Over boekschrijven. En nooit meer. En toch maar ja zeggen. En daar doodcontent om zijn.

Er zijn zo van die momenten dat ik waarlijks mijn beide pollekes kus. Beseffen dat ge in het beste team ever zijt terechtgekomen als het gaat om boekschrijverij, dat laat mij spontaan glimlachen. Zodanig breed zelfs dat de wederhelft vraagt wat voor grappige dingen ik aan het doen ben als ik dit, languit op de bank met mijn benen omhoog, op zondagavond bijeen tokkel.

'Ik denk aan het boek,' zeg ik, 'en hoe goed we dat hebben gedaan, zo zonder kleerscheuren en grote ergernissen.' 'Ha,' zegt hij, 'blij dat ge al dat gefoeter al vergeten zijt.' Ik knik. Het was niet altijd grappig, dat is waar, maar zo gaat dat in het leven. Ik vloekte in het hele proces vast een klein woordenboek bijeen. Omdat ik stress had. Omdat iets niet lukte. Omdat ik een handleiding woord voor woord moest volgen en mij dat niet altijd even goed af gaat. Omdat ik niet content was over de foto's. Omdat ik in tijdsnood kwam. Omdat ik liever wilde lezen, of lopen, in plaats van achter die naaimachine te kruipen. Omdat ik niet alweer tegen mijn kinderen wilde zeggen 'nu niet, gasten, ik ben bezig'. Omdat ik liever in mijn bed kroop dan nachtwerk te doen. Of omdat ik het op sommige dagen gewoon echt had gehad. Maar ook dat hoort er gewoon bij, bedacht ik me.

'Toch blij dat je ja hebt gezegd?' vraagt hij. Absoluut. Ook al vroeg ik me wel eens af 'waarom ik nu toch ook altijd 'ja' moet zeggen', want - zo herinnerde mijn close circle mij - ik had toch 'nooit meer!' gezegd?
Allemaal waar. Meer zelfs, ik had 'nooit meer' gezegd en zelfs 'hou mij tegen als ik nog eens 'ja' durf zeggen', maar met Riet en Kir moést ik dat nog eens proberen. Het was het waard. We waren een machine. Een goed geoliede, menselijke machine. Met schema's en deadlines en lijstjes en een tree structure op Dropbox om u tegen te zeggen. Maar ook met veel 'hup, hup, je kunt het!' naar elkaar. Met urenlange FaceTime overlegrondes die zo broodnodig waren om de fysieke afstand en alle kleine oneffenheden te overbruggen. Met instemmend geknik als er gezucht werd over het jongleren met jobs en kinderen en vrije tijd en tja… dit. Gelukkig hadden we een omgeving die ons die kans gaf, die ons steunde. Om het meer iets van 'ons allemaal' te maken en niet alleen van 'ons drieën', gingen we op weekend.

Op de Valeriushoeve vonden de kinderen elkaar en wij alles wat we nodig hadden. Op een beetje tijd na, dan, want dat hadden we precies altijd tekort. Ik stond er in allerlei gekke en wellicht hoogst onflatterende poses foto's te nemen bij een opstelling die veel moest schuiven omwille van de zon. Geen beeldmateriaal daarvan - gelukkig - wel van andere fijne mensen. Op dit weekend begonnen we voor echt met de uitwerking van de projecten. De eerste resultaten van 'we-stikken-een-boek-bij-elkaar' hielden we daar in onze handen. Het begin ook van een traditie, een jaarlijks ZoGeknipt weekend.

Deze blogpost is dan weer de start van een rondje bloggen door alle vriendelijke ZoGeknipt testers. Via onze Facebook pagina kunnen jullie elke dag doorklikken naar de projecten die zij voor ons testten. Een kleine sneak peek op de inhoud van het boek, als het ware. Veel plezier!