Ik zegt altijd ja.

Ik zegt ja. Op zowat alles.

Het staat er. Zwart op wit. Gedrukt. In 10.000 exemplaren.
Voor mensen die mij goed kennen moet het zo duidelijk zijn. Riet hoefde er in elk geval niet lang over na te denken toen ze een openingszin nodig had.



En dus beland ik wel vaker in situaties waarin ik mezelf 'natuurlijk doe ik mee' hoor zeggen, om achteraf een beetje te flippen over wat ik mezelf nu weer op de hals heb gehaald.

Het was zondagmiddag, we zaten gezellig aan de picknicktafel op school, een hoop ouders die samen een fantastisch oudercomité vormen. Er ontspruiten geregeld geweldige plannen aan de hoofden van die mensen, plannen waar ik in al mijn enthousiasme maar al te graag aan meewerk. Dat dat 'meedoen' op een loopwedstrijd sloeg, that was a first.

Zij probeerde mij al vaker ja te laten zeggen. Vorige week nog, toen ze een boek kwam halen en ik op de stoep voor de deur voorzichtig liet vallen dat de havenloop misschien wel een optie was, volgend jaar. Of misschien ook niet. Achteraf gezien zat het er wel aan te komen, in mijn hoofd. Tot nu toe hield ik mij zo ver mogelijk van wedstrijden weg. Hoe graag ik ook loop, ik strijd wel met mezelf, tegen mijn eigen lijf en vaker nog tegen mijn eigen hoofd. Maar goed, we waren vrolijk, de zon scheen en samen lopen leek plots niet meer zo eng.

Het komt wel goed, denk ik, als ik alle hersenspinsels de baas blijf. De afstand (10 km) is het probleem niet. Wat dan wel? Mijn hoofd, vooral, dat zich heel wat afvraagt.

· zal ik mij niet laten meeslepen door 'de massa' en mij dus in de eerste kilometers gegarandeerd al vergalopperen om vervolgens halverwege een geweldig pak rammel te krijgen en tenslotte halfdood en met een rooie kop over de meet te strompelen?
· zal ik erin slagen om mijn eigen tempo te lopen en geen rekening te houden met de mensen aan de kant? (jup, ik ben er zo eentje)
· blijf ik dan niet gewoon beter bij 'de vrouwen', ook al ligt mijn tempo hoger dan dat van hen?
· loop ik vandaag nog mijn gebruikelijke tien kilometer of plan ik toch maar beter een korter rondje?
· ga ik vrijdag nog zwemmen (standaardzwemdag, maar nu... you never know)?
· is die lage rugpijn waar ik mee ben opgestaan alleen van verkeerd te liggen en hoe lang gaat dat duren? (bweurk)
· zet ik mijn bril op (wat ik gewoonlijk doe) of schaf ik me toch maar nieuwe lenzen aan?
· houd ik mijn telefoon in mijn hand (wat ik ook gewoonlijk doe, maar voor een wedstrijd wellicht een beetje ongebruikelijk to say the least) of kies ik toch maar voor een veilig armhoesding? En waar haal ik dat laatste dan zo even snel? Als ik er al uit geraak of ik dat überhaupt kan verdragen (afzakken, losschieten, you name it, alles is al de revue gepasseerd).
· heb ik die telefoon wel nodig? Mijn hoofd zegt ja. Voor mijn muziek die mij in het juiste tempo houdt, en om te kalmeren als ik tussentijden hoor die boven mijn normale pace liggen. En vooral: uit gewoonte.
· lukt dat dan wel met die bevoorradingen, als ik al iets in mijn handen heb? (ik ben echt een groentje, I know)
· waarom zou ik op 10 km mij drie keer moeten bevoorraden?
...

Ge ziet, er zit veel in mijn hoofd. Soms is neen zeggen zoooooveel gemakkelijker. En veiliger. Maar ook zoveel saaier, toch?