Alsof alles beter is als je het even hebt moeten missen.

'Dat het alweer een week was waarin ik meeholde in een rat race die, toegegeven, een beetje self-inflicted was en dat ik nu mijn zetel niet meer uitkom,' zucht ik op zondagavond tegen de wederhelft. Het is januari en het zijn dié weken. Ik ken ze ondertussen, want ze komen elk jaar terug. Ik weet dat ik ze moet omarmen en dat ze vanzelf weer weggaan. Een beetje zoals een koortsblaas (die er ook was, maar dit geheel terzijde).

Januari is de maand waarin heel veel moet en ik met grote goesting ook heel veel doe, maar op zondagavond vaak uitgeteld in de zetel hang en mij voorneem om de volgende week toch echt wat momenten uit te trekken waarbij niets moet. Tevergeefs, blijkt vaak, want voor ik het weet is mijn agenda weer dichtgeslibd. Er moét gewerkt - dat spreekt - en daarnaast is er allerhande sociaals waar ik echt wel bij wil zijn en als je, zoals ik, slecht neen kan zeggen moéten er ook dingen die enerzijds wel fijn zijn op het moment zelf, maar waar ik best wel wat nachten van wakker lig. Drukker dan deze week mag het niet meer worden. Als ik zelf al afspraken afzeg en niet meer aan sporten toekom, dan is het écht teveel. Volgende week beter, dus.

Maar àls ik dan weinig thuis ben, dan kan ik op die korte momenten wanneer iedereen in bed zit en ik zelf nog net niet in slaap val rondlopen in huis en denken: 'Het is hier goed. Dit ben ik.'

Alsof alles beter is als je het even hebt moeten missen.