Een jaar als een blanke canvas.

Ik ben er laat mee, met mijn wensen, ik weet het. Daar was een hele goeie reden voor, maar first things first: ik wens jullie een ongelofelijk mooi 2015 toe! Dat het een creatief en inspirerend jaar mag worden. Eentje met geregeld eens een moment om in te kaderen. Met haalbare doelstellingen in kleine brokjes en hapjes voldoening die het jaar kleuren. Met vrienden om je heen en fijne muziekjes die het leven net iets lichter maken. Ik wens je een kleurige canvas waar je op het einde van het jaar met voldoening op terug kan kijken.

Na een lange, deugddoende vakantie met veel vrienden en veel fijne muziekjes vlogen we er hier weer in. Met goesting en een drang om bergen te verzetten. Met een vast voornemen om minder verdriet te hebben dan de afgelopen jaren. Om te genieten van het nu en te geloven dat alles goed komt. Om mijn hoofd te laten klikken op momenten dat dat nodig is. Ik word daar beter in met de jaren. Zo ook een week geleden.

Het nieuwe jaar was nog maar enkele uren oud en ik had al een pesthumeur. Net als de overige leden van ons vijfkoppige gezin, trouwens. Dat begon al goed. De logeerpartijtjes en de bijbehorende korte nachtjes, het elke-dag-wel-ergens-op-bezoek-gaan-en-u-vervolgens-volstoppen-met-lekkernijen... het begon zijn tol te eisen als een zware aanslag op ons lijf en op de koppekes. Overprikkelde, oversuikerde kindjes, daar valt op sommige momenten gewoon geen land mee te bezeilen en dus besloten we op nieuwjaar heel asociaal thuis te blijven en gewoon niets te doen. Een welgekomen verademing in een veertiendaagse vol uitbundigheid.

Maar een pesthumeur op nieuwjaar, dat vraagt om wat introspectie. Naast slaaptekort kreeg ik zo nog wel wat redenen bedacht die mijn humeur konden verklaren. Maar ik zei 'klikken' hierboven, en ik klikte. Ik ken mezelf ondertussen... met een pesthumeur zijn radicale beslissingen nooit ver weg. Het zijn vaak momenten om grote kuis te houden. Letterlijk of figuurlijk. Om orde op zaken te stellen. Om komaf te maken met gedachten die mijn hoofd zwaarder laten wegen dan eigenlijk nodig is. Klinkt dat gek? Meestal draait het effectief zo uit dat ik die beslissingen niet betreur, wel integendeel. Every cloud has a silver lining, weetwel. Welke knopen ik doorhakte, dat krijgen jullie nog wel te horen. Voorlopig staat dit lijf nog bol van de motivatie. En, fair enough, ook een beetje van teveel eten.

Geen 'goede voornemens' dus, maar een nieuw doel. Een nieuwe uitdaging. Eentje met kansen om te vallen en mij te herpakken. Eentje dat haalbaar lijkt als mijn lijf wat mee wil en ik de uren in mijn dag zo geordend krijg dat er altijd wel een een stukje me-tijd overblijft. Een uitdaging op zich, dat laatste. Maar goed, het is mijn canvas en het wordt een schoontje!