: ik ploeter rond, maar met erg weinig elegantie. En tegenwoordig met nog minder uithouding: zwemmen is zo mogelijk nog pijnlijker voor de voet.
BeantwoordenVerwijderenAllé, hoe kan dat nu? Dan is het echt je gewricht en niet je spieren die je parten spelen. Toch?
VerwijderenIk moet mijn pees in de omgekeerde richting stretchen: tenen naar mij toe en zwemmen is de tenen naar de andere kant (enfin, bij mij toch).
VerwijderenDat gaat in twee richtingen, hé, bij schoolslag. Haaks bij het begin van de kick en gestrekt bij het uitdrijven.
VerwijderenIk ben zo eentje die daar van die filmpjes voor bekijkt, zoals deze:
https://www.youtube.com/watch?v=BJj9z4n0STk