Dungeness.

Inexplicable. Dat is het woord. Dungeness is een plek die haast niet te beschrijven is. Een natuurreservaat - volop vogels, konijnen en schapen - in een soort maanlandschap. Zeeën van keien (shingle beach heet dat blijkbaar), met moerasdelen en hier en daar begroeiing die volop wordt afgegrazen door de schapen. Uniek in Engeland (waar er ook wordt naar gerefereerd als 'woestijn') én in Europa, zo leert het internet mij. Helemaal anders dan de natuurgebieden die ik hier in Vlaanderen bezoek. Ruwer. Harder. Of is het die kerncentrale op de achtergrond die voor iets surreals zorgt? Eerie, denk ik (u weet ondertussen wel dat mijn hoofd nogal vaak in het Engels denkt. Ik weet ook nog perfect wanneer ik dat woord voor het eerst hoorde. Hebben jullie dat ook?).

We waren vroeg, die ochtend. Geen zon, strakke wind. Het vroor en ik stampte mijn voeten warm. God allemachtig, wat een onaantrekkelijke plek leek dit toch, zo op het eerste gezicht. Maar goed, wandelen, dus.







Na de wandeling (vriezen + wind = koud! koud! koud!) reden we nog snel even naar de twee vuurtorens die in de schaduw van de kerncentrale het einde van het land aangaven. Deze plek was nog vreemder dan het stuk natuurgebied. Picture this: een kerncentrale, 2 vuurtorens, een hele rij huizen op het strand en daar tussenin verlaten schepen, containers en bergen afgedankt vissersmateriaal. We konden onze ogen niet geloven.



Maar het was tijd om onze host te ontmoeten in Hastings, dus we reden snel door. Op zondagavond, bij valavond, keerden we er nog eens terug. Voor een echte strandwandeling en heel veel 'moh, ziet dat!' en 'allez, hoe kan dat nu?' Fascinerend. Ik zou er zo weer naar terugkeren.










En toen viel de duisternis. En werd het toch echt wel een beetje creepy.